maandag in week 8 door het jaar
De lezingen van vandaag nodigen ons uit stil te staan bij berouw als terugkeer naar Gods barmhartigheid. Bij Sirach lezen we dat God ons leidt vanuit onze duisternis naar zijn genezend licht. De ontmoeting tussen Jezus en de rijke jongeman in het evangelie toont hoe moeilijk het kan zijn om volledig te vertrouwen op Gods leiding en bezit los te laten. Toch hoeven we onze zwakheden en fouten niet te vrezen, want juist daarin wil God ons ontmoeten. Wanneer we eerlijk en nederig onze kwetsbaarheid erkennen, opent zich een weg naar diepere verbondenheid met Gods liefdevolle aanwezigheid. Zo worden onze tekortkomingen kansen om Gods grenzeloze barmhartigheid en vergeving te ervaren. De jongeman uit het evangelie kon zich er niet aan geven. Hij ging bedroefd heen …
Uit het boek Wijsheid van Jezus Sirach 17, 24-29
Terugkeer naar God leidt tot vergeving, hoop en nieuw leven in zijn genadevolle aanwezigheid.
Wie berouw heeft geeft de Heer een nieuwe kans, wie de hoop verliest moedigt Hij aan. Keer terug naar de Heer, zondig niet langer, bid tot Hem, geef Hem zo min mogelijk aanstoot. Keer terug naar de Allerhoogste, keer je af van onrecht, want Hijzelf leidt je uit de duisternis naar het genezende licht. Haat alles wat gruwelijk is ten diepste.
Wie zal in het dodenrijk de Allerhoogste loven, zoals de levenden, die voor Hem een danklied zingen? Een dode vergaat, zijn dankzegging sterft, wie leeft en gezond is, prijst de Heer.
Hoe groot is de barmhartigheid van de Heer, hoe genadig is Hij voor wie naar Hem terugkeert.
Tussenzang: Psalm 32, 1-2 + 5-7
Refr.: Vind vreugde in de Heer, allen die Hem trouw zijn.
Gelukkig de mens wiens ontrouw wordt vergeven,
wiens zonden worden bedekt.
Gelukkig als de Heer zijn schuld niet telt,
als in zijn geest geen spoor van bedrog is.
Toen beleed ik U mijn zonde,
ik dekte mijn schuld niet toe,
ik zei: ‘Ik beken de Heer mijn ontrouw’ –
en U vergaf mij mijn zonde, mijn schuld.
Laten uw getrouwen dus tot U bidden
als zij in zichzelf een zonde vinden.
Stormt dan een vloed van water aan,
die zal hen niet bereiken.
Bij U ben ik veilig,
U behoedt mij in de nood
en omringt mij met gejuich van bevrijding.
Vers voor het evangelie (Ps 25, 4c + 5a)
Alleluia.
Leer mij uw paden te gaan, Heer,
en wijs mij de weg van uw waarheid.
Alleluia.
Uit het evangelie volgens Marcus 10, 17-27
Jezus stelt een rijke jongeman voor de moeilijke keuze tussen zijn bezit en ware navolging van Hem.
Toen Jezus zijn weg vervolgde, kwam er iemand naar Hem toe die voor Hem op zijn knieën viel en vroeg: ‘Goede meester, wat moet ik doen om deel te krijgen aan het eeuwige leven?’
Jezus antwoordde: ‘Waarom noemt u Mij goed? Niemand is goed, behalve God. U kent de geboden: pleeg geen moord, pleeg geen overspel, steel niet, leg geen vals getuigenis af, bedrieg niemand, toon eerbied voor uw vader en uw moeder.’
Toen zei de man: ‘Meester, sinds mijn jeugd heb ik me daaraan gehouden.’
Jezus keek hem liefdevol aan en zei tegen hem: ‘Eén ding ontbreekt u: ga naar huis, verkoop alles wat u hebt en geef de opbrengst aan de armen, dan zult u een schat in de hemel bezitten; kom daarna terug en volg Mij.’
Maar de man werd somber toen hij dit hoorde en ging terneergeslagen weg; hij had namelijk veel bezittingen.
Jezus keek de kring rond en zei tegen zijn leerlingen: ‘Wat is het moeilijk voor rijken om het koninkrijk van God binnen te gaan.’
De leerlingen schrokken van zijn woorden.
Maar Jezus zei nog eens uitdrukkelijk: ‘Kinderen, wat is het moeilijk om het koninkrijk van God binnen te gaan: het is gemakkelijker voor een kameel om door het oog van een naald te gaan dan voor een rijke om het koninkrijk van God binnen te gaan.’
