woensdag in week 13 door het jaar
Uit het boek Genesis 21, 5 + 8-20
Abraham was honderd jaar toen zijn zoon Isaak werd geboren. Het kind groeide voorspoedig op, en toen de dag gekomen was dat het van de borst werd genomen, gaf Abraham een groot feest.
Sara zag dat de zoon die Abraham bij Hagar, haar Egyptische slavin, had gekregen, spottend lachte. Daarom zei ze tegen Abraham: ‘Jaag die slavin en haar zoon weg, want ik wil niet dat mijn zoon Isaak later de erfenis moet delen met de zoon van die slavin.’
Dit voorstel beviel Abraham allerminst; het ging immers om zijn eigen zoon. Maar God zei tegen hem: ‘Je hoeft je niet bezwaard te voelen vanwege de jongen of je slavin. Alles wat Sara je vraagt moet je doen, want alleen de nakomelingen van Isaak zullen gelden als jouw nageslacht. Maar ook uit de zoon van je slavin zal Ik een volk doen voortkomen, omdat ook hij een kind van je is.’
De volgende morgen vroeg nam Abraham brood en een zak water, legde dat op Hagars schouder, gaf haar ook het kind mee en stuurde haar weg. Ze trok de woestijn van Berseba in en doolde daar rond. Toen het water uit de zak op was, liet ze haar kind onder een struik achter. Zelf ging ze een eindje verderop zitten, op een boogschot afstand, omdat ze niet kon aanzien hoe haar kind stierf. En terwijl ze daar zo zat, huilde ze bittere tranen. Maar God hoorde de jongen kermen, en een engel van God riep Hagar vanuit de hemel toe: ‘Wat is er, Hagar? Wees niet bezorgd: God heeft je jongen, die daar ligt te kermen, gehoord. Sta op, help de jongen overeind en ondersteun hem. Ik zal een groot volk uit hem doen voortkomen.’
Toen opende God haar de ogen en zag ze een waterput. Ze liep ernaartoe, vulde de waterzak en gaf de jongen te drinken.
God beschermde de jongen, zodat hij voorspoedig opgroeide. Hij leefde als boogschutter in de woestijn.
Psalm 34, 7 + 8 + 10 + 11 + 12
Refr.: Wie de Heer zoekt, ontbreekt het aan niets.
In mijn verdrukking riep ik tot de Heer,
Hij heeft geluisterd en mij uit de nood gered.
De engel van de Heer waakt
over wie Hem vrezen, en bevrijdt hen.
Vromen, heb ontzag voor de Heer,
wie Hem vreest lijdt geen gebrek.
Jonge leeuwen lopen hongerig rond,
wie de Heer zoekt, ontbreekt het aan niets.
Kom, kinderen, luister naar mij,
ik leer je ontzag voor de Heer.
Uit het evangelie volgens Matteüs 8, 28-34
In letterlijke zin zal het verhaalde feit wellicht bij ons niet voorkomen. Toch klinken ook bij ons, zelfs in ons, soms stemmen als: wat heeft God hiermee te maken ? Zijn aanbod wordt soms als een ongewenste inmenging in onze zaken aangevoeld.
Toen Jezus aan de overkant in het gebied van de Gadarenen kwam, liepen Hem vanuit de grafspelonken twee bezetenen tegemoet. Ze waren zo gevaarlijk dat niemand daar langs durfde te gaan.
Ze begonnen te schreeuwen en te roepen: ‘Wat hebben wij met jou te maken, Zoon van God? Ben je hier gekomen om ons pijn te doen nog voordat de tijd daarvoor is aangebroken?’
Een eind verderop liep een grote kudde varkens te grazen.
De demonen smeekten hem: ‘Als je ons uitdrijft, stuur ons dan naar die kudde varkens.’
Hij antwoordde hun: ‘Vooruit!’
Ze verlieten de twee mannen en trokken in de varkens. Toen stormde de hele kudde van de steile helling af het meer in, en de dieren kwamen om in de golven.
De varkenshoeders sloegen op de vlucht, en toen ze in de stad kwamen vertelden ze het overal rond, ook wat er met de bezetenen was gebeurd.
Nu trok de hele stad uit, Jezus tegemoet. Toen ze Hem gevonden hadden, verzochten ze Hem dringend hun gebied te verlaten.
Van Woord naar leven
De hele stad zocht en vond Jezus. Zij moeten geweldig geschrokken zijn en smeekten Hem hun gebied te verlaten; zo eindigt het evangelie van vandaag. Schijnbaar waren de mensen bang voor het bovennatuurlijke, en voor verdere verliezen. Ze gaven de voorkeur aan de varkens, de ziekte, het kwaad, aan ongeloof en onwetendheid. Ze gaven de voorkeur aan de demonen boven Jezus die macht had – en heeft – over ziekte en boze geesten.
Die angst om Jezus werkelijk toe te laten… Huist die niet in ieder van ons?
Natuurlijk houden we van Jezus en we doen niet liever dan Hem welkom heten en Hem ontmoeten. Maar Hem toelaten in het diepst van onze (soms verborgen) nee-woorden… daar hebben we soms schrik voor. Want dan moeten we namelijk veranderen. Dan moet er iets in ons afsterven, dan moeten we transformatie toelaten. Principieel willen we dat, maar in de praktijk laten we het dikwijls niet toe, zelfs al beweren we van wel.
Moesten we dit bijvoorbeeld met z’n allen écht en ten volle toelaten, dan was er veel minder armoede, dan was er veel meer solidariteit, dan moesten heel wat minder mensen in eenzaamheid leven.
