donderdag na aswoensdag
Vandaag plaatsen de lezingen ons op de tweesprong tussen leven en dood. Mozes roept ons op om bewust Gods weg te gaan en zo te kiezen voor het leven. Jezus nodigt ons uit om Hem te volgen op de weg van zelfverloochening en gegeven liefde. Beide lezingen dagen ons uit om weerstand te bieden aan geweld en egoïsme, en actief te kiezen voor verbondenheid met God en elkaar.
Mogen de lezingen van vandaag ons van binnenuit inspireren te kiezen voor het leven.
Uit het boek Deuteronomium 30, 15-20
Mozes plaatst het volk voor de keuze tussen leven en dood en spoort hen aan om Gods geboden trouw te volgen.
Mozes sprak tot het volk:
‘Besef goed, vandaag stel ik u voor de keuze tussen voorspoed en tegenspoed, tussen leven en dood. Wanneer u zich houdt aan de geboden van de Heer, uw God, zoals ik ze u vandaag heb gegeven, door Hem lief te hebben, door de weg te volgen die Hij wijst, en zijn geboden, wetten en regels in acht te nemen, dan zult u in leven blijven en in aantal toenemen, en dan zal de Heer, uw God, u zegenen in het land dat u in bezit zult nemen. Maar als u Hem de rug toekeert en weigert te luisteren, als u zich ertoe laat verleiden neer te knielen voor andere goden en die te vereren, dan zeg ik u op voorhand dat u te gronde zult gaan. Dan zal u aan de overkant van de Jordaan, in het land dat u in bezit zult nemen, geen lang leven beschoren zijn.
Ik roep vandaag hemel en aarde als getuigen op: u staat voor de keuze tussen leven en dood, tussen zegen en vloek. Kies voor het leven, voor uw eigen toekomst en die van uw nakomelingen, door de Heer, uw God, lief te hebben, Hem te gehoorzamen en Hem toegedaan te blijven. Dan zult u lang blijven wonen in het land dat Hij uw voorouders Abraham, Isaak en Jakob onder ede heeft beloofd.’
Tussenzang: Ps 1, 1-4 + 6
Refr.: Gelukkig de mens die op de Heer zijn hoop stelt.
Gelukkig de mens
die niet meegaat met wie kwaad doen,
die de weg van zondaars niet betreedt,
bij spotters niet aan tafel zit
maar vreugde vindt in de wet van de Heer
en zich verdiept in zijn wet, dag en nacht.
Hij zal zijn als een boom,
geplant aan stromend water.
Op tijd draagt hij vrucht,
zijn bladeren verdorren niet.
Alles wat hij doet komt tot bloei.
Zo niet de wettelozen!
Zij zijn als kaf dat verwaait in de wind.
De Heer beschermt de weg
van de rechtvaardigen,
de weg van de wettelozen loopt dood.
Vers voor het evangelie (Ps 95, 7c + 8a)
Luister vandaag naar de stem van de Heer
en wees niet halsstarrig.
Uit het evangelie volgens Lucas 9, 22-25
Jezus voorspelt zijn lijden en opstanding en roept zijn leerlingen op tot zelfverloochening en trouw, als weg naar het ware leven.
Jezus sprak tot zijn leerlingen: ‘De Mensenzoon zal veel moeten lijden en door de oudsten, de hogepriesters en de schriftgeleerden worden verworpen en gedood, maar op de derde dag zal Hij uit de dood worden opgewekt.’
Tegen allen zei Hij: ‘Wie achter Mij aan wil komen, moet zichzelf verloochenen en dagelijks zijn kruis op zich nemen en Mij volgen. Want ieder die zijn leven wil behouden, zal het verliezen; maar wie zijn leven verliest omwille van Mij, zal het behouden. Wat heeft een mens eraan als hij de hele wereld wint, maar zichzelf verliest of schaadt?
Van Woord naar leven
OP DE TWEESPRONG VAN LEVEN EN DOOD
(Bij Deut 30, 15-20 / Lc 9, 22-25)
Vandaag horen we Mozes zeggen tot het volk: ‘Besef goed, vandaag stel ik u voor de keuze tussen voorspoed en tegenspoed, tussen leven en dood.’ Laten we deze woorden niet enkel beluisteren als een oude tekst van lang geleden, maar laat ze binnenkomen in je hart als een uitnodiging van God zelf. Waarvoor kies je: voor het leven of voor de dood?
