Gabriele Possenti († 1862)

Gabriele Possenti, cp, Isola del Gran Sasso, Abruzzen, Italië; religieus

“Zal ik jullie eens wat vertellen: onze danser is het klooster ingegaan! Wie had dat nou ooit gedacht.” Met deze woorden kwam pater Pincelli aan zijn klas vertellen dat hun klasgenoot Francesco Possenti, de mooiste jongen van de school, die er altijd volgens de laatste mode bijliep en als danser en toneelspeler telkens alle eerste prijzen had weggesleept; die zo nu en dan met rijke mensen uit jagen ging en in de stad steeds door meisjes werd omzwermd… dat hij nog tijdens het schooljaar was ingetreden bij de strenge paters passionisten.

Francesco was op 1 maart 1838 te Assisi geboren, de stad die ruim 600 jaar eerder beroemd was geworden door de heilige Franciscus. Francesco’s leven lijkt op dat van zijn naamspatroon. Ook hij genoot van een uiterst onbezorgde en haast losbandige levensstijl in zijn jonge jaren. Ook zíjn vader was een welgesteld man. Aanvankelijk was hij pauselijk legaat geweest, maar omdat dit veel verhuizingen met zich meebracht, had hij zich tenslotte als rechter in Spoleto gevestigd. Een eerste schaduw viel over Francesco’s leven, toen hij reeds op vier-jarige leeftijd zijn moeder verloor. Dat had zijn vader, die toch al een zwijgzaam karakter had, nog stiller gemaakt. Juist de jonge Francesco was met zijn opgeruimd karakter voor vader en zijn twaalf broers en zussen een zonnetje in huis geweest, vooral voor zijn oudste zus, Marie-Louise die de rol van moeder had overgenomen; Francesco was de elfde in de rij van kinderen. Hij kon goed leren, en was op het jezuïetencollege van Spoleto niet alleen telkens een van de besten van de klas, maar door zijn extraverte manier van doen een opvallende verschijning. Daar had hij ook zijn bijnaam van ‘de danser’ te danken.

Des te harder kwam de klap voor vader aan, toen zijn zoon met het bericht kwam dat hij het klooster in wilde. “Wacht eerst nog maar een jaartje”, had deze gezegd. Toch had vader het kunnen zien aankomen. Twee zware ziektes hadden zijn jongen veranderd; ook daarin lijkt hij op Franciscus van Assisi. Bovendien stierf zijn veelgeliefde oudste zus en vertrouwelinge aan de cholera; Francesco was toen zeventien. Tijdens een bezoek aan de kerk van Spoleto viel zijn blik op een afbeelding van Maria. Het kwam hem voor de geest , hoeveel Jezus’ moeder heeft moeten doorstaan. Zozeer dat één van haar aanroepingen luidt ‘Moeder van Smarten’. Juist in die pijnen voelde hij zich met haar verwant. Op dat moment besloot hij zijn leven lang bij haar in de buurt te blijven en samen met haar zijn pijn te dragen. Misschien vond hij in haar wel een vervanging voor het gemis van zijn eigen zo vroeg gestorven moeder.

Op school kondigde hij aan dat hij wat vacantie wilde nemen. Maar in werkelijkheid trad hij in bij de passionisten van Morrovalle in de buurt van de Italiaanse stad Macerata. Als kloosternaam koos hij Gabriël, naar de engel die aan Maria destijds de Blijde Boodschap had gebracht dat zij de Moeder van Jezus zou worden. Daar voegde hij aan toe de naam ‘Addolorata’ (= Italiaans voor ‘van Smarten’; herinnering aan het beeld dat zo’n ommekeer in zijn leven had betekend). De brieven die hij vandaar naar huis stuurde, getuigen alle van geluk en diepe vreugde. Dat maakte het voor zijn vader en de anderen thuis iets makkelijker te accepteren. Zes jaar later stierf hij aan tuberculose in de stad Isola in de Midden-Italiaanse Abruzzen. Daar studeerde hij theologie met het oog op zijn toekomstige priesterwijding.

