woensdag in week 17 door het jaar
Uit het boek Exodus 34, 29-35
Veertig dagen verbleef Mozes in afzondering met God. Onbewust dat zijn gelaat straalde omdat hij met God gesproken had maakte hij een grote indruk op het volk. Zij durfden hem niet meer te naderen en daarom bedekte hij zijn aangezicht. Door ons contact met God zouden ook wij als een licht moeten stralen in de wereld.
Mozes daalde de Sinai af, met de twee platen van het verbond bij zich. Hij wist niet dat zijn gezicht glansde doordat hij met de Heer had gesproken. Toen Aäron en de andere Israëlieten de glans op Mozes’ gezicht zagen, durfden zij niet naar hem toe te gaan, maar Mozes riep hen bij zich. Aäron en de leiders van het volk kwamen bij hem en Mozes sprak met hen. Daarna kwamen ook de andere Israëlieten. Hij droeg hun op zich te houden aan alles wat de Heer hem op de Sinai gezegd had. Toen hij uitgesproken was, bedekte hij zijn gezicht met een sluierdoek.
Steeds wanneer Mozes voor de Heer verscheen om met Hem te spreken, deed hij de doek af, totdat hij weer naar buiten kwam. Als Mozes de Israëlieten dan zei wat hem opgedragen was, zagen zij hoe zijn gezicht glansde. Daarna bedekte hij zijn gezicht met de doek, totdat hij opnieuw met de Heer ging spreken.
Psalm 99, 5 + 6 + 7 + 9
Refr.: Heilig is de Heer, onze God.
Breng hulde aan de Heer, onze God,
en buig u neer aan zijn voeten.
Heilig is Hij.
Mozes en Aäron waren zijn priesters,
ook Samuel riep zijn Naam.
Riepen zij tot de Heer, Hij antwoordde.
In de wolkkolom sprak Hij hen toe
en zij onderhielden zijn geboden,
de wet die Hij hun gaf.
Breng hulde aan de Heer, onze God,
en buig u neer voor zijn heilige berg.
Heilig is de Heer, onze God.
Vers voor het evangelie (Mt 4, 4b)
Alleluia.
De mens leeft niet van brood alleen,
maar van ieder woord dat klinkt
uit de mond van God.
Alleluia.
Uit het evangelie volgens Matteüs 13, 44-46µ
De twee korte parabels die Matteüs hier weergeeft, de parabel van de schat in de akker en de parabel van de parel, willen het gedrag van de gelovigen illustreren. In blijde hoop en niet uit vrees voor de straf moeten zij zich van alles ontdoen om het rijk te verwerven.
Jezus sprak tot het volk:
‘Het is met het koninkrijk van de hemel als met een schat die verborgen lag in een akker. Iemand vond hem en verborg hem opnieuw, en in zijn vreugde verkocht hij alles wat hij had en kocht die akker.
Ook is het met het koninkrijk van de hemel als met een koopman die op zoek was naar mooie parels. Toen hij een uitzonderlijk waardevolle parel vond, verkocht hij alles wat hij had en kocht die parel.
Van Woord naar leven
Mozes daalde de Sinai af, met de twee platen van het verbond bij zich. Hij wist niet dat zijn gezicht glansde doordat hij met de Heer had gesproken.
Zo lezen we in de eerste lezing uit het boek Exodus.
Ik zou vandaag met u willen nadenken over de glans die men ziet op het aangezicht wanneer iemand met God heeft gepraat.
Als het goed is wenden wij ons met regelmaat in gebed tot God. Dit kan in expliciet gebed, dit kan tijdens een zogenaamd schietgebed, dit kan op de tram of de fiets wanneer we ons hart tot Hem wenden. Telkens wanneer we ons tot Hem richten voeren we eigenlijk een gesprek met Hem. Soms met woorden, dikwijls woordeloos door met ons hart bij Hem te zijn.
Eigenlijk zouden deze gebedsmomenten, of momentjes, het hart moeten zijn van ons mens-zijn, van ons christen-zijn. Het zijn momenten van godsontmoeting, van liefde, van openheid, van ontvankelijkheid; momenten van innige vrede.