Kiezen we voor een cultuur van leven, of voor een cultuur van dood? Wie naar de wereld kijkt of dagelijks luistert naar het journaal, merkt dat de keuze voor de dood helaas vaak gemaakt wordt. Dat mag je beslist letterlijk nemen. De oorlogen van vandaag zijn daarvan het meest schrijnende voorbeeld. Dat is niet alleen intriest, maar ook godgeklaagd! Paus Franciscus noemt oorlog ‘altijd een nederlaag voor de mensheid’.
Wat als men eens – als grote mensen – de moed zou hebben om al eens te beginnen met de wapens te laten zwijgen en aan tafel te gaan zitten – en te blijven zitten – tot er daadwerkelijk een oplossing komt, hoe lang dat ook duurt? In plaats daarvan kiest men voor overheersing en geweld, met veel doden, pijn en ellende van dien.
Denk ook aan de absurditeit van de wapenwedloop, waarbij miljarden worden geïnvesteerd in vernietiging, terwijl zoveel mensen wereldwijd gebrek lijden. Godgeklaagd!
Maar het gaat niet alleen over oorlog en bewapening. De cultuur van de dood manifesteert zich ook heel subtiel in oppervlakkige genoegens en egoïsme die de mens vaak uitputten. Laten we hierbij ook maar in ons eigen hart kijken. Hoe vaak is ons ego de grote stimulans voor het maken van tientallen kleine keuzes in de loop van de dag, waarvan we ons kunnen afvragen of ze keuzes zijn voor het leven…
Kiezen voor het leven vraagt een bewuste beslissing. Het betekent kiezen voor verbondenheid met God. Als christen betekent dit de weg gaan van het evangelie, Christus volgen, ons hechten aan Hem als bron van leven.
Hem volgen vraagt dat we afstand nemen van ons oppervlakkige, ego-gerichte bestaan, om zo ruimte te maken voor onze diepste identiteit: ons geschapen zijn naar Gods beeld en gelijkenis. Leven vanuit deze kern is kiezen voor een cultuur van leven.
In het evangelie van vandaag nodigt Jezus ons uit om – in navolging van Hem – dagelijks ons kruis op te nemen. En dan gaat het hier niet om een lastige verplichting, maar om een bewuste keuze voor de liefde.
Elke medemens, wie het ook is, draagt diep in zich het beeld van een bedelaar; een bedelaar naar liefde. Het zien van deze diepere behoefte bij iedere mens helpt ons om het kruis niet als last, maar als een uitnodiging tot liefde te ervaren. Deze kruisliefde omarmen, hierop ja zeggen vanuit Christus’ inwoning, geeft ons leven niet enkel zin, maar geeft ook leven aan de wereld. Dit is een diepe waarheid!
Wie consequent kiest voor de liefde, zal sowieso ook het kruis van ‘vervolging’ tegenkomen. Dit laatste is een sterk woord, maar ik denk zeer actueel. Je kan het zachter uitdrukken: het kruis van de tegenwind, van mensen die niet akkoord gaan met de keuzes die jij maakt, mensen die totaal anders denken en anders kiezen. Hebben we de moed om als christen ook dit kruis te omarmen? Heel trouw, met alle consequenties die die weg met zich kan meebrengen…
Heel bewust kiezen om zelf sober te leven, te delen met hen die minder hebben, daadwerkelijk (dus in de daad) oog en hart hebben voor de armen in onze samenleving, opkomen voor recht en voor hen die lijden onder onrecht, en in gesprekken en vergaderingen dit steeds (verstandig en liefdevol) aan de orde brengen… Dit vraagt moed. En de tegenwind zal er zijn. Jezus spreekt er vaak over in de evangelies.
Maar ook hier geldt: kiezen we voor het leven, of heulen we mee met een mentaliteit die ons in de diepte wegtrekt van het leven?
Mensen, we zijn de veertigdagentijd gestart. Moge het een tijd zijn van verinnerlijking, van biddend mijmeren over onze diepste roeping. Laten we bewust leven en ons de vraag stellen waarvoor we kiezen: voor een cultuur van de dood, of voor een cultuur van het leven.
Laat ons in evangelische vreugde kiezen voor God, kiezen voor het leven. Laat ons de liefde bezingen, ook in tijden van duisternis.
