vrijdag in week 32 door het jaar
Uit het boek Wijsheid 13, 1-9
De schrijver van het boek Wijsheid stelt dat wij uit het kunstwerk van de schepping kunnen komen tot de erkenning van een persoonlijke God. De vooruitgang heeft de beste beoefenaars van de wetenschap inderdaad zover gebracht. Onze taak ten opzichte van de wereld is haar steeds meer te zien als een gave, en een opgave.
Wie niet van God weet is een geboren dwaas. Zulke mensen zijn niet eens in staat om uit alle goede dingen die ze zien de Zijnde te kennen, of de maker te ontwaren in wat Hij gemaakt heeft. In plaats daarvan zien ze vuur of wind, of een windvlaag, een sterrenkring, onstuimig water of hemellichten aan voor goden die de wereld beheersen. Als zij, verrukt door hun schoonheid, deze dingen al tot goden verheffen, dan hadden ze toch moeten inzien hoezeer Hij die over al die dingen heerst, ze te boven gaat. Dat alles is immers gemaakt door de schepper van de schoonheid. En als ze verbaasd staan over de kracht en de werking van die dingen, dan hadden ze daaruit toch moeten leren dat de macht van Hem die ze gemaakt heeft nog veel groter is. Uit de grootheid en de schoonheid van de schepping is immers af te leiden wie de schepper is.
Toch moet over deze mensen niet al te hard geoordeeld worden, want misschien dwalen ze terwijl ze God zoeken en Hem willen vinden. Ze zijn zo verdiept in het bestuderen van wat Hij gemaakt heeft dat ze zich helemaal door het uiterlijk laten meeslepen, zo mooi is alles wat er te zien is. Desondanks zijn ze niet vrij te pleiten: als ze bij machte zijn om zo veel kennis op te doen dat ze de wereld kunnen doorvorsen, dan hadden ze Hem die heerst over al die dingen toch allang moeten vinden?
Psalm 19, 2-5
Refr.: De hemel verhaalt van Gods majesteit.
De hemel verhaalt van Gods majesteit,
het uitspansel roemt het werk van zijn handen,
de dag zegt het voort aan de dag die komt,
de nacht vertelt het door aan de volgende nacht.
Toch wordt er niets gezegd, geen woord gehoord,
het is een spraak zonder klank.
Over heel de aarde gaat hun stem,
tot aan het einde van de wereld hun taal.
Vers voor het evangelie (Fil 2, 16a)
Alleluia.
Houd vast aan het woord
dat leven brengt.
Alleluia.
Uit het evangelie volgens Lucas 17, 26-37
De zondvloed, de ondergang van Sodom en de verwoesting van Jeruzalem waren beelden van het einde der tijden. Lucas pikt bij deze beelden aan om ons te waarschuwen, ons hier geen blijvende woonplaats te bouwen. Of zoals Johannes het schreef: het gaat om dat ene gebod; de liefde.
Jezus sprak tot zijn leerlingen:
‘Zoals het eraantoe ging in de dagen van Noach, zo zal het ook zijn in de dagen van de Mensenzoon: ze aten, ze dronken, ze trouwden, ze werden uitgehuwelijkt, tot aan de dag waarop Noach de ark binnenging en de vloed kwam die iedereen verzwolg. Of zoals het eraantoe ging in de dagen van Lot: ze aten, ze dronken, ze kochten, ze verkochten, ze plantten, ze bouwden; maar op de dag waarop Lot wegtrok uit Sodom, regende het vuur en zwavel uit de hemel en kwamen allen om. Zo zal het ook gaan op de dag waarop de Mensenzoon wordt geopenbaard. Wie op die dag op het dak van zijn huis is moet niet beneden nog zijn bezittingen gaan halen, en wie op het land is moet niet naar huis terugkeren. Denk aan de vrouw van Lot! Wie probeert zijn leven veilig te stellen zal het verliezen, maar wie het verliest zal het behouden. Ik zeg jullie, die nacht zullen er twee in één bed liggen: de een zal worden meegenomen, de ander achtergelaten. Twee vrouwen zullen samen aan het malen zijn: de een zal worden meegenomen, de ander achtergelaten.’
