Stap voor stap
‘Waar gehakt wordt vallen spaanders.’ Die uitdrukking hielp Annemarie Scheerboom een overdreven neiging tot controle los te laten. We hoeven niet het hele pad te overzien alvorens we op weg gaan. Het leven gaat stap voor stap. “Als je dicht bij het geloof blijft, weet je wat je volgende stap is.”
Door Annemarie van Diepen-Scheerboom
Ik weet het nog zo goed: eten met mijn eerste kind. We woonden nog in Haarlem, waren krap een jaar getrouwd en bovendien wisten we nog niet zo goed hoe dat nou werkte, met een kind. We deden ons best. Was het nog makkelijk ons huis schoon te houden in de kraamtijd met kleine Daniël – hij sliep toen toch nog bijna de hele dag – toen het kleine ventje groot genoeg was om in de kinderstoel aan tafel mee te eten werd het een heel ander verhaal. Met de motorische vaardigheden van een baby valt eten heus niet mee. Krampachtig probeerde ik er dan voor te zorgen dat er zo min mogelijk op de grond viel. Een hels karwei en bovendien niet eens nodig.
Nu, inmiddels staat de kinderteller op drie en gaat het eten heel anders. Daniël is inmiddels alweer vijf en een half, dus groot genoeg om op een grotemensenstoel aan tafel te zitten. Noa is een peuter, dus die zit op een hoge stoel aan tafel. Beiden eten zelf naar eigen vermogen uit hun bordje. Arya, een stoute dreumes, die gaat mooi nog vast in de kinderstoel. Lekker overzichtelijk. Tijdens het eten vallen de kruimels rijkelijk over de vloer, maar er is geen haan die daarnaar kraait. We zijn gewoon lekker aan het eten. En als het klaar is met eten, ruimen we de tafel leeg, mieteren de tafelkruimels op de grond en vegen de boel weer aan kant. Dat is nu ons vaste riedeltje na een maaltijd en dat gaat eigenlijk prima zo.
Spaanders
Het grote verschil met ‘vroeger’ en nu is dat ik van mijn man geleerd heb dat als er gehakt wordt, er ook spaanders vallen. En dat dat erbij hoort. Daarna kun je alles wel weer rechttrekken, maar je hoeft niet als je bezig bent je in te houden om zo min mogelijk troep te maken. Voor mij was dat een hele bevrijding, want daardoor kan ik nu mezelf met veel meer liefde geven aan de klus waar ik mee bezig ben, in plaats van veel energie te steken in het in toom houden van de rotzooi die ik ondertussen maak. Het is ook nog eens veel simpeler, want waar ik tot voor kort mijn hoofd brak over hoe ik een klus nou zonder troep moest klaren, merkte ik dat sommige mensen gewoon ergens aan beginnen en dat het daarna slechts een kwestie is van vegen om de boel weer schoon te krijgen. Vroeger zou ik een klus uitstellen tot ik een waterdicht plan had bedacht, maar nu weet ik: gewoon beginnen!
En wat heeft God nou te maken met dit hele verhaal? Heel simpel. Wij zeggen dan wel “Uw woord is een lamp voor mijn voeten, een licht op mijn pad”, maar we weigeren vaak een stap te verzetten als niet het hele pad netjes verlicht is. Maar als je dicht bij het geloof blijft, weet je wat je volgende stap is. En wat het pad brengt, zie je vanzelf zodra je begint te lopen. Stap voor stap.
Bron: De Bezieling
