woensdag in week 4 van de veertigdagentijd
De profeet Jesaja laat ons vandaag de stem van God horen die spreekt tot een volk in duisternis: woorden van troost, van nabijheid, van een liefde die nooit vergeet. In het evangelie toont Jezus hoe Hij volledig leeft vanuit de Vader: wat Hij doet, is doordrongen van leven gevend mededogen en goddelijke wijsheid. Beide lezingen nodigen ons uit om stil te worden, te luisteren, en ons toe te vertrouwen aan de God die herstelt, bevrijdt en ons leidt naar het ware leven.
Uit de profeet Jesaja 49, 8-15
In deze profetie klinkt Gods blijvende trouw en troostvolle belofte tot bevrijding, herstel en nabijheid voor zijn volk.
Dit zegt de Heer:
‘In het uur van mijn genade geef Ik je antwoord, op de dag van de redding zal Ik je helpen. Ik zal je behoeden, Ik neem je in dienst voor mijn verbond met het volk, om het land weer op te richten, om het verlaten erfgoed in eigendom terug te geven, om tegen gevangenen te zeggen: ‘Ga in vrijheid!’ en tegen wie in het duister verblijft: ‘Kom tevoorschijn!’
Langs wegen zullen zij weiden, op iedere kale heuvel vinden ze weidegrond. Ze zullen dorst noch honger lijden, de zinderende hitte zal hen niet kwellen en de zon zal hen niet steken, want Hij die zich over hen ontfermt, zal hen leiden en hen naar waterbronnen voeren.
Ik effen al mijn bergen tot een weg, Ik zal mijn paden plaveien.
Kijk! Zij daar komen van ver, en kijk, zij uit het noorden, en uit het westen, en zij uit het land van Syene.
Juich, hemel! Jubel, aarde! Bergen, breek uit in gejuich! De Heer heeft zijn volk getroost, Hij heeft zich over de armen ontfermd.
Sion zegt: “De Heer heeft mij verlaten, mijn Heer is mij vergeten.”
Maar zou een vrouw haar zuigeling vergeten, zich niet ontfermen over het kind dat zij droeg? Zelfs al zou zij het vergeten, Ik vergeet jou nooit.’
Tussenzang: Ps 145, 8-9 + 14 +17-18
Refr.: Genadig en liefdevol is de Heer.
Genadig en liefdevol is de Heer,
Hij blijft geduldig en groot is zijn trouw.
Goed is de Heer voor alles en allen.
Hij ontfermt zich over heel zijn schepping.
Een steun is de Heer voor wie is gevallen,
wie gebukt gaat richt Hij op.
Rechtvaardig is de Heer in alles wat Hij doet,
heel zijn schepping blijft Hij trouw.
Allen die Hem aanroepen is de Heer nabij,
die Hem roepen in vast vertrouwen.
Vers voor het evangelie
Uw woorden, Heer, zijn geest en leven;
uw woorden zijn woorden van eeuwig leven.
Uit het evangelie volgens Johannes 5, 17-30
Jezus maakt duidelijk dat Hij in alles handelt vanuit zijn eenheid met de Vader. Hij spreekt met goddelijk gezag over leven, uiteindelijke bestemming en de belofte van opstanding voor wie naar Hem luistert.
Jezus verdedigde zich tegen de Joden met de woorden: ‘Mijn Vader werkt aan één stuk door, en daarom doe Ik dat ook.’
Dat was voor hen een reden te meer om Hem te willen doden, want niet alleen ondermijnde Hij de sabbat, maar bovendien noemde Hij God zijn eigen Vader, en stelde zichzelf zo aan God gelijk.
