Elisabeth van Portugal (+ 1336)

Elisabeth (ook Isabella) van Portugal, Estremoz (bij Lissabon), Portugal; koningin & stichteresZij werd in 1271 geboren in paleis Aljafería als dochter van koning Pedros III van Aragón en de heilige Constantia van Aragón († 1302; feest 8 april). Haar ouders vernoemden hun kind naar haar oudtante, de heilige Elisabeth van Thüringen († 1231; feest 17 november). Van jongs af aan was ze veel bezig met gelovige praktijken, zoals gebed en versterving. Op haar twaalfde huwde ze met koning Dionysius (Dinis) I van Portugal. Ze schonk hem twee kinderen: Constantia - zij zou later koningin van Castilië worden, en Alfonso, die zijn vader zou opvolgen. Haar man bleek vaak ontrouw, maar zij behandelde zijn onwettige kinderen met evenveel liefde als die van henzelf. Nooit kwam er een klacht over haar lippen jegens de talrijke maîtresses van haar man, die aan het hof gedurig voor een sfeer van stiekemdoenerij en jaloezie zorgden.Zo was er eens een hoveling die jaloers was op de page van Elisabeth; hij genoot haar vertrouwen; ze liet hem dagelijks zonder dat anderen daar iets van hoefden te weten aalmoezen naar de mensen brengen. De jaloerse hoveling ging naar zijn heer, de koning, met de boodschap dat die page hem bedroog door intieme betrekkingen te onderhouden met zijn vrouw, hare majesteit Elisabeth. Hoe ongelooflijk het ook klinkt, maar de koning was zelf zo verdorven dat hij geloof hechtte aan deze praatjes. Hij besloot hem uit de weg te ruimen. Toen hij die dag op zijn paard uitgereden was, kwam hij langs een bakker die bij een grote over aan het werk was. Onmiddellijk steeg hij af en gebood de man: "De eerste de beste die morgenochtend namens mij naar je toekomt met de vraag of de opdracht van de koning is uitgevoerd, grijp je onmiddellijk bij de kladden en smijt je inde oven. Ik heb een appeltje met hem te schillen. Het gaat dus om de woorden: 'Is de opdracht van de koning uitgevoerd. Begrepen?' De volgende morgen stuuurde de koning de bewuste page naar die bakker. Maar toen de man langs een kerk kwam en bemerkte dat er een mis aan de gang was, ging hij naar binnen en woonde ook nog de volgende mis bij. Hij was nu eenmaal een vroom man en de koningin had niet voor niets juist hem tot haar vertrouweling gemaakt. Intussen wachtte de koning in het paleis vol ongeduld tot het moment dat het vonnis voltrokken moest zijn. Nu stuurde hij de verklikker erachteraan om te zien of zijn opdracht inderdaad was uitgevoerd. Zo kwam hij als eerste bij die bakker aan. En deze deed aan hem wat de koning hem had opgedragen. De booswicht kwam om in de vlammen.Elisabeth was een voorbeeldig koningin. Ze ijverde veel voor de verbreiding van de christelijke geest en cultuur. Zo stichtte ze een gasthuis en een opvangcentrum voor vondelingen. In het politieke leven trad ze nooit uit de schaduw van haar man, tenzij hij daar uitdrukkelijk om vroeg. Onophoudelijk probeerde ze in zijn omgeving op zijn goede kanten te wijzen, zodat de mensen hem zouden beminnen. Ze bemiddelde tijdens de gewapende strijd tussen hem en hun zoon Alfons, die al bezig was een leger tegen zijn vader te verzamelen. Maar achterbakse vertrouwelingen van de koning deden hem geloven, dat zij onder één hoedje speelde met haar zoon en in het conflict tegen hem, de koning, had gekozen. Om van alle gezeur en twijfel af te zijn, liet hij haar verbannen naar Alanquer, een ver afgelegen burcht. Dat maakte, dat zij zich nog meer toelegde op boete en gebed. Uiteindelijk werden haar gebeden verhoord: vader en zoon verzoenden zich met elkaar. Daardoor kon zij weer op het paleis terugkeren. Zelf had zij de hand in de verzoening tussen koning Ferdinand IV van Castilië en diens mededinger naar de kroon, Alfonso de la Cerda. Op dezelfde manier bracht zij weer eenheid tot stand tussen haar broer Jakob van Aragon en haar schoonzoon de koning van Castilië.Toen zij op 6 januari 1325 weduwe was geworden, besteedde ze de erfenis aan nog meer nieuwe vestigingen van christelijke deugd en naastenliefde, en tenslotte trok ze zich terug in het clarissenklooster te Coimbra dat ze zelf had gesticht.Ze stierf uiteindelijk in Estremoz tijdens de zoveelste verzoeningspoging, nu tussen haar zoon, Alfonso IX van Castilië, en diens zoon, koning Alfonso IV van Portugal. Ze slaagde, maar de inspanningen waren teveel geweest. Ze werd ernstig ziek. Op een goed moment zei Elisabeth tegen haar schoondochter, die bij haar was blijven waken: "Wees zo vriendelijk om even een zetel te halen voor de edele vrouwe die ons komt bezoeken." Dat was Moeder Maria die haar kwam halen. Ze werd begraven te Coimbra. Haar relieken rusten er in de Santa-Clara-kerk.Ze werd in 1625 door paus Urbanus VIII († 1644) heilig verklaard.Haar feest wordt in Coimbra uitbundig gevierd als 'Festas da Rainha Santa' (feest van de heilige koningin).Ze is patrones van Portugal, Coimbra, Estremoz en Zaragoza; daarnaast van bruiden en echtgenotes, vooral van ontrouwe mannen; ze wordt aangeroepen bij jaloezie en huwelijksproblemen, in oorlogstijd en bij oorlogsleed (omdat ze een veldslag tussen haar man en haar zoon verhinderde).Ze wordt afgebeeld als claris met beide handen een kruisbeeld; onder haar linkerarm houdt ze een boek geklemd; haar kroon afgelegd en rozen bij zich, vaak in haar schoot; aalmoezen uitdelend.Bron: Heiligen.net

