zondag 32 door het jaar – A
Uit het boek Wijsheid 6, 12-16
Het is niet de eerste keer dat wij uitgenodigd worden om in Christus de ware Wijsheid te zien. Komt ook Hij niet, zoals de Wijsheid, tegemoet aan wie Hem zoeken, en verlicht ook Hij niet hen die Hem in geloof verbeiden?
Schitterend en onvergankelijk is de wijsheid. Ze laat zich gemakkelijk zien aan wie haar liefheeft, ze laat zich vinden door wie haar zoekt; wie naar haar verlangt leert haar dadelijk kennen. Wie voor zonsopgang opstaat om haar te zoeken, wordt niet moe: hij vindt haar pal voor zijn deur. Een mens kan zijn verstand niet beter gebruiken dan door aan haar te denken. Wie om haar wakker ligt zal spoedig vrij van zorgen zijn. De wijsheid is op zoek naar mensen die haar waard zijn, ze treedt hun welwillend tegemoet en vertoont zich in al hun gedachten.
Gezongen antwoordpsalm 63
(tekst onder geluidsfragment)
Refr.: Heer, mijn God, naar U hunkert mijn hart.
God, mijn God zijt Gij,
ik zoek U reeds bij het ochtendgloren.
Naar U dorst mijn ziel en hunkert mijn hart
als dorre akkers naar regen.
Zo zie ik omhoog naar de plaats waar Gij woont,
beschouw ik uw macht en uw glorie.
Meer waard dan het leven is mij uw genade,
mijn mond verkondigt uw lof.
Ik zal U prijzen zolang als ik leef,
mijn handen uitstrekken naar U.
Mijn ziel wordt verzadigd met voedzame spijs,
mijn mond zal U jubelend danken.
Want Gij zijt altijd mijn beschermer geweest,
ik koester mij onder uw vleugels.
Met heel mijn hart houd ik vast aan U,
het is uw hand die mij steunt.
Uit de eerste brief van Paulus aan de Tessalonicenzen 4, 13-18
Om deze moeilijke tekst te verstaan, moeten wij twee dingen voor ogen houden. Toen Paulus deze brief schreef, was hij in de overtuiging dat hij nog tijdens zijn leven de wederkomst van Christus zou zien. Vandaar de uitdrukking: ‘Wij die in leven blijven…’ Daarbij beschrijft hij de verrijzenis van de gelovigen in termen van de joodse apocalyptische literatuur. Vandaar beelden zoals de stem van de aartsengel en het weggevoerd worden op de wolken van de hemel. Maar zijn boodschap blijft actueel: de zekerheid dat Christus terugkomt is een bron van hoop en wederzijdse steun.
Broeders en zusters,
wij willen u niet in het ongewisse laten over degenen die u ontvallen zijn, zodat u niet hoeft te treuren, zoals anderen, die geen hoop hebben. Want als wij geloven dat Jezus is gestorven en is opgestaan, moeten wij ook geloven dat God door Jezus de doden bij zich zal halen, samen met Jezus zelf.
Wij zeggen u met een woord van de Heer: wij, die in leven blijven tot de komst van de Heer, zullen de doden in geen geval voorgaan. Wanneer het signaal gegeven wordt, de aartsengel zijn stem verheft en de bazuin van God weerklinkt, zal de Heer zelf uit de hemel neerdalen. Dan zullen eerst de doden die Christus toebehoren opstaan, en daarna zullen wij, die nog in leven zijn, samen met hen op de wolken worden weggevoerd en gaan we in de lucht de Heer tegemoet. Dan zullen we altijd bij Hem zijn.
Troost elkaar met deze woorden.
Vers voor het evangelie (Mt 24, 42a + 44)
Alleluia.
Wees waakzaam,
want u weet niet op welk uur
de Mensenzoon komt.
Alleluia.
Uit het evangelie volgens Matteüs 25, 1-13
Er is iets tragisch in het bestaan van de christenen: dag en uur van Christus’ wederkomst zijn niet gekend. Daarom is voor hen wijs en voorzichtig, zich onvermoeibaar op die wederkomst voor te bereiden, door de trouw aan het evangelie, de standvastigheid in het geloof en de beoefening van de naastenliefde.
