Margareta van Schotland († 1093)

Margareta van Schotland, Edinborough, Schotland; koningin, stichteres & weduwe

Margareta was de dochter van de Engelse koning Edward Atheling en de Hongaarse prinses Agatha. Zij werd in Hongarije geboren, omdat haar ouders door de Noormannen verdreven waren: 1046. Onder haar grootvader, de latere heilige koning Edward de Belijder († 1066), verhuisde de koninklijke familie weer naar Engeland. Daar leefde ze in betrekkelijke rust tot 1066, toen Edward de Slag bij Hastings verloor. Weer moest de koninklijke familie vluchten.

Nu belandde Margareta in Schotland, en maakte daar kennis met de rauwe vorst, Malcolm III. Deze raakte volkomen vertederd van de jonge prinses. We horen van dat moment niets meer over de vrouw met wie hij tot dat moment getrouwd was. Margareta nam volledig bezit van zijn leven: “Hij kwam steeds prompt tegemoet aan al haar wensen en verstandige adviezen; wat haar niet aanstond, stond hem niet aan; waar zij van hield, daar hield hij ook van, puur uit liefde voor haar.” Aldus haar biechtvader Prior Turgot van Durham. Van dat ogenblik af was het dus uit met het platbranden van kerken en kloosters: daar was Malcolm namelijk mee bezig op het moment dat hij zijn jonge bruid leerde kennen. Zij was het liefste een klooster ingegaan, maar nu ze eenmaal op deze plek zat, zorgde ze ervoor dat er nieuwe kerken werden gebouwd, kloosters gesticht en scholen opgericht. Zij was een royaal weldoenster voor de armen. En zij droeg persoonlijk zorg voor de christelijke opvoeding van haar kinderen, daarin bijgestaan door haar geestelijke leidsmannen, de reeds genoemde Turgot en Lanfranc († 1089; feest 28 mei), de aartsbisschop van Canterbury.
Tot haar belangrijkste stichting behoort het klooster van Dunfermline, de plaats waar zij als vluchteling landde en waar Malcolm toen juist de kerk had verwoest. Voor zichzelf richtte zij in haar koninklijk verblijf een soort kloostercel in – deze is onlangs teruggevonden bij opgravingswerkzaamheden. Daar moet zij vol overgave geschreven hebben aan haar persoonlijke Evangelieboek; het wordt tot op de dag van vandaag bewaard in de Bodleian-bibliotheek te Oxford.

Zij stierf op het moment dat één van haar zoons, Edgar, haar het verschrikkelijke nieuws kwam melden dat haar man en haar oudste zoon waren omgekomen in één van de vele slagen die zij te leveren hadden.

Haar reliekschrijn werd opgesteld in ‘haar’ kloosterkerk te Dunfermline. Er begonnen wonderen te geschieden; men zag een licht dwalen rond haar grafmonument; soms waren het vonken. Men meende dat de heilige op deze manier te kennen gaf dat ze graag als heilige vereerd wilde worden. Paus Innocentius IV († 1254) verklaarde haar tenslotte officieel heilig in 1251. Haar schrijn werd voorwerp van grote verering.
Tijdens de troebelen van de Reformatie (halverwege de 16e eeuw) wist de laatste abt van Dunfermline haar stoffelijke resten in veiligheid te brengen. Ze werden naar Frankrijk gesmokkeld, maar daar gingen ze verloren tijdens de Franse Revolutie (1789-1792).
De plaats waar Margareta in Schotland aan land kwam, staat nog steeds bekend als St-Margaret’s Hope. Lange tijd bezat het kasteel van Edinborough een St- Margaret’s Tower en -Gate. Aan de voet van de rots is er nog steeds een bron naar haar genoemd. Volgens de overlevering zou zij die hebben doen ontspringen bij haar aankomst in Schotland.

Zij is patrones van Schotland.
Zij wordt afgebeeld in koninklijke kledij, vaak met een kroon aan haar voeten; soms ook in kloosterkleding met armen en zieken om zich heen. Op bijgaande afbeelding uit de vorige eeuw is zij te zien als vorstin omringd door bedelaars en armen die door haar worden gevoed en welgedaan.
London heeft een (neo-)gotische Margaretakerk, gelegen vlak achter de parlementsgebouwen.

Bron: Heiligen.net

ZORG OM HET GEBEDSLEVEN
(Bij Lc 18, 1-8)

We leven in een wereld waarin het geloof, met name het gebed – althans in onze streken – vaak naar de achtergrond is verdwenen. Veel mensen bidden zelfs helemaal niet meer. Dit zou ons kunnen verleiden om een oordeel te vellen over deze mensen, maar laten we dit vooral niet doen. Het is echter wel een zorg die we als Kerk ter harte mogen of moeten nemen.

Gebed zou de adem van het leven moeten zijn voor iedere mens. Het is niet alleen de manier waarop we onze eigen relatie met de Heer voeden, maar ook de manier waarop we Kerk en wereld dagelijks neerleggen in de schoot van de Vader. Beide vormen van gebed zijn van wezenlijk belang.

Laat de vraag van Jezus: ‘Zal de Mensenzoon geloof vinden op aarde?’ voor ieder van ons een spiegel zijn. Hoe staat het met ons eigen gebedsleven? En hoe kunnen we anderen, die moeite hebben om te bidden of het gebed helemaal hebben opgegeven, opnieuw warm maken voor deze verbinding met God?

Laten we als Kerk deze zorg serieus nemen. Laten we ons in onze gezinnen, in gemeenschappen, in parochieploegen of in andere geloofsgroepen buigen over deze vraag. Hoe kunnen we samen het gebed weer tot leven brengen en elkaar daarin ondersteunen?

Laten we bidden

Heilige Geest,
bron van leven en inspiratie,
wij roepen U aan
voor de vernieuwing van ons gebedsleven.
Vul onze harten met de adem van uw gloed
zodat we in een wereld
die het gebed dreigt te verliezen
opnieuw de kracht van de verbinding
met God mogen ontdekken.
Door Christus, onze Heer.
Amen.

Geliefde mensen, laten we het dagelijks gebed ter harte nemen als een bron van leven en relatie met God.
Een vredevol weekend,
kris

Om mee op weg te gaan

Wanneer we merken dat er weinig of niet meer gebeden wordt, hebben we dan de neiging om te oordelen? Of kunnen we het dragen als een oprechte zorg die we in liefde ter harte nemen?

Blog ‘Van Woord naar leven’

Reageren of uitwisselen betreffende de lezingen of de overweging, kan via de blog ‘Van Woord naar leven’.

Klik hier voor de blog.

Om de kwaliteit van het gesprek te waarborgen worden de reacties geplaatst na moderatie.