maandag in week 4 van de veertigdagentijd
Uit de profeet Jesaja 65, 17-21
Niet het verleden, maar de toekomst moet ons ter harte gaan. ‘Ik schep een nieuwe hemel en een nieuwe aarde.’ Daarom zal er vreugde en blijdschap zijn. Droefheid en ziekte zullen in het messiaanse Rijk veranderd worden in overvloed en weelde. Voor het oog van de andere volkeren zal Israël een plaats van verrukking en heerlijkheid zijn.
Zo spreekt de Heer:
‘Zie, Ik schep een nieuwe hemel en een nieuwe aarde. Wat er vroeger was raakt in vergetelheid, het komt niemand ooit nog voor de geest. Verheug je voor altijd en jubel om wat Ik schep. Ik herschep Jeruzalem in een jubelende stad en schenk haar bevolking vreugde. Dan zal Ik over Jeruzalem jubelen en me verheugen over mijn volk. Geen geween of geweeklaag wordt daar nog gehoord. Geen zuigeling zal daar meer zijn die slechts enkele dagen leeft, geen grijsaard die zijn jaren niet voltooit; want een kind zal pas sterven als honderdjarige, en wie geen honderd wordt, geldt als vervloekt. Zij zullen huizen bouwen en er zelf in wonen, wijngaarden planten en zelf van de opbrengst eten.’
Zo spreekt de almachtige Heer.
Psalm 30, 2-6 + 11-13
Refr.: Heer, mijn God, U wil ik eeuwig loven!
Hoog wil ik U prijzen, Heer, want U hebt mij gered
en mijn vijand geen reden gegeven tot vreugde.
Heer, mijn God, ik riep U te hulp
en U hebt mij genezen.
Heer, U trok mij uit het dodenrijk omhoog,
ik daalde af in het graf, maar U hield mij in leven.
Zing voor de Heer, u die Hem trouw bent,
loof zijn heilige Naam.
Zijn woede duurt een oogwenk,
zijn liefde een leven lang.
Met tranen slapen we ’s avonds in,
’s morgens staan we juichend op.
Luister, Heer, en toon uw genade,
Heer, kom mij te hulp.
U hebt mijn klacht veranderd in een dans,
mijn rouwkleed weggenomen, mij in vreugde gehuld.
Mijn ziel zal voor U zingen en niet zwijgen.
Heer, mijn God, U wil ik eeuwig loven.
Vers voor het evangelie: Joh 3, 6
God had de wereld zo lief
dat Hij zijn enige Zoon heeft gegeven,
opdat iedereen die in Hem gelooft
niet verloren gaat,
maar eeuwig leven heeft.
Uit het evangelie volgens Johannes 4, 43-54
Het heilbrengend woord van Jezus en het geloof van de hofbeambte uit Kafarnaüm bewerken de genezing van de zoon. Dit mirakel is een teken van Jezus’ messiaanse zending. Niet alleen tot Israël is Hij gezonden, maar voor ieder die gelooft is Hij de bron van leven.
Jezus vertrok verder naar Galilea, want Hij had zelf gezegd dat een profeet in zijn vaderland niet wordt erkend. Toen Hij in Galilea kwam, ontvingen de mensen Hem gastvrij omdat ze hadden gezien wat Hij op het feest in Jeruzalem allemaal had gedaan; daar waren ze zelf bij geweest.
Hij ging in Galilea weer naar Kana, waar Hij van water wijn had gemaakt.
Er was daar een hoveling uit Kafarnaüm wiens zoon ziek was. Omdat hij gehoord had dat Jezus uit Judea naar Galilea was teruggekeerd, was hij naar Hem toe gekomen, en nu vroeg hij of Jezus mee wilde gaan om zijn zoon, die op sterven lag, te genezen. Jezus zei tegen hem: ‘Jullie geloven alleen maar als je tekenen en wonderen ziet!’
Maar de hoveling drong aan: ‘Heer, ga toch mee, voordat mijn kind sterft.’ ‘
Ga maar naar huis,’ zei Jezus, ‘uw zoon leeft.’
De man geloofde wat Jezus tegen hem zei en ging weg. En terwijl hij nog onderweg was, kwamen zijn dienaren hem al tegemoet om te zeggen dat zijn kind in leven was. Hij vroeg hun sinds wanneer het beter met hem was gegaan. Ze zeiden: ‘Gisteren, een uur na de middag, is de koorts verdwenen.’
De vader besefte dat dat het moment was dat Jezus tegen hem gezegd had: ‘Uw zoon leeft.’
Hij kwam tot geloof, hij en al zijn huisgenoten.
Dit deed Jezus toen Hij uit Judea naar Galilea was teruggekeerd; het was zijn tweede teken.
