woensdag in week 15 door het jaar
Uit de profeet Jesaja 10, 5-7 + 13-16
Het vraagt heel wat moed en inzicht om de gebeurtenissen van de tijd te verstaan in het licht van Gods plannen. Zelfs het optreden van mensen die tegen God zijn, past volgens Jesaja in dit kader. Zo beschrijft hij het optreden van Assyrië tegen Israël.
Zo spreekt de Heer:
‘Wee Assyrië, stok van mijn toorn, staf waarmee Ik in mijn woede sla. Je koning zend Ik naar een goddeloos volk, Ik stuur hem af op het volk dat Mij tergde, om te plunderen en te roven en buit te behalen, en hen te vertrappen als vuil op straat. Maar zo heeft hij dat niet bedoeld, hij heeft iets anders in de zin, hij streeft naar de ondergang van talloze volken. Want deze beweerde: ‘Op eigen kracht heb ik dit gedaan, in mijn grote wijsheid – want ik ben wijs! Ik heb grenzen verlegd en volken geplunderd, door mijn macht heb ik hen in het stof doen bijten. Zoals iemand een vogelnest vindt, zo vond ik de rijkdom van die volken, en zoals iemand verlaten eieren verzamelt, zo nam ik heel de aarde in mijn handen. Er was niemand meer die zijn vleugels bewoog of die zijn snavel opende om te tjilpen.’
Schept een bijl op tegen wie ermee hakt? Verheft een zaag zich boven wie hem hanteert? Alsof de stok slaat wie hem vastheeft, alsof de staf optilt wie niet van hout is! Daarom laat God, de Heer van de hemelse machten, de weldoorvoede Assyriërs vermageren, Hij verteert hun welvaart als door een groot vuur.’
Psalm 94, 5-10 + 14-15
Refr.: De Heer zal zijn volk niet verstoten.
Zij vertrappen uw volk, Heer,
onderdrukken uw liefste bezit,
zij doden weduwen en wezen,
brengen vreemdelingen om.
De Heer ziet het niet, zeggen ze,
de God van Jakob merkt toch niets.
Kom tot inzicht, onverstandigen.
Dwazen, worden jullie ooit wijs?
Hij heeft het oor geplant – zou Hij niet horen?
het oog gevormd – zou Hij niet zien?
Hij die de volken onderricht geeft
en de mens kennis schenkt – zou Hij niet straffen?
Nee, de Heer zal zijn volk niet verstoten,
zijn liefste bezit niet verlaten.
De rechtspraak voegt zich weer naar het recht,
de oprechten van hart sluiten zich aan.
Vers voor het evangelie (Ps 119, 88)
Alleluia.
Blijf mij trouw, laat mij leven,
dan houd ik mij aan de richtlijn uit uw mond.
Alleluia.
Uit het evangelie volgens Matteüs 11, 25-27
Alleen de nederigen van hart maakt Jezus de geheimen van zijn Vader bekend, omdat zij ervoor openstaan. Wie de rede als centrum van zijn leven plaatst, heeft het veel moeilijker. Dankbare eenvoud en blije ontvankelijkheid in een geest van diep geloof zijn onmisbare voorwaarden voor het Rijk Gods.
Jezus nam het woord en sprak:
‘Ik loof U, Vader, Heer van hemel en aarde, omdat U deze dingen voor wijzen en verstandigen verborgen hebt gehouden, maar ze aan eenvoudige mensen hebt onthuld. Ja, Vader, zo heeft het U behaagd. Alles is Mij toevertrouwd door mijn Vader. Niemand kent de Zoon behalve de Vader, en niemand kent de Vader behalve de Zoon, en iedereen aan wie de Zoon het wil openbaren.’
Van Woord naar leven
ZALIG DE EENVOUDIGEN VAN HART
(Bij Mat 11, 25-27)
Hoe waar zijn de woorden van Jezus van vandaag: de geheimen van het Koninkrijk Gods worden onthuld aan hen die nederig en eenvoudig van hart zijn.
Deze mensen voelen een diepe behoefte aan God en stellen hun vertrouwen in Hem. Ze leven in dankbare eenvoud en blije ontvankelijkheid, altijd open voor de liefde en leiding van hun hemelse Vader.
