zaterdag in week 19 door het jaar
Uit het boek Jozua 24, 14-29
De Heer van Sinaï wordt te Sichem de God van alle stammen van Israël. En zij worden er zich van bewust dat ze samen het uitverkoren volk zijn. Zij beloven God te dienen door hun eredienst, door zijn Wet te onderhouden en door hun inzet voor zijn wil.
‘Nu dan,’ vervolgde Jozua, ‘eerbiedig de Heer, dien Hem met onvoorwaardelijke trouw en doe de goden weg die uw voorouders ten oosten van de Eufraat en in Egypte hebben gediend. Dien alleen de Heer. Wanneer u daar niet toe bereid bent, kies dan nu wie u wel wilt dienen: de goden van uw voorouders ten oosten van de Eufraat of de goden van de Amorieten, van wie u nu het land bewoont. In ieder geval zullen ik en mijn familie de Heer dienen.’
Hierop antwoordde het volk: ‘Het is verre van ons de Heer te verlaten om andere goden te dienen. Hij is het, de Heer, onze God, die ons en onze voorouders uit de slavernij in Egypte heeft bevrijd. Hij heeft grote wonderen voor ons verricht; dat hebben we met eigen ogen gezien. Hij heeft ons op onze hele tocht beschermd tegen alle volken waarvan we het gebied doortrokken. De Heer heeft ze allemaal voor ons verdreven, en ook de Amorieten, die vroeger in dit land woonden. Natuurlijk zullen wij de Heer dienen, want Hij is onze God.’
Jozua antwoordde het volk echter: ‘U zult niet in staat zijn de Heer te dienen, want Hij is een heilige God, Hij duldt niemand naast zich, Hij zal u uw overtredingen en zonden niet vergeven. Wanneer u de Heer verlaat en andere goden gaat dienen, zal Hij zich tegen u keren. Dan zal Hij u niet langer weldaden bewijzen, maar u kwaad doen en u vernietigen.’
Maar het volk zei opnieuw: ‘Wees ervan verzekerd dat we de Heer zullen dienen.’
‘In dat geval,’ antwoordde Jozua, ‘bent u zelf de getuigen van uw keuze om Hem, de Heer, te dienen.’
‘Ja, dat zijn wij,’ bevestigde het volk.
Waarop Jozua zei: ‘Doe dan die vreemde goden weg en richt u volledig op de Heer, de God van Israël.’
En het volk beloofde: ‘We zullen de Heer, onze God, dienen en gehoorzamen.’
Zo legde Jozua het volk die dag in Sichem deze verplichting op en hij gaf het wetten en regels, die hij in het wetboek van God opschreef.
Ook richtte hij een grote steen op onder de terebint bij het heiligdom van de Heer. ‘Deze steen,’ zei hij tegen het volk, ‘is getuige, want hij heeft alles gehoord wat de Heer tegen ons heeft gezegd. Hij is dus getuige opdat u uw God niet afvallig wordt.’
Daarna liet Jozua het volk vertrekken, iedereen ging naar zijn eigen grondgebied.
Korte tijd later stierf Jozua, de zoon van Nun, de dienaar van de Heer, op de leeftijd van honderdtien jaar.
Psalm 16, 1 + 2 + 5 + 7 + 8 + 11
Refr.: U, Heer, wijst mij de weg naar het leven.
Behoed mij, God, ik schuil bij U.
Ik zeg tot de Heer:
‘U bent mijn Heer, mijn geluk,
niemand gaat U te boven.’
Heer, mijn enig bezit, mijn levensbeker,
U houdt mijn lot in handen.
Ik prijs de Heer die mij inzicht geeft,
zelfs in de nacht spreekt mijn geweten.
Steeds houd ik de Heer voor ogen,
met Hem aan mijn zijde wankel ik niet.
U wijst mij de weg naar het leven:
overvloedige vreugde in uw nabijheid,
voor altijd een lieflijke plek aan uw zijde.
Uit het evangelie volgens Matteüs 19, 13-15
Uit menselijke bezorgdheid zonden de leerlingen een groep kinderen weg. Jezus wijst hen terecht. Hun overdreven menselijke zorg maakt het Hem onmogelijk te tonen waartoe Hij gekomen is. Het Rijk der hemelen is er voor de eenvoudigen en de armen. De kleinsten zijn hiervan het mooiste symbool.
De mensen brachten kinderen bij Jezus, ze wilden dat Hij hun de handen zou opleggen en zou bidden.
Toen de leerlingen hen berispten, zei Jezus: ‘Laat de kinderen ongemoeid, belet ze niet bij Mij te komen, want het Koninkrijk van de hemel behoort toe aan wie is zoals zij.’
En nadat Hij hun de handen had opgelegd, trok Hij weer verder.
Van Woord naar leven
Vandaag zegt Jezus: ‘Belet de kinderen niet bij Mij te komen.’
Kinderen zijn de toekomst van Kerk en wereld. En daar dragen wij, volwassenen, een grote verantwoordelijkheid in.
Wanneer onze kinderen het ouderlijk huis verlaten, kennen ze dan Jezus?
Gaan ze die wegen waar ze Hem steeds dieper kunnen leren kennen?
Hebben ze zijn Woord mogen horen in hun jonge jaren in kerk en huiskring?
Hebben ze mogen proeven van christelijk gemeenschapsleven?
Hebben ze voorbeelden gezien van evangelisch engagement?
Hebben ze leren onderscheid maken tussen goed en kwaad in het licht van het evangelie?
Hebben ze het verschil leren zien tussen Kerk met een grote K en kerk met een kleine k?