Ze vroegen Hem: ‘Waar, Heer?’
Hij antwoordde: ‘Waar een lijk is, daar verzamelen zich de gieren.’
Van Woord naar leven
IK BEN BEREID, HEER
(bij Lc 17, 26-37)
Heel veel energie wordt gestoken in het bouwen van zekerheden. Op zich hoeft dat niet slecht te zijn. Een mens moet zijn leven organiseren, men heeft verantwoordelijkheden naar anderen, men verzorgt de woonst, enzovoort. Des mensen.
Het gevaar bestaat er echter in dat we ons leven zó gaan organiseren, dat de ware bedoeling van het leven op de achtergrond dreigt te raken. En, zo zegt het evangelie: dat we niet klaar zullen zijn wanneer we sterven.
De dood kan inderdaad komen als een dief in de nacht. Natuurlijk wensen we ieder een lang en gezond leven toe, maar het kan vandaag gebeuren. Bij u, bij mij, bij ieder van ons. Heel wat jaren terug was ik in een supermarkt, en aanschuivend aan de kassa viel een relatief jonge man gewoon dood. Zo ineens kan het gaan.
Kardinaal Danneels zei ooit dat we zo zouden moeten leven alsof deze dag onze laatste dag is; gelovig, bereid, klaar. En dat hoeft in wezen geen sombere gedachte te zijn, integendeel. Wij mogen en kunnen nu reeds hier op aarde de vreugde van de eeuwigheid in ons dragen, en in zekere zin mogen we uitkijken naar die eeuwigheid. Als je weet dat je ooit zult moeten gaan, en dat daar Iemand is die met een goddelijke barmhartigheid op je wacht. Mensen, dat is toch groots! We moeten natuurlijk niet wensen zo snel mogelijk onze geliefden te verlaten, maar dit hoeft niet in tegenstelling te zijn om in zekere zin nu reeds uit te kijken naar ons aardse sterven.
Maar wat is klaar zijn? Het betekent – mijns inziens – aandacht schenken aan het feit dat je met iedereen in vrede leeft, dat je je verzoend hebt met mensen waarbij de relatie mogelijk vertroebeld was, dat je als christen weet dat je door je leven en engagementen bouwt aan Gods Rijk met de gaven en talenten u gegeven. Het is in de spiegel kunnen kijken en zeggen (niet narcistisch bedoeld): ‘ik ben goed bezig.’ Of beter gezegd: ‘Ik laat de Heer toe dat Hij in mij tot leven komt. Ik vertrouw me aan Hem toe. Ik verlies mijn leven in Hem. Gods liefde krijgt alle plaats in mijn leven, zowel in het ontvangen als in het doen. Ik wil mijn steentje bijdragen in het leven van de Kerk.’
Laat ons, in de drukte, en de organisatie van ons leven, God niet vergeten. Moge Hij het centrum zijn en blijven van ons leven. Ja, moge zijn liefde gevierd worden door zijn liefde te zijn. Ooit, vroeg of laat, zal het eeuwig leven een vanzelfsprekende verlenging zijn van onze toewijding aan Hem, en van ons leven op aarde.
Laten we bidden
Vader,
moge U het centrum zijn van ons bestaan,
de spirit van ons leven,
opdat wij, geheel toegewijd aan uw Zoon,
uw liefde mogen zijn voor allen ons gegeven.
Om deze genade bidden wij U,
in Christus, onze Heer.
Amen.
Een mooie vrijdag,
kris
Reageren of uitwisselen betreffende de overweging kan via de blog Van Woord naar leven.
De Bijbelteksten zijn ontleend aan de NBV21, © Nederlands-Vlaams Bijbelgenootschap.
