zondag 1 van de advent – A
Uit de profeet Jesaja 2, 1-5
Jesaja is in gebed. Hij ziet en hoort de menigte optrekken naar de tempel. Dit schouwspel wordt voor hem een poëtisch en profetisch visioen van de grootste optocht der volkeren naar de plaats waar de Heer zal verschijnen.
Dit zijn de woorden van Jesaja, de zoon van Amos; het visioen dat hij zag over Juda en Jeruzalem. Eens komt de dag dat de berg met de tempel van de Heer rotsvast zal staan, verheven boven de heuvels, hoger dan alle bergen. Alle volken zullen daar samenstromen, machtige naties zullen zeggen: ‘Laten we optrekken naar de berg van de Heer, naar de tempel van Jakobs God. Hij zal ons onderrichten, ons de weg wijzen, en wij zullen zijn paden bewandelen.’
Vanaf de Sion klinkt zijn onderricht, vanuit Jeruzalem spreekt de Heer. Hij zal rechtspreken tussen de volken, over machtige naties een oordeel vellen. Zij zullen hun zwaarden omsmeden tot ploegijzers en hun speren tot snoeimessen. Geen volk zal meer het zwaard trekken tegen een ander volk, geen mens zal nog de wapens leren hanteren. Nakomelingen van Jakob, kom mee, laten wij leven in het licht van de Heer.
Gezongen antwoordpsalm 122
(tekst onder geluidsfragment)
Refr.: Hoe blij was ik toen men mij riep: “Wij trekken naar Gods huis!”
Hoe blij was ik toen men mij riep:
“Wij trekken naar Gods huis!”
Nu mag mijn voet, Jeruzalem,
uw poorten binnentreden.
Jeruzalem, ommuurde stad,
zo dicht opeen gebouwd.
Naar U trekken de stammen op,
de stammen van Gods volk.
Zij gaan naar Israëls gebruik
de naam van God vereren.
Daar staan de zetels van het recht,
de troon van Davids huis.
Bid dan om vrede voor Jeruzalem,
dat ieder die u liefheeft veilig zij.
Dat eendracht heerse binnen uw omwalling,
in al uw huizen rust.
Terwille van mijn broeders en mijn makkers
wens ik u vrede toe.
Terwille van het huis van onze God
bid ik voor u om zegen.
Uit de brief van Paulus aan de Romeinen 13, 11-14
Wij mogen niet meer slapen. Want ook al is het nog niet volop dag, wij verblijven niet meer in ’n duisternis die onverschilligheid en oneerlijkheid toelaat. Indien wij echte gelovigen zijn, ongeduldig om onze hoop met anderen te delen, dan moeten wij handelen naar wat wij zijn: mensen die houden van het licht en van de waarheid in Christus.
Broeders en zusters,
u kent de huidige tijd: het moment is gekomen waarop u uit de slaap moet ontwaken, want de redding is ons meer nabij dan toen we tot geloof kwamen. De nacht loopt ten einde, de dag nadert al. Laten we ons daarom ontdoen van de praktijken van de duisternis en ons omgorden met de wapens van het licht. Laten we daarom zo eerzaam leven als past bij de dag en ons onthouden van bras- en slemppartijen, ontucht en losbandigheid, tweespalt en jaloezie.
Omkleed u met de Heer Jezus Christus en laat u niet meeslepen door uw aardse natuur met haar begeerten.
Vers voor het evangelie (Ps 85, 8)
Alleluia.
Toon ons uw trouw, Heer,
en geef ons uw hulp.
Alleluia.
Uit het evangelie volgens Matteüs 24, 37-44
De zondvloed en de parabel van de dief: twee manieren om ons te verwittigen dat beslissingen met het oog op ons heil dringend zijn. Voor een christen is Christus niet zomaar een figuur uit het verleden waarnaar men blijvend verwijst. Hij is de Heer, die leeft, en die vandaag wederkomt. Hij zal zich tenvolle openbaren op de ‘laatste dag’. Deze verwachting richt het leven van de gelovige naar zijn uiteindelijke eindbestemming.
Jezus sprak tot zijn leerlingen:
‘Zoals het was in de dagen van Noach, zo zal het zijn wanneer de Mensenzoon komt. Want zoals men in de dagen voor de vloed at en dronk, trouwde en uithuwelijkte, tot aan de dag waarop Noach de ark binnenging, en niemand wist wat er gebeuren zou, totdat de vloed kwam die iedereen wegnam, zo zal het ook zijn wanneer de Mensenzoon komt. Dan zullen er twee op het land aan het werk zijn, van wie de een zal worden meegenomen en de ander achtergelaten. Van twee vrouwen die met de molensteen aan het malen zijn, zal de ene worden meegenomen en de andere achtergelaten. Wees dus waakzaam, want jullie weten niet op welke dag jullie Heer komt.
