donderdag in week 21 door het jaar
Uit eerste brief van Paulus aan de Tessalonicenzen 3, 7-13
Het is de grootste vreugde in het apostolaat te kunnen vaststellen dat anderen standhouden in het geloof. Paulus kent ook deze vreugde. Maar hij wijdt haar aan de Heer die dit alles bewerkt. Daarom is hij Hem zo dankbaar en bidt hij dat allen toenemen in liefde voor elkaar.
Broeders en zusters, we zijn we over u gerustgesteld. In al onze nood en ellende voelen we ons gesterkt door uw geloof, want nu opnieuw blijkt dat de Heer uw fundament is, leven we weer op. Kunnen we God ooit genoeg voor u danken? Kunnen we Hem ooit genoeg danken voor de vreugde die Hij ons met u geschonken heeft? Wij bidden dag en nacht met volle overgave dat we u weer zullen zien en kunnen aanvullen wat er nog aan uw geloof ontbreekt. Mogen God, onze Vader, en onze Heer Jezus ons pad naar u leiden. Moge de Heer uw liefde voor elkaar en ieder ander groter maken, zodat uw liefde even overvloedig wordt als onze liefde voor u. Moge de Heer u door die liefde kracht geven, zodat u zuiver en heilig voor onze God en Vader zult staan wanneer onze Heer Jezus komt met al de zijnen. Amen.
Psalm 90, 3 + 4 + 12 + 13 + 14 + 17
Refr.: Vervul ons in de morgen met uw liefde.
U doet de sterveling terugkeren tot stof
en zegt: ‘Keer terug, mensenkind.’
Duizend jaar zijn in uw ogen
als de dag van gisteren die voorbij is,
niet meer dan een wake in de nacht.
Leer ons zo onze dagen te tellen
dat wijsheid ons hart vervult.
Keer u tot ons, Heer – hoe lang nog?
Ontferm u over uw dienaren.
Vervul ons in de morgen met uw liefde,
laat ons van blijdschap juichen, al onze dagen.
Laat ons uw genade zien, Heer, onze God.
Bevestig het werk van onze handen,
het werk van onze handen, bevestig dat.
Uit het evangelie volgens Matteüs 24, 42-51
In een toespraak over de eindtijd, spoort Jezus ons aan waakzaam te zijn en onze tijd goed te gebruiken. Wij kennen dag noch uur van de laatste komst van de Heer.
Jezus sprak tot zijn leerlingen:
‘Wees waakzaam, want jullie weten niet op welke dag jullie Heer komt.
Besef wel: als de heer des huizes had geweten in welk deel van de nacht de dief zou komen, dan zou hij wakker gebleven zijn en niet in zijn huis hebben laten inbreken. Daarom moeten ook jullie klaarstaan, want de Mensenzoon komt op een tijdstip waarop je het niet verwacht.
Wie is die betrouwbare en verstandige dienaar die de heer heeft aangesteld over zijn huispersoneel om hun op tijd te eten te geven? Gelukkig de dienaar die daarmee bezig is wanneer zijn Heer komt. Ik verzeker jullie: Hij zal hem aanstellen over alles wat Hij bezit.
Slecht is echter de dienaar die bij zichzelf zegt: Mijn Heer blijft voorlopig nog weg, en die zijn mededienaren begint te slaan en het met dronkaards op een slempen zet. Dan zal de Heer van die dienaar komen op een dag waarop hij het niet verwacht en op een tijdstip dat hij niet kent, en Hij zal hem straffen met zijn zwaard en hem het lot van de huichelaars laten ondergaan; daar zal hij met hen jammeren en knarsetanden.’
Van Woord naar leven
Vandaag horen we de psalmist zingen: Vervul ons in de morgen met uw liefde.
Oh mensen, wat een genade is het in alle vroegte op te staan om God aanbiddend en dankend de dag van Hem te ontvangen. Los van alles, alleen met Hem.
Ok, het vraagt wat om uit je warm bed op te staan terwijl het niet echt ‘moet’. Maar geloof me, de vroege morgen is een prachtige tijd om te treden voor Gods Aangezicht. Gewoon daar zitten, je handen open, met of zonder woorden, je hart in het Zijne, in Hem biddend, van Hem ontvangend.