Daarentegen zijn er de wijzen en verstandigen, die zichzelf verloren hebben in hun eigen wijsheid en gewoonten. Zij hebben over alles een oordeel en denken alles te weten en luisteren alzo niet meer naar anderen, laat staan naar het evangelie. Hun hart is gesloten voor de diepere waarheden van het leven, omdat ze hun vertrouwen plaatsen in hun eigen inzichten in plaats van in God.
Laten we streven naar die dankbare eenvoud en blije ontvankelijkheid, in de wetenschap dat God juist aan de eenvoudigen zijn geheimen onthult. Het is in het vertrouwen op Hem, en niet op onze eigen wijsheid, dat we de ware betekenis van het leven vinden.
Moge de Geest ons hierbij tot leiding zijn.
Laten we bidden
Vader,
bevrijd ons van zelfingenomenheid
en vul ons met vreugdevolle nederigheid.
Moge uw Geest ons blijvend inspireren
op de weg waartoe U ons uitnodigt.
In Jezus’ naam.
Amen.
Geliefde mensen, laat ons de eenvoud van hart omarmen als een weg van toevertrouwen aan God. Mogen we zo – onder zijn leiding – ons levenspad gaan.
Een gezegende dag, kris
Om mee op weg te gaan
Draag ik die eenvoud van hart in mij zoals Jezus het bedoelt in het evangelie van vandaag?
Mag de Heer sleutelen aan mijn zelfingenomenheid?
Blog ‘Van Woord naar leven’
Reageren of uitwisselen betreffende de lezingen of de overweging, kan via de blog ‘Van Woord naar leven’.
Om de kwaliteit van het gesprek te waarborgen worden de reacties geplaatst na moderatie.
De Bijbelteksten zijn ontleend aan de NBV21, © Nederlands-Vlaams Bijbelgenootschap.
De korte inleidingen op de lezingen zijn van de hand van Kris.
Marina van Bithynië († 508)
Marina van Bithynië, Syrië; kloosterlinge
Volgens de legende zou haar moeder bij Marina’s geboorte gestorven zijn. De vader, Eugenius, vertrouwde het kind toe aan de familie en werd zelf monnik in een klooster. Maar na een aantal jaren werden zijn vadergevoelens zo sterk, dat hij er steeds slechter uit begon te zien. Vader abt vroeg hem wat er aan scheelde. Hij antwoordde dat hij zijn zoontje bij familie had achtergelaten en dat hij het kind zo miste. De abt opperde toen dat hij het kind hier in het klooster bij zich zou nemen. Vol vreugde haalde hij Marina op, knipte haar haren af, deed het jongenskleren aan en veranderde haar naam in Marinus.
Toen zij zeventien jaar was geworden stierf haar vader en Marinus zette onveranderd zijn levenswijze voort. Hij bleek zo’n toegewijde monnik dat vader abt hem ook taken buiten het klooster toevertrouwde. Omdat het klooster dichtbij een zeehaven lag, werd hij er vaak met de ossenwagen op uit gestuurd om inkopen te doen voor de kloostergemeenschap. Maar op een morgen lag er voor de kloosterpoort een pasgeboren baby met een kaartje eraan dat broeder Marinus er de vader van was. Marinus nam de schuld op zich en moest bij wijze van boetedoening buiten de poort in een schamele hut het kind opvoeden. Daar was hij blootgesteld aan de beschimpingen van de mensen binnen en buiten het klooster. Toen eindelijk de tijd van boete voorbij was, mocht broeder Marinus weer binnenkomen. Kort daarop stierf hij.
Bij het afleggen van het lijk ontdekte men de waarheid die nog eens bevestigd werd doordat de moeder van de baby kwam zeggen dat zij de broeder ontzaglijk onrecht had aangedaan, omdat zij hem vals had beschuldigd. Ieder stond versteld van de nederige heiligheid van deze markante vrouw.
Op 17 juli van het jaar 1230 werden haar relieken overgebracht van Constantinopel naar Venetië in 1230.
Bron: Heiligen.net