Jezus reageerde hierop met de volgende woorden:
‘Werkelijk, Ik verzeker u, de Zoon kan niets uit zichzelf doen, Hij kan alleen doen wat Hij de Vader ziet doen; en wat de Vader doet, dat doet de Zoon op dezelfde manier. De Vader heeft de Zoon immers lief en laat Hem alles zien wat Hij doet. Hij zal Hem nog grotere dingen laten zien, u zult verbaasd staan! Want zoals de Vader doden opwekt en levend maakt, zo maakt ook de Zoon levend wie Hij wil. De Vader zelf velt over niemand een oordeel, maar Hij heeft het oordeel geheel aan de Zoon toevertrouwd. Dan zal iedereen de Zoon eer betuigen zoals men de Vader eert. Wie de Zoon niet eert, eert ook de Vader niet, die Hem gezonden heeft. Werkelijk, Ik verzeker u, wie luistert naar wat Ik zeg en Hem gelooft die Mij gezonden heeft, heeft eeuwig leven; over hem wordt geen oordeel uitgesproken, hij is van de dood overgegaan naar het leven. Werkelijk, Ik verzeker u, er komt een tijd, en die tijd is nu gekomen, dat de doden de stem van Gods Zoon zullen horen en dat wie Hem horen, zullen leven. Zoals de Vader leven heeft in zichzelf, zo heeft ook de Zoon leven in zichzelf; dat heeft de Vader Hem gegeven. En omdat Hij de Mensenzoon is, heeft de Vader Hem ook gezag gegeven om het oordeel te vellen. Wees hierover niet verwonderd, er komt een moment waarop alle doden zijn stem zullen horen en uit hun graf zullen komen: wie het goede gedaan heeft staat op om te leven, wie het slechte gedaan heeft staat op om veroordeeld te worden. Ik kan niets doen uit mijzelf: Ik oordeel naar wat Ik hoor, en mijn oordeel is rechtvaardig omdat Ik mij niet richt op wat Ik zelf wil, maar op de wil van Hem die Mij gezonden heeft.
Van Woord naar leven
IK VERGEET JOU NOOIT
(bij Jes 49, 8-15)
Deze mooie woorden zijn een belofte, waar een mens helemaal blij van kan worden. Jesaja schrijft dit aan het einde van onze eerste lezing:
Sion zegt: ‘De Heer heeft mij verlaten, mijn Heer heeft mij vergeten.’ Maar zou een vrouw haar zuigeling vergeten, zich niet ontfermen over het kind dat zij droeg Zelfs al zou zij het vergeten, Ik vergeet jou nooit, Ik heb je in mijn handpalm gegrift.
Dit zijn ontroerende woorden die niet alleen tot mensen in Jesaja’s tijd gesproken zijn, maar over de eeuwen heen, tot ieder van ons, ja, tot alle mensen in diepe nood.
Elke dag op tv zien we beelden van diepbedroefde en innerlijk totaal verscheurde mensen. Moeders die schreeuwen van verdriet en wanhoop. Vrouwen die zich geen raad meer weten om kinderen die ze kwijt zijn, of om gestorven kinderen, die ze omknellen en vast tegen zich aandrukken met een mateloze liefde, de wanhoop nabij.
De nood is te groot om er woorden aan te geven. Trouwens: troostwoorden helpen niet. Jesaja probeert het wel, maar echte troost is ver te zoeken.
Wij zijn niet in dezelfde nood als die mensen in rampgebieden. Wij hebben andere noden waar we geen woorden voor vinden.
Bij grote nood zijn er eigenlijk geen troostwoorden. Het werkt niet om de nood te sussen. Troosten is vaak misplaatst en kan getuigen van onbegrip. Erbij zijn, aanwezig zijn is alles wat we kunnen doen. Zonder woorden nabij zijn is genoeg.
Toch gebruikt Jesaja woorden. Zo bijzonder dat hij dé Aanwezige vergelijkt met een vrouw, een moeder. Deze zin van Jesaja is voor mij een eyeopener geworden. Nooit eerder had ik God als vrouw verbeeld gezien in woorden. Dit was de eerste keer, al vele jaren geleden. Altijd is dat beeld blijven hangen in mijn bewustzijn. God is man noch vrouw, maar heeft het een en het ander in zich. Hij is de Onnoembare die niet in beelden te vangen is. Jesaja heeft naar woorden gezocht en deze werkelijkheid toch weten uit te drukken in menselijke taal.
Niet alleen in de regel die in de kop staat, ook nog in de ene regel na de lezing van vandaag in vers 16: Ik heb je in mijn handpalm gegrift.
