Lucas de Wonderdoener  († ca 947)

Lukas de Wonderdoener, Griekenland; kluizenaar

Hij was afkomstig uit de buurt van Athene. Volgens de verhalen die rond zijn persoon worden overgeleverd, zou hij als klein kind al bijzonder gevoelig geweest zijn voor godsdienstige zaken. Hij had hart voor de armen, besteedde veel tijd aan gebed en hield zich aan de vastenpraktijken van de kerk.

Hij was nog jong, toen zijn vader stierf. Nu was hij verantwoordelijk voor het stukje grond van de familie. Zo wordt er van hem verteld dat hij er in een bepaald voorjaar op uit trok om het land in te zaaien. Onderweg kwam hij een arme bedelaar tegen aan wie hij zoveel zaaigoed afstond dat hij te weinig overhield om het gehele oppervlak van zijn eigen grond te voorzien. Maar God liet zijn goedkeuring blijken doordat uit het schamele restje zaad een enorme oogst groeide.

Lukas was hier zo van onder de indruk dat hij besloot monnik te worden. Zonder zijn moeder iets te zeggen, meldde hij zich aan bij een klooster in het naburige Athene. Moeder was ontroostbaar en in haar verdriet bad zij tot God dat Hij zo goed wilde zijn haar de verblijfplaats van haar zoon te onthullen. Daarop droomde de hègoumen (overste) van het klooster drie nachten achtereen dezelfde droom. Een vrouw verscheen hem die hem met grote heftigheid verweet haar zoon van haar te hebben afgenomen.

Geschokt riep de hègoumen Lukas bij zich en ondervroeg hem over de omstandigheden van thuis. Onmiddellijk beval hij hem naar huis terug te keren en voor zijn moeder te gaan zorgen. Toen moeder vier maanden had aangezien, hoezeer hij zich tot het monniksleven voelde aangetrokken en hoeveel verdriet het hem deed niet aan die roeping te kunnen voldoen, gaf zij hem tenslotte haar zegen.

Nu meldde hij zich aan bij een ander klooster. Toch werd hij het liefst kluizenaar. Hij trok zich terug op de berg Joanitza (of Joanitra) bij Korinte. Daar stond een kerkje dat was toegewijd aan de heilige artsen Cosmas en Damianus († 303; feest 26 september). Hij bouwde een eenvoudig hutje tegen de kerk aan en legde een moestuintje aan voor zijn onderhoud. Zeven jaar verbleef hij op die plek; deed er ’s nachts zijn gebeden en ontving overdag mensen die hem om raad of gebed kwamen vragen. Twee bejaarde monniken die bij hem langs kwamen, achtten hem waardig voor de grote monnikengeloften. Daarmee was zijn hartenwens vervuld.

Door de invallen van de Bulgaren zag hij zich genoodzaakt naar elders te trekken. Nu ging hij in de leer bij een pilaarheilige in het Peloponnesusgebergte. Tien jaar zorgde hij voor hem zoals een kind voor zijn vader. Toen keerde hij terug naar zijn Joanitraberg. Maar daar werd zijn dierbare rust steeds meer verstoord door toeloop van mensen. Zij kwamen af op de wonderen die over hem verteld werden; die wilden ze met eigen ogen wel eens zien.

Opnieuw trok hij zich terug. Nu naar een nog verder afgelegen berg in de landstreek Fokis, Stirion genaamd. Daar is hij tenslotte gestorven, naar men aanneemt op 57-jarige leeftijd.

Op zijn graf werd door Romanos II Theofanu het beroemde klooster Hosios Loukas gebouwd. Nog altijd komen er pelgrims naartoe om zijn hulp in te roepen.

Hij wordt afgebeeld als monnik met baard, de monnikskap over het hoofd, in gebedshouding (de beide armen uitgespreid ten hemel).

kris

Bron: Heiligen.net

De overweging van deze zondag is van de hand van Frans Mistiaen, sj

Vandaag kregen wij een globaal beeld van een dag in het leven van Jezus. Hij geneest zieken en kent daardoor plaatselijk succes. Maar Hij trekt zich terug en bidt in de stilte tot zijn Vader. Van daaruit besluit Hij niet daar te blijven, maar verder te trekken om ook elders mensen aan te spreken en op te richten.

Dat Jezus zieken heeft genezen kon blijkbaar volledig verkeerd worden begrepen. Hij wilde vooral de binnenkant van de mensen aanspreken door hen uit te nodigen op te staan en bevrijd te worden van allerlei vormen van innerlijke geslotenheid, verstarring en ziekte. “Boze geesten” worden ze genoemd. Maar soms werden blijkbaar ook uiterlijke gevolgen van zijn bevrijdende invloed merkbaar: lichamelijke genezingsverschijnselen als gevolg van een vernieuwde, innerlijke bezieling bij de mensen die Hij zegende.