En, geliefde mensen, deze vrede zal ons gelaat inderdaad doen glanzen. Daarom niet opvallend, en al zeker niet met veel lawaai, maar nederig en oprecht. Het zal een glans zijn getekend door een innerlijke glimlach uit vreugde, een dankbaarheid jegens God die ons en allen bemint.
De blik uit onze ogen zal vriendelijk zijn. Onze gebaren teder. Onze woorden zacht en sterk, opbeurend en minnend, de ander in zijn waarde rakend. Ons handelen zal hartelijk zijn; de naaste dienend en optillend. Onze hele zijn: ons bidden, ons kijken, onze woorden, ons doen, zal haar oorsprong hebben in God zelf, in Christus die ons bewoont.
Mogen we, net als Mozes, vanuit ons gebed ‘glanzen’. Niet om gezien te worden, maar als diep gevolg van ons geworteld zijn in God.
Een mooie en glanzende woensdag voor ieder van u.
Laten we bidden
Heer Jezus,
moge ons samenzijn met U
van die aard zijn dat ons kijken,
onze woorden, onze handelingen,
vervuld mogen zijn van uw tederheid,
uw kracht, uw vrede.
Kom, Heer Jezus,
trek ons in U.
Alle dagen van ons leven.
Amen.
Een mooie en glanzende woensdag voor ieder van u.
Met een hartelijke groet,
kris
Reageren of uitwisselen betreffende de overweging kan via de blog Van Woord naar leven.
De Bijbelteksten zijn ontleend aan de NBV21, © Nederlands-Vlaams Bijbelgenootschap.
De korte inleidingen op de lezingen zijn van de hand van Kris.
Eusebius van Vercelli († 371)
Italië; bisschop & martelaar
Hij moet rond 283 geboren zijn op het eiland Sardinië. Volgens de overlevering waren zijn ouders al christen. Zijn vader zou tijdens een christenvervolging in het jaar 310 als gevangene naar Rome zijn overgebracht; maar onderweg overleed hij aan de ontberingen. Daarop zou zijn moeder naar Rome verhuist zijn, waar haar zoon Eusebius het doopsel ontving uit handen van paus Eusebius († 309). Eenmaal volwassen diende hij de kerk als voorlezer (lector) tot hij als eerste bisschop benoemd werd van de stad Vercelli, gelegen in de Noord-Italiaanse landstreek Piemonte. Zijn wijding vond plaats op 15 december, waarschijnlijk in het jaar 340.
De eerste vijftien jaren van zijn ambtsperiode probeerde hij het monniksleven in te voeren onder de geestelijken van zijn bisdom. Daarmee is hij volgens een getuigenis van bisschop Ambrosius van Milaan († 397) de eerste bisschop die zijn geestelijken een gemeenschappelijke leefregel voorschrijft.
Later zal Sint Augustinus († 430) hem daarin navolgen; diens regel wordt in de komende vijftienhonderd jaar het model voor alle geestelijken die volgens een soort van kloosterregel hun leven wensen in te richten.
In 355 wordt hij echter tezamen met Dionysius van Milaan († ca 359) en Lucifer van Cagliari († 370) in ballingschap gestuurd, omdat zij zich op de bisschoppenvergadering van Milaan van dat jaar krachtig verzetten tegen de almaar groeiende invloed van de arianen.
Volgens het verhaal legde Eusebius tijdens een van de zittingen de geloofsbekentenis van Nicea op tafel en eiste van elke aanwezige bisschop dat deze zich daarmee akkoord zou verklaren. De publieke tribune juichte dit idee luidkeels toe. Daarop verlegde keizer Constantius (337-361) de hele vergadering naar de kapel in zijn paleis om aldus greep op de besprekingen te krijgen. Naar het schijnt kwam hij zelfs met getrokken zwaard op bisschoppen af die niet zeiden wat hij als sympathisant van de ariaanse ketterij wenste te horen!