Nu waren ze nog meer ontzet, en ze zeiden tegen elkaar: ‘Wie kan er dan nog gered worden?’
Jezus keek hen aan en zei: ‘Bij mensen is dat onmogelijk, maar niet bij God, want bij God is alles mogelijk.’
Van Woord naar leven
VAN GEBROKENHEID NAAR VERBONDENHEID
In dit woordje – vanuit de eerste lezing van vandaag – laat ik me graag inspireren door inzichten van André Louf, trappistenmonnik en schrijver (1929-2010).
Sirach spreekt over het berouw als een terugkeer naar de Allerhoogste: ‘Hoe groot is de barmhartigheid van de Heer, hoe genadig is Hij voor wie naar Hem terugkeert.’
André Louf leert ons dat berouw geen prestatie is die wij uit eigen kracht leveren. Het is eerder een werking van de Heilige Geest, die diep verborgen leeft in ons hart. De Geest bidt al in ons, zelfs voordat wij ons ervan bewust zijn, benadrukt Louf. ‘De Geest zelf pleit voor ons met woordloze zuchten’ (Rom 8, 26). Anders gezegd: de Heilige Geest maakt ons ontvankelijk voor Gods liefdevolle aanwezigheid. Hij brengt ons in staat van berouw. Niet door ons te beschuldigen of te veroordelen, maar door ons teder en tegelijk sterk te leiden naar een heilzaam besef van onze gebrokenheid en kwetsbaarheid.
God wacht, tot we ons – in de liefde van de Geest – openen vanuit het besef van ons gebrokenheid. Het is precies in die kwetsbaarheid dat God aanwezig komt met zijn barmhartigheid. Onze zonden en fouten worden, als we ze eerlijk en nederig voor God brengen, plaatsen van ontmoeting en vergeving. In die zin spreekt Louf van ‘gelukzalige schuld’ als een kans op diepere verbondenheid met Hem.
We hoeven onze zwakheid niet te vrezen, benadrukt Louf. Geen angst, geen verdringing; enkel een nederige erkenning ervan. Juist in het besef van onze zwakheid kan Gods kracht werkzaam worden. Laat God jouw redder en genezer zijn; probeer dit vooral niet zelf te doen. Zodra we ons hiervan gelovig bewust zijn, zullen we ervaren hoe de Geest ons van binnenuit vanuit onze duisternis leidt naar het genezende licht van Christus’ aanraking. Pas dan zullen we werkelijk beseffen hoe groot en onbegrensd Gods barmhartigheid is.
Het mooie van dit alles is dat dit in ons gebeurt. We hoeven daar uiterlijk niet veel voor te doen. We moeten ons wel naar binnen keren, en daar moeten we biddend tijd voor nemen. We moeten afdalen naar onze innerlijke mens, naar die diepte waar goed en kwaad met elkaar vermengd zijn. Het goede mag blijven, het kwade moet verdwijnen, zodat enkel het goede overblijft. Wel, God wacht tot we ons openen opdat Hij het kwaad – het gebrokene – in ons kan aanraken. Dit is puur genade. En ‘Aan Gods genade heb je genoeg’ ( vgl 2 Kor 12, 9).
Lieve mensen, laten we luisteren naar die zachte stem van de Geest die in ons hart fluistert. Laten we ons toevertrouwen aan zijn heilige gloed. Moge Hij ons leren dat Gods liefde ruimer is dan we ooit durfden dromen en dat iedere terugkeer naar God leidt tot nieuw leven. Laten we iedere dag opnieuw, met vertrouwen en vreugde, ons hart openen voor het wonder van Gods barmhartigheid.
Laten we bidden
Heer,
moge uw Geest ons bezielen.
Maak ons bewust van onze lauwheid,
onze kwetsbaarheid en gebrokenheid.
Open ons hart,
leer ons ons aan U toe te vertrouwen,
opdat wij mogen geraakt worden
door uw helende ontferming.
Kom, Heer Jezus, kom.
Amen.
Geliefde mensen, laten we ons als kinderen werpen in Gods oneindige barmhartigheid. Mogen we zo toegroeien naar de veertigdagentijd.
Met een genegen groet,
kris
Om mee op weg te gaan
Durf naar binnen te kijken. Wees niet bang om eerlijk stil te staan bij je eigen kwetsbaarheid, je fouten en je gebrokenheid. Integendeel, juist deze innerlijke blik opent een heilzame weg naar verdieping en groei als mens.
