maandag in week 14 door het jaar
Uit de profeet Hosea 2, 16 + 17b-18 + 21-22
Het Verbond tussen God en zijn volk wordt in de Schrift vaak voorgesteld met symbolen van huwelijkstrouw. Wanneer het volk andere goden navolgt, zoekt God hen op als een liefhebbende bruidegom. Hij is bereid alles te vergeven, zolang zijn bruid, het volk, maar terugkeert.
Zo spreekt de Heer:
‘Mijn ontrouwe bruid zal Ik meelokken naar de woestijn en dan tot haar hart spreken. En zij zal mijn liefde beantwoorden als in de tijd van haar jeugd, als op de dag dat ze wegtrok uit Egypte. Dan, op die dag – spreekt de Heer –, zul je Mij ‘mijn man’ noemen in plaats van ‘mijn Baäl’. Ik zal je voorgoed tot mijn bruid maken. Ik zal je als bruid verwerven, in recht en gerechtigheid, in liefde en ontferming. Mijn vrouw zul je zijn, want Ik beloof je trouw, en jij zult de Heer toegewijd zijn.’
Tussenzang: Psalm 145, 2-9
Refr.: Genadig en liefdevol is de Heer
Elke dag opnieuw wil ik U prijzen,
uw Naam loven tot in eeuwigheid:
‘Groot is de Heer, Hem komt alle lof toe,
zijn grootheid is niet te doorgronden.’
Laat geslacht na geslacht uw schepping bezingen,
uw machtige daden verkondigen.
Laten zij spreken over de glorie van uw majesteit,
ook ik wil uw wonderen bekendmaken.
Laten zij getuigen van uw geduchte daden,
ook ik wil van uw grootheid vertellen.
Laten zij de roem van uw goedheid verbreiden,
uw gerechtigheid bejubelen.
Genadig en liefdevol is de Heer,
Hij blijft geduldig en groot is zijn trouw.
Goed is de Heer voor alles en allen,
Hij ontfermt zich over heel zijn schepping.
Vers voor het evangelie (Ps 24, 4b-5a)
Alleluia.
Leer mij uw paden te gaan.
Wijs mij de weg van uw waarheid
en onderricht mij.
Alleluia.
Uit het evangelie volgens Matteüs 9, 18-26
Toen de leerlingen van Johannes de Doper vroegen of Jezus de ware Messias was, verwees hij onder andere naar zijn genezingen. Het verhaal in dit evangelie is ook bedoeld als een teken dat het Koninkrijk van God gekomen is. Het is de taak van de Kerk om deze opdracht voort te zetten: door goede daden te verrichten en mensen te ondersteunen in al hun noden.
Terwijl Jezus tot de menigte sprak kwam een vooraanstaand man naar hen toe die zich voor Hem neerwierp en zei: ‘Mijn dochter is zojuist gestorven. Kom alstublieft en leg haar de hand op, dan zal ze weer leven.’ Jezus stond op en volgde hem met zijn leerlingen.
Plotseling naderde hen van achteren een vrouw die al twaalf jaar aan bloedverlies leed. Ze raakte de zoom van zijn mantel aan, want ze dacht: Als ik alleen zijn mantel maar kan aanraken, zal ik genezen. Jezus draaide zich om, en toen Hij de vrouw zag zei Hij: ‘Houd moed, mijn dochter, uw geloof heeft u gered.’ En vanaf dat moment was de vrouw genezen.
Aangekomen bij het huis van de man zag Jezus de fluitspelers en de luid weeklagende menigte en Hij zei: ‘Ga naar huis, het meisje is immers niet gestorven, ze slaapt.’ Ze lachten Hem uit. Nadat iedereen was weggestuurd, ging Hij naar binnen. Hij pakte het meisje bij de hand, en ze stond op.
Dit verhaal verspreidde zich in de hele omgeving.
Van Woord naar leven
ONTMOETING EN GENADE IN DE WOESTIJN VAN ONS HART
(Bij de eerste lezing van vandaag)
In de eerste lezing van vandaag, uit het boek Hosea, beschrijft de profeet God als een bruidegom die zijn volk naar de woestijn lokt om hun harten te raken. Het is niet alleen een lokroep, maar ook een roeping.
De woestijn staat symbool voor een plaats van ontmoeting met God, waar bekering en vernieuwing plaatsvinden. Hier wordt de bruid, het volk van God, gereinigd van haar ontrouw. God herstelt zijn verbond met haar als haar enige Heer en Echtgenoot.
Deze lezing nodigt ons uit om de innerlijke woestijn te omarmen als essentieel voor onze geestelijke groei. Het is een plaats waar God ons aanraakt en omvormt. In de woestijn, vaak getekend door innerijke dorst (lees: genade), leert God ons wat werkelijke trouw betekent. In de woentijn van ons hart nodigt Hij ons van binnenuit uit om te leven als zijn gewijde bruid, trouw aan Hem en alleen Hem toegewijd.
Centraal bij Hosea staat de onveranderlijke trouw van God. Hij blijft trouw aan zijn volk, zelfs wanneer mensen ontrouw zijn. Zijn liefde en genade kennen geen grenzen; God is en blijft onvoorwaardelijk in het schenken van zijn barmhartigheid. Hij schenkt ons steeds opnieuw vergeving en reikt ons altijd zijn hand, zelfs in onze diepste momenten van ontrouw. Hij verwerpt niemand. Zijn liefde is constant en eindeloos.
Laten we geen angst hebben om af en toe de woestijn van ons hart in te gaan, om alleen met God, in zijn genade, onze diepste binnenkant te laten vernieuwen. Zo kunnen we fris en toegewijd leven in Hem, zijn liefde belichamend in alles wat we doen, met een trouw die haar wortels heeft in Hem.
