maandag in week 16 door het jaar
Uit het boek Exodus 14, 5-18
De Israëlieten worden achternagezeten door de Egyptenaren. Als ze dit merken, beginnen ze te morren tegen Mozes omdat hij hen niet in Egypte gelaten heeft. Zij worden echter aangemaand te blijven geloven in God. Hij zal hen helpen. De profeet gelooft in Gods wegen zelfs al voeren die door de woestijn. In zijn ongeloof verkiest het volk de betrekkelijke zekerheid van Egypte boven de weg van God waar het zijn bestaan voor op het spel moet zetten.
Toen aan de farao, de koning van Egypte, bericht werd dat het volk gevlucht was, kregen hij en zijn hovelingen spijt. ‘Hoe konden we Israël zomaar laten vertrekken!’ zeiden ze. ‘Nu zijn we onze slaven kwijt.’
De farao liet zijn strijdwagen inspannen en verzamelde zijn krijgsvolk. Hij nam de zeshonderd beste wagens van Egypte mee, en ook alle andere, stuk voor stuk bemand door officieren. De Heer zorgde ervoor dat de farao, de koning van Egypte, onverzettelijk bleef, zodat hij de achtervolging op de Israëlieten inzette, die vastberaden vertrokken waren.
De Egyptenaren achtervolgden hen, en haalden hen in bij Pi-Hachirot, waar het volk van Israël zijn kamp had opgeslagen, dicht bij de zee, tegenover Baäl-Sefon. Toen de Israëlieten de farao zagen naderen, met al zijn paarden, wagens en ruiters en al zijn voetvolk, werden ze doodsbang en riepen ze de Heer luidkeels om hulp.
Ze zeiden tegen Mozes: ‘Waren er soms in Egypte geen graven, dat u ons hebt meegenomen om in de woestijn te sterven? Hoe kon u ons dit aandoen! Waarom hebt u ons uit Egypte weggehaald? Hebben we niet al in Egypte gezegd: “Laat ons toch met rust, laat ons maar als slaven voor de Egyptenaren werken, want dat is altijd nog beter dan om te komen in de woestijn”?’
Maar Mozes antwoordde het volk: ‘Wees niet bang, wacht rustig af. Dan zult u zien hoe de Heer vandaag voor u de overwinning behaalt. De Egyptenaren die u daar nu ziet, zult u hierna nooit meer terugzien. De Heer zal voor u strijden, u hoeft zelf niets te doen.’
De Heer zei tegen Mozes: ‘Waarom roep je Mij te hulp? Zeg tegen de Israëlieten dat ze verder trekken. Jij moet je staf geheven houden boven de zee en zo het water splijten, zodat de Israëlieten dwars door de zee kunnen gaan, over droog land. Ik zal de Egyptenaren onverzettelijk maken zodat ze hen achterna gaan, en dan zal Ik mijn majesteit tonen door de farao en zijn hele leger, zijn wagens en zijn ruiters, ten val te brengen. De Egyptenaren zullen beseffen dat Ik de Heer ben, als Ik in mijn majesteit de farao, met al zijn wagens en ruiters, ten val heb gebracht.’
Exodus 15, 1-6
Refr.: Ik wil zingen voor de Heer.
Ik wil zingen voor de Heer,
zijn macht en majesteit zijn groot!
Paarden en ruiters wierp Hij in zee.
De Heer is mijn sterkte, mijn beschermer,
Hij heeft mij redding gebracht.
Hij is mijn God, Hem wil ik eren,
de God van mijn vader, Hem loof en prijs ik.
Zijn Naam is Heer, Hij is een krijgsheld.
De wagens van de farao slingerde Hij in zee.
Daar, in de Rietzee, verdronk het leger,
zijn beste officieren kwamen om.
Wild kolkend water overspoelde hen,
als een steen zonken ze naar de diepte.
Uw hand, Heer, ontzagwekkend in kracht,
uw hand, Heer, verplettert de vijand.
Vers voor het evangelie (Ps 119, 34)
Alleluia.
Geef mij inzicht, Heer,
en ik zal uw wet volgen,
hem onderhouden
met heel mijn hart.
Alleluia.
Uit het evangelie volgens Matteüs 12, 38-42
Zoals vele mensen vroegen ook de farizeeën een teken van Christus’ zending. Hij geeft er geen tenzij het teken van zijn verrijzenis waarop Hij in bedekte termen een toespeling maakt aan de hand van Jona. Tegelijk prijst Hij diegenen die geloofden op een eenvoudig mensenwoord en zich niet verzetten zoals de farzeeën.