Zo spreekt de Heer: 'Mijn ontrouwe bruid zal Ik meelokken naar de woestijn en dan tot haar hart spreken. En zij zal mijn liefde beantwoorden als in de tijd van haar jeugd, als op de dag dat ze wegtrok uit Egypte. Dan, op die dag – spreekt de Heer –,zul je zeggen: "Jij bent mijn man", en daarbij is geen wanklank meer te horen. Ik zal je voorgoed tot mijn vrouw maken, Ik zal je hecht aan mij verbinden, door liefde en ontferming. Mijn vrouw zul je zijn, want Ik beloof je trouw, en jij zult de Heer toegewijd zijn.'Prachtige eerste lezing vandaag uit de profeet Hosea. We beluisteren hier de trouw van God; een en al liefde, vergevingsgezind, uitnodigend, zichzelf volledig gevend.Allemaal zijn we wel eens ontrouw. Dat kunnen momenten zijn of langere perioden, dat kunnen foute keuzen zijn, dagelijkse zondekes die we zo graag koesteren. Daar tegenover staat dan God in al zijn grootsheid: de trouw zelf, steeds weer opnieuw uitnodigend, zichzelf gevend als genade opdat we ons weer tot Hem kunnen wenden. Wat is God toch groot !!Hij trekt ons, zo lezen we vandaag, naar de woestijn om daar tot ons hart te spreken. De woestijn... het is de plaats waar niets is. Of beter gezegd: de plaats waar alles wat 'ik' is weg valt, een plaats van leegte, van droogte en dorst. Het is de plaats waar we God in al zijn zuiverheid kunnen aanschouwen, beminnen, ontvangen. Die woestijn is geen plaats buiten ons, maat het is de meest wezenlijke plek in ons bestaan: onze ziel. Daar openbaart God zich, trekt Hij ons in zich, verenigd Hij zich met ons. Tot deze plek trekt Hij ons wanneer we ontrouw zijn geweest, wanneer we ziek waren, wanneer we ons weer eens van Hem vervreemd hebben.Op die plek vraagt Hij ons ten huwelijk... mooi en rijk beeld. 'Ik zal je hecht aan mij verbinden'... prachtige woorden.Lieve mensen, voor een huwelijk moet je met twee zijn. Laten we ingaan op Gods uitnodiging met ons te huwen. Moge dit huwelijk de bron zijn van al ons verdere doen en laten.We zullen liefde zijn / worden, ja Liefde met een hoofdletter...kris

Reageren, je eigen woordje plaatsen, of uitwisselen over de overweging, kan via de blog Van Woord naar leven.

Goede God, trek ons in de woestijn van ons leven en spreek tot ons hart. Doe ons begeren naar U, opnieuw verliefd worden. Neem ons op Heer, huw met ons, opdat ieder U mag aanschouwen in al ons doen en laten. Oh Heer. Amen.