Blasius van Sebaste († ca 316)

Blasius van Sebaste, Armenië; bisschop & martelaar

Bisschop Blasius hield zich vanwege de heersende christenvervolgingen onder keizer Licinius (311-323) schuil in een bos. Volgens de legende leefde hij daar in vrede met de wilde dieren. Ze kwamen hem zelfs opzoeken om zich door hem te laten genezen. Hij werd bij toeval gevonden, toen Romeinse soldaten op zoek waren naar wilde beesten die men nodig had voor de spelen.

Een van de Romeinse volksvermaken bestond erin dat ten aanschouwen van duizenden toeschouwers ter dood veroordeelden in de arena moesten vechten met wilde dieren.

Dit is de geschiedenis van een heilige, die de dieren liefhad en daarom op zijn beurt door de dieren werd bemind. Zo begint het prachtige verhaal over de heilige Blasius, bisschop van Sebaste. Hij hielp en genas alle schepselen, zowel mens als dier. De heidenen waren jaloers en wilden hem en andere christenen doden in de plaatselijke arena. Daarom zond de gouverneur in 316 zijn soldaten de bergen in om wilde dieren te vangen voor die wrede spelen. Maar er was geen beest te bekennen tot zij in Blasius’ grot kwamen.

Daar vonden zij alle dieren, en met name alle wilde dieren waarvoor zij zo bang waren: leeuwen, tijgers, luipaarden, beren en wolven: zij brachten hun dagelijkse morgengroet aan de heilige man. Midden tussen hen in lag Sint Blasius in gebed. Hij was daar zo ernstig in verdiept, dat hij de soldaten die met hun netten en speren waren gekomen om de dieren te vangen, zelfs niet opmerkte. Hoewel de dieren zeer bang waren, bewogen zij zich niet en gaven geen enkel geluid; zij wilden hun meester niet storen. Zij hielden zich doodstil, terwijl zij met hun grote gele ogen de soldaten aanstaarden. Maar die waren zo verbaasd door wat zij daar te zien kregen, dat ze stilletjes weer wegslopen zonder ook maar een vinger uit te steken naar een van de dieren, ja zelfs zonder een woord te wisselen met de heilige man. Zij veronderstelden natuurlijk dat zij een verschijning hadden van Orfeus of van een andere heidense godheid, die de dieren betoverd had. En zij gingen terug naar de gouverneur om hem te vertellen wat zij hadden meegemaakt.

“Zo, dat moet dan een christen wezen”, antwoordde gouverneur Agricola, toen hij het hele verhaal gehoord had, “want alleen christenen zijn zulke dikke vrienden met de dieren. Breng hem op staande voet hier vóór mij.”  Dat gebeurde. Na veel folteringen werd de heilige onthoofd. De dieren huilden en jankten voor de verlaten grot, en snuffelend zochten zij hem overal, als verdwaalde honden die hun meester verloren hadden. Ook voor de dieren in het woud was het een droeve dag, toen Sint Blasius voor altijd van hen was afgenomen.

Zo werd Sint Blasius opgepakt en aan folteringen onderworpen. Eerst deed men pogingen om hem te verdrinken, maar hij wandelde eenvoudig over de golven weg. Toen werd hij letterlijk over de hekel gehaald en zijn lichaam werd met wolkammen opengereten. Uiteindelijk werd hij naar de executieplaats buiten de stad geleid om te worden onthoofd. Op weg daar naartoe kwam hem een moeder tegemoet met haar zoontje dat dreigde te stikken in een ingeslikte visgraat. De heilige legde het een ogenblik de handen op en sprak een gebed uit, waarop het kind van zijn kwaal werd verlost. Kort daarop stierf Blasius de marteldood, volgens zeggen in gezelschap van twee kinderen en zeven vrouwen.

Nadat in de 8e eeuw een kerk aan hem was gewijd in de Duitse stad Erfurt, verspreidde zich zijn verering over heel Europa. In de 10e eeuw kwamen relieken van hem terecht in het Zwarte Woud; sindsdien heette de abdij van Reginbertus van Seldenbüren († 963; feest 29 december) Sankt Blasien. In het Vlaamse Rumbeke vindt jaarlijks rondom zijn feestdag de Blasiuskermis plaats. De Nederlandse plaats Cadier en Keer heeft elk jaar een Blasiusbedevaart.

In het Westen behoort hij tot de Veertien Noodhelpers.
De wonderbaarlijke genezing van het jongetje met de doorgeslikte visgraat ligt aan de basis van de zogeheten Blasiuszegen. Op 3 februari komen de gelovigen in de kerk naar voren; de priester houdt bij elk twee – al of niet brandende – gekruiste kaarsen voor de keel en spreekt het volgende gebed uit:
‘Door de voorspraak van de heilige bisschop en martelaar Blasius, moge God u bevrijden van keelziekten en alle andere kwaad. In de naam van de Vader, de Zoon en de Heilige Geest’ (de priester maakt het zegengebaar).