Van Woord naar leven
GELOVEN IN DE KRACHT VAN HET GEBED
(Bij Joh 4, 43-54)
Het evangelie van vandaag duidt ons op het belang van geloof en gebed, zelfs op afstand. De hoveling van Kafarnaüm sprak Jezus niet aan voor zijn zoon in diens aanwezigheid, maar gelovend dat Jezus ook op afstand zou aanraken. Anders gezegd: hij had een geloof dat de grenzen van fysieke nabijheid overschreed.
Het is belangtijk om te beseffen dat gebed niet beperkt is tot fysieke nabijheid. We kunnen bidden voor anderen, zelfs als we niet in dezelfde ruimte zijn. Onze gebeden kennen geen grenzen van afstand; ze kunnen de harten en levens van anderen raken, waar ze zich ook bevinden.
Laten we daarom blijven bidden voor elkaar, zelfs als we gescheiden zijn door grote afstanden. Laten we geloven in de kracht van onze gebeden en in de liefde en genade van God om te genezen, te troosten en kracht te geven aan degenen voor wie we bidden. Mogen we ons vertrouwen stellen in Hem, wetende dat Hij luistert naar onze gebeden, ongeacht waar we zijn. Ons gebed voor de wereld is krachtiger dan we doorgaans vermoeden.
Ik kan me voorstellen dat dit vragen oproept.
Waarom zwijgt de hemel terwijl er bijvoorbeeld wereldwijd al vele maanden gebeden wordt voor vrede in Oekraïne, of vandaag voor het Heilige Land? We verheffen onze stem, we roepen om hulp, en toch is het alsof de stilte onbewogen blijft hangen.
Ik – die deze woorden schrijf – heb daar niet meteen een pasklaar antwoord op.
Maar soms denk ik dat de stilte zelf een antwoord kan zijn, een uitnodiging om dieper te kijken en te luisteren. Het schijnbaar niet onmiddellijk antwoorden van God biedt ons, de Kerk en de hele mensheid, de ruimte voor zelfreflectie en voor groei. Misschien ligt het antwoord dat we zoeken of verwachten meer in onszelf dan buiten ons. Zou het kunnen zijn dat het doel van het gebed niet altijd is te krijgen wat we willen maar te worden wie we moeten zijn?
Meer dan ooit heeft onze wereld nood aan zelfreflectie. Moge de schijnbare stilte, dat we vaak omschrijven als een niet antwoorden van God, de mensheid tot wijsheid en inkeer brengen.
Laten we, zelfs in de stilte, blijven geloven, hopen en liefhebben. Want zelfs als we de antwoorden niet kennen, mogen we vertrouwen op de liefdevolle aanwezigheid van God die ons omringt; altijd en overal.
Laten we bidden
Goede Vader,
moge onze gebeden voor elkaar
als een zachte bries zijn
dat vrede schenkt in onze harten.
Raak de mensheid aan,
daar wij zij vervreemd is geraakt van U,
ontredderd en op de dool.
Moge uw wil geschieden,
op aarde als in de hemel.
In Jezus’ naam.
Amen.
Een vredevolle maandag.
Van harte, kris
Vragen om mee op weg te gaan
Hoe kan mijn gebed een bron van troost en hoop zijn voor degenen die het nodig hebben?
Hoe kan ik, door voor anderen te bidden, mijn eigen spirituele groei bevorderen?
Blog ‘Van Woord naar leven’
Reageren of uitwisselen betreffende de overweging kan via de blog ‘Van Woord naar leven’.
De Bijbelteksten zijn ontleend aan de NBV21, © Nederlands-Vlaams Bijbelgenootschap.
De korte inleidingen op de lezingen zijn van de hand van Kris.
Georgius de Nieuw-Verschenene († ca 950)
Georgius de Nieuw-Verschenene, Constantinopel; wonderdoener
Hij was een eerzaam huisvader met vrouw en kinderen. Toch verlangde hij ernaar zijn hele leven in dienst van Christus te stellen. Hij trok zich terug in de eenzaamheid en kwam er weer uit te voorschijn als Dwaas (°) omwille van Christus. Dat zijn in de oosterse kerk mensen die zich onaangepast gedragen en zich van etikette niets aantrekken, om de gelovigen telkens op het verkeerde been te zetten. Ze herinneren er op die manier aan dat ook Jezus voor dwaas werd uitgemaakt, omdat ook Hij anders dacht en deed dan in zijn tijd gebruikelijk was. Toen hij het einde van zijn leven voelde naderen, zocht hij zijn toevlucht in de kerk van Johannes de Theoloog (= St-Jan de Evangelist) te Constantinopel. Na zijn dood legde men het lijk af; daarbij ontdekte men hoe hij tijdens zijn leven zware stukken ijzer onder zijn kleren had gedragen bij wijze van boetedoening. Men begroef hem in de voorhal van de kerk. Sindsdien gebeuren er op zijn graf talrijke wonderen.
