zondag 19 door het jaar – B
De lezingen van deze zondag verwoorden de tocht van de gelovige naar God met het ontvangen van geestelijk voedsel voor deze reis. Elia wordt door God gesterkt met brood om zijn reis te volbrengen, terwijl in het evangelie Jezus zichzelf als het levende brood aanbiedt dat eeuwig leven schenkt. Paulus roept op om Christus’ liefde na te volgen, waarbij de Geest de gelovigen stempelt als kinderen van God. Samen wijzen deze teksten op de voortdurende goddelijke zorg en het geestelijk voedsel dat nodig is om de weg van het geloof en de liefde te bewandelen.
Uit het eerste boek Koningen 19, 4-8
Elia, uitgeput en wanhopig na een tocht door de woestijn, werd door een engel van de Heer gesterkt met voedsel, waardoor hij veertig dagen en nachten kon wandelen tot aan de berg Horeb, de berg van God.
In die dagen kwam Elia na een tocht van een berg in woestijn. Daar ging hij onder een bremstruik zitten, verlangend naar de dood, en zei: ‘Het is genoeg geweest, Heer. Neem mijn leven, want ik ben niet beter dan mijn voorouders.’
Hij viel onder de bremstruik in slaap, maar er kwam een engel, die hem aanraakte en zei: ‘Sta op en eet wat.’
Elia keek op en ontdekte naast zijn hoofd een brood, in gloeiende kooltjes gebakken, en een kruik water. Nadat hij had gegeten en gedronken ging hij weer onder de struik liggen.
Maar de engel van de Heer kwam terug, raakte hem opnieuw aan en zei: ‘Sta op en eet wat, anders is de reis te zwaar voor je.’
Elia stond op, en toen hij had gegeten en gedronken liep hij, gesterkt door dit voedsel, veertig dagen en veertig nachten door de woestijn, tot hij bij de Horeb kwam, de berg van God.
Tussenzang: Uit ps 34
(Tekst onder geluidsfragment)
Refr.: Proef en merk op hoe mild de Heer is.
De Heer zal ik prijzen iedere dag,
zijn lof ligt mij steeds op de lippen.
Mijn geest is fier op de gunst van de Heer,
laat elk die het hoort zich verheugen.
Verheerlijk de Heer tezamen met mij
en laat ons eendrachtig zijn Naam vereren.
Ik ging tot de Heer en Hij heeft mij verhoord,
Hij heeft mij gered uit al wat ik vreesde.
Zie naar Hem op, dan straalt uw gelaat
en zult ge niet blozen van schaamte.
Die roepen in nood, naar hen luistert de Heer
en redt hen uit hun ellende.
De engel van God left een schans op hen heen,
om elk die God vreest te beschermen.
Proef en merk op hoe mild de Heer is,
gelukkig de mens die zijn heil zoekt bij Hem.
Uit de brief van Paulus aan de Efesiërs 4, 30 – 5, 2
De christenen van Efeze worden aangespoord om Gods Geest niet te bedroeven door wrok en kwaad achterwege te laten, elkaar te vergeven en de weg van liefde te volgen, zoals Christus ons liefhad en zich voor ons offerde.
Broeders en zusters,
maak Gods heilige Geest niet bedroefd, want Hij is het stempel waarmee u gemerkt bent voor de dag van de verlossing. Laat alle wrok en drift en boosheid varen, alle geschreeuw en gevloek, en alle kwaadaardigheid.
Wees goed voor elkaar en vol medeleven; vergeef elkaar zoals God u in Christus vergeven heeft.
Volg dus het voorbeeld van God, als kinderen die Hij liefheeft, en ga de weg van de liefde, zoals Christus deed, die ons heeft liefgehad en zich voor ons gegeven heeft als offer, als een geurige gave voor God.
Vers voor het evangelie (Joh 6, 64b + 69b)
Alleluia.
Uw woorden, Heer, zijn geest en leven;
uw woorden zijn woorden
van eeuwig leven.
Alleluia.
Uit het evangelie volgens Johannes 6, 41-51
Jezus verklaart dat Hij het hemelse brood is dat eeuwig leven geeft, ondanks de twijfels en bezwaren van vele Joden uit zijn tijd die zijn goddelijke afkomst in twijfel trokken.
De Joden begonnen te protesteren omdat Hij zei dat Hij het brood was dat uit de hemel was neergedaald.
