vrijdag in week 26 door het jaar
Uit de profeet Baruch 1, 15-20
In het prachtige gebed van de profeet Baruch, erkennen de ballingen, verspreid tussen de volkeren, dat zij gezondigd hebben. Tot driemaal toe herhalen ze dat ze niet hebben geluisterd noch naar God noch naar zijn profeten. Zij zijn hardnekkig hun eigen weg gegaan.
De Heer, onze God, staat in zijn recht–ons staat deze dag de schaamte op het gezicht, ons, de Judeeërs, de inwoners van Jeruzalem, onze koningen en leiders, onze priesters, profeten en voorouders.
Want wij hebben gezondigd tegen de Heer: we zijn Hem ongehoorzaam geweest en hebben niet geluisterd naar de opdracht van de Heer, onze God, om te leven naar de geboden die Hij ons voorhield.
Vanaf de dag waarop de Heer onze voorouders uit Egypte wegleidde tot op de dag van vandaag zijn we de Heer, onze God, ongehoorzaam geweest. Al die tijd hebben we lichtzinnig geleefd, omdat we niet naar Hem luisterden.
Daarom gaan we tot op heden gebukt onder tegenspoed, beladen met de vloek die de Heer zijn dienaar Mozes liet uitspreken toen Hij onze voorouders uit Egypte wegleidde om ons een land te geven dat overvloeide van melk en honing.
Evenmin hebben we naar de Heer, onze God, geluisterd toen Hij sprak bij monde van de profeten die Hij naar ons stuurde.
Ieder van ons deed maar wat zijn hart hem ingaf: we vereerden andere goden en deden wat slecht is in de ogen van de Heer, onze God.
Psalm 79, 1 + 2 + 3 + 4 + 5 + 8 + 9
Refr.: Heer, reken ons de zonden van vroeger niet aan.
God, vreemde volken hebben uw land bezet,
uw heilige tempel geschonden en Jeruzalem in puin veranderd.
De lijken van uw dienaren lieten zij liggen
als aas voor de vogels van de hemel.
Het vlees van uw getrouwen laten zij als voedsel
voor de wilde dieren op aarde.
Hun bloed werd als water vergoten
rond Jeruzalem; en niemand die hen begroef.
Gehoond worden wij door onze naburen,
beschimpt en bespot door de volken rondom.
Hoe lang nog, Heer ! Bent U voor eeuwig verbolgen ?
Hoe lang blijft uw woede branden ?
Reken ons de zonden van vroeger niet aan,
toon erbarmen en haast U, want onze ellende is groot.
Help ons, God, bevrijd ons, tot eer van uw roemrijke Naam,
red ons en bedek onze zonden, omwille van uw Naam.
Uit het evangelie volgens Lucas 10, 13-16
‘Wie jullie afwijst, wijst mij af’.
Jezus sprak:
‘Wee Chorazin, wee Betsaïda, want als in Tyrus en Sidon de wonderen waren gebeurd die bij jullie gebeurd zijn, zouden de inwoners van die steden zich allang in een boetekleed hebben gehuld en met stof op hun hoofd tot inkeer gekomen zijn. Wanneer het oordeel komt, zal het lot van Tyrus en Sidon draaglijker zijn dan dat van jullie. En jij, Kafarnaüm, je denkt toch niet dat je tot in de hemel zult worden verheven? In het diepst van het dodenrijk zul je afdalen! Wie naar jullie luistert, luistert naar mij, en wie jullie afwijst, wijst mij af. En wie mij afwijst, wijst Hem af die mij gezonden heeft.’
Van Woord naar leven
We noemen Gods boodschap een Blijde Boodschap. En dat doen we terecht. Gods boodschap is immers een boodschap van immense barmhartigheid. Wat een mens ook heeft uitgespookt in zijn leven, God is altijd opnieuw bereid de zondaar op te nemen in zijn barmhartigheid, hem te vergeven, hem opnieuw op weg te zenden. Niemand hoeft zich dus verloren te wanen. Zo is God. Dat is liefde.
Je zou dan kunnen redeneren: Eigenlijk hoef ik niet te bidden, ik hoef ook Jezus niet te volgen in wat Hij vraagt, want Hij vergeeft toch altijd opnieuw. Ik mag eigenlijk rustig mijn ding doen, ik moet naar niemand zien. Leve mijn ego!! En waarom niet… God, de barmhartigheid in persoon, vergeeft me toch. Dat zegt toch die Blijde Boodschap. Niet?
