woensdag in week 18 door het jaar
Uit de profeet Jeremia 31, 1-7
Redding betekende voor de Israëlieten bevrijding van ziekte, onwetendheid, onverschilligheid en vrees; van de onrechtvaardigheid veroorzaakt door hun eigen volk of door vreemden.Toekomstige welvaart, vrede en bezit in vreugde en blijdschap stelt de profeet Jeremia in uitzicht.
‘Dan zal Ik voor elke stam van Israël een God zijn, dan is Israël mijn volk – spreekt de Heer. Dit zegt de Heer: Het volk dat aan vernietiging ontkomen was ervoer in de woestijn mijn goedheid; Ik ging Israël voor en gaf het rust. – Van ver is de Heer naar mij toegekomen. – Ik heb je altijd liefgehad, mijn liefde zal je altijd vergezellen. Ik breng je weer tot bloei. Je zult weer dansen en lachen en de tamboerijnen laten klinken. Op Samaria’s bergen zul je wijngaarden planten, en mogen eten van de eerste vruchten.
De dag breekt aan dat in Efraïm de wachters op de bergen roepen: “Kom, laten we op weg gaan naar de Sion, naar de Heer, onze God!” Dit zegt de Heer: Juich van vreugde over Jakob, jubel aan het hoofd van alle volken, roep het uit, zing een lofzang: “De Heer heeft zijn volk gered, en wat er van Israël nog overbleef bevrijd.”’
Tussenzang: Jer 31, 10-13
Refr.: De Heer zal ons hoeden, zoals een herder zijn kudde.
Volken, luister naar de woorden van de Heer,
vertel het verder op de verste eilanden:
Hij die Israël verstrooid heeft,
zal het samenbrengen en het hoeden,
zoals een herder zijn kudde.
Want de Heer verlost het volk van Jakob,
Hij bevrijdt hen uit de hand die sterker was dan zij.
Zij komen juichend naar de Sion,
stralend van vreugde om de gaven van de Heer.
graan, wijn en olie,
geiten, schapen en runderen.
Zij gedijen als een waterrijke hof,
nooit meer zal het hun aan iets ontbreken.
Meisjes dansen vrolijk in het rond,
jongens en grijsaards dansen mee.
Hun rouw verander Ik in vreugde, Ik troost hen,
hun verdriet vergeten zij.
Vers voor het evangelie (Joh 14, 23)
Alleluia.
Wanneer iemand Mij liefheeft
zal hij zich houden aan wat Ik zeg,
mijn Vader zal hem liefhebben
en mijn Vader en Ik zullen bij hem komen
en bij hem wonen.
Alleluia.
Uit het evangelie volgens Matteüs 15, 21-28
Jezus breidt zijn optreden uit tot alle volkeren. In het land van de heidenen vindt Hij zelfs meer geloof dan in Israël. Het nederige en vertrouwvolle gebed van de Kananese vrouw is voor Hem voldoende. De eerste leerlingen, allen Joden, krijgen zo een antwoord op de vraag hoe zij de mensen van buiten moeten ontvangen.
In die dagen vertrok Jezus naar het gebied van Tyrus en Sidon.
Plotseling klonk het geroep van een Kanaänitische vrouw die uit die streek afkomstig was: ‘Heb medelijden met mij, Heer, Zoon van David! Mijn dochter wordt vreselijk gekweld door een demon.’
Maar Hij reageerde niet.
Zijn leerlingen kwamen naar Hem toe en vroegen Hem dringend: ‘Stuur haar toch weg, anders blijft ze ons maar naroepen.’
Hij antwoordde: ‘Ik ben alleen gezonden naar de verloren schapen van het volk van Israël.’
Maar zij kwam dichterbij, wierp zich voor Hem neer en zei: ‘Heer, help mij!’
Hij antwoordde: ‘Het is niet goed om het brood voor de kinderen aan de honden te voeren.’
Ze zei: ‘Zeker, Heer, maar de honden eten toch de kruimels op die van de tafel van hun baas vallen.’
Toen antwoordde Jezus haar: ‘U hebt een groot geloof! Wat u verlangt, zal ook gebeuren.’
En vanaf dat moment was haar dochter genezen.