Besef wel: als de heer des huizes had geweten in welk deel van de nacht de dief zou komen, dan zou hij wakker gebleven zijn en niet in zijn huis hebben laten inbreken.
Van Woord naar leven
Zij zullen hun zwaarden omsmeden tot ploegijzers en hun speren tot snoeimessen. Geen volk zal meer het zwaard trekken tegen een ander volk, geen mens zal nog de wapens leren hanteren. Zo lezen we vandaag, op deze eerste adventszondag, bij de profeet Jesaja.
Spontaan gaan onze gedachten – terecht overigens – naar Oekraïne en al die andere plaatsen in de wereld waar oorlog woedt. Wat Jesaja hier profeteert is een visioen van vrede onder alle volkeren; een droombeeld dat inderdaad werkelijkheid zou kunnen zijn wanneer elk volk en iedere regeringsleider open zou staan om de liefde van God in waarheid te ontvangen en deze ook te belichamen. Jammer genoeg – en het is van alle tijden – zijn er altijd mensen die zich sluiten voor deze liefde en het heft in eigen handen nemen waar vaak een pijnlijke machtswellust de overhand krijgt met intrieste gevolgen van dien.
Als we spreken over ‘hoop’, en ‘hoop doet leven’ (het adventsthema voor dit jaar hier bij Bijbelcitaat.be), laat onze hoop op wereldvrede uitmonden op diep en dagelijks gebed. Laat ons blijvend de genade van vrede afsmeken. En wel uit liefde voor God en de hele mensheid.
Maar laten we ons niet vergissen. De grote oorlogen in de wereld spelen zich ook vaak af in onze huiskamers, onze gezinnen en gemeenschappen, op onze werkvloeren, in onze buurten. Ook daar moet geleerd worden de zwaarden om te smeden tot ploegijzers. Een visioen – zoals dat van Jesaja – is mooi, en zó belangrijk om het uit te spreken, maar het mag geen ingekaderd visietekstje worden netjes aan de muur. Nee, zo’n visioen moet handen en voeten krijgen. Er zal aan gewerkt moeten worden, met veel gezond verstand, menselijkheid, en vooral trouw aan het verlangen naar vrede. Blijven uitnodigen tot gesprek is de boodschap, om ‘er uit’ te geraken, om tot een oplossing te komen, graag ‘in licht van de Heer’ zoals Jesaja wat verder schrijft in de lezing.
Paulus geeft, in de tweede lezing van vandaag, een zeer praktische tip om deze weg van vrede te kunnen bewandelen: ‘Omkleed u met de Heer Jezus Christus en laat u niet meeslepen door uw aardse natuur met haar begeerten.’ De aardse natuur is je willen verheffen boven de ander, het is de lust naar macht, de begeerte om alles toe te eigenen. Je laten omkleden met Jezus daarentegen is in armoede en naaktheid voor Hem komen staan in het diepe verlangen dat Hij uw leven mag zijn. Gebed dus, in de diepe betekenis van het woord, met als sleutels: overgave, toevertrouwen, nederigheid, liefde en trouw.
Leven in hoop is geopend bidden. Het is leven met een ontvankelijk hart. Het is je afstemmen op wat God wil, met het diepe verlangen dat zijn wil in je leven mag geschieden.
Wie de nederigheid in zich draagt zo te bidden, wie het klaar speelt vanuit z’n innerlijke armoede zich zo te openen, zal het langskomen van God gewaar worden; in de medemens, doorheen situaties, binnenkort met Kerst in de kribbe. ‘Wees dus waakzaam, want jullie weten niet op welke dag jullie Heer komt’, zegt het evangelie vandaag. Inderdaad, wel leeft enkel leeft vanuit z’n eigen buik, zal het langkomen van de Heer heel vaak niet zien, als een trein van genade die in groot gemis voorbij rijdt.
Geliefde mensen, laat ons – naar de woorden van Jesaja – wandelen en leven in het licht van de Heer. Laten we arm worden, zodat Hij onze rijkdom kan zijn.
Nogmaals een genadevolle advent,
kris
Reageren of uitwisselen betreffende de overweging kan via de blog Van Woord naar leven.