° Vooral in de Russisch orthodoxe traditie komt het verschijnsel voor van de ‘Dwazen omwille van Christus’.
Het betreft hier monniken of kluizenaars, die zich onder de mensen gedragen als dorpsgek, terwijl ze in hun afgezonderde cel het leven van een toegewijde monnik leiden. Zo brengen zij het woord van Paulus in praktijk, dat Gods dwaasheid groter is dan de wijsheid van de mensen (1 Korintiërs 1, 25). Even verderop in dezelfde brief schrijft Paulus: “Wij zijn dwaas omwille van Christus” (1 Korintiërs 4, 10).
In sommige gevallen is het echter niet duidelijk of de dwaas inderdaad zelf gekozen heeft voor deze levenswijze, dan wel dat hij echt gek is, maar dat de mensen er meer achter zoeken…
Bron: Heiligen.net
Van Woord naar leven
GELOVEN IN DE KRACHT VAN HET GEBED
(Bij Joh 4, 43-54)
Het evangelie van vandaag duidt ons op het belang van geloof en gebed, zelfs op afstand. De hoveling van Kafarnaüm sprak Jezus niet aan voor zijn zoon in diens aanwezigheid, maar gelovend dat Jezus ook op afstand zou aanraken. Anders gezegd: hij had een geloof dat de grenzen van fysieke nabijheid overschreed.
Het is belangtijk om te beseffen dat gebed niet beperkt is tot fysieke nabijheid. We kunnen bidden voor anderen, zelfs als we niet in dezelfde ruimte zijn. Onze gebeden kennen geen grenzen van afstand; ze kunnen de harten en levens van anderen raken, waar ze zich ook bevinden.
Laten we daarom blijven bidden voor elkaar, zelfs als we gescheiden zijn door grote afstanden. Laten we geloven in de kracht van onze gebeden en in de liefde en genade van God om te genezen, te troosten en kracht te geven aan degenen voor wie we bidden. Mogen we ons vertrouwen stellen in Hem, wetende dat Hij luistert naar onze gebeden, ongeacht waar we zijn. Ons gebed voor de wereld is krachtiger dan we doorgaans vermoeden.
Ik kan me voorstellen dat dit vragen oproept.
Waarom zwijgt de hemel terwijl er bijvoorbeeld wereldwijd al vele maanden gebeden wordt voor vrede in Oekraïne, of vandaag voor het Heilige Land? We verheffen onze stem, we roepen om hulp, en toch is het alsof de stilte onbewogen blijft hangen.
Ik – die deze woorden schrijf – heb daar niet meteen een pasklaar antwoord op.
Maar soms denk ik dat de stilte zelf een antwoord kan zijn, een uitnodiging om dieper te kijken en te luisteren. Het schijnbaar niet onmiddellijk antwoorden van God biedt ons, de Kerk en de hele mensheid, de ruimte voor zelfreflectie en voor groei. Misschien ligt het antwoord dat we zoeken of verwachten meer in onszelf dan buiten ons. Zou het kunnen zijn dat het doel van het gebed niet altijd is te krijgen wat we willen maar te worden wie we moeten zijn?
Meer dan ooit heeft onze wereld nood aan zelfreflectie. Moge de schijnbare stilte, dat we vaak omschrijven als een niet antwoorden van God, de mensheid tot wijsheid en inkeer brengen.
Laten we, zelfs in de stilte, blijven geloven, hopen en liefhebben. Want zelfs als we de antwoorden niet kennen, mogen we vertrouwen op de liefdevolle aanwezigheid van God die ons omringt; altijd en overal.
Laten we bidden
Goede Vader,
moge onze gebeden voor elkaar
als een zachte bries zijn
dat vrede schenkt in onze harten.
Raak de mensheid aan,
daar wij zij vervreemd is geraakt van U,
ontredderd en op de dool.
Moge uw wil geschieden,
op aarde als in de hemel.
In Jezus’ naam.
Amen.
Een vredevolle maandag.
Van harte, kris
Vragen om mee op weg te gaan
Hoe kan mijn gebed een bron van troost en hoop zijn voor degenen die het nodig hebben?
Hoe kan ik, door voor anderen te bidden, mijn eigen spirituele groei bevorderen?
Blog ‘Van Woord naar leven’
Reageren of uitwisselen betreffende de overweging kan via de blog ‘Van Woord naar leven’.