Enkele schriftgeleerden en farizeeën vroegen Jezus: ‘Meester, we zouden graag een teken van U zien.’
Hij antwoordde: ‘Dit is een verdorven en trouweloze generatie. Ze verlangt een teken, maar zal geen ander teken krijgen dan dat van de profeet Jona. Want zoals Jona drie dagen en drie nachten in de buik van een grote vis zat, zo zal de Mensenzoon drie dagen en drie nachten in het binnenste van de aarde verblijven. Op de dag van het oordeel zullen de Ninevieten samen met deze generatie opstaan en haar veroordelen; want zij waren na de prediking van Jona tot inkeer gekomen, en hier ziet u iemand die meer is dan Jona! Op de dag van het oordeel zal de koningin van het Zuiden samen met deze generatie opstaan en haar veroordelen; want zij was van het uiteinde van de aarde gekomen om te luisteren naar de wijsheid van Salomo, en hier ziet u iemand die meer is dan Salomo!’
Van Woord naar leven
BINNENKANT
‘… en hier ziet u iemand die meer is dan Salomo!’
De Ninevieten hadden zich bekeerd na de prediking van Jona, terwijl velen die Jezus zagen (die zoveel meer is dan Salomo) niet tot inkeer kwamen. Nog meer: zij vroegen alsmaar tekens, zonder tot waarachtig innerlijk geloof te komen. En dat maakte Jezus droevig, zelfs kwaad. Begrijpelijk.
Want wat heeft God aan mensen die louter uit zijn op uiterlijke genezing van zichzelf, terwijl ze zich vanbinnen niet door Hem willen laten aanraken, laten genezen?
In het leven gaat het niet om tekens. Hoewel de tekens die Jezus stelde – de vele genezingsverhalen uit de evangelies – van groot belang waren. Maar ze verwezen altijd naar een binnenkant; een binnenkant waar het uiteindelijk om te doen was. Wie aan dit laatste voorbij ging had niet door waar het bij Jezus om ging.
Als Jezus vandaag zichtbare tekens stelt – wat soms gebeurt – laten we daar dan blij en dankbaar om zijn. Maar laten we er ons niet op blind staren. Net als toen gaat het om de binnenkant: je laten raken door de Heer, je in verbinding stellen met de Geest, kiezen om afstand te nemen van het kwaad, gekeerd leven naar de Vader, leven in ontmoeting met Hem, van Hem genade (willen) ontvangen, leven in – en deelnemen aan – zijn liefde. Dát is het wezen.
Laat ons mensen zijn van de binnenkant, om van binnen naar buiten Gods liefde te bezingen.
Laten we bidden
Heer Jezus, goede Broer,
leer ons mensen te zijn
die leven vanuit hun innerlijk,
vanuit de plaats waar de Geest ons stuwt,
de plek waar U woont
en ons in U trekt.
Leer ons te leven van binnen naar buiten,
verenigd met U,
Gods liefde zingend
naar allen die Hij ons toevertrouwt.
In uw naam.
Amen.
Een vredevolle nieuwe week.
kris
Reageren of uitwisselen betreffende de overweging kan via de blog Van Woord naar leven.
De Bijbelteksten zijn ontleend aan de NBV21, © Nederlands-Vlaams Bijbelgenootschap.
De korte inleidingen op de lezingen zijn van de hand van Kris.
Makhlouf, Charbel († 1898)
Charbel Makhlouf was een Maronitische monnik en priester in Libanon. Hij stond bekend als wonderdoener. Paus Paulus VI verklaarde hem heilig in 1977.
Youssef Antoun Makhlouf werd geboren op 8 mei 1828 in het dorp Bekaa Kafra in de Libanon, het gebergte in Midden-Libanon. Zijn familie behoorde tot de Maronitische Kerk. Zijn vader, een ezeldrijver, stierf in augustus 1831 nadat hij was teruggekeerd van verplichte arbeidsdienst voor het Ottomaanse leger. Zijn vrouw bleef achter met vijf kinderen. Zij hertrouwde met een geestelijke, die de parochiepriester van het dorp werd.
Youssef werd opgevoed in een vroom gezin. Hij was gefascineerd door de levens van heiligen. Ook toonde hij grote interesse voor het kluizenaarsbestaan, dat door twee ooms van hem werd gepraktiseerd. Zijn stiefvader stelde hem als jongen aan over het vee. Hij bracht de kleine kudde geregeld naar een nabijgelegen grot, die hij had ingericht als gebedsruimte.