Laten we bidden
Heer,
wij bidden om uw genade
dat wij van binnenuit
mogen kiezen voor het leven,
voor verbondenheid met U
en liefde voor onze medemens.
Maak ons tot mensen
die vreugdevol uw evangelie leven.
En moge er vrede komen.
Amen.
Geliefde mensen, laten we het kruis omarmen als een weg van ware liefde. Laten we dit altijd biddend doen, vanuit een diepe verbondenheid met de Heer.
Zegen over deze dag.
Met een genegen groet, kris
Om mee op weg te gaan
Iedereen kent wel dat dagelijkse gevecht in zichzelf tussen licht en duisternis. Zijn we bereid om tijdens deze veertigdagentijd bewust te groeien en werkelijk te kiezen voor een cultuur van het leven, ook in ons eigen hart? Durven we heel gericht keuzes te maken die het leven – de liefde dus – dienen? Moge de Heer hierbij onze levende wegwijzer zijn.
Blog ‘Van Woord naar leven’
Reageren of uitwisselen betreffende de lezingen of de overweging, kan via de blog ‘Van Woord naar leven’.
Om de kwaliteit van het gesprek te waarborgen worden de reacties geplaatst na moderatie.
De Bijbelteksten zijn ontleend aan de NBV21, © Nederlands-Vlaams Bijbelgenootschap.
De korte inleidingen op de lezingen zijn van de hand van Kris.
Coleta van Corbie († 1447)
De heilige Colette van Corbie is de stichteres van de Orde van de Clarissen-Coletinen.
Afkomst
Nicolette Boëllet (ook gespeld als Boillet, Boilet of Boylet) werd op 13 januari 1381 geboren in Corbie, Picardië (Noord-Frankrijk) als dochter van Robert Boellet en Marguerite Moyon. Nicolettes vader was de timmerman van de beroemde benedictijnenabdij van Corbie. Volgens vroege levensbeschrijvingen baden Robert en Marguerite, gekweld door kinderloosheid, tot Sint-Nicolaas. Toen Marguerite haar dochter op 60-jarige leeftijd had gebaard, noemden ze haar uit dankbaarheid Nicolette.
Roeping
Nicolette had al op vroege leeftijd een onweerstaanbaar religieus verlangen. Dat deed haar besluiten om zich als maagd aan God toe te wijden. Na een korte periode begijn te zijn geweest, trad ze toe tot de benedictinessen, maar ook dat bleek niet haar roeping te zijn. Toen besloot ze claris te worden, maar dat leven bleek tot haar grote teleurstelling niet radicaal genoeg. Vervolgens wendde ze zich tot de franciscaan Jean Pinet. Die gaf haar het kleed van de Derde Orde van Sint Franciscus, waarna ze vier jaar leefde als kluizenaarster onder toezicht van de abt van Corbie. In deze periode zou ze een verschijning hebben gehad van de heilige Franciscus van Assisi, die haar de opdracht zou hebben gegeven diens Tweede Orde (clarissen) te hervormen.
Erkenning van antipaus
Nicolette, die inmiddels Colette (Coleta in Latijnse vorm) werd genoemd, besloot haar roeping voor te leggen aan antipaus Benedictus XIII (Pedro Martínez de Luna y Pérez de Gotor), die door de Franse koning als rechtmatige opvolger van Sint-Petrus werd erkend. Coleta trof Benedictus in Nice. In diens handen deed zij haar professie als claris. Vervolgens gaf de paus zich door middel van verscheidene bullen de volmacht om de clarissenorde te hervormen en nieuwe kloosters te stichten in de geest van de heilige Clara van Assisi. Ze keerde terug naar Corbie, waar ze volgelingen kreeg en haar eerste klooster stichtte.
Strenge observantie
Coleta zette haar hervormingswerk voort in Bourgondië en het bisdom Genève. Daarbij werd ze gesteund door gravin Blanche van Genève, Isabeau de Rochechouart (barones van Brissay) en haar biechtvader, de franciscaan Henricus van Beaume. Na een korte tijd vertrok ze naar Besançon, waar ze in 1410 een klooster stichtte. Haar zusters vestigden zich in die stad in een verlaten klooster van de urbanisten, clarissen die de regel volgden die in 1263 door paus Urbanus IV was goedgekeurd. Vanuit Besançon werden nog zestien kloosters gesticht volgens de nieuwe observantie. Die hield in: extreme armoede, ongeschoeidheid, boetedoening, vasten, onthouding en voortdurend gebed. De zusters van deze nieuwe orde werden later clarissen-coletinen genoemd.