Laten wij bidden
Vader,
arm en nederig willen we voor U staan, diep verinnigd in Christus, met de bede: ‘Geef ons vrede; vrede in ons hart, vrede in onze gezinnen, vrede in onze gemeenschappen, vrede tussen landen en volkeren, vrede aan deze wereld. Moge het visioen van Jesaja werkelijkheid worden.
Als hoopdragende mensen smeken wij U om deze gave.
Door Christus, onze Broeder en Heer.
Amen.
De Bijbelteksten zijn ontleend aan de NBV21, © Nederlands-Vlaams Bijbelgenootschap.
De korte inleidingen op de lezingen zijn van de hand van Kris.
Gregorius de Sinaïet († 1346)
Gregorius de Sinaïet, klooster Paroria in de buurt van Adrianopolis, Thracië, Bulgarije; asceet & geestelijk leidsman
Hij heeft veel gezworven, maar wordt Sinaïticus genoemd, omdat hij daar zijn kloostergeloften aflegde.
Hij was afkomstig uit de buurt van Smyrna in Klein-Azië (= het huidige Izmir aan de westkust van Turkije). Hij studeerde filosofie en vooral Bijbel. Maar bij een inval van de Turken werd hij met vele andere christenen gevangen genomen en als slaaf te koop aangeboden op de markt van Laodicea. De christenen van die stad kochten hun geloofsgenoten vrij, waarop Gregorius naar Cyprus vertrok, waar hij een heilige monnik ontmoette die hem als leerling opnam en inwijdde in het monniksleven.
Verlangend naar meer verhuisde hij naar het beroemde Catharinaklooster op de berg Sinaï waar hij dus uiteindelijk zijn kloostergeloften aflegde. Hij leidde een serieus en voorbeeldig monniksleven, zozeer zelfs dat zijn medebroeders hem ‘de lichaamloze’ noemden. Bijna elke dag klom hij naar de top van de berg om te bidden op de plek waar volgens de traditie Mozes destijds met God had gesproken in het brandende braambos.
Maar zijn heilige levenswandel wekte ook jaloezie, en er begonnen praatjes over hem de ronde te doen. Zodra dat tot hem doordrong, verliet hij zijn geliefde plek in gezelschap van zijn leerling Gerasimos. Na een pelgrimstocht naar Jeruzalem vestigden zij zich op het eiland Kreta. Op een dag werd Gregorius bezocht door een monnik daar uit de buurt: Arsenios. Zij raakten met elkaar in gesprek over hun gebedsleven. Nadat Arsenios Gregorius had aanhoord, merkte hij op: “Dat alles, mijn zoon, behoort tot het doen, de praxis, niet tot het schouwen, de theoria.” Vanaf dat moment legde hij zich toe op het puur contemplatieve gebed. Hij bezocht zoveel mogelijk monniken waarbij hij hun enerzijds vroeg om hun gebed en zegen; anderzijds begon hij hun te onderrichten in het gebed van de theoria. Want hij bemerkte dat bijna alle monniken wel de weg van de praxis bewandelden, maar zelden toekwamen aan de weg van de Godschouwing. Uiteindelijk kwam hij op de monnikenberg Athos terecht. Daar trof hij in klooster Filotheou drie monniken die de weg van schouwing beoefenden. Zelfs hun namen zijn overgeleverd: Jesaja, Cornelios en Makarios. Bij hen bleef hij wonen en allengs sloten zich meer leerlingen aan. Toen het te druk werd, trok hij zich nog dieper op de berg terug. Maar ook daar wisten leerlingen hem te vinden.
Uiteindelijk liet hij de Athos achter zich en vestigde zich na tal van omzwervingen in de buurt van Adrianopolis in Thracië, het grensgebied van Griekenland en Bulgarije. Daar betrok hij een klooster, Paroria, waar hij zijn geestelijke werken en lessen schreef en zich in alle rust toelegde op het Jezusgebed en de hesychastische spiritualiteit.
Na een korte ziekte is hij gestorven.
Vele van zijn werken zijn opgenomen in de Filokalia. Dat is een bundeling van geschriften over het gebed van het hart uit de christelijke tradities van het oosten.
Bron: Heiligen.net
Laten wij bidden
Vader,
arm en nederig willen we voor U staan, diep verinnigd in Christus, met de bede: ‘Geef ons vrede; vrede in ons hart, vrede in onze gezinnen, vrede in onze gemeenschappen, vrede tussen landen en volkeren, vrede aan deze wereld. Moge het visioen van Jesaja werkelijkheid worden.
Als hoopdragende mensen smeken wij U om deze gave.
Door Christus, onze Broeder en Heer.
Amen.