woensdag in week 27 door het jaar
Uit het boek Jona 4, 1-11
Jona was naar Nineve getrokken om straffen aan te kondigen en hij ontdekt dat men zich bekeerd had. Hij zou het ne keer goed zeggen en nu is hij teleurgesteld dat het niet meer nodig is. God maakt hem duidelijk dat inkeer belangrijker is dan vermaningen.
Jona vond het besluit van de Heer heilloos en hij werd nijdig.
Hij bad tot de Heer: ‘Ach Heer, heb ik het niet gezegd toen ik nog thuis was? Daarom wilde ik naar Tarsis vluchten. Ik wist het wel: U bent een God die genadig is en liefdevol, geduldig en trouw, en tot vergeving bereid. Laat mij maar sterven, Heer: ik ben liever dood dan dat ik zo verder moet leven.’
Maar de Heer zei: ‘Is het terecht dat je zo kwaad bent?’
Nadat Jona Nineve had verlaten, was hij aan de oostkant van de stad gaan zitten. Hij had er een hut gemaakt om in de schaduw af te wachten wat er met de stad zou gebeuren.Nu liet God, de Heer, een wonderboom opschieten om Jona schaduw boven zijn hoofd te geven en zijn ergernis te verdrijven. Jona was opgetogen over de plant.
Maar de volgende morgen, bij het aanbreken van de dag, liet God de plant door een worm aanvreten, zodat hij verdorde. En toen de zon opkwam, liet God een verzengende wind uit het oosten waaien; de zon brandde zo op Jona’s hoofd dat hij door de hitte werd bevangen. Hij bad om te mogen sterven: ‘Ik ben liever dood dan dat ik zo verder moet leven.’
Maar God zei tegen Jona: ‘Is het terecht dat je zo kwaad bent over die plant?’
Jona antwoordde: ‘Ik ben verschrikkelijk kwaad, en terecht!’
Toen zei de Heer: ‘Als jij al verdriet hebt om die wonderboom, waar jij geen enkele moeite voor hebt hoeven doen en die jij niet hebt laten groeien, een plant die in één nacht opkwam en in één nacht verging, zou Ik dan geen verdriet hebben om Nineve, die grote stad, waar meer dan honderdtwintigduizend mensen wonen die het verschil tussen links en rechts niet eens kennen, en dan nog al die dieren?’
Psalm 86, 3 + 4 + 5 + 6 + 9 + 10
Refr.: Heer, U bent groot !
Wees mij genadig, Heer,
heel de dag roep ik tot U.
Verblijd het hart van uw dienaar,
naar U verlang ik, Heer.
U, Heer, bent goed en tot vergeving bereid,
uw trouw is groot voor ieder die U aanroept.
Hoor mijn gebed, Heer,
luister naar mijn smeken.
Alle volken, door U gemaakt,
komen en buigen zich, Heer, voor U
en prijzen uw Naam.
U bent groot, U doet wonderen,
U alleen bent God.
Uit het evangelie volgens Lucas 11, 1-4
Lucas geeft een verkorte versie van het Onze Vader. Deze tekst bevat de kern van ieder gebed en van ieder christelijk leven. Het erkent de Vader zoals Christus deed, het vraagt om zijn Rijk en geeft de voornaamste voorwaarden om dit Rijk te vestigen: drie wegen waarlangs wij toegang hebben tot God.
Eens was Jezus aan het bidden, en toen Hij zijn gebed beëindigd had, zei een van zijn leerlingen tegen Hem: ‘Heer, leer ons bidden, zoals ook Johannes het zijn leerlingen geleerd heeft.’
Hij zei tegen hen: ‘Wanneer jullie bidden, zeg dan: “Vader, laat uw naam geheiligd worden en laat uw Koninkrijk komen. Geef ons dagelijks het brood dat wij nodig hebben. Vergeef ons onze zonden, want ook wijzelf vergeven iedereen die ons iets schuldig is. En breng ons niet in beproeving.”’
Van Woord naar leven
Jezus leert zijn leerlingen bidden. En daarmee leert Hij ook ons, volwassenen, bidden.