Veel mensen zouden ook een pak soberder leven. Er zou meer gedeeld worden.
Er zou meer de straat worden opgegaan, de periferie in, de liefde van het evangelie handen en voeten gevend.
Of in ons eigen huis, binnen onze familie of kennissenkring, op onze werkvloer: Er zou sneller vergeven worden, minder gehaat, meer gewerkt aan verzoening.
Ja, dit merkwaardig evangelie gaat over u en mij, over ons allen.
Moge Jezus ons bevrijden. En laten we ons scharen achter die twee uit het evangelie die verlost zijn van het kwaad, en de liefde gaan verkondigen in daad en woord.
kris
Reageren of uitwisselen betreffende de overweging kan via de blog Van Woord naar leven.
Laten wij bidden
Heer,
geef dat wij U mogen welkom heten, ook in de meest duistere plekjes van ons bestaan. Wil ons vooral dààr aanraken met uw liefde, al het donkere ombuigen naar uw licht, ons hele zijn vullen met uw genade. Leer ons het kwaad voorgoed vaarwel te zeggen en U te kiezen als het levend hart van ons leven, door uw liefde te dragen en uit te dragen.
Kom Heer Jezus, kom.
In uw naam. Amen.
De Bijbelteksten zijn ontleend aan de NBV21, © Nederlands-Vlaams Bijbelgenootschap.
De korte inleidingen op de lezingen zijn van de hand van Kris.
Eerste christenmartelaren van Rome († ca 65)
Eerste Christenmartelaren van Rome, Italië
Het Tweede Vaticaans Concilie (1962-1969) voerde naast vele andere veranderingen ook vernieuwingen door op het gebied van de liturgie en de heiligenkalender. Zo staat nu daags na het feest van Petrus en Paulus de gedachtenis op de kalender aan de eerste christenmartelaren die vielen ten tijde van keizer Nero.
Hoewel Rome in de eerste eeuw van de jaartelling een smeltkroes was van allerhande godsdiensten, religies en sektes, namen de christenen toch een aparte plaats in. Men kende ze alleen bij geruchte. Omdat de christenen aanvankelijk het Joodse gebruik overnamen dat God niet bij name werd genoemd, meenden de Romeinen dat zijn atheïsten waren, een onmogelijkheid in die dagen. Dat idee werd nog versterkt door het feit dat zij geen afbeeldingen kenden. Anderen wisten echter te vertellen dat er kinderoffers werden gebracht, dat hun vlees werd gegeten en bloed gedronken…
Weer anderen wisten dat zij er een geheel andere seksuele moraal op na hielden dan de Romeinen, en dat ze vrouwen ertoe brachten liever maagd te blijven dan te trouwen.
Intussen hielden christenen zich afzijdig van het openbare maatschappelijke leven. Bij alle openbare gelegenheden en gebeurtenissen moest een wierookoffer worden gebracht aan de Romeinse goden, aan de goddelijkheid van de staat en van de keizer. Dat hield in dat er voor een godenbeeld een bak met gloeiend houtskool klaarstond, met daarnaast een bak wierookkorrels. In het voorbijgaan wierp men meestal zonder nadenken een enkele korrel op het vuur. Voor christenen botste dat met hun overtuiging dat God alleen eer moest worden gebracht. Zij voelden dergelijke offers hoe nietszeggend en routineus ze soms ook waren geworden – als verraad aan God.
Hoe dan ook, in de eerste jaren van hun verblijf te Rome, kenden men ze eigenlijk alleen bij geruchte. Een uitstekende voedingsbodem voor verdachtmaking als je een zondebok nodig hebt.
Dat was het geval na de beruchte brand van Rome in 64. Tot op de dag van vandaag gaat men er meestal van uit dat de keizer ze zelf heeft laten aansteken. Hij hield ervan op zijn bordes dat uitkeek over arme krottenwijken van de stad, Homerus te declameren. Hij wilde zo levendig mogelijk de brand van Troje voor zich zien die uiteindelijk zou leiden tot de stichting van de stad Rome. Daarom had hij de krottenwijk beneden zich in brand laten steken… Bovendien maakte hij zo meteen meer ruimte om zijn gouden paleis uit te breiden. Er vielen honderden slachtoffers. Om de geruchten de kop in te drukken die naar hem als schuldige wezen, liet hij christenen arresteren en op geraffineerde manieren doodmartelen.
Zo was er een groep die gekruisigd werd; anderen werden in dierenvellen genaaid en voor de wilde beesten geworpen, waardoor ze wreed werden verscheurd; een derde groep werd eveneens in dierenvellen genaaid, maar vervolgens met pek en olie overgoten om als fakkels te dienen en zo de tuinen van de keizer te verlichten. Hoewel hun sterfdata meestal enkele jaren later worden geschat, zijn er nog steeds onderzoekers die menen dat zowel Petrus als Paulus behoord hebben tot deze slachtoffers van de eerste generatie.
Deze eerste vervolgingen vormden achteraf gezien een opmaat voor meerdere periodes van christenvervolging in de eerste drie à vier eeuwen van onze jaartelling.
Laten wij bidden
Heer,
geef dat wij U mogen welkom heten, ook in de meest duistere plekjes van ons bestaan. Wil ons vooral dààr aanraken met uw liefde, al het donkere ombuigen naar uw licht, ons hele zijn vullen met uw genade. Leer ons het kwaad voorgoed vaarwel te zeggen en U te kiezen als het levend hart van ons leven, door uw liefde te dragen en uit te dragen.
Kom Heer Jezus, kom.
In uw naam. Amen.