In die dagen vertelde Jezus volgende gelijkenis:
‘Met het koninkrijk van de hemel zal het zijn als met tien meisjes die hun olielampen hadden gepakt en eropuit trokken, de bruidegom tegemoet. Vijf van hen waren dwaas, de andere vijf waren wijs. De dwaze meisjes hadden wel hun lampen gepakt, maar geen olie. De wijze meisjes hadden behalve hun lampen ook olie in kruiken bij zich.
Omdat de bruidegom op zich liet wachten, werden ze allemaal slaperig en dommelden ze in. Midden in de nacht klonk er luid geroep: “Daar is de bruidegom! Kom, ga hem tegemoet.” De meisjes werden wakker en brachten hun olielampen in orde.
De dwaze meisjes zeiden tegen de wijze: “Geef ons wat van jullie olie, want onze lampen gaan uit.”
De wijze meisjes antwoordden: “Nee, straks is er nog te weinig voor ons en jullie samen. Zoek liever een verkoper en koop zelf olie.”
Terwijl zij op olie uit waren, arriveerde de bruidegom, en zij die klaarstonden gingen met hem naar binnen voor het bruiloftsfeest, waarna de deur gesloten werd.
Enige tijd later kwamen ook de andere meisjes. Ze riepen: “Heer, heer, doe open voor ons!”
Maar hij antwoordde: “Ik verzeker jullie: ik ken jullie niet.”
Wees dus waakzaam, want jullie weten niet op welke dag en op welk tijdstip Hij komt.’
Van Woord naar leven
OVER HET BELANG VAN WAKKER TE LEVEN
(Bij Mt 25, 1-13)
Onderstaande overweging is ontleend aan Preken.be (auteur stond niet aangegeven)
Het overkomt mij nogal eens dat ik boodschappen heb gedaan en dan bij thuiskomst merk dat ik iets vergeten ben. Soms kan het een week wachten, soms moet ik terug naar de winkel. Maar ja, wie zijn hoofd niet gebruikt moet zijn benen maar wat meer gebruiken.
In de winkel zie ik vaak mensen lopen met een boodschappenlijstje en dan denk ik: dat moet ik ook gaan doen, dat is verstandig. Maar een week later ben ik dat toch weer vergeten. Iets vergeten bij het boodschappen doen kan best eens lastig zijn maar het is geen ramp, het is meestal wel op te lossen.
Als je echter mensen gaat vergeten, dan ligt het wat anders. Ik was laatst de verjaardag van mijn schoonzus vergeten, dat was niet netjes van me, maar ze heeft het me vergeven. Maar als een man de verjaardag van zijn vrouw vergeet, dan is dat heel erg. Daar heb ik persoonlijk geen last van, maar mensen met een druk bezet leven kan het wel eens overkomen. Je kunt het je haast niet voorstellen maar het schijnt nu en dan te gebeuren en als het gebeurt is dat zeker niet goed voor de onderlinge relatie.
Er is een typisch Brabants verhaaltje uit de tijd dat de baby’s meteen na hun geboorte gedoopt moesten worden. In een dorp in de Kempen was een baby geboren en de vader ging samen met de buurman de baby ten doop houden, de moeder moest in het kraambed blijven. Na de doop vonden ze dat het toch gevierd moest worden, gingen ze samen naar het café en parkeerden de baby op het biljart. Na de nodige borreltjes gedronken te hebben, gingen zij haastig naar huis. Toen de vader thuis kwam zei zijn vrouw: Janus, waar is de baby? Verroest, zei Janus, die ben ik helemaal vergeten, die ligt nog op het biljart.
Of het echt gebeurd is, weet ik niet maar je kunt je haast niet voorstellen dat zoiets kan gebeuren. Als je echt houdt van je vrouw of van je kind, dan vergeet je het niet.
Dingen vergeten kan heel lastig zijn, mensen vergeten is veel erger. En we zijn nogal eens vergeetachtig, ook als het gaat om mensen.
Zoals die man die hoorde dat zijn peettante ernstig ziek was. Die ga ik gauw eens even opzoeken, dacht hij. Maar hij had het druk met allerlei andere zaken en vergat haar totdat hij de rouwbrief kreeg dat zij overleden was. Toen voelde hij zich wel een beetje schuldig.
