donderdag in week 32 door het jaar
Uit de brief van Paulus aan Filémon 7-20
Paulus drukt zijn fijngevoelige liefde uit in zijn brief aan Filémon. De slaaf Onesimus was bij Filémon gevlucht. Paulus had hem opgenomen en bekeerd. Zoals gebruikelijk moest hij hem terugsturen. Hij voegt er het verzoek aan toe hem alles te vergeven en hem op te nemen als vriend.
Dierbare,
uw liefde heeft mij veel vreugde en troost gegeven, broeder, want door u voelen de heiligen zich gesterkt. Hoewel ik in eenheid met Christus het volste recht heb u te zeggen wat u moet doen, geef ik vanwege uw liefde de voorkeur aan een verzoek – ik, Paulus, een man van respectabele leeftijd, die nu ook nog gevangenzit omwille van Christus Jezus.
Ik zou u om een gunst willen vragen voor iemand die tijdens mijn gevangenschap mijn kind is geworden: Onesimus. Hij was u destijds niet van nut, maar nu kan hij zowel u als mij goede diensten bewijzen. Ik stuur hem naar u terug, hoewel hij me na aan het hart ligt en ik hem graag bij me gehouden had. Dan had hij namens u voor mij kunnen zorgen nu ik omwille van het evangelie gevangenzit. Maar ik heb zonder uw medeweten niets willen ondernemen, want u moet mij niet een gunst verlenen omdat ik u onder druk zet, maar omdat u het zelf wilt.
Misschien hebt u hem korte tijd moeten missen om hem voor altijd terug te krijgen, niet meer als een slaaf, maar als veel meer dan dat, als een geliefde broeder. Voor mij is hij dat al, hoeveel te meer moet hij het dus voor u zijn, zowel in het dagelijks leven als in het geloof in de Heer. Dus, als u met mij verbonden bent, ontvang hem dan zoals u mij zou ontvangen.
En mocht hij u hebben benadeeld of u iets schuldig zijn, breng het mij dan in rekening. Ik, Paulus, schrijf hier eigenhandig neer dat ik u zal betalen. Ik ga er dan maar aan voorbij dat u mij uw eigen leven schuldig bent.
Kom, broeder, bewijs mij deze dienst omwille van de Heer, stel mij omwille van Christus gerust.
Psalm 146, 7-10
Refr.: Gelukkig wie hulp zoekt bij Jakobs God.
De Heer doet recht aan de verdrukten,
brood geeft aan de hongerigen.
De Heer bevrijdt de gevangenen.
De Heer opent de ogen van blinden,
de Heer richt de gebogenen op,
de Heer heeft de rechtvaardigen lief.
De Heer beschermt de vreemdelingen,
wezen en weduwen steunt Hij,
maar goddelozen richt Hij te gronde.
De Heer is koning tot in eeuwigheid,
je God, Sion, van geslacht op geslacht.
Vers voor het evangelie (1 Tes 2, 13)
Alleluia.
Ontvang het woord van God,
niet als een boodschap van mensen,
maar als wat het werkelijk is:
het woord van God,
dat werkzaam is in u,
die gelooft.
Alleluia.
Uit het evangelie volgens Lucas 17, 20-25
Vlak bij ons, in onze medemens, in onze taak, in zijn Woord, in zijn sacrament komt de Heer. Leven wij vanuit deze realiteit?
Toen de farizeeën Jezus vroegen wanneer het koninkrijk van God zou komen, antwoordde Hij hun: ‘De komst van het koninkrijk van God laat zich niet aanwijzen, en men kan niet zeggen: “Kijk, hier is het!” of: “Daar is het!” Maar weet wel: het koninkrijk van God ligt binnen uw bereik.’
Tegen de leerlingen zei Hij: ‘Er komt een tijd dat jullie ernaar zullen verlangen een van de dagen van de Mensenzoon te zien, maar jullie zullen die dag niet meemaken. Dan zullen de mensen tegen jullie zeggen: “Kijk daar!” of: “Kijk hier!” Maar doe dat niet en schenk er geen aandacht aan. Want zoals de bliksem licht geeft wanneer hij van de ene naar de andere kant van de hemel flitst, zo zal de Mensenzoon verschijnen. Maar eerst moet Hij veel lijden en door deze generatie verworpen worden.’
Van Woord naar leven
Vandaag zegt Jezus ons: ‘De komst van het koninkrijk van God laat zich niet aanwijzen, en men kan niet zeggen: “Kijk, hier is het!” of: “Daar is het!” Maar weet wel: het koninkrijk van God ligt binnen uw bereik.’
Het huis waar we wonen, de plek waar we werken, de plaats waar we mensen ontmoeten, de gemeenschap waartoe we behoren, de school of univ waar we studeren, onze straat, dorp of stad,… allemaal plaatsen waar Jezus tot ons komt. In die zin is het Rijk Gods voortdurend midden onder ons. Daar is Hij, bemint Hij, roept Hij op.
Christus’ aanwezigheid is voor onze lichamelijke ogen niet altijd zo duidelijk. Maar wie kijkt met de ogen van het geloof, met de ogen van de Geest, zal de Heer aanwezig weten. Dit ‘aanwezig weten’ zal voor de gelovige meer en meer een vanzelfsprekendheid worden in de mate dat hij zich geeft aan die aanwezigheid. Hij zal zich maar al te graag nestelen in Christus’ tegenwoordigheid, opdat hij gelovig weet dat Christus de bron is van zijn liefhebben, en dat hij van Hem de genade zal krijgen te kunnen liefhebben naar Gods wil.
Liefhebbend zal de gelovige bidden, biddend zal hij liefhebben.