Van Woord naar leven
OVER DE KRACHT VAN ONWANKELBAAR GELOOF
(Bij Mat 15, 21-28)
Deze evangelietekst vertelt het inspirerende verhaal van een Kanaänitische vrouw, een ‘vreemde’ uit het gebied van Tyrus en Sidon. Deze vrouw, die niet tot het volk van Israël behoorde, benaderde Jezus met een hartenkreet: ‘Heb medelijden met mij, Heer, Zoon van David! Mijn dochter wordt vreselijk gekweld door een demon.’ Ondanks dat Jezus in eerste instantie niet reageerde en zijn leerlingen Hem vroegen haar weg te sturen, gaf zij niet op. Haar vertrouwen in de Heer was onwankelbaar.
De vrouw smeekte Jezus om hulp, zelfs toen Hij haar vertelde dat zijn missie was om de verloren schapen van Israël te helpen. Ze toonde haar nederigheid en doorzettingsvermogen door zich voor Hem neer te werpen en te zeggen: ‘Heer, help mij!’ Toen Jezus antwoordde dat het niet goed was om het brood voor de kinderen aan de honden te voeren, gaf zij een opmerkelijk antwoord vol geloof en wijsheid: ‘Zeker, Heer, maar de honden eten toch de kruimels op die van de tafel van hun baas vallen.’
Jezus was diep onder de indruk van haar grote geloof en volharding. Hij prees haar en zei: ‘U hebt een groot geloof! Wat u verlangt, zal ook gebeuren.’ En op dat moment werd haar dochter genezen.
Wat kunnen we leren van deze vrouw? Allereerst laat zij ons zien dat geloof geen grenzen kent. Ondanks haar niet-Israëlitische afkomst, geloofde ze sterk in Jezus’ macht en genade. Jezus is gekomen voor álle volkeren, voor álle mensen op aarde, ongeacht hun afkomst of zelfs religie. Het onderstreept de universele boodschap van het evangelie: dat Gods redding en zegen beschikbaar zijn voor iedereen die in Hem gelooft.
Ten tweede leert zij ons het belang van volharding in ons geloof. Haar vasthoudendheid toont ons dat we niet moeten opgeven als we bidden en om hulp vragen. Ze bleef vertrouwen op Jezus, ondanks de aanvankelijke stilte en afwijzing. We mogen het volgehouden gebed niet onderschatten. God heeft zijn tijd van antwoorden, wat niet altijd onze tijd is.
Het doorzettingsvermogen van de Kanaänitische vrouw verbindt ons ook met de eeuwenoude traditie van monniken en monialen die in stilte en verborgenheid de wereld voortdurend neerleggen in de schoot van de Heer.
Laat ons, geïnspireerd door deze vrouw, streven naar een geloof dat sterk en volhardend is, zowel in vertrouwen als in gebed. Laten we niet denken dat alles afhangt van onszelf, maar laten we vertrouwen op de Heer.
Dit laatste – het rotsvaste vertrouwen hebben in Jezus – is eigenlijk het hart van het evangelie van vandaag.
Laten we bidden
Heer,
moge uw heilige Geest
ons hart en leven
ten diepste bezielen.
Mogen we vanuit zijn gloed
altijd vertrouwen op U, Heer,
en ons geloof in U rotsvast houden.
In U vinden we immers
onze ware kracht en hoop.
Om deze genade bidden wij,
alle dagen van ons leven.
Amen.
Geliefde mensen, moge ons dag vervuld zijn met de innerlijke rust en vrede die voortkomen uit rotsvast vertrouwen in de Heer.
Een mooie woensdag,
kris
Om mee op weg te gaan
Wat kan ik persoonlijk leren van de volharding van de Kanaänitische vrouw?
Hoe kan ik, in de liefde van de Geest, geduldig zijn in perioden van spirituele droogte?
Blog ‘Van Woord naar leven’
Reageren of uitwisselen betreffende de lezingen of de overweging, kan via de blog ‘Van Woord naar leven’.
Om de kwaliteit van het gesprek te waarborgen worden de reacties geplaatst na moderatie.
De Bijbelteksten zijn ontleend aan de NBV21, © Nederlands-Vlaams Bijbelgenootschap.
De korte inleidingen op de lezingen zijn van de hand van Kris.
Juliana van Cornillon († 1258)
Juliana van Cornillon (1192-1258) was priorin van een augustijns klooster bij Luik. Zij ijverde voor de aanbidding van de Hostie en de instelling van een nieuw kerkelijk feest: Corpus Christi.