Laten we bidden
De Bijbelteksten zijn ontleend aan de NBV21, © Nederlands-Vlaams Bijbelgenootschap.
De korte inleidingen op de lezingen zijn van de hand van Kris.
Landrada van Munsterbilzen († 690)
Landrada van Munsterbilzen, België; stichteres & abdis
Zij was enig kind van Frankische ouders. Haar ouders hadden gehoopt dat zij in haar kinderen het verdriet van hun onvruchtbaarheid enigszins zou kunnen goedmaken. Maar zij gaf de voorkeur aan een maagdelijk leven in dienst van God. Volgens haar levensbeschrijver zou ze hun dat al duidelijk gemaakt hebben vóór zij tien jaar oud was.
In plaats van een leven in ruime vertrekken koos zij een benauwd kamertje waarin zij echter de wijdsheid van het paradijs aantrof. Zij leefde van brood en water, ging zeer eenvoudig gekleed en bracht de dag door in gebed en boete.
Enige tijd later trok zij zich terug in de eenzaamheid om daar het leven van kluizenares te leiden. Wie daar langs ging hoorde haar altijd psalmen en lofliederen zingen. Zomer of winter, zij droeg hetzelfde kleed en ging blootsvoets. De hemel zond zijn goedkeuring door in een nabij gelegen steen de afdruk van het kruis achter te laten.
Voor haar was dat het teken om een daar kerk te bouwen voor Onze Lieve Vrouw. Dus begon ze met haar blote handen struiken weg te halen, het terrein te effenen en stenen aan te dragen. Vervolgens spande ze een draad waarlangs ze een muur begon te metselen. De steen met de kruisafdruk bewaarde ze om als altaarsteen te dienen.
Dat werk op zich was in die tijd een vorm van vernedering, omdat werk alleen maar gedaan werd door slaven, lijfeigenen en onderhorigen; het hoorde bij de laagste maatschappelijke stand. Dat je deel uitmaakte van de hoger geplaatste klassen, bleek juist uit het feit, dat je gevrijwaard bleef van werk. Werk was minderwaardig. Zo zette zij zich tot een activiteit dus, die ver beneden haar stand was.
In feite waren de allereerste monniken, de woestijnvaders daar al mee begonnen. Om het gevecht tegen de slaap te kunnen winnen, dwongen zij zich door handenarbeid als matjes en mandjes vlechten) wakker te blijven. Van lieverlee begon het werk naast het gebed beschouwd te worden als een wezenlijk onderdeel van het monniksleven. Zo konden monniken tot uiting brengen, dat ze als het ware lijfeigene waren in dienst van Jezus, die hen was voorgegaan in nederigheid.
Toen het kapelletje af was, vroeg zij bisschop Lambertus († 705; feest 17 september) om het te komen inzegenen. In de jaren daarna kwamen steeds meer meisjes toegestroomd die haar leven wilde delen. Dat is het begin van klooster Munsterbilsen (= monasterium, klooster in Bilsen). De latere heilige Amalberga († 772; feest 10 juli) kreeg bij Landrada als klein meisje haar vorming.
Volgens een legende liet zij Sint Lambertus waarschuwen dat haar einde naderde: of hij wilde komen. Maar deze was juist afwezig. Toch vertelt het verhaal dat de heilige bisschop zich naar haar toe haastte en de laatste sacramenten toediende. Zo stierf zij, broodmager, languit uitgestrekt op een paar strozakken, omringd door haar geestelijke dochters, in volledige overgave aan haar Heer. Lambertus zou haar hebben bijgezet in klooster Wintershoven.
[Naar een levensbeschrijving van abt Theodoricus van St-Truiden in: RR2.1640]
In 980 werden haar relieken overgebracht naar de, inmiddels voormalige, St-Baafsabdij in Gent.
Bron: Heiligen.net
Landrada van Munsterbilzen
Van Woord naar leven
ONTMOETING EN GENADE IN DE WOESTIJN VAN ONS HART
(Bij de eerste lezing van vandaag)
In de eerste lezing van vandaag, uit het boek Hosea, beschrijft de profeet God als een bruidegom die zijn volk naar de woestijn lokt om hun harten te raken. Het is niet alleen een lokroep, maar ook een roeping.
De woestijn staat symbool voor een plaats van ontmoeting met God, waar bekering en vernieuwing plaatsvinden. Hier wordt de bruid, het volk van God, gereinigd van haar ontrouw. God herstelt zijn verbond met haar als haar enige Heer en Echtgenoot.
Deze lezing nodigt ons uit om de innerlijke woestijn te omarmen als essentieel voor onze geestelijke groei. Het is een plaats waar God ons aanraakt en omvormt. In de woestijn, vaak getekend door innerijke dorst (lees: genade), leert God ons wat werkelijke trouw betekent. In de woentijn van ons hart nodigt Hij ons van binnenuit uit om te leven als zijn gewijde bruid, trouw aan Hem en alleen Hem toegewijd.
Centraal bij Hosea staat de onveranderlijke trouw van God. Hij blijft trouw aan zijn volk, zelfs wanneer mensen ontrouw zijn. Zijn liefde en genade kennen geen grenzen; God is en blijft onvoorwaardelijk in het schenken van zijn barmhartigheid. Hij schenkt ons steeds opnieuw vergeving en reikt ons altijd zijn hand, zelfs in onze diepste momenten van ontrouw. Hij verwerpt niemand. Zijn liefde is constant en eindeloos.
Laten we geen angst hebben om af en toe de woestijn van ons hart in te gaan, om alleen met God, in zijn genade, onze diepste binnenkant te laten vernieuwen. Zo kunnen we fris en toegewijd leven in Hem, zijn liefde belichamend in alles wat we doen, met een trouw die haar wortels heeft in Hem.
Laten we bidden