De korte inleidingen op de lezingen zijn van de hand van Kris.
Elisabeth van Thüringen († 1231)
Elisabeth van Thüringen (ook van Hessen of van Hongarije), Marburg, Duitsland; weduwe en weldoenster
Zij werd in 1207 in de Hongaarse plaats Sárospatak geboren als dochter van koning Andreas II van Hongarije en zijn vrouw Gertrud van Andechs. Haar familie telt nog een paar heiligen en zaligen: de heilige Hedwig van Silezië († 1243; feest 16 oktober) was een nicht van haar en de heilige Elisabeth van Portugal († 1336; feest 4 juli) een achternicht. Elisabeth groeide op in de Wartburg in Thüringen en huwde met Ludwig IV, landgraaf van Thüringen; ook hij zou later heilig verklaard worden († 1227; feest 11 september). Ze kregen drie kinderen, waarvan Gertrudis ook als zalige zou worden vereerd; zij staat bekend als Gertrudis van Altenberg († 1297; feest 13 augustus).
Het was een goed huwelijk; beide echtelieden hadden bijzonder veel hoogachting voor elkaar. Met instemming van ‘haar broertje’ zoals Elisabeth haar man liefkozend noemde, had zij veel aandacht voor de armen. Toen in 1225/26 grote hongersnood uitbrak, stelde zij alle voorraden in de koninklijke schuren en opslagplaatsen ter beschikking van de talrijke noodlijdenden van die dagen. Zij ging daarin zo ver, dat haar schoonfamilie en het paleispersoneel bang werd, dat er niets zou overblijven. Met name haar schoonmoeder probeerde haar bij haar man herhaaldelijk in een kwaad daglicht te plaatsen.
In diezelfde tijd vertrok haar man naar Italië om zich daar bij Frederik Barbarossa te voegen voor een kruistocht naar het Heilige Land. Hij overleed onderweg in het Italiaanse plaats Otranto; 1227. De twintigjarige Elisabeth bleef achter met drie kleine kinderen, en werd door haar zwager, die namens Ludwig de zaken waarnam, van de Wartburg verdreven.
Na veel ontberingen legde ze te Eisenach de geloften af die behoorden bij de Derde Orde van Sint Franciscus.
Ze voegde zich bij de communiteit van Marburg. Nu kon ze al haar liefde en aandacht geven aan haar armen. Ze stichtte een hospitaal en betoonde zich een voorbeeldig verzorgster van armen en zieken. Midden in haar bezigheden stierf ze, waarschijnlijk uitgeput door een al te strenge boetvaardigheid; op dat moment was ze pas vierentwintig jaar oud. Ook een van haar dienstmeisjes, Jutta, zou later zalig worden verklaard († 1252; feest 19 maart).
In 1232 bouwde haar geestelijk leidsman Konrad van Marburg een kerk boven haar graf, die hij toewijdde aan Sint-Franciscus. Reeds vier jaar na haar dood werd ze op 27 mei 1235 door paus Gregorius IX († 1241) heilig verklaard. Op 1 mei werd haar stoffelijk overschot met plechtig vertoon overgebracht naar het hoogaltaar. Op diezelfde plek bouwde Elisabeths zwager, Konrad van Hessen, de Sint-Elisabethkerk. In 1250 werd haar stoffelijk overschot hier herbegraven.
Marburg werd een drukbezochte bedevaartplaats. In het Zweedse Lund en de Hollandse stad Dordrecht werden pelgrimsinsignes gevonden afkomstig uit Marburg. Door de geschiedkundigen worden ze geplaatst in de tweede helft van de 14e eeuw. Daarop staat Christus afgebeeld, die Elisabeth en Franciscus een kroon op het hoofd plaatst. Dat gegeven is ontleend aan een gebrandschilderd raam in de St-Elisabethkerk te Marburg, dat gedateerd wordt in de jaren 1240/50. Zoals bekend had Elisabeth een grote verering voor Franciscus. Niet alleen werd de eerste kerk, waarin zij werd begraven aan hem toegewijd; zelf had ze het plaatselijke gasthuis destijds onder zijn patronaat geplaatst.
