Godelieve van Gistel († 1070)

Godelieve van Gistel, Vlaanderen, België; martelaresZij werd rond 1045 geboren op slot Londefort in Wierre-Effroy in het Beligische graafschap Boulogne. Haar vader heette Heinfried, haar moeder Odgiva. Volgens de gewoonte van die tijd werd zij uitgehuwelijkt; de keuze van haar vader was gevallen op heer Bertolf van Snipgate bij Gistel in Vlaanderen.Maar Godelieve viel niet in goede aarde bij haar schoonmoeder, vrouwe Iselinde. Bertolf trok nog op de huwelijksdag bij zijn moeder in. Godelieve, die ervan gedroomd had burchtvrouwe te worden, verbande hij naar een onderhorige boerderij, waar zij zwaar werk moest doen en slechts een homp brood te eten kreeg. Latere gelovigen voegen eraan toe, dat de helft van haar voedsel nog naar de armen ging.Aanvankelijk probeerde zij haar verdriet biddend te verwerken. Maar toen om haar heen de praatjes en pesterijen almaar erger werden, vluchtte zij naar haar vader.Deze was woedend vanwege de schande hem en zijn dochter aangedaan. Hij wendde zich tot graaf Boudewijn van Vlaanderen en bisschop Radboud van Doornik om hulp. Inderdaad kwam er een verzoening tot stand. Bertolf nam zijn wettige vrouw tot zich en veinsde beterschap.Maar in de nacht van 6 juli 1070 werd zij door twee van zijn dienaren, Lantbert en Hacca, naar buiten gelokt en met een doek gewurgd. Vervolgens gooiden zij haar in een put om de schijn te wekken, dat zij verdronken was. Volgens de legende werd het water van de put opeens glashelder en de stenen waarop de moord was gepleegd kleurden blinkend wit.Hoewel Bertolf met veel misbaar maakte om te laten zien dat hij verdriet had om het verlies van zijn vrouw, werd hij door niemand uit zijn omgeving serieus genomen.Al gauw zagen de mensen Godelieve aan voor een heuse martelares; zij begonnen haar als een heilige te vereren en riepen haar hulp in bij hun noden. Tot de opzienbarende wonderen die aan haar bemiddeling worden toegeschreven, behoort de genezing van het blinde meisje Edith, dochter uit het tweede huwelijk van haar voormalige echtgenoot Bertolf, en niet in het minst de bekering van Bertolf zelf. Op latere leeftijd trok hij zich terug in de benedictijer abdij van St-Winoksbergen. Daar zou een van zijn medebroeders, Drogo, een levensbeschrijving van haar samenstellen: de ‘Vita Godeliph’. Waarschijnlijk heeft hij zijn gegevens nog uit de mond van Bertolf zelf opgetekend. Op 30 juli 1084 werden Godelieve’s relieken door de bisschop van Doornik verheven tot de eer der altaren; dat stond in die tijd gelijk aan een heiligverklaring.Op de plaats van haar dood verrees een abdij, met de toepasselijke naam Ten Putte. Tot op de dag van vandaag trekken er talloze pelgrims naartoe om er te drinken van het gemeeskrachtige water en om Godelieve’s graf te bezoeken in de parochiekerk van Gistel. Sinds 1458 vindt hier op de eerste zondag na 5 juli de Godelieveprocessie plaats, een dag waarop godeliefkoeken worden gebakken.Zij is patrones van Gistel en Brugge; van kleermakers en naaisters (waarschijnlijk vanwege de doek waarmee ze werd gewurgd); van leurders (omdat ze zo vaak vergeefs aanklopte om begrip en hulp?).Haar voorspraak wordt ingeroepen bij keelpijn en koorts; tegen keel- en oogziekten (dat laatste vanwege de genezing van Edith); daarnaast wordt zij aangeroepen bij echtelijke ruzies en last van boze schoonmoeders.Bron: Heiligen.net

Prachtige eerste lezing vandaag uit de profeet Hosea. We beluisteren hier de trouw van God; een en al liefde, vergevingsgezind, uitnodigend, zichzelf volledig gevend.Allemaal zijn we wel eens ontrouw. Dat kunnen momenten zijn of langere perioden, dat kunnen foute keuzen zijn, dagelijkse zondekes, een scheve schaats rijden (naast de pot pissen zeggen wij hier in Vlaanderen),... Daar tegenover staat dan God in al zijn grootsheid: de trouw zelf, steeds weer opnieuw uitnodigend, zichzelf gevend als genade opdat we ons weer tot Hem kunnen wenden. Wat is God toch groot!!Hij trekt ons, zo lezen we vandaag, naar de woestijn om daar tot ons hart te spreken. De woestijn… het is de plaats waar niets is. Wel, dat niets... dat heeft God nodig. Het is de plaats waar honger en dorst heerst, verlangen naar frisheid en hergeboorte. Buiten God en wij is er niets. Oh ja, in de diepte is er die stille bries die onze ziel verkwikt. Het is het waaien van de Geest. Hij maakt het ons mogelijk God in al zijn zuiverheid te kunnen aanschouwen, beminnen en ontvangen. De woestijn (die innerlijk is) is de plek waar God zich openbaart, waar Hij zich in ons trekt, waar Hij zich met ons verinnigt.Als we ontrouw zijn geweest - hoe dan ook - kunnen we drie wegen bewandelen. Ofwel schakelen we ons geweten uit en doen we lustig verder. Ofwel, luisterend naar ons geweten, overladen we ons met schuld en gaan gebukt en somber de donkerte tegemoet. Ofwel dalen we af in onze innerlijke woestijn, daar waar God wacht met zijn gevolg om ons op te vangen, om ons te omhelzen in zijn barmhartigheid, om, opgenomen in Hem, opnieuw geboren te worden, en wel in zijn liefde (lees: in Christus).Daar in de woestijn vraagt God ons ten huwelijk, ondanks onze nee-woorden. 'Ik zal je hecht aan mij verbinden', zegt Hij. Kun je het mooier of inniger verwoorden?Lieve mensen, voor een huwelijk moet je met twee zijn. Laten we ingaan op Gods uitnodiging met ons te huwen. Moge dit huwelijk de bron zijn van al ons verdere doen en laten.Mogen de gasten op je huwelijksfeest al die mensen zijn die je vandaag ontmoet en die genieten van uw liefde met uw Beminde.krisReageren, je eigen woordje plaatsen, of uitwisselen over de overweging, kan via de blog Van Woord naar leven.

Goede God, trek ons in de woestijn van ons leven en spreek tot ons hart. Doe ons begeren naar U, opnieuw verliefd worden. Neem ons op Heer, huw met ons, opdat ieder U mag aanschouwen in al ons doen en laten. In Christus. Amen.