Een stille vrede, die zijn wortels vindt in God zelf, zal de minnende motor zijn van z’n biddend handelen. En meer dan hij zal vermoeden zal Jezus door hem heen al weldoende rondtrekken; zijn genade gevend aan allen die hij (Hij) ontmoet en waarvoor hij bidt.
Ja, het Rijk Gods is midden onder ons.
Laat ons ‘ja’ zeggen, in de liefde van de Geest.
Een gezegende donderdag
kris
Reageren of uitwisselen betreffende de overweging kan via de blog Van Woord naar leven.
Laten wij bidden
Heer God,
doe ons inzien dat Gij ten allen tijde onder ons en in ons zijt, als een levende oproep U te beminnen in elk gebeuren en in iedere mens.
Kom heilige Geest, maak ons arm en leeg, maak ons vrij voor Jezus die zo graag door ons, met ons en in ons zijn genezend en bevrijdend werk wil verder zetten.
Om deze genade bidden wij, in Christus, onze Heer.
Amen.
De Bijbelteksten zijn ontleend aan de NBV21, © Nederlands-Vlaams Bijbelgenootschap.
De korte inleidingen op de lezingen zijn van de hand van Kris.
Leo de Grote († 461)
Leo I (440-461) was de eerste paus die verkondigde dat de opvolger van Petrus niet alleen pastor van Rome is maar ook die van de Universele Kerk. Verder staat hij bekend als de ontwerper van het dogma van de Twee Naturen van Christus. Hij wordt vereerd in zowel de Latijnse als de Byzantijnse kerken.
Diaken in Rome
Leo, zoon van Quintianus, werd rond 400 in Toscane geboren. Een vroege historische bron over zijn leven meldt dat hij diaken onder paus Coelestinus I was. In Rome ontwikkelde hij zich tot een man van gezag. Tijdens het pontificaat van Sixtus III werd hij door keizer Valentinianus als diplomaat naar Gallië gestuurd om er te bemiddelen in een politiek geschil tussen twee provinciebestuurders. Toen Sixtus in 440 overleed werd Leo, die nog in Gallië verbleef, tot zijn opvolger gekozen. In september van dat jaar werd hij in Rome tot bisschop gewijd.
Pauselijk primaatschap
Het pontificaat van Leo was cruciaal in de geschiedenis van het pausschap. Hij was de eerste bisschop van Rome die het primaatschap van de opvolger van Petrus leerstellig naar voren bracht. Volgens hem was de paus niet alleen verantwoordelijk voor het bisdom Rome, maar was hij tevens pastor van de universele Kerk.
Twee naturen van Christus
Als krachtige bestrijder van theologische dwaalleren wist hij niet alleen in de Latijnse Kerk maar ook in de Griekse Kerk respect af te dwingen. De oosterse synode van Efeze (449), die vasthield aan het monofysitisme, noemde hij de ‘roverssynode’. Het monofysitisme leerde dat de menselijke natuur van Christus geheel was opgegaan in zijn goddelijke natuur. Naar aanleiding van deze dwaling schreef hij een dogmatische brief aan patriarch Flavianus van Constantinopel. Daarin zette hij de orthodoxe leer uiteen: Christus heeft zowel een menselijke als goddelijke natuur. Op het Concilie van Chalcedon (451) werd zijn brief aan Flavianus voorgelezen. Onder luid gejuich aanvaardden de concilievaders de Tweenaturenleer van paus Leo. Dit versterkte het pauselijk gezag in de gehele katholieke Kerk.
Attila de Hun
Beroemd is het verhaal dat Leo in 452 Attila de Hun bij Mantus wist te bewegen het Italische schiereiland te verlaten. Rome was in die tijd niet meer de mogendheid die het eens geweest was en de militaire verdediging van de stad stelde nog maar weinig voor. Zonder Leo’s tussenkomst zou Rome door de gevreesde aanvoerder van barbaarse ruiterlegers met de grond gelijkgemaakt zijn. Een legende vertelt dat Attila, bijgenaamd ‘de gesel Gods’, zich had teruggetrokken omdat hij in een visioen gezien had dat de apostelen Petrus en Paulus vanuit de hemel hun zwaarden dreigend op hem richtten.
Kort na zijn ontmoeting met Attila moest Leo opnieuw zijn bisschopsstad verdedigen. Hij weerhield de Vandalenkoning Genserik van moord en brandstichting in Rome. De paus wist echter niet te voorkomen dat de stad geplunderd werd.
Leo Magnus
Leo I stierf op 10 november 461. Hij wordt vereerd als toonbeeld van goed herderschap, omdat hij zijn kudde wist te beschermen tegen de barbaren, zijn gelovigen de ware leer voorhield en over de eenheid van de Kerk waakte. Gregorius I (540-604) en hij zijn de enige pausen die na hun dood de titel Magnus (‘De Grote’) kregen. Leo de Grote ligt begraven in de Sint-Pietersbasiliek van Vaticaanstad. Paus Benedictus XIV verhief hem in het jaar 1754 tot Kerkleraar.
Liturgische gedachtenis
De liturgische gedachtenis van Sint Leo I stond op de oude Romeinse kalender op 11 april. Thans viert de Latijnse Kerk zijn gedachtenis op zijn sterfdag: 10 november. De Griekse en Slavische kerken gedenken hem op 18 februari.
Bron: KRO-NCRV
Laten wij bidden
Heer God,
doe ons inzien dat Gij ten allen tijde onder ons en in ons zijt, als een levende oproep U te beminnen in elk gebeuren en in iedere mens.
Kom heilige Geest, maak ons arm en leeg, maak ons vrij voor Jezus die zo graag door ons, met ons en in ons zijn genezend en bevrijdend werk wil verder zetten.
Om deze genade bidden wij, in Christus, onze Heer.
Amen.