Op bedevaart naar Medjugorje, en dan gebeurt dit …

Over het belang van bereid en klaar zijn

Een bus met Poolse bedevaarders op weg naar Medjugorje (Bosnië Herzegovina) is vorige week zaterdag in alle vroegte van de baan geraakt en in een greppel beland, met als triest resultaat: 12 doden, 32 gewonden. Voor zij Medugorje zouden aandoen hebben ze ook nog Czestochowa in Polen bezocht.

Het was beslist een vrome en biddende groep pelgrims. En je mag er van uitgaan dat een van hun intenties heel zeker was om een veilige reis te hebben naar beide heiligdommen. Moest dit ongeval niet gebeurd zijn hadden zij zeer zeker God, en ook Maria, bedankt om hun beschermende aanwezigheid tijdens de reis.
En toch gebeurt dit …

Je kan je dan de vraag stellen: Was Maria, of de Heer, dan minder dicht bij hen? Waarom laat de hemel dit gebeuren? Een groep biddende pelgrims… Hoe is het toch mogelijk?
Maar die vraag kunnen we evengoed stellen bij de slachtoffers van het barbaars gedoe momenteel in Oekraïne, of op zoveel andere plekken in de wereld. Om nog niet te spreken van die grote getale mensen wereldwijd die slachtoffer zijn door uitbuiting, misbruik, en zij die sterven door armoede of andere vormen van ontbering.

Gebed is goed, en ongelofelijk belangrijk. Ook op bedevaart gaan heeft z’n waarde, absoluut. Maar de wereld met zijn slechtheid, en toevalligheid (bv het busongeval) draait ondertussen door. En ons gebed is niet perse een garantie dat wij daarvan gevrijwaard zullen blijven.

De vraag die zich hier aandient is: zijn we ‘klaar’ wanneer onheil ons persoonlijk overkomt? Niet ‘klaar’ in de zin van ‘zijn we heilig genoeg?’, (hoewel die vraag ook belangrijk is) maar vooral ‘klaar’ in de zin van ‘God, ook al wil ik nog niet gaan, ik geloof, wanneer ik sterf, dat Gij me zult ontvangen in uw mateloze barmhartigheid, en dat Gij dan mijn diepste thuis zult zijn’.

Enkele sleutels die ons helpen ‘klaar’ te zijn:
Geen haat dragen (naar niemand!), dankbaar kunnen zijn, mildheid naar anderen toe (en jezelf), het goede doen,… Gewoon, eenvoudig, zonder bla bla bla, geworteld in ons Heer, met een gezond boerenverstand, elke dag even op de knieën voor Hem (mag ook tussen de kookpotten),…

Ja, laat ons bidden. En laat ons klaar zijn; door nu reeds het goede te doen en ‘het beste’ er van te maken voor elkaar, en voor ieder.

En die twaalf: God hebbe hun ziel.

kris