maandag in week 2 door het jaar (oneven jaren)
Uit de brief van Paulus aan de Hebreeën 5, 1-10
Jezus is de Messias van zijn volk en als zodanig is Hij ook de priester van dit volk, de middelaar tussen God en de mensen. Hij was God en heeft aan den lijve ondervonden wat mens-zijn betekent. Zelfs als priester moest Hij tot in zijn lijden toe de school van de gehoorzaamheid doorlopen. Dat maakte Hem gereed om voor ons ten beste te spreken bij de Vader opdat ook wij trouwe mensen zouden worden.
Broeders en zustersn,
wie uit het volk tot hogepriester wordt gekozen, wordt aangesteld om tussen God en de mensen te bemiddelen, om gaven en offers te brengen voor de zonden.
Doordat hij zelf aan zwakheden ten prooi kan vallen, is hij bij machte begrip op te brengen voor hen die uit onwetendheid dwalen, en daarom moet hij niet alleen offers opdragen voor de zonden van het volk maar ook voor zijn eigen zonden.
Niemand kan zich die waardigheid toe–eigenen, men wordt daartoe door God geroepen, zoals ook met Aäron gebeurde. Christus heeft zich de eer hogepriester te worden evenmin zelf verleend, dat deed degene die tegen Hem zei: ‘Jij bent mijn zoon, Ik heb je vandaag verwekt.’ Ergens anders zegt Hij iets vergelijkbaars: ‘Jij zult voor eeuwig priester zijn, zoals ook Melchisedek dat was.’
Christus heeft tijdens zijn leven op aarde onder tranen en met luide stem gesmeekt en gebeden tot Hem die Hem kon redden van de dood, en werd verhoord vanwege zijn diep ontzag voor God. Hoewel Hij zijn Zoon was, heeft Hij moeten lijden, en zo heeft hij gehoorzaamheid geleerd. En toen hij naar de uiteindelijke volmaaktheid gevoerd was, werd Hij voor allen die Hem gehoorzamen een bron van eeuwige redding, omdat God Hem heeft uitgeroepen tot hogepriester zoals Melchisedek dat was.
Psalm 110, 1-4
Refr.: Je bent voor eeuwig priester als Melchisedek.
De Heer spreekt tot mijn heer:
‘Neem plaats aan mijn rechterhand,
ik maak van je vijanden
een bank voor je voeten.’
Uit Sion reikt de Heer
u de scepter van de macht,
u zult heersen over uw vijanden.
Uw volk staat klaar
op de dag dat u ten strijde trekt.
Op de heilige bergen,
uit de schoot van de dageraad,
komt tot u de dauw van uw jeugd.
De Heer heeft gezworen,
en komt op zijn eed niet terug:
‘Je bent priester voor eeuwig,
zoals ook Melchisedek was.’
Uit het evangelie volgens Marcus 2, 18-22
Geen jonge wijn in oude zakken…
De leerlingen van Johannes en de Farizeeën hadden de gewoonte regelmatig te vasten. Er kwamen mensen naar Jezus toe, die Hem vroegen: ‘Waarom vasten de leerlingen van Johannes en de leerlingen van de Farizeeën wel, maar uw leerlingen niet?’
Jezus antwoordde: ‘Bruiloftsgasten kunnen toch niet vasten zolang de bruidegom bij hen is? Nee, zolang ze de bruidegom bij zich hebben, kunnen ze niet vasten. Maar er komt een dag dat de bruidegom bij hen wordt weggehaald, en dan is het hun tijd om te vasten. Niemand verstelt een oude mantel met een lap die nog niet gekrompen is, want dan trekt de nieuwe lap de oude stof kapot en wordt de scheur nog groter. Niemand giet jonge wijn in oude leren zakken, want dan scheuren ze open en gaat de wijn verloren, net als de zakken zelf. Jonge wijn hoort in nieuwe zakken.’
Van Woord naar leven
‘Niemand verstelt een oude mantel met een lap die nog niet gekrompen is, want dan trekt de nieuwe lap de oude stof kapot en wordt de scheur nog groter. Niemand giet jonge wijn in oude leren zakken, want dan scheuren ze open en gaat de wijn verloren, net als de zakken zelf. Jonge wijn hoort in nieuwe zakken’, zegt Jezus ons vandaag.
De ‘nieuwe wereld’, de ‘nieuwe schepping’, waar wij hopelijk deel van willen uitmaken, heeft Jezus als het levend centrum van haar beleving. Dat laatste was nieuw, en is elke dag opnieuw nieuw. De Kerk is geroepen om van binnenuit dit nieuwe, Jezus zelf dus, te belichamen, en wel vanuit een innige verkering met Hem.
In de geloofsbelijdenis bidden we: ‘Ik geloof in de heilige katholieke Kerk’. Heilig, ja, dat is ze, toch de Kerk met een hoofdletter, want Jezus is haar hart. De kerk met een kleine kerk is de belichaming die dikwijls zwak en lauw is, ook soms nalatend of zelfs zondig. Doch in wezen is de Kerk heilig en het is haar roeping dat heilige te belichamen door een gemeenschap te vormen die vanuit haar hart (Jezus) liefdevol aanwezig is op alle plekken in de wereld, bereid met ieder broederschap aan te gaan door welgemeend de hand te reiken, door vrede te verkondigen en te stichten, door te werken aan verzoening, door de armen daadwerkelijk nabij te zijn,…
Met z’n allen zijn we geroepen om als één gemeenschap het Lichaam van Christus te zijn, op de plek waar we wonen en werken, met de mensen waarmee we dagelijks te maken hebben, op die plaatsen waar we ons als christenen engageren.
