Leestip van de dag – donderdag 13 april 2017

Kentering

Toen niemand dat nog verwachtte, werd een slechte week alsnog een goede. Luk Vanmaercke over het onafwendbare lijden en de belofte van Pasen.

In deze Goede Week bestrijden vreugde en verdriet elkaar op leven en dood. Het verdriet om het lijden en de kruisdood, die een einde leken te maken aan de droom. De vreugde om de verrijzenis, die de droom zijn ware betekenis gaf. Zo dicht kunnen uitersten bij elkaar liggen. Zo ingrijpend kan de kentering zijn.

Je hoort wel eens dat de Goede Week
een vreemde naam draagt.

Wat is er goed aan het feit dat Jezus werd verraden, als een misdadiger werd afgevoerd, ten onrechte werd veroordeeld? Dat Hij werd geslagen en mishandeld als een hond, onmenselijk stierf aan het vreselijke marteltuig dat kruis heet? Een gerechtelijke dwaling met tragische afloop, hoe kan dat een Goede Week zijn?

Als bange duiven

Het antwoord schuilt natuurlijk in de ware afloop. Wat dwaalden de apostelen toen ze dachten dat het kruis het einde was. Als bange duiven stoven ze uit elkaar. Petrus, rots in het diepst van zijn gedachten, kampte met spectaculair geheugenverlies. Jezus van Nazareth? Nooit van gehoord. Weg waren ze, die stoere mannen die een etmaal eerder nog met Hem de tafel deelden. Terwijl alle leerlingen van het toneel verdwenen zijn, blijven aan het kruis en het graf enkel vrouwen over, merkt Bijbelcommentator Luc Devisscher deze week fijntjes op in ons blad.

Al doolden ook die vrouwen, want ook zij beschouwden het graf als de bittere en onomkeerbare eindbestemming. Pas op de derde dag krijgt het verhaal zijn ware afloop. Of beter, zijn ware wending. Verrassend en overweldigend. De Blijde Boodschap viel plotseling in zijn definitieve plooi, als startschot voor een eeuwige belofte.

Nochtans is de twijfel van de leerlingen
vandaag nog altijd de onze.

Hoeveel makkelijker is het om te geloven in de menslievende verhalen van Jezus dan in de belofte van de eeuwigheid? Die belofte wiste onzekerheid en lijden niet netjes voor ons uit. Geloven blijft een kruistocht, geen wandeling door het park.

Het lijden is onafwendbaar

Het lijden maakt prominent deel uit van ons bestaan. De een krijgt het harder te verduren dan de ander, maar finaal ontsnapt niemand eraan. We worden weerloos geboren en zo gaan we ook weer heen. Een leven lang zijn momenten van lijden onafwendbaar.

Het is net dan dat geloven
het verschil kan maken.

In ons Dossier laten we deze week vier mensen aan het woord. Ze vertellen ons hoe ze Pasen beleven en wat het voor hen betekent. Zelf werd ik in het bijzonder getroffen door de woorden van diaken Erik Coucquyt, die zwaar ziek is. Niet het zelfbeklag, maar de hoop is zijn gezel. Ik mag de jongste tijd zo veel mooie dingen ervaren, dingen waaraan ik voorheen al te makkelijk voorbijging, zegt hij.

Een slechte week werd een goede

Laatst kreeg ik tijdens een lezing het relaas van een kwetsbare vrouw te horen, die veel lijden te verduren kreeg. Hoe ze daarmee moest omgaan, wilde ze weten. Het is de vraag die de mensheid al eeuwen in de ban houdt. Waarom is er lijden? Ik probeerde de vraag zo goed als mogelijk te beantwoorden, maar had het gevoel te verdrinken in mijn eigen woordenvloed. Vandaag vat Erik Coucquyt mijn antwoord kort en helder samen: God belooft niemand een makkelijke weg, Hij belooft enkel dat Hij er is.

De verrijzenis was een kentering. Toen niemand dat nog
verwachtte, werd een slechte week alsnog een goede.

De beste zelfs, zo blijkt. Wanhoop werd verdreven, geloof werd een niveau hoger getild. Ons eigen leven zit vol kenteringen. Na regen komt zonneschijn, zo weet zelfs de volksmond. De betekenis van Pasen reikt evenwel verder dan die caféwijsheid. Christenen wordt zomaar de belofte gedaan dat zelfs de dood niet het laatste woord krijgt.

Luc Vanmaercke

Bron: Kerk en Leven / Kerknet.be