Ik herinner me een project rond de eerste communie van een van mijn kinderen. Mijn zoon kwam thuis en vroeg of ik mijn hand open wilde doen. Ik dacht dat hij me ergens mee wilde verrassen. Ja, dat deed hij, maar hoe? Geen mooi gevonden steentje, geen bloemetje, geen plaatje, nee, hij had een pen of stift bij zich en schreef zijn naam in mijn handpalm, en vroeg aan zijn twee zusjes om er hun naam ook bij de schrijven. Het was een ritueel, zomaar ontstaan. Ja, mijn kinderen waren geborgen in mijn hand, in mijn liefde die nooit over zou gaan wat er ook met hen zou gebeuren. Dat is wat Jesaja zegt: Wij zijn allemaal geborgen in Gods hand, en mogen dat als mensen voor elkaar mede tot uitdrukking brengen.
Zelf legde ik mijn hand met hun namen in de hand van de Eeuwige. De ‘handen’ die er nooit te klein voor zijn.
In deze veertigdagentijd lijden wij allen aan het mateloze leed door oorlog, geweld, armoede, corruptie, bedrog, schending van mensenrechten. Het lijkt er wel op dat er geen God meer bestaat, zo hoor je mensen soms zeggen. Dit gebeurt ondanks de goede en edele bedoelingen van mensen die deze gedachte door daden van hoop, willen doorbreken.
Laten we de moed nooit verliezen want onze God vergeet ons nooit en vraagt ons mee te lijden met Hem en zeker te weten dat wij allen staan gegrift in de palm van zijn hand: Hij is onze Redder in de diepste nood. Samen gaan we op weg naar ‘Zijn’ en ons Pasen als pelgrims van hoop, door alle ellende heen.
Laten we bidden
Goede en barmhartige God,
wij leggen alle noden
van deze wereld in uw handen,
in de zekerheid dat U wegen kent
naar de bevrijding van alle mensen.
We worden geholpen en krijgen kracht
door het kruis van Jezus, onze broeder,
die ons dag in, dag uit voorgaat.
Amen.
Beste mensen, moge ook deze dag ons hart geraakt worden, en mogen wij inzien dat we nodig zijn bij Zijn verlossingswerk!
Ricky
Om mee op weg te gaan
Kun je je verbinden met een bepaald stukje van de nood van de hele wereld of van jezelf? Ben je in staat om niet ‘weg te kijken’ omdat jij alleen dat kruis niet kunt dragen?
Samen kunnen we een ellenlange keten van mensen worden die ieder op hun eigen wijze een deeltje van dat loodzware kruis, op de schouders wil nemen. Eenheid, vertrouwen, volharding en een hart vol liefde, verbonden met het kruis van Jezus. Dit zijn sterke verbindende en overwinnende krachten door de kracht van de Geest die in ons werkt.
Blog ‘Van Woord naar leven’
Reageren of uitwisselen betreffende de lezingen of de overweging, kan via de blog ‘Van Woord naar leven’.
Om de kwaliteit van het gesprek te waarborgen worden de reacties geplaatst na moderatie.
De Bijbelteksten zijn ontleend aan de NBV21, © Nederlands-Vlaams Bijbelgenootschap.
De korte inleidingen op de lezingen zijn van de hand van Kris.
Van Woord naar leven
IK VERGEET JOU NOOIT
(bij Jes 49, 8-15)
Deze mooie woorden zijn een belofte, waar een mens helemaal blij van kan worden. Jesaja schrijft dit aan het einde van onze eerste lezing:
Sion zegt: ‘De Heer heeft mij verlaten, mijn Heer heeft mij vergeten.’ Maar zou een vrouw haar zuigeling vergeten, zich niet ontfermen over het kind dat zij droeg Zelfs al zou zij het vergeten, Ik vergeet jou nooit, Ik heb je in mijn handpalm gegrift.
Dit zijn ontroerende woorden die niet alleen tot mensen in Jesaja’s tijd gesproken zijn, maar over de eeuwen heen, tot ieder van ons, ja, tot alle mensen in diepe nood.
Elke dag op tv zien we beelden van diepbedroefde en innerlijk totaal verscheurde mensen. Moeders die schreeuwen van verdriet en wanhoop. Vrouwen die zich geen raad meer weten om kinderen die ze kwijt zijn, of om gestorven kinderen, die ze omknellen en vast tegen zich aandrukken met een mateloze liefde, de wanhoop nabij.
De nood is te groot om er woorden aan te geven. Trouwens: troostwoorden helpen niet. Jesaja probeert het wel, maar echte troost is ver te zoeken.