‘Dat is toch Jezus, de zoon van Jozef? We weten toch wie zijn vader en moeder zijn? Hoe kan Hij dan zeggen dat Hij uit de hemel is neergedaald?’
Jezus zei: ‘Houd op met protesteren. Niemand kan bij Mij komen tenzij de Vader, die Mij gezonden heeft, hem bij Me brengt, en Ik zal hem op de laatste dag laten opstaan. Het staat geschreven in de Profeten: “Zij zullen allemaal door God onderricht worden.” Iedereen die naar de Vader luistert en van Hem leert, komt bij Mij. Niet dat iemand ooit de Vader gezien heeft – alleen Hij die van God komt, heeft Hem gezien. Werkelijk, Ik verzeker u, wie gelooft, heeft eeuwig leven. Ik ben het brood dat leven geeft. Uw voorouders hebben in de woestijn manna gegeten en toch zijn zij gestorven. Maar dit is het brood dat uit de hemel is neergedaald; wie dit eet sterft niet. Ik ben het levende brood dat uit de hemel is neergedaald; wanneer iemand dit brood eet zal hij eeuwig leven. En het brood dat Ik zal geven voor het leven van de wereld, is mijn lichaam.’
Van Woord naar leven
ZALIGE EENWORDING
(Bij Joh 6, 41-51)
‘Ik ben het brood dat leven geeft,’ zegt Jezus ons vandaag. Deze uitspraak omhelst veel meer dan enkel het sacrament van de eucharistie; het opent de deur naar het allesomvattend mysterie van Christus’ aanwezigheid en de levenschenkende kracht die Hij ons biedt.
Vandaag willen we echter specifiek stilstaan bij de eucharistie en hoe deze heilige viering ons uitnodigt tot een persoonlijke en gemeenschappelijke verbondenheid met Christus.
De eucharistie is niet slechts een ritueel, maar een uitnodiging tot een diepe ervaring van Christus in ons leven. Het ontvangen van het brood en de wijn is veel meer dan een symbolische daad; het is een werkelijke ontmoeting met Christus zelf. Daarom moeten we dit sacrament niet enkel met ons verstand ontvangen, maar vooral met ons hart, in een diep en sterk geloof, en een geest van toewijding.
Het is belangrijk dat we de eucharistie benaderen in de gloed van de heilige Geest. Hij is het immers die ons niet enkel het verlangen zal schenken de eucharistie te ontvangen, maar Hij zal ons ook in die gesteltenis brengen dat we de Heer met volle toewijding kunnen ontvangen.
Het belang van persoonlijke toewijding aan de eucharistie kan niet genoeg worden benadrukt. Wanneer wij ons hart openstellen voor dit gebeuren, ontvangen wij de genade die ons in staat stelt om ons werkelijk met Christus te (laten) verenigen, waar Hij ons zal omvormen tot zijn liefde.
Deze persoonlijke toewijding maakt ons tot ‘eucharistische mensen.’ Het betekent dat wij de liefde en genade die wij ontvangen, belichamen in ons dagelijks leven. Christus roept ons op om zijn liefde te weerspiegelen door empathie en daadwerkelijke naastenliefde. Onze deelname aan de eucharistie vormt ons en moedigt ons aan om deze waarden actief te beleven, en wel vanuit onze innige verbondenheid met de Heer.
De eucharistie verenigt ons niet alleen individueel met Christus, maar creëert ook een gemeenschap van gelovigen. Samen ontvangen wij de genade die ons tot één lichaam in Christus maakt. Deze gemeenschap – de Kerk – versterkt ons in ons geloof en ondersteunt ons in onze roeping om de liefde van Christus in de wereld te brengen.
Laten wij de eucharistie met een open hart benaderen, ons volledig toewijdend aan de ontmoeting met Christus. Laat ons niet alleen begrijpen met ons verstand, maar vooral ervaren met ons hart wat het betekent om het ‘brood van het leven’ te ontvangen. Mogen wij door deze sacramentele ervaring worden gevormd naar het beeld van Christus en mogen wij de vruchten van deze diepe verbondenheid uitstralen in ons dagelijks leven.
Laten we bidden
Liefdevolle God,
U die ons in het mysterie van de eucharistie uitnodigt tot een ware ontmoeting met Christus, we bidden dat ons hart steeds meer geopend mag zijn voor deze genade. Schenk ons de bereidheid om deze heilige gave met diepe toewijding en geloof te ontvangen. Laat ons door dit sacrament groeien in verbondenheid met Christus en elkaar, zodat wij, vervuld van zijn liefde, uw licht mogen zijn in deze wereld.