In 1851 verliet Youssef zijn familie om in te treden in de Libanese Orde der Maronieten (Latijn: Ordo Libanensis Maronitarum; O.L.M.). Zijn noviciaat deed hij in het klooster van Onze Lieve Vrouw van Mayfouq. Daarna werd hij overgeplaatst naar het klooster van Sint-Maron in Annaya (Jbeil-district), waar hij zijn habijt ontving en de kloosternaam Charbel, naar een Antiocheense martelaar uit de 2de eeuw, aannam. Zijn eeuwige geloften legde hij af op 1 november 1853.
Frater Charbel studeerde wijsbegeerte en godgeleerdheid in het klooster van de HH. Cyprianus en Justina in Kfifan (Batroun-district). Een van zijn hoogleraren was pater Nimatullah Kassab (1808-1858), die in 2004 zou worden heiligverklaard. Na de zes jaar durende opleiding werd Charbel op 23 juli 1859 in Bkerké tot priester gewijd. Hij werd teruggestuurd naar het Sint-Maronklooster, waar hij een ascetisch leven leidde.
In 1875 kreeg pater Charbel van zijn abt toestemming om als kluizenaar te gaan leven in de hermitage van de HH. Petrus en Paulus. Daar verbleef hij de rest van zijn leven, in eenzaamheid. Op 24 december 1898 stierf hij aan de gevolgen van een hersenbloeding. De uitvaart vond plaats op Kerstmis 1898 in het Sint-Maronsklooster, waar hij ook begraven werd.
Het verhaal deed de ronde dat een paar maanden na Charbels dood er een helder licht werd waargenomen rond zijn graf. De kloosteroverste liet de kist openen en zag dat het lichaam nog geheel intact was. Sindsdien stroomde er een rode vloeistof uit het lijk. Artsen en wetenschappers konden daarvoor geen verklaring geven. Het graf werd opnieuw geopend in 1950, 1952, 1955 en 1965. En steeds bleek dat het lijk intact was. De laatste keer dat het graf werd geopend was in 1976, maar toen was er enkel nog een skelet over.
De grafopeningen vonden plaats in het kader van het zaligverklaringsproces. Dit werd opgestart vanwege talrijke meldingen van miraculeuze genezingen op voorspraak van pater Charbel. Op 5 december 1965 werd hij door paus Paulus VI zaligverklaard tijdens de slotviering van het Tweede Vaticaans Concilie. Dezelfde paus canoniseerde hem op 9 oktober 1977.
De dag van de liturgische gedachtenis van de heilige Charbel (Latijn: Sanctus Sarbelius) is 24 juli of de derde zondag van juli.
Bron: KRO-NCRV
Van Woord naar leven
BINNENKANT
‘… en hier ziet u iemand die meer is dan Salomo!’
De Ninevieten hadden zich bekeerd na de prediking van Jona, terwijl velen die Jezus zagen (die zoveel meer is dan Salomo) niet tot inkeer kwamen. Nog meer: zij vroegen alsmaar tekens, zonder tot waarachtig innerlijk geloof te komen. En dat maakte Jezus droevig, zelfs kwaad. Begrijpelijk.
Want wat heeft God aan mensen die louter uit zijn op uiterlijke genezing van zichzelf, terwijl ze zich vanbinnen niet door Hem willen laten aanraken, laten genezen?
In het leven gaat het niet om tekens. Hoewel de tekens die Jezus stelde – de vele genezingsverhalen uit de evangelies – van groot belang waren. Maar ze verwezen altijd naar een binnenkant; een binnenkant waar het uiteindelijk om te doen was. Wie aan dit laatste voorbij ging had niet door waar het bij Jezus om ging.
Als Jezus vandaag zichtbare tekens stelt – wat soms gebeurt – laten we daar dan blij en dankbaar om zijn. Maar laten we er ons niet op blind staren. Net als toen gaat het om de binnenkant: je laten raken door de Heer, je in verbinding stellen met de Geest, kiezen om afstand te nemen van het kwaad, gekeerd leven naar de Vader, leven in ontmoeting met Hem, van Hem genade (willen) ontvangen, leven in – en deelnemen aan – zijn liefde. Dát is het wezen.
Laat ons mensen zijn van de binnenkant, om van binnen naar buiten Gods liefde te bezingen.
Laten we bidden
Heer Jezus, goede Broer,
leer ons mensen te zijn
die leven vanuit hun innerlijk,
vanuit de plaats waar de Geest ons stuwt,
de plek waar U woont
en ons in U trekt.
Leer ons te leven van binnen naar buiten,
verenigd met U,
Gods liefde zingend
naar allen die Hij ons toevertrouwt.
In uw naam.
Amen.
Een vredevolle nieuwe week.
kris
Reageren of uitwisselen betreffende de overweging kan via de blog Van Woord naar leven.