vrijdag in week 12 door het jaar
Uit het boek Genesis 17, 1 + 9-10 + 15-22
Abram heeft een nieuwe naam gekregen. Voortaan heet hij ‘Abraham’; vader van een menigte gelovigen. Om dit waar te maken krijgt hij op hoge ouderdom de belofte dat zijn oude vrouw Sara hem een zoon zal baren. Alle afstammelingen zullen de besnijdenis ontvangen als teken van hun behoren tot het volk dat drager is van Gods beloften.
Toen Abram negenennegentig jaar was, verscheen de Heer aan hem en zei: ‘Ik ben God, de Ontzagwekkende. Leef in verbondenheid met mij, leid een onberispelijk leven. Jij moet je houden aan dit verbond met mij, evenals je nakomelingen, generatie na generatie. Dit is de verplichting die jullie op je moeten nemen: alle mannen en jongens moeten worden besneden. Wat je vrouw Sarai betreft, voortaan moet je haar niet Sarai noemen maar Sara. Ik zal haar zegenen en jou bij haar een zoon geven. Ik zal haar zo rijk zegenen dat er volken uit haar zullen voortkomen en er koningen van haar zullen afstammen.’
Abraham boog zich diep neer, maar lachte en dacht: Hoe zou iemand van honderd nog een kind kunnen krijgen? En Sara, zou zij op haar negentigste nog een kind ter wereld kunnen brengen? En hij antwoordde God: ‘Ik zou al gelukkig zijn als Ismaël onder uw bescherming mocht staan.’
Maar God zei: ‘Nee, je vrouw Sara zal je een zoon baren, die je Isaak moet noemen, en met hem zal Ik mijn verbond voortzetten. Het zal een eeuwigdurend verbond zijn, dat ook voor zijn nakomelingen zal gelden. En wat Ismaël betreft, ik verhoor je: Ik zal hem zegenen, hem vruchtbaar maken en hem veel, heel veel nakomelingen geven. Twaalf stamvorsten zal hij verwekken en er zal een groot volk uit hem voortkomen. Maar mijn verbond zal Ik voortzetten met Isaak, de zoon die Sara je volgend jaar omstreeks deze tijd zal baren.’
Nadat God zo met hem gesproken had, ging hij bij Abraham vandaan.
Psalm 128, 1-5
Refr.: Verheug je in de voorspoed van Jeruzalem.
Gelukkig ieder die ontzag heeft voor de Heer,
en de weg gaat die hij wijst.*
Je zult eten wat je werk opbrengt,
geluk en voorspoed vallen je toe.
Je vrouw als een vruchtbare wijnstok,
in het midden van je huis.
Je kinderen als jonge olijfbomen
in een kring om je tafel.
Ja, zo wordt gezegend,
de man die ontzag heeft voor de Heer.
Ontvang de zegen van de Heer uit Sion,
verheug je in de voorspoed van Jeruzalem,
alle dagen van je leven.
Uit het evangelie volgens Matteüs 8, 1-4
Na de bergrede biedt Matteüs een reeks wonderen. Het eerste daarvan is de genezing van een melaatse. Hij wordt weer volledig opgenomen in de gemeenschap. Jezus vraagt hem dit wonder niet uit te bazuinen. Want dit kwam niet overeen met zijn zending. Sommige Joden zouden haar verkeerd verstaan hebben.
Jezus daalde de berg af en grote mensenmassa’s volgden Hem.
Er kwam iemand naar Hem toe die aan huidvraat leed. Hij wierp zich voor hem neer en zei: ‘Heer, als U wilt, kunt U mij rein maken.’
Jezus strekte zijn hand uit, raakte hem aan en zei: ‘Ik wil het, word rein.’
En meteen was hij gereinigd van zijn huidvraat.
Jezus zei tegen hem: ‘Denk erom dat u er met niemand over praat, maar ga u aan de priester laten zien en breng als getuigenis voor de mensen het offer dat Mozes heeft voorgeschreven.’
Van Woord naar leven
Waar anderen melaatsen meden en hen zeker niet aanraakten, ging Jezus naar hen toe en raakte hen aan. Normaal wordt wat rein is onrein door de aanraking, maar hier draait Jezus het om: wat onrein was werd rein door een goddelijke aanraking.
We zien dat op heel wat plaatsen in de evangelies. Veel mensen ontvangen genezing door de aanraking – met woorden of fysiek – door Jezus.
Zo is het ook met ons. Jezus is gekomen voor de zieken, voor de zondaars. Hij is gekomen om ons allen aan te raken in onze diepste duisternis om al wat donker is te keren naar Gods licht. Hij wil ons genezen van de zonde, van onze neigingen tot zonde.
Jezus veroordeelt ons niet om onze zonden. Hij heeft lief en daarom komt Hij naar ons toe. Niet omdat Hij de zonde liefheeft, wel omdat Hij de zondaar liefheeft en zeer goed weet hoezeer de zonde de mens van God vervreemdt, en dus van de liefde.
Kom Heer Jezus kom. Kom aanwezig in onze duisternis, ook die duisternis die we goed verborgen houden voor onze omgeving. Raak ons aan Heer, genees ons, til ons op, maak ons deelgenoot van de vrede en de vreugde van uw opstanding.
kris
Reageren, je eigen woordje plaatsen, of uitwisselen over de overweging, kan via de blog Van Woord naar leven.