Wij zijn niet in dezelfde nood als die mensen in rampgebieden. Wij hebben andere noden waar we geen woorden voor vinden.
Bij grote nood zijn er eigenlijk geen troostwoorden. Het werkt niet om de nood te sussen. Troosten is vaak misplaatst en kan getuigen van onbegrip. Erbij zijn, aanwezig zijn is alles wat we kunnen doen. Zonder woorden nabij zijn is genoeg.
Toch gebruikt Jesaja woorden. Zo bijzonder dat hij dé Aanwezige vergelijkt met een vrouw, een moeder. Deze zin van Jesaja is voor mij een eyeopener geworden. Nooit eerder had ik God als vrouw verbeeld gezien in woorden. Dit was de eerste keer, al vele jaren geleden. Altijd is dat beeld blijven hangen in mijn bewustzijn. God is man noch vrouw, maar heeft het een en het ander in zich. Hij is de Onnoembare die niet in beelden te vangen is. Jesaja heeft naar woorden gezocht en deze werkelijkheid toch weten uit te drukken in menselijke taal.
Niet alleen in de regel die in de kop staat, ook nog in de ene regel na de lezing van vandaag in vers 16: Ik heb je in mijn handpalm gegrift.
Ik herinner me een project rond de eerste communie van een van mijn kinderen. Mijn zoon kwam thuis en vroeg of ik mijn hand open wilde doen. Ik dacht dat hij me ergens mee wilde verrassen. Ja, dat deed hij, maar hoe? Geen mooi gevonden steentje, geen bloemetje, geen plaatje, nee, hij had een pen of stift bij zich en schreef zijn naam in mijn handpalm, en vroeg aan zijn twee zusjes om er hun naam ook bij de schrijven. Het was een ritueel, zomaar ontstaan. Ja, mijn kinderen waren geborgen in mijn hand, in mijn liefde die nooit over zou gaan wat er ook met hen zou gebeuren. Dat is wat Jesaja zegt: Wij zijn allemaal geborgen in Gods hand, en mogen dat als mensen voor elkaar mede tot uitdrukking brengen.
Zelf legde ik mijn hand met hun namen in de hand van de Eeuwige. De ‘handen’ die er nooit te klein voor zijn.
In deze veertigdagentijd lijden wij allen aan het mateloze leed door oorlog, geweld, armoede, corruptie, bedrog, schending van mensenrechten. Het lijkt er wel op dat er geen God meer bestaat, zo hoor je mensen soms zeggen. Dit gebeurt ondanks de goede en edele bedoelingen van mensen die deze gedachte door daden van hoop, willen doorbreken.
Laten we de moed nooit verliezen want onze God vergeet ons nooit en vraagt ons mee te lijden met Hem en zeker te weten dat wij allen staan gegrift in de palm van zijn hand: Hij is onze Redder in de diepste nood. Samen gaan we op weg naar ‘Zijn’ en ons Pasen als pelgrims van hoop, door alle ellende heen.
Laten we bidden
Goede en barmhartige God,
wij leggen alle noden
van deze wereld in uw handen,
in de zekerheid dat U wegen kent
naar de bevrijding van alle mensen.
We worden geholpen en krijgen kracht
door het kruis van Jezus, onze broeder,
die ons dag in, dag uit voorgaat.
Amen.
Beste mensen, moge ook deze dag ons hart geraakt worden, en mogen wij inzien dat we nodig zijn bij Zijn verlossingswerk!
Ricky
Om mee op weg te gaan
Kun je je verbinden met een bepaald stukje van de nood van de hele wereld of van jezelf? Ben je in staat om niet ‘weg te kijken’ omdat jij alleen dat kruis niet kunt dragen?
Samen kunnen we een ellenlange keten van mensen worden die ieder op hun eigen wijze een deeltje van dat loodzware kruis, op de schouders wil nemen. Eenheid, vertrouwen, volharding en een hart vol liefde, verbonden met het kruis van Jezus. Dit zijn sterke verbindende en overwinnende krachten door de kracht van de Geest die in ons werkt.
Blog ‘Van Woord naar leven’
Reageren of uitwisselen betreffende de lezingen of de overweging, kan via de blog ‘Van Woord naar leven’.
Om de kwaliteit van het gesprek te waarborgen worden de reacties geplaatst na moderatie.