De goede wil is er meestal wel, we hebben wel goede voornemens, maar vaak wordt iets doen op de lange baan geschoven en van uitstel komt maar al te vaak afstel, omdat het gewoon vergeten wordt.
Wij zijn dikwijls erg vergeetachtig als het gaat om andere mensen, we vergeten vaak om aandacht en zorg voor hen te hebben, we vergeten vaak om tijd voor hen vrij te maken, we vergeten vaak rekening te houden met hun problemen, we vergeten vaak de goede dingen die zij voor ons en anderen gedaan hebben.
Verkeerde dingen die vergeten we meestal niet, maar gewone goede dingen raken toch vaak op de achtergrond en verdwijnen langzamerhand uit onze aandacht.
Maar mensen vergeten is veel erger dan olie voor je lamp vergeten. Het is ook dom omdat je zelf de dupe ervan bent. Zoals die meisjes uit het evangelie die de olie vergeten waren, buiten bleven staan toen het feest binnen begonnen was. Door je vergeetachtigheid is en blijft het donker, voor anderen maar net zo goed voor jezelf. We willen allemaal graag een blij en gelukkig leven, maar als we vergeten anderen blij en gelukkig te maken dan vinden we de deur daartoe gesloten.
Onze vergeetachtigheid is niet uit kwade wil of met opzet, wat soms natuurlijk ook wel eens de werkelijkheid kan zijn, maar meestal hebben we het zo druk met eigen zaken dat we er gewoon niet aan denken. Of we gaan zo oppervlakkig of nonchalant door het leven dat het niet eens in ons opkomt dat we daaraan zouden moeten denken.
Maar de grootste vreugde beleven we aan de vreugde die we anderen geven. Die heel fundamentele waarheid wordt vaak vergeten, dat is dom, want we hebben er onszelf het meeste mee. Als je verstandig bent, dan kijk je steeds uit naar mogelijkheden, om een ander wat blijheid en geluk te bezorgen, daar profiteer je zelf ook van.
Laten we bidden
Vader,
maak ons tot waakzame mensen
die wakker en bereid zijn
uw liefde gestalte te geven
op al die plaatsen
en doorheen al die mensen
waardoor U naar ons toekomt.
Mogen we zo wijs door het leven gaan,
onze lampen brandend,
uw licht leggend in al wat we doen.
Door Christus, onze Heer.
Amen.
Zegen over deze zondag.
Met een genegen groet,
kris
Reageren of uitwisselen betreffende de overweging kan via de blog Van Woord naar leven.
De Bijbelteksten zijn ontleend aan de NBV21, © Nederlands-Vlaams Bijbelgenootschap.
De korte inleidingen op de lezingen zijn van de hand van Kris.
Josafat van Polotsk († 1623)
De heilige Josafat werd omstreeks 1580 geboren uit orthodoxe ouders in de Oekaïne. Na zijn overgang tot de Katholieke Kerk trad hij in bij de kloosterorde der Basilianen. Als priester en later als bisschop van Polotsk zette hij zich bijzonder in voor de eenheid van de Kerk. Door tegenstanders overvallen, stierf hij in 1623 als martelaar. Zijn lichaam ligt in een zijaltaar van de Vaticaanse Sint-Pietersbasiliek. Liturgische gedachtenis: 12 november.
Geünieerde Kerk
Sint-Josafat werd in 1580 of 1584 geboren als Ioann Kuntsevych in de stad Volodymyr, gelegen in de provincie Volhynia van de Pools-Litouwse Gemenebest, thans gelegen in Oekraïne. Zijn familie behoorde tot de Wit-Russische adel. Het gezin Kuntsevych was lid van de Roetheense Kerk, die tot 1596 onder het gezag stond van de Russisch-Orthodoxe Kerk maar was overgegaan tot een unie met de paus van Rome.
Basilianen
In 1604 trad Kuntsevych in bij de Orde der Basilianen in het klooster van de Drie-eenheid in Vilnius. Daar kreeg hij de kloosternaam Josafat. Hij studeerde onder begeleiding van de zalige Pierre Favre, een van de stichters van de Sociëteit van Jezus (jezuïeten). In 1609 werd hij door een rooms-katholieke bisschop tot priester gewijd. Daarna werd hij benoemd tot prior van verscheidene kloosters.