Er valt van hem als jonge kloosterling op het eerste gezicht eigenlijk niets bijzonders te melden. Behalve voor wie beter mag toekijken. Hij deed alles wat hij moest doen, met aandacht en innerlijke vrede. Ook als hij daardoor aan plezierige dingen niet toekwam. Uit liefde voor Jezus en vooral voor diens moeder Maria ontzegde hij zich hoe langer hoe meer vooral kleine dingetjes; en daarin bereikte hij grote hoogte. Hij heeft laten zien hoe gewoon heldhaftigheid kan zijn.

Hij ligt begraven in de kerk van de passionisten te Isola. In 1920 werd hij heilig verklaard. Hij werd uitgeroepen tot patroon van de Italiaanse jeugd. Tot op de dag van vandaag is zijn graf een druk bezochte bedevaartplaats.

Begin jaren negentig van de 20e eeuw was Gabriel in het nieuws, omdat Amerikaanse schuttersverenigingen hem – tegen de zin van de paters passionisten – tot hun beschermheilige wilden uitroepen. Gabriel zou volgens een nooit bevestigd verhaal een Italiaans dorp hebben gered door zijn schotvaardigheid. Maar de voorzitter van de Amerikaanse bisschoppenconferentie wees erop dat die heldendaad nooit bewezen was.

Bron: Heiligen.net

Vandaag zegt Jezus ons: ‘Is het een verdienste als je liefhebt wie jou liefheeft?’

Graag zien wie ons graag ziet is inderdaad niet moeilijk. Het is aangenaam, het is ook mooi. Maar ook hen graag zien die we niet graag hebben, waarnaar we gevoelens hebben van antipathie… da’s veel moeilijker.
Deze vorm van beminnen noemt Jezus liefhebben zoals de Vader dat doet.

Het zou niet goed zijn bepaalde mensen méér te willen beminnen dan anderen. Jezus vraagt iets anders van ons. Hij vraagt een diepere vorm van liefhebben. Hij vraagt onze kleinmenselijkheid te overstijgen om vanuit Hem, door Hem en in Hem iedereen graag te zien. Dus ook hen waarmee we het moeilijk hebben. Niet vanzelfsprekend, niet makkelijk.

Er staat dan ook nergens dat de Blijde Boodschap een makkelijk te vervullen boodschap is. Het is een boodschap van, en een oproep tot, liefde; liefde die haar kracht vindt in het kruis van de Heer. Het kruis dat niet enkel een weg toont van trouwe en volmaakte liefde, maar tevens een weg van vergeving voor zij die falen.

Want hen graag zien waarmee we het lastig hebben… ach, we falen er allemaal in. Het is gewoon des mensen. Maar het niet omdat het menselijk gezien begrijpelijk is, dat het dan ook de juiste weg is.
Zoals dikwijls legt de Heer de lat hier zeer hoog. Is dat erg? Nee, integendeel. Dat is goed. Laat het een trigger zijn voor al die momenten wanneer we er niet in slagen iedereen even graag te zien.

En weet, we kunnen het niet genoeg aan elkaar zeggen: Gods barmhartigheid is zoveel groter dan ons niet kunnen. Laten we ons neervlijen tegen Christus, moge Hij ons omhelzen met zijn barmhartigheid, zodat we, groeiend in Hem, Gods liefde mogen worden; steeds meer, steeds inniger.

kris

Reageren, je eigen woordje plaatsen, of uitwisselen over de overweging, kan via de blog Van Woord naar leven.

Vader,
moge uw Geest ons hart wenden naar U, opdat ons hele zijn zich moge openen voor uw Zoon. Moge Hij ons leren beminnen zoals Jullie elkaar en ons beminnen.
Om deze genade bidden wij U, in Christus, onze Broeder en Heer.
Amen.