Dit laatste kan in volle caritatieve actie, of vanuit ons ziekebed biddend voor de wereld. In de Kerk bestaat geen werkloosheid.
kris
Reageren, je eigen woordje plaatsen, of uitwisselen over de overweging, kan via de blog Van Woord naar leven.
Laten wij bidden
Goede God
In Christus zijt Gij zijt het levend hart van de Kerk, het centrum van ons bestaan. Zo komt Gij elke dag onder ons, fris en altijd nieuw. Geef dat wij U zo mogen ontvangen, naar uw woord mogen luisteren, U mogen uitdragen.
Door Christus, onze broeder en Heer. Amen.
De Bijbelteksten zijn ontleend aan de NBV21, © Nederlands-Vlaams Bijbelgenootschap.
De korte inleidingen op de lezingen zijn van de hand van Kris.
Regina Protmann († 1613)
Regina Protmann, Braunsberg, Duitsland; stichteres
Zij werd in 1552 als koopmansdochter geboren te Braunsberg, in Ermland, Oost-Pruisen. Dat was zes jaar na de dood van Maarten Luther. Temidden van het woeden van de Reformatie bleef het gezin trouw aan het katholieke geloof. Op haar negentiende besloot ze zich geheel aan God toe te wijden en trok zich met twee vriendinnen terug in de eenzaamheid van een bouwvallig huis. Hier ligt in feite het begin van de door haar gestichte Congregatie der Catharinazusters die vooral rond de Oostzee verspreid is. Ze volgden het voorbeeld van Benedictus: ‘Bid en Werk’. Hun aantal groeide verbazend snel.
Maar het was de jezuïetenspiritualiteit die haar gevoelig maakte voor de eeuwige spanning in het leven van de gelovige: dat God niet alleen te vinden is in stil gebed, contemplatie en andere geestelijke oefeningen, maar ook in dienstbetoon aan armen, zieken en hulpbehoevenden en in geestelijke begeleiding van mensen. Zo stelden zij hun huis open en namen vooral noodlijdenden op. En dat, terwijl het Concilie van Trente juist enkele jaren tevoren de waarde van het slot voor vrouwenconventen krachtig had onderstreept. Ze wijdden zich vooral aan handenarbeid, ziekenverzorging en later ook aan de opvoeding van meisjes. Aanvankelijk hadden ze heel wat verdachtmakingen te doorstaan, gegeven het feit dat ze de zieken thuis opzochten, bij hen bleven waken en bidden, en dat soms ook ’s nachts! Dat hadden vrome vrouwen tot dan toe immers nog nooit gedaan. Pas gaandeweg begon het tot de bevolking door te dringen dat hier iets nieuws groeide. Op 18 maart 1583 werden ze officieel door de bisschop erkend en goedgekeurd; in 1602 volgde de pauselijke goedkeuring.
Hoewel ze nooit officieel als overste is aangewezen, noemde iedereen haar ‘moeder Regina’. Het vuur van het begin bleef tot aan haar dood zichtbaar in haar voortgloeien. Een onbekende priester uit haar omgeving schrijft: ‘Het vuur van de christelijke naastenliefde brandde in haar hart. Daar kunnen de armen en noodlijdenden over meepraten! Hoe vaak is ze niet in het gasthuis de voeten van arme sloebers gaan wassen; hoe vaak heeft ze niet de wonden van patiënten verbonden. Had iemand, koorts, kiespijn, gezwellen, een oogkwaal of wat dan ook: zij wist er een middeltje voor. Als zij hoorde dat er iemand ziek was, ook al was het een volslagen onbekende, dan stuurde ze er alvast een zuster heen met een krachtige soep en een stevig maal om aan te sterken.’
Meer dan veertig jaar geeft zij leiding aan de Catharinazusters. Zij is voor al haar medezusters een voorbeeld. Zij legt zichzelf de strengste verstervingen op, die ze overigens verbiedt aan haar medezusters. Het komt geregeld voor dat zij haar kleren of beddengoed weggeeft, op de kale vloer slaapt of nachtenlang blijft bidden voor het altaarsacrament voor de bekering van zondaars. Als zij hoort dat er ergens oorlog of een gewapend conflict uitbreekt, dan begint zij met haar communiteit een veertigurengebed, alsof alleen zij nog in staat zijn het onheil af te wenden. Consequent gaat zij op haar doel af, in weerwil van teleurstellingen en tegenslagen, geïnspireerd daar haar levensmotto ‘Zoals God wil’.
Na een ziekbed van zes weken sterft ze op 18 januari 1613. In de Tweede Wereldoorlog worden haar relieken overgebracht van Pruisen naar Rome. Thans rusten zij in het moederhuis te Grottaferrata.
Op 13 juni 1999 werd zij door paus Johannes Paulus II († 2005) zalig verklaard.
Bron: Heiligen.net
Laten wij bidden
Goede God
In Christus zijt Gij zijt het levend hart van de Kerk, het centrum van ons bestaan. Zo komt Gij elke dag onder ons, fris en altijd nieuw. Geef dat wij U zo mogen ontvangen, naar uw woord mogen luisteren, U mogen uitdragen.
Door Christus, onze broeder en Heer. Amen.