Door Christus, onze Heer.
Amen.
Geliefde mensen, laten we ons openen voor Christus’ aanwezigheid en laten we ons leven door Hem verrijken, zodat we zijn liefde kunnen uitstralen naar iedereen die we vandaag ontmoeten.
En voor hen die vandaag naar de eucharistieviering gaan: ik wens jullie een genadevolle gods-ontmoeting.
Een toegewijde zondag,
kris
Om mee op weg te gaan
Ben ik na een eucharistieviering ook meer een eucharistisch mens geworden? Wat zou dit concreet kunnen betekenen?
Deze vraag helpt je nadenken over de impact van de eucharistieviering op je leven. Het vraagt om concrete voorbeelden van hoe je dit in de praktijk kunt brengen.
Wat betekent het voor mij persoonlijk om als gemeenschap de eucharistie te ontvangen?
Deze vraag nodigt je uit om stil te staan bij de gezamenlijke beleving van de eucharistie en hoe dit je een diepere band met de gemeenschap laat ervaren.
Ben ik bereid het ‘goede gesprek’ met anderen te voeren dat mezelf en hen helpt de eucharistie met meer toewijding en geloof te benaderen?
Deze vraag richt zich op je bereidheid om actief bij te dragen aan het geloofsleven van anderen en om samen te groeien in geloof.
Blog ‘Van Woord naar leven’
Reageren of uitwisselen betreffende de lezingen of de overweging, kan via de blog ‘Van Woord naar leven’.
Om de kwaliteit van het gesprek te waarborgen worden de reacties geplaatst na moderatie.
De Bijbelteksten zijn ontleend aan de NBV21, © Nederlands-Vlaams Bijbelgenootschap.
De korte inleidingen op de lezingen zijn van de hand van Kris.
Clara van Assisi († 1253)
Clara van Assisi (geboren als Chiara Offreduccio) was een navolgster van Sint Franciscus van Assisi. Zij was van adellijke afkomst maar gaf al haar aardse rijkdom op om, in de geest van Franciscus, in radicale armoede te leven. De orde die zij stichtte werd bekend als die van de Clarissen. Zij was de eerste vrouw die zelf een kloosterregel schreef. Zij werd in 1255, twee jaar na haar overlijden, door paus Alexander IV heilig verklaard. De Katholieke Kerk gedenkt haar op 11 augustus.
Jeugd
Clara werd op 16 juli 1194 geboren als dochter van Favorino Scifi, graaf van Sasso-Rosso en diens vrouw Ortolana. Haar vader was een vermogend man uit een oud Romeins geslacht. Hij bezat een paleis in Assisi en een kasteel op de uitlopers van de Monte Subasio, in de Italiaanse Apennijnen. Haar moeder, Ortolana was een telg uit de eveneens adellijke familie Fiumi. Zij was een zeer vrome vrouw, die pelgrimstochten had ondernomen naar Santiago de Compostela, Rome en het Heilig Land. Ongetwijfeld beïnvloedde dit de jonge Clara en haar zuster Agnes. Beide meisjes legden zich al jong toe op een leven van gebed en boetedoening. Toen Clara vijftien jaar oud was, meenden haar ouders dat de tijd voor haar gekomen was om te huwen. Met succes bepleitte Clara dat deze beslissing drie jaar zou worden uitgesteld.
Eerste ontmoeting met Franciscus
Clara was achttien jaar oud toen zij Sint Franciscus voor het eerst ontmoette. Hij verzorgde in de parochiekerk van San Giorgio de vastenmeditaties. Clara was zeer onder de indruk van Franciscus. Zij zocht hem na de meditaties op en vroeg hem haar te helpen met het vormgeven van haar leven “naar letter en geest van het Evangelie”. Op Palmzondag 1212 verliet ze ’s nachts het ouderlijk huis om zich bij Franciscus en zijn leerlingen te vervoegen. Zij waren op dat moment in de Portiuncula, de kleine kapel in het dal van Assisi, waar Franciscus vaak verbleef. Daar legde Clara haar wereldlijke kleren af. Franciscus knipte haar haren af en kleedde haar in een habijt waarna Clara de eeuwige geloften aflegde.
