Vruchten plukken
In de herfst kun je vruchten plukken. Of niet echt?
Veel mensen zetten zich een leven lang in voor hun werk. Of voor een ideaal dat ze in hun vrije tijd concreet maken. Jarenlang hebben ze het beste van zichzelf gegeven. Moeilijkheden het hoofd geboden. Oplossingen gevonden voor altijd weer nieuwe problemen. Initiatieven gelanceerd met wisselend succes. Anderen enthousiast gemaakt. Steeds meer zicht gekregen op wat er werkelijk nodig was en hoe alles in elkaar paste.
Ze zijn wijs geworden door ervaring.
Ze zien valkuilen van ver en ontwijken hindernissen feilloos. Ze zien wat werkt en wat niet.
En dan komt de tijd waarop ze te oud worden om nog volop mee te draaien. Ze willen het werk doorgeven aan de volgende generatie. Ze zetten nog wat lijnen uit, maar ze vertrouwen erop dat wie verder gaat zijn eigen accenten zal leggen. Het zal anders zijn, maar het zal goed zijn.
Zo stelt een mens zich voor dat het zal gaan. Maar onze tijd is een vreemde tijd in vele opzichten.
In plaats van rustig achterover te kunnen leunen en de vruchten te plukken van je levenswerk, zie je het soms helemaal de vernieling in gaan. Wat jij essentieel vindt, wordt afgeschaft of wegbezuinigd. Dat doet pijn.
Of nog erger: het werk moet verder gaan maar er is niemand anders dan jij om het verder te zetten. Hoe oud je ook wordt, je bent onmisbaar en dat is geen fijn gevoel. Je krijgt misschien zelfs nog meer werk op je dak.
Hoe moet dat als je nog ouder wordt en het echt niet meer aankunt?
In die situatie zitten veel mensen die beroepshalve of als vrijwilliger werken in de kerk. Hetzelfde doen met steeds minder mensen en middelen, dat is onbegonnen werk. Er wordt volop ingekrompen en daarbij gaan er ook belangrijke dingen verloren.
Wordt het dan een herfst zonder vruchten plukken? Gelukkig toch niet helemaal. Want soms duiken er onverwachte vruchten op, die je niet had zien hangen. Andere mensen en groepen zetten iets verder, in een andere vorm en op een andere manier, maar toch. Al blijven veel mensen achter met een gevoel van weemoed, maar dat hoort bij de herfst.
Het zal een vreemde herfst zijn. Maar na de winter komt altijd weer de lente.
Colet Janssen
Bron: Kerknet.be