De keizer stuurt de onwillige bisschoppen naar Scyhopolis in Palestina, waar aldus de oude verslagen de ariaan Patrofilus bisschop was: een man met een stalen gezicht en een stalen hart. Deze zet zijn collega’s gevangen en laat hen dagen lang zonder eten of drinken. Maar het breekt de drie niet. Integendeel, Zij blijven standvastig en Eusebius steunt zijn gelovigen in het verre Italië door herhaaldelijk brieven te schrijven. Naar het schijnt zijn er nog enekele van bewaard gebleven. Vanuit Palestina wordt hij verbannen naar Cappadocië (in het huidige Midden-Turkije) en van daaruit weer naar de monniken in de Egyptische woestijn. Daar moet hij in contact gekomen zijn met de grote bisschop Alexandrië Athanasius († 373), een zo mogelijk nog verbetener bestrijder van de arianen dan Eusebius. Beide mannen zullen elkaar wel krachtig bevestigd hebben.
Pas onder Constantius’ opvolger, Julianus de Afvallige (361-363) kan hij weer naar huis terugkeren. Daar wordt hij als held en overwinnaar binnengehaald. Sint Hieronymus († 420) schrijft erover: “Bij Eusebius’ terugkeer droogde heel Italië zijn tranen.” Bij die gelegenheid zou hij – volgens de overlevering – een zwart Mariabeeld (‘Zwarte Madonna’), meegebracht uit Palestina, hebben achtergelaten in het Italiaanse bergdorpje Oropa; sindsdien is dat een gewild bedevaartoord.
De laatste jaren van zijn leven werkt hij samen met bisschop Hilarius van Poitiers († ca 368) die zich op irenische wijze beijvert de eenheid onder de christenen te herstellen.
Eusebius sterft in 371, en wordt bijgezet in de plaatselijke basiliek, die later zou worden toegewijd aan Sint Theonestus († 425). Vanwege alles wat hij heeft moeten doorstaan wordt hij vereerd als martelaar.
Bron: Heiligen.net
Van Woord naar leven
Mozes daalde de Sinai af, met de twee platen van het verbond bij zich. Hij wist niet dat zijn gezicht glansde doordat hij met de Heer had gesproken.
Zo lezen we in de eerste lezing uit het boek Exodus.
Ik zou vandaag met u willen nadenken over de glans die men ziet op het aangezicht wanneer iemand met God heeft gepraat.
Als het goed is wenden wij ons met regelmaat in gebed tot God. Dit kan in expliciet gebed, dit kan tijdens een zogenaamd schietgebed, dit kan op de tram of de fiets wanneer we ons hart tot Hem wenden. Telkens wanneer we ons tot Hem richten voeren we eigenlijk een gesprek met Hem. Soms met woorden, dikwijls woordeloos door met ons hart bij Hem te zijn.
Eigenlijk zouden deze gebedsmomenten, of momentjes, het hart moeten zijn van ons mens-zijn, van ons christen-zijn. Het zijn momenten van godsontmoeting, van liefde, van openheid, van ontvankelijkheid; momenten van innige vrede.
En, geliefde mensen, deze vrede zal ons gelaat inderdaad doen glanzen. Daarom niet opvallend, en al zeker niet met veel lawaai, maar nederig en oprecht. Het zal een glans zijn getekend door een innerlijke glimlach uit vreugde, een dankbaarheid jegens God die ons en allen bemint.
De blik uit onze ogen zal vriendelijk zijn. Onze gebaren teder. Onze woorden zacht en sterk, opbeurend en minnend, de ander in zijn waarde rakend. Ons handelen zal hartelijk zijn; de naaste dienend en optillend. Onze hele zijn: ons bidden, ons kijken, onze woorden, ons doen, zal haar oorsprong hebben in God zelf, in Christus die ons bewoont.
Mogen we, net als Mozes, vanuit ons gebed ‘glanzen’. Niet om gezien te worden, maar als diep gevolg van ons geworteld zijn in God.
Een mooie en glanzende woensdag voor ieder van u.
Laten we bidden
Heer Jezus,
moge ons samenzijn met U
van die aard zijn dat ons kijken,
onze woorden, onze handelingen,
vervuld mogen zijn van uw tederheid,
uw kracht, uw vrede.
Kom, Heer Jezus,
trek ons in U.
Alle dagen van ons leven.
Amen.
Een mooie en glanzende woensdag voor ieder van u.
Met een hartelijke groet,
kris
Reageren of uitwisselen betreffende de overweging kan via de blog Van Woord naar leven.