Constituties
In 1430 schreef Coleta voor haar orde de Constituties, die vier jaar later werden goedgekeurd door Willem van Casal, de minister-generaal van de Orde der Minderbroeders, de eerste orde van Sint Franciscus. De hervormingsbeweging had zich inmiddels ook al verbreid naar Duitsland en Spanje. In 1458 werden de Constituties goedgekeurd door paus Pius II.
Gent
Ook in de Lage Landen was Coleta een bekende figuur geworden. In Gent hoopte men dat zij ook daar een klooster zou stichten. Zij gaf er gehoor aan en op 3 augustus 1442 arriveerde ze in Gent. Met financiële steun van hertog Filips III (de Goede) van Bourgondië, tevens landheer van Vlaanderen, en diens gemalin Isabella van Portugal, stichtte ze er het Monasterium Bethlehem. Daarna vertrok Coleta naar Besançon. Vier jaar later keerde ze terug naar Gent, waar ze op 6 december 1446 aankwam en op 6 maart 1447 overleed.
Relieken
Het stoffelijk overschot van Coleta lag lange tijd in een graf in de tuin van het klooster Bethlehem in Gent. Toen de Geuzen in 1577 het klooster verwoestten, sloegen de zusters op de vlucht en namen de relieken van Coleta mee. Nadat de Spanjaarden in 1584 het calvinistische Gent hadden ingenomen, konden de clarissen-coletinen klooster terugkeren. Vanaf toen rustte haar lichaam weer in Gent. In de 18e eeuw werd Vlaanderen bestuurd door de Oostenrijkse tak van het Huis Habsburg. In 1783 besloot keizer Jozef II, voorstander van het verlicht despotisme, alle kloosters op te heffen. De clarissen werden toen opnieuw gedwongen de relieken van hun stichteres op te graven. Dit keer werden ze overgebracht naar de kerk Saint-Hippolyte in Poligny (Jura), waar ze nog steeds rusten.
Canonisatie
Coleta werd op 23 januari 1740 door paus Clemens XII zalig verklaard en op 24 mei 1807 door Pius VII heilig verklaard. Haar feestdag werd 6 maart. Na de liturgiehervorming van de vorige eeuw werd deze verplaatst naar 6 februari. Alleen binnen de diverse franciscaanse orden wordt op deze dag haar liturgische gedachtenis gehouden.
Bron: KRO-NCRV
Van Woord naar leven
OP DE TWEESPRONG VAN LEVEN EN DOOD
(Bij Deut 30, 15-20 / Lc 9, 22-25)
Vandaag horen we Mozes zeggen tot het volk: ‘Besef goed, vandaag stel ik u voor de keuze tussen voorspoed en tegenspoed, tussen leven en dood.’ Laten we deze woorden niet enkel beluisteren als een oude tekst van lang geleden, maar laat ze binnenkomen in je hart als een uitnodiging van God zelf. Waarvoor kies je: voor het leven of voor de dood?
Kiezen we voor een cultuur van leven, of voor een cultuur van dood? Wie naar de wereld kijkt of dagelijks luistert naar het journaal, merkt dat de keuze voor de dood helaas vaak gemaakt wordt. Dat mag je beslist letterlijk nemen. De oorlogen van vandaag zijn daarvan het meest schrijnende voorbeeld. Dat is niet alleen intriest, maar ook godgeklaagd! Paus Franciscus noemt oorlog ‘altijd een nederlaag voor de mensheid’.
Wat als men eens – als grote mensen – de moed zou hebben om al eens te beginnen met de wapens te laten zwijgen en aan tafel te gaan zitten – en te blijven zitten – tot er daadwerkelijk een oplossing komt, hoe lang dat ook duurt? In plaats daarvan kiest men voor overheersing en geweld, met veel doden, pijn en ellende van dien.
Denk ook aan de absurditeit van de wapenwedloop, waarbij miljarden worden geïnvesteerd in vernietiging, terwijl zoveel mensen wereldwijd gebrek lijden. Godgeklaagd!