En natuurlijk zullen we niet altijd die gelukzalige gevoelens hebben Hem aanwezig te weten. Integendeel. Een gebedsweg die trouw gegaan wordt is doorgaans getekend door dorst, woestijn, verlangen naar. De ene periode al meer dan de andere.
In het gebed gaat het er ook niet om Hem te voelen of niet. Gelovig weten dat Hij er is zou moeten volstaan. Wie dit laatste klaarspeelt is volwassen geworden in het geloof; een geloof dat puur is, omwille van God, los van gevoelens, franjes, sfeertjes.
Terug naar onze psalmist. Het loont de moeite jezelf dagelijks de discipline op te leggen vroeg uit de veren te wippen om je te laten vullen met Gods liefde, om vanuit een innig samen-zijn met de Heer de dag tegemoet te treden, zijn liefde dragend en uitdragend. Velen, en ook jijzelf, zullen daar baat bij hebben. Want God zal een gezicht krijgen.
Gewoon doen. Los van gevoelens, er wel of geen zin voor hebben, of wat dan ook.
Gewoon doen. Het loont de moeite!
kris
Reageren of uitwisselen betreffende de overweging kan via de blog Van Woord naar leven.
Laten wij bidden
Goede God,
geef ons liefde voor het gebed, bijzonder voor het gebed in alle vroegte. Moge het momenten zijn van diepe genade, momenten van innig samen-zijn met U, in Christus, in de liefde van uw Geest. Ja heer God, geef ons liefde voor het gebed. Het zal de wereld zo’n deugd doen.
In Christus’ naam.
Amen.
De Bijbelteksten zijn ontleend aan de NBV21, © Nederlands-Vlaams Bijbelgenootschap.
De korte inleidingen op de lezingen zijn van de hand van Kris.
Elisabeth Bichier des Ages († 1838)
La Puye bij Poitiers, Frankrijk; stichteres
Zij werd in 1773 uit adellijke ouders geboren op kasteel Ages in de buurt van de Franse stad Bourges. Ze was zestien, toen de Franse Revolutie uitbrak en negentien toen haar vader stierf. Omdat haar moeder ziekelijk was, zag zij zich genoodzaakt op eigen houtje te vechten voor het behoud van het familiegoed tegen de krachten van de Revolutie.
Misschien juist omdat de Revolutie zich uitdrukkelijk keerde tegen de kerk, voelde zij zich geroepen om ook daar pal te staan voor de geloofsschat die aan de Kerk was toevertrouwd. Zijzelf voelde zich aangetrokken tot een kloosterleven bij de trappistinnen. Maar een ontmoeting met pater André Fournet († 1834; feest 13 mei) gaf een beslissende wending aan haar leven. Hij liet haar zien, dat mensen zoals zij nu het hardste nodig waren op het platteland. De Revolutie had immers ontzettend huisgehouden: ontelbare geestelijken, religieuzen en leken-gelovigen waren verbannen, gevlucht, gedood of ontrouw geworden aan hun roeping. Er moest aan wederopbouw gedaan worden; onderwijs, ziekenverpleging en armenzorg waren bitter hard nodig.
Met behulp van Pater André stichtte zij de Congregatie van het Heilig Kruis; het moederhuis was het familiedomein. In 1820 zag zij zich genoodzaakt te verhuizen naar La Puye ten oosten van Poitiers, omdat zich intussen meer dan zestig mede-zusters rond haar hadden verzameld. En dat, terwijl zij een uiterst strenge selectie toepaste. Zij weigerde alle vrouwen, bij wie het volgens haar ontbrak aan energie of bij wie toewijding alleen maar betekende toewijding aan zichzelf. Haar congregatie verspreidde zich over heel Frankrijk tot in Baskenland toe, waar zij hulp kreeg van Pater Michel Garicoïts († 1863; feest 14 mei). Later zouden haar zusters bekend worden onder de naam ‘Dochters van Sint Andreas’, een eerbeton aan Pater André Fournet. Ze stierf na een jaar van ernstige ziekte.
In 1947 werd ze door paus Pius XII zalig verklaard.
Bron: Heiligen.net
Laten wij bidden
Goede God,
geef ons liefde voor het gebed, bijzonder voor het gebed in alle vroegte. Moge het momenten zijn van diepe genade, momenten van innig samen-zijn met U, in Christus, in de liefde van uw Geest. Ja heer God, geef ons liefde voor het gebed. Het zal de wereld zo’n deugd doen.
In Christus’ naam.
Amen.