En wie leert er onze kinderen bidden?
Hopelijk krijgen ze dit mee van thuis uit, en horen ze er niet voor het eerst over bij een eerste communie of een godsdienstles op school. Eigenlijk is ‘aanleren’ geen goed woord wanneer het gaat over kinderen en gebed. Veel belangrijker is dat het kind ziet dat er thuis gebeden wordt, en dat het als vanzelfsprekend wordt opgenomen in het gezinsgebed. Een kind zal (wanneer het nog klein is) daar geen kritische vragen rond stellen, integendeel. Het zal het als goed ervaren, want mama en papa doen het, en dan is het goed. Zo is een kind.
Of het nu bij het opstaan is, voor en/of na het eten, bij het slapen gaan, of wanneer ook, het is goed dat we onze kinderen opvoeden in de realiteit dat het goed is dat een christen bidt.
En als het op latere leeftijd ineens beslist om niet meer te bidden (laat een puber maar puberen), dan heeft het ten minste de herinnering dat zijn ouders baden, en dat ze dit nog doen. Die herinnering mogen we niet onderschatten. Vroeg of laat zal God hen onderdompelen in deze her-innering; zelfs zo dat het een bron wordt van genade voor die opgroeiende mens met al zijn vragen en twijfels.
We kennen het begrip erfzonde. Maar er bestaat ook zoiets als erfgenade; het goede dat wordt doorgegeven, dikwijls in stilte en verborgen. Maar God is groter in zijn genadegaven dan we doorgaans denken of geloven. Bidden met kinderen is zaaien in hun hartjes.
Uiteraard geldt het ‘bidden met’ niet enkel voor ouders. Ieder die in contact staat met kinderen draagt daarin zijn verantwoordelijkheid.
Zelfs de leiding in de jeugdbeweging. Toen ik vroeger jaarlijks mee op scoutskamp ging baden wij zingend iedere avond rond de vlaggenmast ‘Oh Heer, d’avond is neergekomen…’. Velen van ons kennen dat beslist nog. Van harte hoop ik dat de jeugdleiding van vandaag ook bidt met hun bengels. Ok, misschien op een meer hedendaagse manier, maar zo dat het kind leert zijn handen en hart te openen voor Hem die het leven geeft, dat er een vriend is uit de hemel die in hun hart woont: Jezus die met hen meegaat, hen helpt elkaar graag te zien, hen helpt te vergeven, hen helpt goede keuzen te maken.
Daarbij niet vergetend dat het ‘goede gesprek’ met onze jongeren ook zeer belangrijk is. Spreek met hen over Jezus als de Vriend uit de hemel die in hen woont. Vertel verhalen uit de Bijbel op hun niveau opdat ze hun Vriend steeds beter leren kennen. Maak tekeningen van Jezus, zing over Hem aan tafel.
Lieve ouders, beste opvoeders, geef Jezus een plaats in het leven van de kinderen. Mogen ze, mede door uw toedoen, door en door goede mensen worden, die op latere leeftijd zullen weten waarvoor ze leven, vanuit wie ze leven, wat ware liefde en trouw betekent, wat engagement wil zeggen, enz… De jeugd is de toekomst van morgen. Mogen de kinderen van vandaag morgen christenen zijn die fier en blij dragers zijn van Gods Vrede, uitdragers van zijn liefde.
kris
Reageren of uitwisselen betreffende de overweging kan via de blog Van Woord naar leven.
Laten wij bidden
Heer God,
beziel ons, volwassenen, met uw Geest van gebed, opdat we onze kinderen mogen leren bidden. Mogen zij, met ons, U ontmoeten. Moge deze ontmoeting hen tot jonge mensen maken die weten waarover het leven gaat. Trek hen in uw liefde, oh Heer, versmelt hen met uw vrede, opdat ze mensen mogen worden die beeld en gelijkenis zullen zijn van U; mensen die U en medemens graag zien, mensen die met vallen en opstaan getuigen van uw liefdevolle aanwezigheid in deze wereld.
Kom heilige Geest. Amen.