Bij de benedictinessen
Door Franciscus werd Clara gebracht naar het convent van de Benedictinessen van San Paolo, nabij Bastia Umbra. Hier werd zij in eerste instantie beschermd tegen de woede van haar vader, die zijn dochter inmiddels had uitgehuwelijkt. Hij trachtte haar eerst te overreden en later zelfs met geweld uit het klooster te ontvoeren, maar Clara gaf niet toe, vastbesloten haar geloften te houden. Niet veel later bezorgde Franciscus haar een plaats in de benedictijner abdij van Sant’Angelo in Panzo, gelegen op de flanken van de Monte Subasio. Hier voegde zich Clara’s zuster Agnes bij haar. Enige tijd later zouden zij zich vestigen in een door Franciscus zelf gebouwd onderkomen nabij de kapel van San Damiano, even buiten Assisi. Daar begonnen zij een eigen convent.
Regel
Al spoedig trok de nieuwe beweging tal van vrouwen aan die zich aansloten bij Clara. De beweging stond bekend als de Orde van San Damiano maar ook werden zij Arme Dames genoemd. Tot 1216 leidde Franciscus de congregatie zelf. Daarna werd Clara zelf gekozen tot eerste abdis. Zij leefden volgens een korte instructie (formula Vitae) die Franciscus had geschreven. Clara schreef vervolgens zelf een regel voor haar eigen orde, die in 1253 – twee dagen voor haar dood – werd goedgekeurd door paus Innocentius IV. In die regel staan absolute armoede en afwijzing van ieder bezit centraal. Anders dan de Franciscanen, hielden de zusters zich aan een strikt clausuur ook omdat het in die dagen niet gebruikelijk was dat vrouwen buitenshuis werkten.
Wonderen
Aan Clara zijn tal van wonderen toegeschreven. Deze werden voornamelijk opgetekend in de Legenda Aurea (‘Gouden Legenden’), een grote verzameling heiligenlevens die in het begin van de dertiende eeuw werd samengesteld door de dominicaan Jacobus de Voragine. Zo zou ze verschillende mensen op wonderdadige wijze hebben genezen. Ook zou zij ervoor gezorgd hebben dat een wolf een kind baarde dat het beest even daarvoor had verorberd. Ook had zij een groot aantal visioenen, op grond waarvan paus Pius XII haar in 1958 benoemde tot patrones van de televisie.
Overlijden
In 1252 werd de Regel van Clara bekrachtigd door de afgezant van de paus, kardinaal Rainaldo. Op 9 august 1253 keurde de paus zelf de Regel goed. De volgende dag werd de pauselijke bul naar Clara gebracht. De gezant arriveerde kort voordat Clara op 11 augustus overleed in San Damiano. Paus Innocentius IV woonde haar uitvaartmis bij. Ze werd begraven in de Sint-Joriskapel in Assisi. Al na twee jaar, op 26 september 1255, werd ze heilig verklaard door paus Alexander IV. Haar feestdag werd vastgesteld op 11 augustus.
Basilica San Chiara
Al meteen na haar canonisatie werd opdracht gegeven tot de bouw van een aan Clara gewijde kerk in Assisi. Toen die in 1260 gereedgekomen was, werd het stoffelijk overschot overgebracht naar de Basilica Santa Chiara. Na verloop van tijd wist men niet meer de exacte plaats van de relieken in de basiliek aan te wijzen. In 1850 werd haar graf herontdekt. Op 23 september van dat jaar werd de lijkkist opgegraven en geopend. Haar lichaam was intact gebleven. Op 29 september 1872 werden de relieken in een grootste plechtigheid overgebracht naar een schrijn in de crypte, waar ze nog steeds rust. Intussen verging het stoffelijk overschot alsnog, behalve haar skelet. De clarissen plaatsten een wassen beeld van Clara bovenop de relieken. In de franciscaanse ordes worden naast haar feest op 11 augustus ook haar eerste translatie op 3 oktober en de ontdekking van haar graf op 23 september gevierd.
Bron: KRO-NCRV
Clara van Assisi
Van Woord naar leven
ZALIGE EENWORDING
(Bij Joh 6, 41-51)
‘Ik ben het brood dat leven geeft,’ zegt Jezus ons vandaag. Deze uitspraak omhelst veel meer dan enkel het sacrament van de eucharistie; het opent de deur naar het allesomvattend mysterie van Christus’ aanwezigheid en de levenschenkende kracht die Hij ons biedt.
Vandaag willen we echter specifiek stilstaan bij de eucharistie en hoe deze heilige viering ons uitnodigt tot een persoonlijke en gemeenschappelijke verbondenheid met Christus.