In 1434 bezorgde Johannes Rothe van haar een levensbeschrijving.
Bron: Heiligen.net
Lees ook: Lezing van paus Benedictus XVI over de H. Elisabeth van Hongarije
Elisabeth van Thüringen
Van Woord naar leven
IK BEN BEREID, HEER
(bij Lc 17, 26-37)
Heel veel energie wordt gestoken in het bouwen van zekerheden. Op zich hoeft dat niet slecht te zijn. Een mens moet zijn leven organiseren, men heeft verantwoordelijkheden naar anderen, men verzorgt de woonst, enzovoort. Des mensen.
Het gevaar bestaat er echter in dat we ons leven zó gaan organiseren, dat de ware bedoeling van het leven op de achtergrond dreigt te raken. En, zo zegt het evangelie: dat we niet klaar zullen zijn wanneer we sterven.
De dood kan inderdaad komen als een dief in de nacht. Natuurlijk wensen we ieder een lang en gezond leven toe, maar het kan vandaag gebeuren. Bij u, bij mij, bij ieder van ons. Heel wat jaren terug was ik in een supermarkt, en aanschuivend aan de kassa viel een relatief jonge man gewoon dood. Zo ineens kan het gaan.
Kardinaal Danneels zei ooit dat we zo zouden moeten leven alsof deze dag onze laatste dag is; gelovig, bereid, klaar. En dat hoeft in wezen geen sombere gedachte te zijn, integendeel. Wij mogen en kunnen nu reeds hier op aarde de vreugde van de eeuwigheid in ons dragen, en in zekere zin mogen we uitkijken naar die eeuwigheid. Als je weet dat je ooit zult moeten gaan, en dat daar Iemand is die met een goddelijke barmhartigheid op je wacht. Mensen, dat is toch groots! We moeten natuurlijk niet wensen zo snel mogelijk onze geliefden te verlaten, maar dit hoeft niet in tegenstelling te zijn om in zekere zin nu reeds uit te kijken naar ons aardse sterven.
Maar wat is klaar zijn? Het betekent – mijns inziens – aandacht schenken aan het feit dat je met iedereen in vrede leeft, dat je je verzoend hebt met mensen waarbij de relatie mogelijk vertroebeld was, dat je als christen weet dat je door je leven en engagementen bouwt aan Gods Rijk met de gaven en talenten u gegeven. Het is in de spiegel kunnen kijken en zeggen (niet narcistisch bedoeld): ‘ik ben goed bezig.’ Of beter gezegd: ‘Ik laat de Heer toe dat Hij in mij tot leven komt. Ik vertrouw me aan Hem toe. Ik verlies mijn leven in Hem. Gods liefde krijgt alle plaats in mijn leven, zowel in het ontvangen als in het doen. Ik wil mijn steentje bijdragen in het leven van de Kerk.’
Laat ons, in de drukte, en de organisatie van ons leven, God niet vergeten. Moge Hij het centrum zijn en blijven van ons leven. Ja, moge zijn liefde gevierd worden door zijn liefde te zijn. Ooit, vroeg of laat, zal het eeuwig leven een vanzelfsprekende verlenging zijn van onze toewijding aan Hem, en van ons leven op aarde.
Laten we bidden
Vader,
moge U het centrum zijn van ons bestaan,
de spirit van ons leven,
opdat wij, geheel toegewijd aan uw Zoon,
uw liefde mogen zijn voor allen ons gegeven.
Om deze genade bidden wij U,
in Christus, onze Heer.
Amen.
Een mooie vrijdag,
kris
Reageren of uitwisselen betreffende de overweging kan via de blog Van Woord naar leven.