De Bijbelteksten zijn ontleend aan de NBV21, © Nederlands-Vlaams Bijbelgenootschap.
De korte inleidingen op de lezingen zijn van de hand van Kris.
Isidorus de Loor († 1916)
Kortrijk, België; passionisten, lekebroeder
Isidorus werd op 18 april 1881 geboren in het Vlaamse plaatsje Vrasene. Zijn ouders, Aloïs de Loor en Camilla Hutsebout, waren boerenmensen. Naast Isidorus hadden ze nog een zoon, Frans, en een dochter, Stefanie. De kinderen groeiden op zoals in die tijd alle kinderen in een vroom katholiek gezin opgroeiden. De godsdienstige oefeningen namen er een grote plaats in. Als jongeman gaf Isidorus bovendien katechismusles op de zondagsschool van St-Gillis-Waas. Toen hij zijn vader eens hardop hoorde overleggen of hij de boerderij niet uit zou breiden, kwam Isidorus ertussen met de opmerking dat hij dat voor hem niet hoefde te doen; hij wilde het liefste in het klooster gaan. Zijn ouders gaven toestemming op voorwaarde dat dan zijn jongere broer Frans voor de dienst in het leger zou worden uitgeloot. Dan kon hij naast zijn vader het gezin onderhouden. Dat gebeurde en zo trad Isidorus op aanraden van een redemtoristenpater in het noviciaat van de passionisten te Ere, Vlaanderen. Op 15 april 1907 werd hij ingekleed en ontving de naam Isidorus van H.-Jozef.
Hij werd broeder en werkte op de boerderij en in de keuken. Na zijn geloften op 13 september 1908 werd hij twee jaar later overgeplaatst naar het klooster te Wezembeek-Oppem. Nu was hij kok, tuinman en portier. Over de buitenkant van zijn leven is eigenlijk niet veel te vertellen. Des te meer schijnt er gebeurd te zijn in zijn innerlijk leven. Hij was een mild mens, die nooit zijn geduld verloor. Ieder die hem tegenkwam had graag met hem te doen, zowel binnen als buiten het klooster. Niemand zag ooit hoeveel pijn hij leed. Immers na enige tijd openbaarde zich een oogziekte waarvan de behandelende arts opmerkte: “Iemand die zulke pijnen zo weet te verdragen, moet wel een heilige zijn!” Zijn oog werd operatief verwijderd.
In 1912 verhuisde hij naar Kortrijk, waar hij vanaf 1914 portier was. Niet ver daarvandaan woedde de Eerste Wereldoorlog. Hij verloor nooit zijn kalmte en behandelde ieder even vriendelijk. Ongelooflijk, als men beseft hoe intussen de ziekte in zijn lijf was doorgekankerd. Toen de dokter erbij gehaald werd, kon deze hem alleen nog maar meedelen dat het spoedig afgelopen zou zijn.
Voor Isidorus was dit geen droevig bericht; integendeel. In zijn geloof verlangde hij ernaar opgenomen te zijn bij zijn Heer.
Op 6 oktober 1916 is hij in alle stilte en vrede overleden; pas vijfendertig jaar oud. De mensen uit de buurt wisten dat ze een groot heilige in hun midden hadden gehad. Twee dagen later werd de overledene in processie naar de kerk gedragen en plechtig bijgezet. God weet, hoeveel mensen in hun gebed zijn voorspraak hebben ingeroepen.
Paus Johannes Paulus II heeft hem op 30 september 1984 zalig verklaard.
Bron: Heiligen.net
Laten wij bidden
Heer God,
beziel ons, volwassenen, met uw Geest van gebed, opdat we onze kinderen mogen leren bidden. Mogen zij, met ons, U ontmoeten. Moge deze ontmoeting hen tot jonge mensen maken die weten waarover het leven gaat. Trek hen in uw liefde, oh Heer, versmelt hen met uw vrede, opdat ze mensen mogen worden die beeld en gelijkenis zullen zijn van U; mensen die U en medemens graag zien, mensen die met vallen en opstaan getuigen van uw liefdevolle aanwezigheid in deze wereld.
Kom heilige Geest. Amen.