Probeer dit proces niet zelf te sturen of te forceren. Geef jezelf, in stilte en gebed, eenvoudig over aan de leiding van de Heilige Geest. Jezus verzekert ons immers dat Hij de Geest aan ons gegeven heeft als Trooster en Helper (Joh 14, 26).
Neem regelmatig de tijd om rustig naar binnen te keren in stil, innerlijk gebed. Echt waar, het is een weg die leidt naar heil en verbondenheid met Gods liefdevolle aanwezigheid.
Blog ‘Van Woord naar leven’
Reageren of uitwisselen betreffende de lezingen of de overweging, kan via de blog ‘Van Woord naar leven’.
Om de kwaliteit van het gesprek te waarborgen worden de reacties geplaatst na moderatie.
De Bijbelteksten zijn ontleend aan de NBV21, © Nederlands-Vlaams Bijbelgenootschap.
De korte inleidingen op de lezingen zijn van de hand van Kris.
Frederik van Hallum († 1175)
Frederik van Hallum (ook van Mariëngaarde) o.praem., Tongerlo, België; abt
Freerk Goslinga werd in het begin van de 12e eeuw geboren in het Friese plaatsje Hallum. Zijn vader verloor hij al vroeg. Maar van zijn moeder kreeg hij tezamen met zijn zusje een uitstekende opvoeding. De pastoor van zijn woonplaats, Feiko (of Feyko; soms Heiko genoemd), zag wel iets in Freerk. Hij begon hem Latijn te leren. Later liet hij hem op zijn kosten verder studeren in München. Op 25-jarige leeftijd werd hij te Utrecht priester gewijd. Daarna keerde hij terug naar Hallum als assistent van pastoor Feiko.
In deze tijd moeten we waarschijnlijk het volgende verhaal plaatsen. Van Freerk wordt verteld, dat hij vele mensen tot de christelijke levenswijze wist te bekeren. Toen hij als zielzorger werkte te Hallum, wist hij ook het hart van een zekere Wybren te raken, een berucht man uit het naburige dorpje Blija. De meeste mensen gingen hem het liefste uit de weg; hij had immers zelfs al een paar moorden op zijn geweten. Maar op een dag werd hij getroffen door een preek van pastoor Frederik. Omdat hij de pastoor wilde vragen, op welke manier hij boete kon gaan doen voor al zijn bedreven zonden, begaf hij zich naar diens huis om hem daar op te wachten. Frederik was echter nogal bang uitgevallen. Maar toen deze uit de verte die gevreesde bij hem voor de deur zag staan, maakte hij onmiddellijk rechtsomkeert en zette het op een lopen. Wybren, nu vastbesloten om zijn leven te beteren en vergeving te vragen, zette de achtervolging in. Frederik vluchtte de kerk binnen. Daar waren mensen onschendbaar, en kon geen misdadiger iets uitrichten. Uitgeput zonk hij bij het altaar neer. Maar Wybren kwam gewoon naar binnen; hij trok zich van het aloude asielrecht kennelijk ook al niets meer aan… Frederik vreesde, dat zijn laatste uur geslagen had. Maar de man die er zo vervaarlijk uitzag, wierp zich berouwvol op de grond en stortte zijn hart uit in een algemene biecht, smeekte om vergiffenis van al zijn zonden en vroeg om een passende penitentie. Frederik knipte zijn haren af en verwijderde alle versierselen van diens kleding, als teken van inkeer en boete. Daarop leidde Wybren verder het teruggetrokken en godgewijde leven van een kluizenaar.
Na de dood van zijn moeder stichtte Freerk het Friese klooster Mariëngaard. De monniken volgden de premostratenzer regel van Norbertus; die was toen net nieuw. Frederik was een voorbeeldig monnik. Hij bad en vastte veel, was altijd goedgehumeurd en hulpvaardig. Zijn medebroeders vonden het zelfs een teken van zijn heiligheid dat hij tot op hoge leeftijd zonder stok liep. Tijdens de Reformatie werden zijn relieken overgebracht naar het Belgische premostratenzer klooster te Tongerlo, tezamen met die van zijn opvolger Siardus.
Bron: Heiligen.net
Frederik van Hallum
Van Woord naar leven
VAN GEBROKENHEID NAAR VERBONDENHEID
In dit woordje – vanuit de eerste lezing van vandaag – laat ik me graag inspireren door inzichten van André Louf, trappistenmonnik en schrijver (1929-2010).
Sirach spreekt over het berouw als een terugkeer naar de Allerhoogste: ‘Hoe groot is de barmhartigheid van de Heer, hoe genadig is Hij voor wie naar Hem terugkeert.’