In de evangelies voelen wij regelmatig dat Jezus bezorgd is om meer te bewerken dan verbazing bij een alleen maar uiterlijke genezing. Hij wilde dat een genezing steeds gelovig zou worden ervaren als teken van innerlijke bevrijding door de kracht van zijn Vader, de Liefdegod, en vooral niet als het gevolg van een magische wondermacht die Hij, Jezus, zou bezitten. Jezus’ genezingsinvloed wilde nooit een spectaculair bewijs zijn van zijn eigen, superieure macht, maar steeds een zichzelf-vergeten, dienstbaar teken van de liefdekracht van een God die erop uit is mensen heel te maken, van binnen en van buiten, hen te doen opstaan uit al hun beklemmingen, inwendige en uitwendige.

Het is op die manier dat de Heer ook ons vandaag oproept genezen te worden en zelf te genezen, zelf opgericht te worden en anderen op te richten. In onze tijd geraken wij blijkbaar door een aantal moderne dingen beklemd, opgesloten, innerlijk ziek.
Welke zijn de “boze geesten” voor ons vandaag? Onze blindheid misschien, wanneer wij selectief blijven zoeken alleen maar het slechte te zien, – zoals sommige media ons dagelijks benadrukken – en daarbij eigenlijk onze ogen sluiten voor zo vele goede dingen die ook rondom ons gebeuren. De kreupelheid van onze edelmoedigheid wellicht, wanneer wij, bij een aanslepend conflict in de familie- of werkkring, te lang aarzelen als eerste de stap te zetten naar verzoening. Ofwel de verlamming van ons hart, wanneer wij wat te dikwijls blijven steken in zelfbetrokken overgevoeligheid.
Wij hebben er eigenlijk echt nood aan om ons te laten genezen en te laten oprichten uit die verschillende verstarringen die ons klein houden en beknellen.

Maar daarbij kunnen wij ook anderen genezen en oprichten. Wij hebben de kracht om iemand op te tillen uit moedeloosheid door te durven zeggen dat hij groter is dan hij zelf denkt. Dat is heilzaam, als wij daarbij goed beseffen dat niet wijzelf genezen, maar dat wij die “opstandingen”, die gebeuren door Gods kracht, mogen duiden, aanwijzen, bevestigen. Het is God die steeds opnieuw mensen bevrijdt tot grotere openheid, dienstbaarheid en verbondenheid. Wij mogen daarvan de dankbare getuigen zijn.

Midden het succes van zijn genezingen trok Jezus zich terug in de stilte, om er te bidden tot zijn Vader. Wat gebeurde er daar in dat gebed? Wij kunnen alleen schroomvol vermoeden dat Jezus’ gebed regelmatig een bevestiging bracht van de basiservaring bij zijn doop. Nl. dat Hij er opnieuw zijn dankbaarheid uitsprak omdat Hij zich bemind voelde als de geliefde Zoon van een hartelijke Vader. En dat Hij zich weer eens overgaf aan het verlangen van die Vader: “Hier ben ik, Vader, niet om mijn wil, maar om Uw wil te doen.” Dit gebed is iets heel anders dan zeemzoeterige devotie. Het is een gebed van dankbaarheid, overgave en engagement.

De tekst van vandaag laat vermoeden dat Jezus het in zijn gebed blijkbaar moest uitvechten met zichzelf en met zijn God: “Zou Hij daar op die plaats blijven, waar Hij blijkbaar bijval kende? Was dit zijn zending? Was dit de goede methode? Wat wilde de Vader, wiens liefde een liefde is zonder maat, zonder grenzen?” Vanuit zijn gebed besloot Jezus om niet ter plaatse te blijven, maar om verder te trekken, heel Galilea door, om ook daar te verkondigen en te genezen.

Ook wij hebben regelmatig een gebedstijd nodig, niet enkel om onze kleine devoties te volbrengen, wel om, hetgeen wij op dat ogenblik aan het beleven zijn, eens uit te vechten met onze God. “Ben ik wel goed bezig? Wat verlangt de Heer van mij?”
Echt gebed gaat over ons concrete leven. Wij leren er telkens opnieuw ontdekken welke keuze het van ons vraagt in te gaan op de uitnodiging van een liefde die grenzen doorbreekt en die geen exclusieven stelt. Steeds zullen wij er uitgedaagd worden een beslissende stap te zetten om niet onze eigen behoefte aan succes te strelen, maar om ons met nog grotere zorg toe te wijden aan het werkelijk welzijn van anderen, zonder onderscheid.

Zoals Jezus, worden wij, vanuit ons gebed steeds opnieuw geroepen om anderen genezend op te richten en velen te dienen.

Reageren, je eigen woordje plaatsen, of uitwisselen over de overweging, kan via de blog Van Woord naar leven.

Heer,
wil ons bevrijden van al die duistere kantjes die een belemmering vormen in U te leven. Ja Heer, richt ons op in het vuur van uw liefde, opdat wij vanuit U ook anderen mogen oprichten door hen in ontmoeting te brengen met U. Immers, U ontmoeten schenkt leven, aan onszelf en de mensen die Gij ons toevertrouwt. Schep zo gemeenschap; waarvan Gij het levend hart zijt.
Amen.