De eucharistie is niet slechts een ritueel, maar een uitnodiging tot een diepe ervaring van Christus in ons leven. Het ontvangen van het brood en de wijn is veel meer dan een symbolische daad; het is een werkelijke ontmoeting met Christus zelf. Daarom moeten we dit sacrament niet enkel met ons verstand ontvangen, maar vooral met ons hart, in een diep en sterk geloof, en een geest van toewijding.
Het is belangrijk dat we de eucharistie benaderen in de gloed van de heilige Geest. Hij is het immers die ons niet enkel het verlangen zal schenken de eucharistie te ontvangen, maar Hij zal ons ook in die gesteltenis brengen dat we de Heer met volle toewijding kunnen ontvangen.
Het belang van persoonlijke toewijding aan de eucharistie kan niet genoeg worden benadrukt. Wanneer wij ons hart openstellen voor dit gebeuren, ontvangen wij de genade die ons in staat stelt om ons werkelijk met Christus te (laten) verenigen, waar Hij ons zal omvormen tot zijn liefde.
Deze persoonlijke toewijding maakt ons tot ‘eucharistische mensen.’ Het betekent dat wij de liefde en genade die wij ontvangen, belichamen in ons dagelijks leven. Christus roept ons op om zijn liefde te weerspiegelen door empathie en daadwerkelijke naastenliefde. Onze deelname aan de eucharistie vormt ons en moedigt ons aan om deze waarden actief te beleven, en wel vanuit onze innige verbondenheid met de Heer.
De eucharistie verenigt ons niet alleen individueel met Christus, maar creëert ook een gemeenschap van gelovigen. Samen ontvangen wij de genade die ons tot één lichaam in Christus maakt. Deze gemeenschap – de Kerk – versterkt ons in ons geloof en ondersteunt ons in onze roeping om de liefde van Christus in de wereld te brengen.
Laten wij de eucharistie met een open hart benaderen, ons volledig toewijdend aan de ontmoeting met Christus. Laat ons niet alleen begrijpen met ons verstand, maar vooral ervaren met ons hart wat het betekent om het ‘brood van het leven’ te ontvangen. Mogen wij door deze sacramentele ervaring worden gevormd naar het beeld van Christus en mogen wij de vruchten van deze diepe verbondenheid uitstralen in ons dagelijks leven.
Laten we bidden
Liefdevolle God,
U die ons in het mysterie van de eucharistie uitnodigt tot een ware ontmoeting met Christus, we bidden dat ons hart steeds meer geopend mag zijn voor deze genade. Schenk ons de bereidheid om deze heilige gave met diepe toewijding en geloof te ontvangen. Laat ons door dit sacrament groeien in verbondenheid met Christus en elkaar, zodat wij, vervuld van zijn liefde, uw licht mogen zijn in deze wereld.
Door Christus, onze Heer.
Amen.
Geliefde mensen, laten we ons openen voor Christus’ aanwezigheid en laten we ons leven door Hem verrijken, zodat we zijn liefde kunnen uitstralen naar iedereen die we vandaag ontmoeten.
En voor hen die vandaag naar de eucharistieviering gaan: ik wens jullie een genadevolle gods-ontmoeting.
Een toegewijde zondag,
kris
Om mee op weg te gaan
Ben ik na een eucharistieviering ook meer een eucharistisch mens geworden? Wat zou dit concreet kunnen betekenen?
Deze vraag helpt je nadenken over de impact van de eucharistieviering op je leven. Het vraagt om concrete voorbeelden van hoe je dit in de praktijk kunt brengen.
Wat betekent het voor mij persoonlijk om als gemeenschap de eucharistie te ontvangen?
Deze vraag nodigt je uit om stil te staan bij de gezamenlijke beleving van de eucharistie en hoe dit je een diepere band met de gemeenschap laat ervaren.
Ben ik bereid het ‘goede gesprek’ met anderen te voeren dat mezelf en hen helpt de eucharistie met meer toewijding en geloof te benaderen?
Deze vraag richt zich op je bereidheid om actief bij te dragen aan het geloofsleven van anderen en om samen te groeien in geloof.
Blog ‘Van Woord naar leven’
Reageren of uitwisselen betreffende de lezingen of de overweging, kan via de blog ‘Van Woord naar leven’.
Om de kwaliteit van het gesprek te waarborgen worden de reacties geplaatst na moderatie.