Laten wij bidden
Jezus, Heer en Broer,
raak ook ons aan op al die plekken waar wij onrein zijn. Buig elke vorm van duisternis om naar uw licht opdat wij mét U, God mogen tonen aan allen die wij ontmoeten doorheen onze liefde voor allen. Kom Heer Jezus, kom.
In uw naam. Amen.
De Bijbelteksten zijn ontleend aan de NBV21, © Nederlands-Vlaams Bijbelgenootschap.
De korte inleidingen op de lezingen zijn van de hand van Kris.
Dorothea van Monteau († 1394)
Dorothea van Montau, Marienwerder, Pruisen; weduwe, kluizenares & mystica
Dorothea werd geboren te Gross-Montau aan de Weichsel in West-Pruisen op 6 februari van het jaar 1347; zij is dus genoemd naar de patrones van haar geboortedag. Het schijnt dat zij één van negen kinderen was. Haar ouders waren welgestelde boeren. Op haar zestiende trad zij in het huwelijk met een zekere Adalbert en ging met hem wonen in de Oost-Pruisische stad Dantzig. Haar man was zwaardveger van beroep. Alszodanig was hij in dienst van de teutoonse ridders die de Pruisen onderworpen en gekerstend hadden. Ook zij kregen negen kinderen, van wie er tenslotte maar één in leven bleef, een meisje. Dat zou later intreden bij de benedictinessen; ze leefde nog toen haar moeder in 1404 tot de eer der altaar werd verheven en dus officieel als heilige werd erkend door de plaatselijke bisschop.
De bronnen zijn het niet helemaal eens over het echtelijke leven. Er zijn er die zeggen dat het echtpaar een voorbeeldig leven geleid heeft. Anderen zeggen dat het huwelijk juist stroef verliep. Haar man zou opvliegend en kortzichtig van aard geweest zijn. Zijn handen zaten nogal los. Desondanks – of misschien wel juist daardoor? – ondernamen zij samen meerdere pelgrimsreizen, o.a. naar Aken en Einsiedeln. Tot het moment dat haar man er te oud voor werd: ze scheelden twintig jaar. Zo kwam het dat Dorothea in het jaar 1389 zonder haar man als pelgrim naar Rome trok om aanwezig te kunnen zijn bij het jubeljaar in 1390. Onderweg bedelde deze vrouw van voorname komaf haar brood bij elkaar. Ze had nauwelijks oog voor de schoonheid van het landschap, omdat ze in God verzonken was. In Rome werd ze behoorlijk ziek en moest een aantal weken verpleegd worden in het gasthuis van Maria Auxiliatrix. Toen ze na lange tijd weer thuiskwam kreeg ze te horen dat haar echtgenoot al sinds enkele maanden was overleden.
Nu kon ze alsnog toekomen aan haar diepste verlangen: zich terugtrekken in de eenzaamheid om zich helemaal aan een leven met God te wijden. Het was eigenlijk altijd al haar liefste wens geweest om in een klooster te treden. Ze was destijds dan ook alleen maar getrouwd om haar ouders niet teleur te stellen. Zou daar toch ook niet een oorzaak gelegen hebben van het soms zo moeizaam verlopen huwelijk, ook al zal zij loyaal geprobeerd hebben haar huwelijksbelofte trouw na te komen
Nu trad ze toe tot de kloostergemeenschap van Marienwerder, waar zij sinds 1391 geestelijke leiding ontving van Johannes van Marienwerder. Na een zware proeftijd van twee jaar liet zij zich op 2 mei 1393 als kluizenares inmetselen in een cel die tegen de muur van de kerk was aangebouwd. Deze ruimte was twee meter in het vierkant en drie meter hoog; er zaten drie venstertjes in. Het eerste keek uit op de hemel, het tweede op het altaar in de kerk vanwaar zij de communie ontving en het derde op het kerkhof. Door dat laatste raam schoven gelovigen haar voedsel toe.
Daar kwamen ook vele mensen, van hoog tot laag, haar raad inwinnen. Het was ook in die besloten ruimte dat zij zich met hart en ziel toelegde op het enige waarvoor zij nog leefde: het gebed. Hartstochtelijk zocht zij niets anders dan de vereniging met God. Daarbij ontving ze bijzondere mystieke genaden. Het opvallendste was wel dat zij de stigmata droeg. Zozeer wist zij zich één met haar geliefde Heer. Omdat zulk een leven haar lichaam uitputte en haar krachten sloopte, stierf ze al ruim een jaar later: 25 juni 1394. Haar leidsman schreef later op wat zij hem had verteld over alles wat zij in haar gebed doormaakte.
Zij is patrones van Pruisen en van de Duitse Orde.
Bron: Heiligen.net
Laten wij bidden
Jezus, Heer en Broer,
raak ook ons aan op al die plekken waar wij onrein zijn. Buig elke vorm van duisternis om naar uw licht opdat wij mét U, God mogen tonen aan allen die wij ontmoeten doorheen onze liefde voor allen. Kom Heer Jezus, kom.
In uw naam. Amen.