donderdag in week 5 door het jaar
Uit het eerste boek Koningen 11, 4-13
De vele contacten van koning Salomo met andere werelden brachten allerlei mannen en vrouwen naar Jeruzalem. Door sommige vrouwen werd Salomo verleid ook andere godsdiensten binnen te laten. Zo bracht hij het Verbond met de éne, ware God in het gedrang.
Op zijn oude dag verleidden de vrouwen Salomo ertoe andere goden te gaan dienen en was hij de Heer, zijn God, niet meer met hart en ziel toegedaan zoals zijn vader David dat was geweest. Salomo begon Astarte te vereren, de godin van de Sidoniërs, en Milkom, de gruwelijke god van de Ammonieten. Hij deed wat slecht is in de ogen van de Heer en was de Heer niet zo trouw als zijn vader David. Hij liet op een heuvel in de buurt van Jeruzalem een offerplaats maken ter ere van Kemos, de gruwelijke god van Moab, en ter ere van Moloch, de gruwelijke god van de Ammonieten. Zo zorgde hij ervoor dat al zijn buitenlandse vrouwen wierook konden branden en offers konden brengen aan hun goden.
De Heer werd woedend op Salomo, omdat hij ontrouw was geworden aan Hem, de God van Israël, die hem tot tweemaal toe was verschenen en hem uitdrukkelijk had verboden andere goden te vereren. Omdat Salomo zich niet hield aan wat de Heer hem bevolen had, zei de Heer tegen hem: ‘Het is met jou zover gekomen dat je het verbond met Mij niet in acht neemt en je niet houdt aan de bepalingen die Ik je heb opgelegd. Daarom zal Ik het koningschap van je losscheuren en het aan een van je ondergeschikten geven. Maar omwille van je vader David zal Ik wachten tot na je dood, en pas je zoon het koningschap ontnemen. En omwille van mijn dienaar David en omwille van Jeruzalem, de stad die Ik heb uitgekozen, zal Ik je zoon niet het hele koninkrijk ontnemen; één stam zal Ik hem laten houden.’
Ps. 106, 3 + 4 + 35 + 36 + 37 + 40
Refr.: De mond van de rechtvaardige spreekt wijsheid.
Gelukkig wie zich houden aan het recht
en doen wat rechtvaardig is, telkens weer.
Denk aan mij, Heer, uit liefde voor uw volk,
zie naar mij om, U die redding brengt.
Uw volk vermengde zich zelfs met hen
en namen hun gewoonten over,
vereerden hun godenbeelden
en raakten verstrikt in hun netten.
Zij brachten hun zonen en dochters
ten offer aan de demonen.
Toen ontstak de Heer in toorn,
Hij gruwde van zijn volk, zijn liefste bezit.
Alleluia. (Ps. 119, 105)
Uw woord is een lamp voor mijn voet,
een licht op mijn pad.
Alleluia.
Uit het evangelie volgens Marcus 7, 24-30
Jezus is er voor allen. Ook andere volkeren kunnen op Hem rekenen. Al namen sommige Joden dit niet, Hij is goed voor allen. De genezing van de dochter van de heidense vrouw wil dit ook onderlijnen. Durven wij goed zijn voor iedereen? Ook voor uitgestotenen?
Jezus vertrok naar de omgeving van Tyrus. Daar nam Hij zijn intrek in een huis, en hoewel Hij niet wilde dat iemand dat te weten zou komen, lukte het Hem niet onopgemerkt te blijven. Integendeel, er kwam al meteen een vrouw die over Hem gehoord had naar Hem toe, en zij viel voor zijn voeten neer. Ze had een dochter die door een onreine geest bezeten was. Deze vrouw was van Syro-Fenicische afkomst en geen Jodin; ze smeekte Hem om bij haar dochter de demon uit te drijven.
Hij zei tegen haar: ‘Eerst moeten de kinderen genoeg te eten krijgen; het is niet goed om het brood voor de kinderen aan de honden te voeren.’
De vrouw antwoordde: ‘Heer, de honden onder de tafel eten toch de kruimels op die de kinderen laten vallen.’
Hij zei tegen haar: ‘Omdat u dit zegt, ga naar huis, de demon heeft uw dochter al verlaten.’
En toen ze thuiskwam, lag haar kind op bed en bleek de demon verdwenen te zijn.
Van Woord naar leven
Jezus wilde alleen zijn. Willen we dat soms niet allemaal af en toe? Jezus ook.
Maar het werd Hem niet gegund. Een vrouw, nog wel een niet joodse, was naar Hem op zoek, vond Hem, en deed meteen beroep op de gave van genezing die Hij scheen te hebben. Over ondernemingszin gesproken…
De afwijzende opmerking van Jezus bracht haar niet van haar stuk, integendeel. Ze bleef steevast bij haar besluit, ging de discussie niet uit de weg en bracht haar ziek dochtertje tot bij Hem. Haar doorzettingsvermogen toont Jezus hoe ernstig ze het bedoelt. Wat een geloof!
Het moet Jezus ontroerd hebben. Hij geneest het meisje.