Hebben ze leren bidden, alléén en met anderen?
Hebben ze geleerd te leven in het licht van de eeuwigheid?
Bijzonder de ouders, maar in wezen allen die hoe dan ook met kinderen en hun opvoeding te maken hebben, dragen wat dit betreft een immense verantwoordelijkheid. Eigenlijk is het een soort ‘heilige’ plicht; een plicht die ouders, meter en peter, en de hele gemeenschap, bij het doopsel van het kind beloofd hebben. Het hoort bij de ‘opdracht’ van de Kerk.
Laat ons het belang inzien om onze jonge mensen in ontmoeting te brengen met de Heer, hen daarin voor te gaan, dit mét hen te doen.
Of zoals we lezen in het boek Deuteronomium waar Mozes het volk toespreekt: ‘Houd de geboden die ik u vandaag opleg steeds in gedachten. Prent ze uw kinderen in en spreek er steeds over, thuis en onderweg, als u naar bed gaat en als u opstaat.’
kris
Reageren of uitwisselen betreffende de overweging kan via de blog Van Woord naar leven.
Laten wij bidden
Heer,
geef dat wij onze kinderen tot bij U mogen brengen. Leg ze uw handen op, zegen hen, opdat zij in hun leven U mogen ontmoeten, vanuit U mogen leven, dragers morgen zijn van uw vrede, uitdragers van uw liefde. Leer ons onze kinderen naar U te kijken, naar U te luisteren, zich te voeden met U. Gij, de volheid van ieders leven.
In uw naam. Amen.
De Bijbelteksten zijn ontleend aan de NBV21, © Nederlands-Vlaams Bijbelgenootschap.
De korte inleidingen op de lezingen zijn van de hand van Kris.
H. Maximiliaan Kolbe († 1941)
Maximiliaan Kolbe, ofm, Auschwitz, Polen; martelaar onder de nazi’s
Maximiliaan Kolbe was een franciscaan van Poolse afkomst. Hij was geboren op 7 januari 1894 in Zdunska, niet ver van de stad Lodz geboren. In 1910 trad hij in bij de franciscanen, deed zijn studies in Rome, en werd in 1919 priester gewijd. Ogenschijnlijk was er niets bijzonders aan de hand met deze bescheiden man. Pas door zijn heldhaftige dood kwam de verborgen kwaliteit van zijn leven aan het licht.
Aanvankelijk gestationeerd in Krakow richtte hij een katholiek weekblad op. Het was een groot succes en werd overgeplaatst naar de het plaatsje Niepkalanow niet ver van de Poolse hoofdstad Warshaw. Er werd een nieuwe franciscaner communiteit aan toegevoegd. In 1930 ging hij als missionaris naar het Japanse Nagasaki. In beide steden was zijn parochiekerk toegewijd aan Maria Onbevlekt Ontvangen, voor wie hij dan ook bijzondere devotie had. In 1936 keerde hij als overste van de communiteit van Niepkalanow terug. In 1939 vielen de Duitsers Polen binnen. Op 19 september van datzelfde jaar werd hij gearresteerd en afgevoerd naar Lamsdorf. Maar uitgerekend op 8 december, feest van Maria Onbevlekte Ontvangen, werd hij weer vrijgelaten. Onvermoeibaar zette hij zijn werk voort: hij gaf illegale krantjes en vlugschriften uit, hielp honderden Joodse vluchtelingen ontsnappen en veranderde zijn huis in een toevluchtsoord voor wie maar in die barre tijden bescherming en veiligheid zocht.
In 1941 werd hij voor de tweede keer opgepakt. Nu deporteerden de Nazi’s hem naar Auschwitz. Hij vergat in de barre omstandigheden van dat kamp zijn priesterroeping niet. Hij bad en troostte voor zover het in zijn vermogen lag. Maar in zijn bescheidenheid leidde hij toch een tamelijk onopgemerkt leven.
Tot het moment dat Kampfführer Fritsch besloot tien mensen te laten doodhongeren in de hermetisch afgesloten kelder van bunker 11: geen eten, geen drinken, geen licht, geen lucht. Het lot viel o.a. op Gajowniczek, een Poolse huisvader met twee kinderen. Onmiddellijk wendde pater Kolbe zich tot de kampcommandant. Deze schreeuwde: “Wat mot je, Poolse zwijn?”
In alle rust antwoordde Pater Kolbe: “De plaats innemen van deze ter dood veroordeelde.”
“Waarom?”
“Ik ben oud en ziek. Hij heeft vrouw en kinderen.”
“En wie ben jij dan wel?”
“Een Pools priester.”
Het verzoek werd ingewilligd. Nummer 5659 op de lijst werd vervangen door 16670. Het schijnt dat Pater Kolbe in zijn opsluiting aldoor hardop heeft gebeden. Hij behoorde tot de vier die tenslotte overbleven en met een dodelijke injectie om het leven werden gebracht.
Toen hij in 1982 door Paus Johannes Paulus II heilig werd verklaard, behoorde Gajowniczek tot de aanwezigen, met zijn beide kinderen.
Hij is patroon van de politieke gevangenen.
Bron: Heiligen.net
Laten wij bidden
Heer,
geef dat wij onze kinderen tot bij U mogen brengen. Leg ze uw handen op, zegen hen, opdat zij in hun leven U mogen ontmoeten, vanuit U mogen leven, dragers morgen zijn van uw vrede, uitdragers van uw liefde. Leer ons onze kinderen naar U te kijken, naar U te luisteren, zich te voeden met U. Gij, de volheid van ieders leven.
In uw naam. Amen.