Bisschop
Op 12 november 1617 werd Josafat geconsacreerd tot bisschop. Hij werd benoemd tot eparch van Vitebsk en hulpbisschop van de archeparchie Polotsk. In maart 1618 werd hij de residerende archeparch van Polotsk. Zowel Vitebesk als Polotsk zijn thans Wit-Russische steden.
Martelaarschap
In een tijd van grote spanningen tussen orthodoxen en katholieken preekte hij de christelijke eenheid in de kathedraal van Vitebsk. Op de trappen van de kathedraal werd hij op 12 november 1623, de zesde verjaardag van zijn bisschopsconsecratie, aangevallen door een groep mensen. Een man hakte in op zijn hoofd met een aks. Vervolgens werd hij neergeschoten. De daders waren orthodoxen die de met Rome geünieerde christenen beschouwden als verraders en vijanden van de staat. Zij ontdeden hem van zijn kleren en wierpen zijn lichaam in zee. Drie dagen laten werd zijn stoffelijk overschot gevonden. Zijn martelaarschap maakte grote indruk op de gelovigen. Zelfs zijn moordenaars bekeerden zich en verenigden zich met de geünieerde kerk. Ook zijn voornaamste tegenstander, de orthodoxe bisschop Meleti Smotrytsky, stelde zich onder het gezag van de paus van Rome.
Heiligverklaring
Reeds 20 jaar na zijn dood werd Josaphat door paus Urbanus VIII zaligverklaard. Hij werd op 29 juni 1867 door paus Pius IX gecanoniseerd. Zijn liturgische gedachtenis werd geplaatst op 14 november. Na de herziening van de Romeinse liturgische kalender in 1969 werd zijn gedachtenis verplaatst naar 12 november, zijn sterfdag.
Relieken
De relieken van Josafat waren ten tijde van zijn zaligverklaring geplaatst in een zilveren kist op last van de Pools-Litouwse prins Leo Casimir Sapieha. In 1706 werden ze eerst overgebracht naar het kasteel van prins Karol Radzwill in de stad Bila Pidlaska en vervolgens naar de kloosterkerk van de basilianen aldaar. In 1873, gedurende de vervolging van de Grieks-Katholieke Kerk door de Russische tsaar, werd het stoffelijk overschot uit het altaar gehaald en overgebracht naar een in de muur verborgen graf in de crypte. Daar raakte het in de vergetelheid totdat een basiliaanse pater het graf in 1916 ontdekte. Die bracht het lichaam van de heilige over naar Wenen, waar het werd bewaard in de Oekraïens-katholieke kerk van Sint-Barbara.
Naar Rome
Vlak voor de bezetting van Wenen door de Sovjets werden Josafats beenderen de stad uit gesmokkeld en naar Rome overgebracht. Aanvankelijk lagen de relieken in het basilianenklooster op de Aventijn. Paus Paulus VI vond echter dat deze “uitmuntende kampioen van de katholieke eenheid niet van Sint-Petrus” gescheiden zou moeten zijn en besloot het lichaam van Sint-Josafat over te laten brengen naar de Sint-Pietersbasiliek. Daar kreeg het zijn laatste rustplaats in het altaar van Sint-Basilius. In 1982 werd het graf geopend en werd het lichaam voorzien van een nieuw masker en een nieuw Byzantijns bisschopstenue.
Bron: KRO
Josafat van Polotsk
Van Woord naar leven
OVER HET BELANG VAN WAKKER TE LEVEN
(Bij Mt 25, 1-13)
Onderstaande overweging is ontleend aan Preken.be (auteur stond niet aangegeven)
Het overkomt mij nogal eens dat ik boodschappen heb gedaan en dan bij thuiskomst merk dat ik iets vergeten ben. Soms kan het een week wachten, soms moet ik terug naar de winkel. Maar ja, wie zijn hoofd niet gebruikt moet zijn benen maar wat meer gebruiken.
In de winkel zie ik vaak mensen lopen met een boodschappenlijstje en dan denk ik: dat moet ik ook gaan doen, dat is verstandig. Maar een week later ben ik dat toch weer vergeten. Iets vergeten bij het boodschappen doen kan best eens lastig zijn maar het is geen ramp, het is meestal wel op te lossen.