Mooi is de nederigheid van de vrouw. Ze vroeg enkel wat kruimels, erop vertrouwend dat dit zou volstaan. Ze vroeg geen grootse dingen, geen opvallende, enkel wat overschot. Gelovend dat dit genoeg zou zijn. Over geloof gesproken…
Laten we met onze noden gaan naar de Heer, in een diep geloof en een sterk vertrouwen.
En laten we ook bidden voor elkaar, dat de Heer ons moge aanraken.
En laat ons, in verbondenheid met Hem, werken om het kwade uit de wereld te helpen.
kris
Reageren of uitwisselen betreffende de overweging kan via de blog Van Woord naar leven.
Laten wij bidden
Vader,
mogen wij in het waaien van uw Geest het vertrouwen vinden met al onze noden naar de Heer te gaan. Moge uw wil geschiede.
Door Christus, onze Broeder en Heer.
Amen.
De Bijbelteksten zijn ontleend aan de NBV21, © Nederlands-Vlaams Bijbelgenootschap.
De korte inleidingen op de lezingen zijn van de hand van Kris.
Scholastica van Monte cassino (+ 543)
Scholastica van Monte Cassino, Italië & Juvigny-sur-Loison, Frankrijk; kluizenares
Zij zou een zus geweest zijn – volgens sommigen zelfs de tweelingzus – van Sint Benedictus († 547; feest 11 juli), de grondlegger van het westerse monnikendom, en stichter van de Benedictijner kloosterorde. Scholastica wordt beschouwd als de eerste benedictines.
Zij en haar broer werden geboren rond het jaar 480 in een rijke familie te Nurcia in de Italiaanse landstreek Umbrië. Volgens de bronnen zou hun moeder tijdens de bevalling bezweken zijn. De twee kinderen hielden dolveel van elkaar en trokken overal samen op tot het moment aanbrak dat Benedictus naar Rome ging om er zijn studies voort te zetten.
Reeds als klein meisje was Scholastica aan God toegewijd. Zodra zij kon, zocht zij de nabijheid van haar broer weer op. Aanvankelijk was zij naar een vrouwenklooster gegaan in de buurt van Subiaco; want daar was Benedictus zijn leven als monnik in de eenzaamheid begonnen. Later, toen Benedictus verhuisde naar de Monte Cassino, trok zij zich niet ver daar vandaan in de eenzaamheid terug. Eenmaal per jaar zocht ze haar broer op en voerde met hem een geestelijk gesprek. Daartoe verlieten ze beiden hun verblijfplaats en ontmoetten elkaar in het gastenkwartier van het nabijgelegen kloostergebouw. Ze spraken enkele uren met elkaar, genoten samen het uiterst sobere avondmaal en na de gebeden ging elk weer terug naar zijn of haar eigen plek.
Bij gelegenheid van wat later hun laatste gesprek zou blijken te zijn, uitte Scholastica bij het vallen van de avond haar verlangen, dat ze de hele nacht samen in gesprek en gebed zouden doorbrengen. Maar haar broer wilde liever naar zijn klooster terug. Zo had hij het zelf in zijn Regel aan zijn onderdanen bevolen. Door niets liet hij zich vermurwen. Het gaf trouwens geen pas dat een monnik en een kluizenares in elkaars nabijheid de nacht doorbrachten, al was het dan ook om te bidden en geestelijke gesprekken te voeren. Benedictus had op dit punt in zijn leven al moeilijke strijd moeten leveren. Daar wilde hij trouw aan blijven.
Maar Scholastica hield aan. Toen zij merkte dat Benedictus geen krimp gaf, bad zij de hemel om hulp. Op datzelfde moment barste er zulk een onstuimig noodweer los dat het werkelijk onmogelijk was om zich daarin te begeven. Benedictus was verbijsterd: “Moge God je vergeven, maar wat heb je gedaan, mijn zusje?”
“Toen jij niet wou luisteren, heb ik God mijn wens voorgelegd. Hij luistert wel, want je kunt met geen mogelijkheid naar huis.”
De volgende morgen keerde elk terug naar de eigen verblijfplaats. Drie dagen nadien zag Benedictus door het venstertje van zijn hut een sneeuwwitte duif ten hemel vliegen, en hij besefte dat dit een teken was, dat zijn zuster was gestorven en dat haar smetteloze ziel opging naar God.
Hij liet haar in zijn kloostergemeenschap begraven, en bepaalde dat hij straks in hetzelfde graf zou worden bijgezet, want hij wilde niet dat de dood hen van elkaar zou scheiden.
Zij is patrones van de benedictinessen. Haar voorspraak wordt ingeroepen tegen regen, onweer en blikseminslag.
Zij wordt afgebeeld in het zwarte ordeskleed van de benedictinessen, met het regelboek bij zich, en in gezelschap van een duif (herinnering aan het visioen van Benedictus waarin hem de dood van zijn zus werd geopenbaard). Vaak wordt het gesprek afgebeeld dat broer en zus, Benedictus en Scholastica, samen hadden.
Bron: Heiligen.net
Laten wij bidden
Vader,
mogen wij in het waaien van uw Geest het vertrouwen vinden met al onze noden naar de Heer te gaan. Moge uw wil geschiede.
Door Christus, onze Broeder en Heer.
Amen.