Dorothea van Monteau (+ 1394)

Dorothea van Montau, Marienwerder, Pruisen; weduwe, kluizenares & mysticaDorothea werd geboren te Gross-Montau aan de Weichsel in West-Pruisen op 6 februari van het jaar 1347; zij is dus genoemd naar de patrones van haar geboortedag. Het schijnt dat zij één van negen kinderen was. Haar ouders waren welgestelde boeren. Op haar zestiende trad zij in het huwelijk met een zekere Adalbert en ging met hem wonen in de Oost-Pruisische stad Dantzig. Haar man was zwaardveger van beroep. Alszodanig was hij in dienst van de teutoonse ridders die de Pruisen onderworpen en gekerstend hadden. Ook zij kregen negen kinderen, van wie er tenslotte maar één in leven bleef, een meisje. Dat zou later intreden bij de benedictinessen; ze leefde nog toen haar moeder in 1404 tot de eer der altaar werd verheven en dus officieel als heilige werd erkend door de plaatselijke bisschop.De bronnen zijn het niet helemaal eens over het echtelijke leven. Er zijn er die zeggen dat het echtpaar een voorbeeldig leven geleid heeft. Anderen zeggen dat het huwelijk juist stroef verliep. Haar man zou opvliegend en kortzichtig van aard geweest zijn. Zijn handen zaten nogal los. Desondanks - of misschien wel juist daardoor? - ondernamen zij samen meerdere pelgrimsreizen, o.a. naar Aken en Einsiedeln. Tot het moment dat haar man er te oud voor werd: ze scheelden twintig jaar. Zo kwam het dat Dorothea in het jaar 1389 zonder haar man als pelgrim naar Rome trok om aanwezig te kunnen zijn bij het jubeljaar in 1390. Onderweg bedelde deze vrouw van voorname komaf haar brood bij elkaar. Ze had nauwelijks oog voor de schoonheid van het landschap, omdat ze in God verzonken was. In Rome werd ze behoorlijk ziek en moest een aantal weken verpleegd worden in het gasthuis van Maria Auxiliatrix. Toen ze na lange tijd weer thuiskwam kreeg ze te horen dat haar echtgenoot al sinds enkele maanden was overleden.Nu kon ze alsnog toekomen aan haar diepste verlangen: zich terugtrekken in de eenzaamheid om zich helemaal aan een leven met God te wijden. Het was eigenlijk altijd al haar liefste wens geweest om in een klooster te treden. Ze was destijds dan ook alleen maar getrouwd om haar ouders niet teleur te stellen. Zou daar toch ook niet een oorzaak gelegen hebben van het soms zo moeizaam verlopen huwelijk, ook al zal zij loyaal geprobeerd hebben haar huwelijksbelofte trouw na te komen?Nu trad ze toe tot de kloostergemeenschap van Marienwerder, waar zij sinds 1391 geestelijke leiding ontving van Johannes van Marienwerder. Na een zware proeftijd van twee jaar liet zij zich op 2 mei 1393 als kluizenares inmetselen in een cel die tegen de muur van de kerk was aangebouwd. Deze ruimte was twee meter in het vierkant en drie meter hoog; er zaten drie venstertjes in. Het eerste keek uit op de hemel, het tweede op het altaar in de kerk vanwaar zij de communie ontving en het derde op het kerkhof. Door dat laatste raam schoven gelovigen haar voedsel toe.Daar kwamen ook vele mensen, van hoog tot laag, haar raad inwinnen. Het was ook in die besloten ruimte dat zij zich met hart en ziel toelegde op het enige waarvoor zij nog leefde: het gebed. Hartstochtelijk zocht zij niets anders dan de vereniging met God. Daarbij ontving ze bijzondere mystieke genaden. Het opvallendste was wel dat zij de stigmata droeg. Zozeer wist zij zich één met haar geliefde Heer. Omdat zulk een leven haar lichaam uitputte en haar krachten sloopte, stierf ze al ruim een jaar later: 25 juni 1394. Haar leidsman schreef later op wat zij hem had verteld over alles wat zij in haar gebed doormaakte.Zij is patrones van Pruisen en van de Duitse Orde.Bron: Heiligen.net

Vandaag horen we in de tussenzang, uit psalm 15 :Heer, wie mag gast zijn in uw tent, wie mag wonen op uw heilige berg ? Hij is gast die de volmaakte weg gaat en doet wat goed is, wie oprecht de waarheid spreekt.De volmaakte weg... Dat klinkt zo ver weg van ons leven, want - zo zou je kunnen zeggen: wie is er volmaakt ? Maar 'volmaakt' mogen we niet enkel verstaan als een synoniem voor 'heilig'. Hoewel heiligen volmaakt zijn. In het woord 'volmaakt' zitten de woorden 'vol' en 'maken'. En daarin mogen we een uitnodiging zien van God aan ons adres: Hij wilt ons leven 'vol maken', 'vol' van Hem, 'vol' van het ware leven, 'vol' van zijn Zoon Jezus, 'vol' van waarheid. Wie het klaarspeelt te leven vanuit die volheid, ons door God geschonken, leeft volmaakt, vol-gemaakt door God. Misschien ben je nog niet ‘heilig’, hang je nog teveel vast aan dingen die je wegtrekken van God, en toch leef je al - zij het deels en nog niet af - in God.God vraagt van ons dat onze levensweg recht is. Maar het is een feit dat voor de meeste deze weg serieus krom is. Maar het mooie van God is dat Hij zijn verhaal ook kan schrijven op kromme lijnen. Ieder van ons persoonlijk wil God gebruiken om zijn liefde te openbaren, om verzoening te brengen daar waar dat nodig is, om zijn Vrede uit te dragen. En Hij wacht niet tot we ‘heilig’ zijn, Hij roept nu al, wil nu met ons op weg gaan, wetend dat ingaan op zijn uitnodiging heiligheid bevordert.God omhelst ieder van ons met zijn barmhartigheid opdat we zouden groeien in Hem. Wie dit toelaat, die is, zoals de psalmist het uitdrukt, te gast in Gods tent. Dat wilt zeggen dat we mogen tafelen aan het feestmaal van de Drie-ene God: Gods liefde ontvangend om deze ten volle te delen met allen die Hij op ons levenspad brengt.krisReageren, je eigen woordje plaatsen, of uitwisselen over de overweging, kan via de blog Van Woord naar leven.

Goede God, wij danken U voor uw liefde voor ieder van ons, voor uw inwoning in ons. Geef dat wij U mogen beminnen zoals Gij ons bemint, opdat wij vanuit deze ontmoeting met U ieder mogen liefhebben die Gij op ons levenspad brengt. Kom heilige Geest, wek in ons het geloof dat ons doet 'ja' zeggen op Gods roep in Hem te leven, te bidden, te zingen, lief te hebben. In Christus, amen.