Als je echter mensen gaat vergeten, dan ligt het wat anders. Ik was laatst de verjaardag van mijn schoonzus vergeten, dat was niet netjes van me, maar ze heeft het me vergeven. Maar als een man de verjaardag van zijn vrouw vergeet, dan is dat heel erg. Daar heb ik persoonlijk geen last van, maar mensen met een druk bezet leven kan het wel eens overkomen. Je kunt het je haast niet voorstellen maar het schijnt nu en dan te gebeuren en als het gebeurt is dat zeker niet goed voor de onderlinge relatie.
Er is een typisch Brabants verhaaltje uit de tijd dat de baby’s meteen na hun geboorte gedoopt moesten worden. In een dorp in de Kempen was een baby geboren en de vader ging samen met de buurman de baby ten doop houden, de moeder moest in het kraambed blijven. Na de doop vonden ze dat het toch gevierd moest worden, gingen ze samen naar het café en parkeerden de baby op het biljart. Na de nodige borreltjes gedronken te hebben, gingen zij haastig naar huis. Toen de vader thuis kwam zei zijn vrouw: Janus, waar is de baby? Verroest, zei Janus, die ben ik helemaal vergeten, die ligt nog op het biljart.
Of het echt gebeurd is, weet ik niet maar je kunt je haast niet voorstellen dat zoiets kan gebeuren. Als je echt houdt van je vrouw of van je kind, dan vergeet je het niet.
Dingen vergeten kan heel lastig zijn, mensen vergeten is veel erger. En we zijn nogal eens vergeetachtig, ook als het gaat om mensen.
Zoals die man die hoorde dat zijn peettante ernstig ziek was. Die ga ik gauw eens even opzoeken, dacht hij. Maar hij had het druk met allerlei andere zaken en vergat haar totdat hij de rouwbrief kreeg dat zij overleden was. Toen voelde hij zich wel een beetje schuldig.
De goede wil is er meestal wel, we hebben wel goede voornemens, maar vaak wordt iets doen op de lange baan geschoven en van uitstel komt maar al te vaak afstel, omdat het gewoon vergeten wordt.
Wij zijn dikwijls erg vergeetachtig als het gaat om andere mensen, we vergeten vaak om aandacht en zorg voor hen te hebben, we vergeten vaak om tijd voor hen vrij te maken, we vergeten vaak rekening te houden met hun problemen, we vergeten vaak de goede dingen die zij voor ons en anderen gedaan hebben.
Verkeerde dingen die vergeten we meestal niet, maar gewone goede dingen raken toch vaak op de achtergrond en verdwijnen langzamerhand uit onze aandacht.
Maar mensen vergeten is veel erger dan olie voor je lamp vergeten. Het is ook dom omdat je zelf de dupe ervan bent. Zoals die meisjes uit het evangelie die de olie vergeten waren, buiten bleven staan toen het feest binnen begonnen was. Door je vergeetachtigheid is en blijft het donker, voor anderen maar net zo goed voor jezelf. We willen allemaal graag een blij en gelukkig leven, maar als we vergeten anderen blij en gelukkig te maken dan vinden we de deur daartoe gesloten.
Onze vergeetachtigheid is niet uit kwade wil of met opzet, wat soms natuurlijk ook wel eens de werkelijkheid kan zijn, maar meestal hebben we het zo druk met eigen zaken dat we er gewoon niet aan denken. Of we gaan zo oppervlakkig of nonchalant door het leven dat het niet eens in ons opkomt dat we daaraan zouden moeten denken.
Maar de grootste vreugde beleven we aan de vreugde die we anderen geven. Die heel fundamentele waarheid wordt vaak vergeten, dat is dom, want we hebben er onszelf het meeste mee. Als je verstandig bent, dan kijk je steeds uit naar mogelijkheden, om een ander wat blijheid en geluk te bezorgen, daar profiteer je zelf ook van.
Laten we bidden
Vader,
maak ons tot waakzame mensen
die wakker en bereid zijn
uw liefde gestalte te geven
op al die plaatsen
en doorheen al die mensen
waardoor U naar ons toekomt.
Mogen we zo wijs door het leven gaan,
onze lampen brandend,
uw licht leggend in al wat we doen.
Door Christus, onze Heer.
Amen.
Zegen over deze zondag.
Met een genegen groet,
kris
Reageren of uitwisselen betreffende de overweging kan via de blog Van Woord naar leven.