Volgens de Kath Enyclodie (Amsterdam/Antwerpen, 1950; deel 5 kol.248) gaat het gebruik van de kaarsen bij de Blasiuszegen terug op een middeleeuwse devotiepraktijk welke inhield dat men aan Sint Blasius kaarsen offerde. Dat berust op een legende. In de grot waar Blasius zich verborgen hield zou hij elke dag bezoek gekregen hebben van een weldoenster die hem voedsel bracht en een kaars. De heilige bisschop zou aan die vrouw gevraagd hebben dit gebruik ook voort te zetten na zijn dood. Als men dan om zijn voorspraak bad om van elke ziekte verschoond te blijven kon men dat gebed kracht bijzetten door een kaars te offeren. Het Liturgisch Woordenboek suggereert dat die kaarsen in verband stonden met het feest van de vorige dag, Maria Lichtmis. Daar werden ze gebruikt bij de lichtprocessie.

Bron: Heiligen.net

Ze namen aanstoot aan Hem. Jezus zei tegen hen: ‘Nergens wordt een profeet zo miskend als in zijn eigen stad, onder zijn verwanten en huisgenoten.’

Jezus moet vermoed hebben dat dit ging gebeuren. En toch ging Hij. Hij had evengoed niet kunnen gaan. Maar Hij ging. Het was zijn zending aan iedereen de Blijde Boodschap te melden, ook aan hen waarvan Hij wist dat de boodschap niet echt zou aankomen.

Eigenlijk geldt dat ook voor ons. Want soms maken we het ons makkelijk. Als we al op een of andere wijze ‘verkondigen’, doen we dat gewoonlijk tot mensen waarvan we op voorhand weten dat de boodschap een zekere ingang zal vinden. Maar ook naar hen gaan waarvan we weten of vermoeden dat het geen ingang zal vinden… da’s heel andere koek. En toch hebben deze mensen evenveel recht om de boodschap te horen dan zij die – bij wijze van spreken – zelf naar ons toekomen.

Het evangelie uitdragen naar hen die er – op het eerste zicht – niet onmiddellijk voor openstaan, is niet makkelijk. We moeten dit verstandig aanpakken.
We moeten op de eerste plaats het evangelie zelf willen zijn, dat wil zeggen dragers van Gods vrede. Vanuit deze vrede kunnen we dan onder de mensen zijn; niet als meerderen maar als één van hen. Wie op zo’n wijze bij anderen is, zal vroeg of laat, en op het gepaste moment, de juiste woorden vinden om iets om over het diepere van het leven te zeggen, en daarover in gesprek te gaan. Zulke momenten doen zich meer voor dan we doorgaan denken. Alleen hebben we dikwijls angst van die momenten en vervallen alweer snel in het oppervlakkig geklets. Weet dat vele mensen – dikwijls hen waarvan we het niet direct verwachten – hunkeren naar zulke diepere gesprekken.
Het komt er in ons spreken op aan de juiste snaren bij elkaar aan te raken om het ‘goede gesprek’ te kunnen voeren. Dat vraagt een zekere vaardigheid waar we ons als christenen meer in zouden moeten oefenen. Niet zozeer door allerlei gesprekstrucjes toe te passen, maar veeleer gewoon door het te doen, zacht en moedig.

En niet onbelangrijk: laten we de humor niet vergeten: via de humor kunnen we heel dikwijls iets over God en geloof zeggen. Humor doorprikt dikwijls de starre geloofshouding- en visies die katholieke mensen wel eens dreigen te hebben.

Maar het meest belangrijke is dat we in dat gebeuren God niet vergeten. In ons ochtendgebed mogen we vragen aan God dat Hij ons in de loop van de dag momenten schenkt waar we iets van Hem kunnen tonen of over Hem kunnen zeggen, dat Hij ons de goede gebaren en woorden zou (in)geven, dat Hij ons een vrij hart zou schenken om te ‘kunnen’ spreken en handelen ‘in’ Hem.
Deze vorm van vraag-gebed is niet onbelangrijk. We mogen dat echt vragen. Christus heeft beloofd altijd bij ons te zijn, ook voor die zaken. Laten we zijn aanwezigheid koesteren om vanuit Hem anderen te ontmoeten, naar hen te luisteren, met hen in gesprek te gaan.

Moge de heilige Geest ons hierin begeleiden.

kris

Reageren, je eigen woordje plaatsen, of uitwisselen over de overweging, kan via de blog Van Woord naar leven.

Heer God,
kom met uw heilige Geest over ieder van ons, opdat wij als broeders en zusters van ieder van U mogen vertellen doorheen woord en gebaar. Mogen wij dit nederig doen, vanuit de inwoning van uw Zoon, gericht op U. Moge de geest van gebed ons hierbij begeleiden.
Dit bidden wij in Christus, uw Zoon en onze Heer. Amen.