Maar het gaat niet alleen over oorlog en bewapening. De cultuur van de dood manifesteert zich ook heel subtiel in oppervlakkige genoegens en egoïsme die de mens vaak uitputten. Laten we hierbij ook maar in ons eigen hart kijken. Hoe vaak is ons ego de grote stimulans voor het maken van tientallen kleine keuzes in de loop van de dag, waarvan we ons kunnen afvragen of ze keuzes zijn voor het leven…
Kiezen voor het leven vraagt een bewuste beslissing. Het betekent kiezen voor verbondenheid met God. Als christen betekent dit de weg gaan van het evangelie, Christus volgen, ons hechten aan Hem als bron van leven.
Hem volgen vraagt dat we afstand nemen van ons oppervlakkige, ego-gerichte bestaan, om zo ruimte te maken voor onze diepste identiteit: ons geschapen zijn naar Gods beeld en gelijkenis. Leven vanuit deze kern is kiezen voor een cultuur van leven.
In het evangelie van vandaag nodigt Jezus ons uit om – in navolging van Hem – dagelijks ons kruis op te nemen. En dan gaat het hier niet om een lastige verplichting, maar om een bewuste keuze voor de liefde.
Elke medemens, wie het ook is, draagt diep in zich het beeld van een bedelaar; een bedelaar naar liefde. Het zien van deze diepere behoefte bij iedere mens helpt ons om het kruis niet als last, maar als een uitnodiging tot liefde te ervaren. Deze kruisliefde omarmen, hierop ja zeggen vanuit Christus’ inwoning, geeft ons leven niet enkel zin, maar geeft ook leven aan de wereld. Dit is een diepe waarheid!
Wie consequent kiest voor de liefde, zal sowieso ook het kruis van ‘vervolging’ tegenkomen. Dit laatste is een sterk woord, maar ik denk zeer actueel. Je kan het zachter uitdrukken: het kruis van de tegenwind, van mensen die niet akkoord gaan met de keuzes die jij maakt, mensen die totaal anders denken en anders kiezen. Hebben we de moed om als christen ook dit kruis te omarmen? Heel trouw, met alle consequenties die die weg met zich kan meebrengen…
Heel bewust kiezen om zelf sober te leven, te delen met hen die minder hebben, daadwerkelijk (dus in de daad) oog en hart hebben voor de armen in onze samenleving, opkomen voor recht en voor hen die lijden onder onrecht, en in gesprekken en vergaderingen dit steeds (verstandig en liefdevol) aan de orde brengen… Dit vraagt moed. En de tegenwind zal er zijn. Jezus spreekt er vaak over in de evangelies.
Maar ook hier geldt: kiezen we voor het leven, of heulen we mee met een mentaliteit die ons in de diepte wegtrekt van het leven?
Mensen, we zijn de veertigdagentijd gestart. Moge het een tijd zijn van verinnerlijking, van biddend mijmeren over onze diepste roeping. Laten we bewust leven en ons de vraag stellen waarvoor we kiezen: voor een cultuur van de dood, of voor een cultuur van het leven.
Laat ons in evangelische vreugde kiezen voor God, kiezen voor het leven. Laat ons de liefde bezingen, ook in tijden van duisternis.
Laten we bidden
Heer,
wij bidden om uw genade
dat wij van binnenuit
mogen kiezen voor het leven,
voor verbondenheid met U
en liefde voor onze medemens.
Maak ons tot mensen
die vreugdevol uw evangelie leven.
En moge er vrede komen.
Amen.
Geliefde mensen, laten we het kruis omarmen als een weg van ware liefde. Laten we dit altijd biddend doen, vanuit een diepe verbondenheid met de Heer.
Zegen over deze dag.
Met een genegen groet, kris
Om mee op weg te gaan
Iedereen kent wel dat dagelijkse gevecht in zichzelf tussen licht en duisternis. Zijn we bereid om tijdens deze veertigdagentijd bewust te groeien en werkelijk te kiezen voor een cultuur van het leven, ook in ons eigen hart? Durven we heel gericht keuzes te maken die het leven – de liefde dus – dienen? Moge de Heer hierbij onze levende wegwijzer zijn.
Blog ‘Van Woord naar leven’
Reageren of uitwisselen betreffende de lezingen of de overweging, kan via de blog ‘Van Woord naar leven’.
Om de kwaliteit van het gesprek te waarborgen worden de reacties geplaatst na moderatie.