Juliana werd in 1192 geboren in Retinne bij Luik in een welvarend gezin. Op vijfjarige leeftijd werd zij wees. Haar zus Agnes en zij kwamen onder de hoede van een non die werkte op de boerderij van het pas gestichte augustijnse klooster op de Mont Cornillon.
Het kloosterleven oefende een grote aantrekkingskracht op Juliana uit, vooral de kapel met daarin het tabernakel waar de geconsacreerde hosties werden bewaard. Op haar zestiende trad ze in en werd ze augustines. Juliana raakte er vertrouwd met de werken van Sint-Augustinus van Hippo en van Sint-Bernardus van Clairvaux.
De centrale gebeurtenis in haar leven was een visioen dat zich voor het eerst voordeed in het jaar 1209 en dat later meerdere keren werd herhaald. In gebed verzonken zag ze de maanschijf met een kleine zwarte vlek erop. Dat is een zeldzaam fenomeen aan het firmament: de planeet Venus beweegt zich als een donkere vlek voor de zon. Overigens zal dit verschijnsel, Venus transit(‘Venusovergang’) geheten, pas in 2117 weer te zien zijn.
Na discussies met theologen interpreteerde Juliana haar visioen uiteindelijk als een instructie van Christus: de maan staat voor het kerkelijk jaar, maar de zwarte ronde plek voor de afwezigheid van een feest om de heilige Hostie te aanbidden. Decennia lang hield Juliana deze interpretatie voor zichzelf.
In 1230 werd ze tot priorin van haar klooster gekozen. Het was eigenlijk een dubbelklooster: een afdeling voor mannen en een afdeling voor vrouwen. Het kloostercomplex van Cornillon bestond uit vier hoofdgebouwen: de leprozerie waar mannelijke melaatsen werden verzorgd, het huis waar de ziekenbroeders woonden, de leprozerie voor vrouwelijke melaatsen en het zusterhuis.
Eenmaal priorin begon ze te ijveren voor de aanbidding van de Hostie buiten de Heilige Mis. Daarmee oogstte ze in eigen kring spot en tegenspraak. Dat weerhield haar er niet van kerkleiders en theologen, onder wie de dominicaan Hugo van Saint-Cher, aan te schrijven en hen op te roepen te ijveren voor de instelling van het sacramentsfeest.
Het verzet waarop ze in haar eigen communiteit stuitte, leidde mede door toedoen van de augustijnse overste Roger tot haar verbanning uit het klooster. Toch weten we niet zeker of haar verstoting werd veroorzaakt door haar vermeende fanatisme waarmee ze de eucharistische aanbidding promootte, door haar strenge leiderschapsstijl of door de verdorvenheid van Roger.
Met enkele getrouwen begon Juliana een zwervend bestaan te leiden. Dankzij Robert de Thorate, die prins-bisschop van Luik was, werd ze echter in het Cornillon-klooster gerehabiliteerd. Monseigneur Robert, die geloof hechtte aan de authenticiteit van Juliana’s missie, stelde in 1246 in zijn eigen diocees het feest van Corpus Christi in. Daar werd Sacramentsdag gevierd op de tweede donderdag na Pinksteren.
Na de dood van haar protector, prins-bisschop Robert, maakte dezelfde Roger Juliana vanaf 1247 het leven weer zuur en zorgde ervoor dat ze opnieuw werd verjaagd. Juliana zocht daarop toevlucht in Namen en kwam uiteindelijk in Fosses terecht, waar ze als kluizenares leefde. Op 5 april 1258 overleed ze in Fosses, het huidige Fosses-la-Ville in Wallonië. Op haar eigen verzoek werd ze in de cisterciënzer abdij van Villiers begraven.
Drie jaar na Juliana’s dood werd Jacques Pantaléon, die aartsdiaken in Luik geweest was, bisschop van Rome. Hij, die de naam Urbanus IV aannam, was haar geestelijk leidsman geweest en dus goed op de hoogte van haar devotie tot de Hostie. Paus Urbanus IV besloot in 1264, geheel in overeenstemming met Juliana’s verlangen, het feest van het Lichaam en Bloed des Heren(Sacramentsdag) voor de gehele Latijnse Kerk in te stellen.
Na Juliana’s overlijden werden er bij de kerkelijke autoriteiten een aantal wonderen gemeld die met haar verering zouden samenhangen. In 1869 ratificeerde paus Pius IX haar cultus en canoniseerde haar. Haar feestdag wordt in België jaarlijks op 6 april gevierd en in het bisdom Luik ook nog op 7 augustus.