Het mag duidelijk zijn dat Gods barmhartigheid hier totaal verkeerd begrepen wordt. Wie omhelst is geweest door Gods barmhartigheid, wie vergeving heeft ontvangen, wordt opnieuw gezonden, en wel door God zelf, met de bedoeling te leven met de juiste intentie, om, levend in Gods genade, de weg te gaan die hij te gaan heeft; de weg dus waarop hij gezonden is. Wie dit laatste bewust verwerpt doet eigenlijk aan Godslastering, en dat is beleefd uitgedrukt.
In het evangelie van vandaag uit Jezus serieuze dreigementen naar dergelijke mensen. Stel dat Hij deze woorden niet zou hebben gezegd, stel dat deze dreigementen niet zouden zijn opgenomen in het evangelie, dan zouden deze mensen bij hun aards sterven geconfronteerd worden met de consequenties van hun halstarrigheid. En ze zouden Jezus kunnen verwijten waarom Hij dit alles niet gezegd heeft nog tijdens hun leven, waarom Hij niet tijdens hun aards bestaan hen heeft opgeroepen hun leven te beteren, of waarom dit niet is opgenomen in het evangelie.
Dus, laten we dankbaar zijn, ook om deze minder fijne perikopen uit het evangelie. Tracht ook deze verzen te lezen als Blijde Boodschap. Want dat zijn ze ook. Zeker weten.
Soms is het gewoon nodig dat we wakker geschud worden, dat we attent worden gemaakt. Zo dikwijls dommelen we in slaap, God bijna vergetend.
Laten we, naar het Woord vandaag, de Heer niet en nooit afwijzen.
kris
Reageren of uitwisselen betreffende de overweging kan via de blog Van Woord naar leven.
Laten wij bidden
Goede God,
allen neemt Gij op in uw barmhartigheid. Allen zendt Gij op weg te gaan uw liefde bezingend. Geef dat wij ons van harte aan deze blijde stroming zouden toevertrouwen, opdat de wereld mag groeien in U.
In Christus’ naam. Amen.
De Bijbelteksten zijn ontleend aan de NBV21, © Nederlands-Vlaams Bijbelgenootschap.
De korte inleidingen op de lezingen zijn van de hand van Kris.
Theresia van Lisieux († 1897)
Carmel, Lisieux, Frankrijk; kloosterlinge, kerklerares
Thérèse Martin werd op 2 januari 1873 geboren in de Normandische plaats Alençon. Op zeer jonge leeftijd verlangde ze al naar het kloosterleven. Als veertienjarig meisje maakte ze zich twee jaar ouder, daar ze wist dat ze anders nog te jong zou zijn om in te treden. Zo meldde ze zich bij het klooster. Maar ze werd doorzien en teruggestuurd. Nu wendde ze zich meteen maar tot de paus zelf. En deze gaf haar toestemming om nog op haar 15e aan het kloosterleven te beginnen bij de karmelietessen te Lisieux.
Ze was vastbesloten een heilige te worden. Op haar 21e werd ze al gekozen tot novicenmeesteres, een verantwoordelijke functie, want zij moest de nieuwelingen in het kloosterleven inwijden.
Ze was haar tijd ver vooruit. Ze wilde Hebreeuws leren, want dat was immers de taal die Jezus zelf gesproken had. Op die manier zou ze Hem nog beter leren kennen en nog meer kunnen beminnen. Ze leefde in haar gebed intens mee met de missionarissen in verre landen. Maar ze was ook modern door het feit dat ze herhaaldelijk werd overvallen door inktzwarte geloofstwijfels. Ze stierf al op 24-jarige leeftijd: 30 september 1897.
Ze is één van de beschermheiligen van Frankrijk, van Lisieux en van de missie. Haar hulp wordt ingeroepen bij allerhande noden. In het begin van onze eeuw breidde haar verering zich razend snel uit over heel de Katholieke wereld. Tot op de dag van vandaag treft men in talrijke kerken een beeldje van haar aan.
Ze wordt afgebeeld als karmelietes met rozen in haar armen. Ze had namelijk op haar sterfbed beloofd dat zij het uit de hemel rozen zou laten regenen: dat is dan ook volgens het getuigenis van vele aanwezigen gebeurd.
Zij wordt ‘De Kleine Theresia” genoemd om haar te onderscheiden van ‘De Grote Theresia” (= Theresia van Avila).
Bron: Heiligen.net
Laten wij bidden
Goede God,
allen neemt Gij op in uw barmhartigheid. Allen zendt Gij op weg te gaan uw liefde bezingend. Geef dat wij ons van harte aan deze blijde stroming zouden toevertrouwen, opdat de wereld mag groeien in U.
In Christus’ naam. Amen.