André Louf leert ons dat berouw geen prestatie is die wij uit eigen kracht leveren. Het is eerder een werking van de Heilige Geest, die diep verborgen leeft in ons hart. De Geest bidt al in ons, zelfs voordat wij ons ervan bewust zijn, benadrukt Louf. ‘De Geest zelf pleit voor ons met woordloze zuchten’ (Rom 8, 26). Anders gezegd: de Heilige Geest maakt ons ontvankelijk voor Gods liefdevolle aanwezigheid. Hij brengt ons in staat van berouw. Niet door ons te beschuldigen of te veroordelen, maar door ons teder en tegelijk sterk te leiden naar een heilzaam besef van onze gebrokenheid en kwetsbaarheid.
God wacht, tot we ons – in de liefde van de Geest – openen vanuit het besef van ons gebrokenheid. Het is precies in die kwetsbaarheid dat God aanwezig komt met zijn barmhartigheid. Onze zonden en fouten worden, als we ze eerlijk en nederig voor God brengen, plaatsen van ontmoeting en vergeving. In die zin spreekt Louf van ‘gelukzalige schuld’ als een kans op diepere verbondenheid met Hem.
We hoeven onze zwakheid niet te vrezen, benadrukt Louf. Geen angst, geen verdringing; enkel een nederige erkenning ervan. Juist in het besef van onze zwakheid kan Gods kracht werkzaam worden. Laat God jouw redder en genezer zijn; probeer dit vooral niet zelf te doen. Zodra we ons hiervan gelovig bewust zijn, zullen we ervaren hoe de Geest ons van binnenuit vanuit onze duisternis leidt naar het genezende licht van Christus’ aanraking. Pas dan zullen we werkelijk beseffen hoe groot en onbegrensd Gods barmhartigheid is.
Het mooie van dit alles is dat dit in ons gebeurt. We hoeven daar uiterlijk niet veel voor te doen. We moeten ons wel naar binnen keren, en daar moeten we biddend tijd voor nemen. We moeten afdalen naar onze innerlijke mens, naar die diepte waar goed en kwaad met elkaar vermengd zijn. Het goede mag blijven, het kwade moet verdwijnen, zodat enkel het goede overblijft. Wel, God wacht tot we ons openen opdat Hij het kwaad – het gebrokene – in ons kan aanraken. Dit is puur genade. En ‘Aan Gods genade heb je genoeg’ ( vgl 2 Kor 12, 9).
Lieve mensen, laten we luisteren naar die zachte stem van de Geest die in ons hart fluistert. Laten we ons toevertrouwen aan zijn heilige gloed. Moge Hij ons leren dat Gods liefde ruimer is dan we ooit durfden dromen en dat iedere terugkeer naar God leidt tot nieuw leven. Laten we iedere dag opnieuw, met vertrouwen en vreugde, ons hart openen voor het wonder van Gods barmhartigheid.
Laten we bidden
Heer,
moge uw Geest ons bezielen.
Maak ons bewust van onze lauwheid,
onze kwetsbaarheid en gebrokenheid.
Open ons hart,
leer ons ons aan U toe te vertrouwen,
opdat wij mogen geraakt worden
door uw helende ontferming.
Kom, Heer Jezus, kom.
Amen.
Geliefde mensen, laten we ons als kinderen werpen in Gods oneindige barmhartigheid. Mogen we zo toegroeien naar de veertigdagentijd.
Met een genegen groet,
kris
Om mee op weg te gaan
Durf naar binnen te kijken. Wees niet bang om eerlijk stil te staan bij je eigen kwetsbaarheid, je fouten en je gebrokenheid. Integendeel, juist deze innerlijke blik opent een heilzame weg naar verdieping en groei als mens.
Probeer dit proces niet zelf te sturen of te forceren. Geef jezelf, in stilte en gebed, eenvoudig over aan de leiding van de Heilige Geest. Jezus verzekert ons immers dat Hij de Geest aan ons gegeven heeft als Trooster en Helper (Joh 14, 26).
Neem regelmatig de tijd om rustig naar binnen te keren in stil, innerlijk gebed. Echt waar, het is een weg die leidt naar heil en verbondenheid met Gods liefdevolle aanwezigheid.
Blog ‘Van Woord naar leven’
Reageren of uitwisselen betreffende de lezingen of de overweging, kan via de blog ‘Van Woord naar leven’.
Om de kwaliteit van het gesprek te waarborgen worden de reacties geplaatst na moderatie.