In de iconografie draagt Sint-Juliana het augustinessentenue en houdt ze een monstrans met een hostie erin vast en soms ook een staf.
Bron: KRO-NCRV
Juliana van Cornillon
Van Woord naar leven
OVER DE KRACHT VAN ONWANKELBAAR GELOOF
(Bij Mat 15, 21-28)
Deze evangelietekst vertelt het inspirerende verhaal van een Kanaänitische vrouw, een ‘vreemde’ uit het gebied van Tyrus en Sidon. Deze vrouw, die niet tot het volk van Israël behoorde, benaderde Jezus met een hartenkreet: ‘Heb medelijden met mij, Heer, Zoon van David! Mijn dochter wordt vreselijk gekweld door een demon.’ Ondanks dat Jezus in eerste instantie niet reageerde en zijn leerlingen Hem vroegen haar weg te sturen, gaf zij niet op. Haar vertrouwen in de Heer was onwankelbaar.
De vrouw smeekte Jezus om hulp, zelfs toen Hij haar vertelde dat zijn missie was om de verloren schapen van Israël te helpen. Ze toonde haar nederigheid en doorzettingsvermogen door zich voor Hem neer te werpen en te zeggen: ‘Heer, help mij!’ Toen Jezus antwoordde dat het niet goed was om het brood voor de kinderen aan de honden te voeren, gaf zij een opmerkelijk antwoord vol geloof en wijsheid: ‘Zeker, Heer, maar de honden eten toch de kruimels op die van de tafel van hun baas vallen.’
Jezus was diep onder de indruk van haar grote geloof en volharding. Hij prees haar en zei: ‘U hebt een groot geloof! Wat u verlangt, zal ook gebeuren.’ En op dat moment werd haar dochter genezen.
Wat kunnen we leren van deze vrouw? Allereerst laat zij ons zien dat geloof geen grenzen kent. Ondanks haar niet-Israëlitische afkomst, geloofde ze sterk in Jezus’ macht en genade. Jezus is gekomen voor álle volkeren, voor álle mensen op aarde, ongeacht hun afkomst of zelfs religie. Het onderstreept de universele boodschap van het evangelie: dat Gods redding en zegen beschikbaar zijn voor iedereen die in Hem gelooft.
Ten tweede leert zij ons het belang van volharding in ons geloof. Haar vasthoudendheid toont ons dat we niet moeten opgeven als we bidden en om hulp vragen. Ze bleef vertrouwen op Jezus, ondanks de aanvankelijke stilte en afwijzing. We mogen het volgehouden gebed niet onderschatten. God heeft zijn tijd van antwoorden, wat niet altijd onze tijd is.
Het doorzettingsvermogen van de Kanaänitische vrouw verbindt ons ook met de eeuwenoude traditie van monniken en monialen die in stilte en verborgenheid de wereld voortdurend neerleggen in de schoot van de Heer.
Laat ons, geïnspireerd door deze vrouw, streven naar een geloof dat sterk en volhardend is, zowel in vertrouwen als in gebed. Laten we niet denken dat alles afhangt van onszelf, maar laten we vertrouwen op de Heer.
Dit laatste – het rotsvaste vertrouwen hebben in Jezus – is eigenlijk het hart van het evangelie van vandaag.
Laten we bidden
Heer,
moge uw heilige Geest
ons hart en leven
ten diepste bezielen.
Mogen we vanuit zijn gloed
altijd vertrouwen op U, Heer,
en ons geloof in U rotsvast houden.
In U vinden we immers
onze ware kracht en hoop.
Om deze genade bidden wij,
alle dagen van ons leven.
Amen.
Geliefde mensen, moge ons dag vervuld zijn met de innerlijke rust en vrede die voortkomen uit rotsvast vertrouwen in de Heer.
Een mooie woensdag,
kris
Om mee op weg te gaan
Wat kan ik persoonlijk leren van de volharding van de Kanaänitische vrouw?
Hoe kan ik, in de liefde van de Geest, geduldig zijn in perioden van spirituele droogte?
Blog ‘Van Woord naar leven’
Reageren of uitwisselen betreffende de lezingen of de overweging, kan via de blog ‘Van Woord naar leven’.
Om de kwaliteit van het gesprek te waarborgen worden de reacties geplaatst na moderatie.