donderdag in de 7e paasweek
Uit de Handelingen van de Apostelen 22, 30 + 23, 6-11
Paulus, Jood uit de farizeïsche familie, verbeten christenvervolger, werd de grote verbreider en prediker van het christelijk ideaal. Hij wordt dan ook door Joodse tegenhangers voor de rechter gedaagd, waar hij Saduceeën en Farizeeën tegen elkaar uitspeelt. De lezing voorspelt tevens Paulus’ geloofsgetuigenis in Rome.
Omdat de tribuun nauwkeurig wilde vaststellen welke beschuldiging door de Joden tegen Paulus werd ingebracht, liet hij hem de volgende dag uit de gevangenis halen en verordonneerde hij dat de hogepriesters en het hele Sanhedrin bijeen moesten komen. Hij liet Paulus naar het tempelgebouw brengen om voor hen te verschijnen.
Paulus wist dat het Sanhedrin deels uit Sadduceeën bestond en deels uit Farizeeën, en daarom riep hij hun toe: ‘Broeders, ik ben een Farizeeër uit een geslacht van Farizeeën, en ik sta hier terecht omwille van de verwachting dat de doden zullen opstaan!’
Toen hij dit gezegd had, ontstond er onenigheid tussen de Farizeeën en de Sadduceeën en raakte de vergadering verdeeld. De Sadduceeën beweren immers dat er geen opstanding is en dat engelen en geesten niet bestaan, maar de Farizeeën geloven zowel het een als het ander.
Er ontstond groot tumult, en enkele schriftgeleerden uit de kring van de Farizeeën stonden op en betoogden heftig: ‘Wij vinden dat deze man niets heeft misdaan! Het kan toch dat een geest of een engel met hem gesproken heeft?’
Toen de onenigheid nog toenam, vreesde de tribuun dat Paulus door de leden van het Sanhedrin verscheurd zou worden. Hij liet een afdeling soldaten komen om hem te ontzetten en hem terug te brengen naar de kazerne.
Die nacht kwam de Heer bij Paulus en zei: ‘Houd moed! Want zoals je in Jeruzalem getuigenis van mij hebt afgelegd, zo moet je ook in Rome van mij getuigen.’
Psalm 16, 1 + 2a + 5 + 7 + 8 + 9 + 10 + 11
Refr.: Behoed mij, God, ik schuil bij U.
Behoed mij, God, ik schuil bij U.
Ik zeg tot de Heer: U bent mijn Heer,
mijn geluk, niemand gaat U te boven.
Heer, mijn enig bezit, mijn levensbeker,
U houdt mijn lot in handen.
Ik prijs de Heer die mij inzicht geeft,
zelfs in de nacht spreekt mijn geweten.
Steeds houd ik de Heer voor ogen,
met Hem aan mijn zijde wankel ik niet.
Daarom verheugt zich mijn hart en juicht mijn ziel,
mijn lichaam voelt zich veilig en beschut.
U levert mij niet over aan het dodenrijk
en laat uw trouwe dienaar het graf niet zien.
U wijst mij de weg naar het leven:
overvloedige vreugde in uw nabijheid,
voor altijd een lieflijke plek aan uw zijde.
Uit het evangelie volgens Johannes 17, 20-26
Aan het slot van zijn hogepriesterlijk gebed, vraagt Jezus dat alle gelovigen mogen één zijn in broederlijke liefde. Deze eenheid is een deelname aan de eenheid die er is in God tussen Vader, Zoon en Geest. Jezus is ervoor gestorven. Wat doen wij voor de realisatie van die eenheid ?
Jezus sloeg zijn ogen op naar de hemel en zei:
‘Ik bid niet alleen voor hen, maar voor allen die door hun verkondiging in mij geloven.
Laat hen allen één zijn, Vader. Zoals U in mij bent en Ik in U, laat hen zo ook in ons zijn, opdat de wereld gelooft dat U mij hebt gezonden.
Ik heb hen laten delen in de grootheid die U mij gegeven hebt, opdat zij één zijn zoals wij: Ik in hen en U in mij. Dan zullen zij volkomen één zijn en zal de wereld begrijpen dat U mij hebt gezonden, en dat U hen liefhad zoals U mij liefhad.
Vader, U hebt hen aan mij geschonken, laat hen dan zijn waar Ik ben. Dan zullen zij de grootheid zien die U mij gegeven hebt omdat U mij al liefhad voordat de wereld gegrondvest werd.
Rechtvaardige Vader, de wereld kent U niet, maar Ik ken U, en zij weten dat U mij hebt gezonden.
Ik heb hun uw Naam bekendgemaakt en dat zal Ik blijven doen, zodat de liefde waarmee U mij liefhad in hen zal zijn en Ik in hen.’
Van Woord naar leven
Jezus bidt: ‘Vader, Ik heb hun uw Naam bekendgemaakt en dat zal Ik blijven doen, zodat de liefde waarmee U mij liefhad in hen zal zijn en Ik in hen.’
De zending van Jezus bestond erin de Naam van de Vader bekend te maken. Dat heeft Hij gedaan, dat zal Hij blijven doen zolang de mensheid bestaat. Hij zal dit doen zodat de liefde waarmee de Vader Hem liefheeft ook in ons zou zijn. Door zijn eenheid met de Vader, is Jezus liefde zoals de Vader dat is. Door Christus’ tegenwoordigheid in ons maakt Hij het ons mogelijk te delen in die liefde. Groots.
Een ver-van-ons-bed-gebeuren? Nee, dat hoeft het niet te zijn. Deze mystieke beleving van het evangelie is voor elke mens weggelegd, voor ieder van ons; ook voor u.
Als we aan het woord ‘mystiek’ denken, dan denken we al snel aan heiligen, aan begenadigde personen. Het is natuurlijk waar dat deze mensen dikwijls echte mystici waren. Zij waren ver gevorderd op de weg die ze te gaan hadden, ze waren zeer diep gegroeid in het versmelten met Christus’ liefde, met Hemzelf. Dat maakte hen tot mystici. Niet enkel hun voorbeeld, maar dikwijls ook de geschriften die ze nalieten zijn ware schatten voor de Kerk, voor ieder van ons; bronnen die aanzetten tot steeds meer en diepere liefde voor de Heer en Gods wil in ons leven. God zij dank zijn vele van hun geschriften doorheen de geschiedenis bewaard gebleven en steeds weer opnieuw beschikbaar gesteld om ze te raadplegen, te bestuderen, er uit te putten.
Maar weet dat die mystici mensen waren zoals u en ik. Ook zij stonden iedere morgen op en gingen iedere avond slapen, gingen naar de wc, maakten eten, onderhielden hun woonst (als ze die hadden), deden hun arbeid, enz. Ook zij kenden hun gevechten, hun twijfels, hun moeheid,… Maar ze gingen ervoor, ieder in zijn of haar spiritualiteit, hen door God geschonken. Ze gingen ervoor, dikwijls met veel moeite, met vallen en telkens opnieuw weer opstaan. Ja, net zoals u en ik.
Al goed (ja God zij dank!) is het hart van God gekenmerkt door een mateloze goddelijke barmhartigheid. Onlangs las ik nog woorden van Manu Van Hecke (de abt van de trappistengemeenschap in West-Vleteren) die hij uitsprak op een spiritualiteitsdag te Gent enkele jaren terug. Ik wil zijn woorden graag met je delen: “Jezus toont ons de weg naar barmhartigheid. Hij toont wie de Vader is. De Vader is altijd op zoek naar ons. Barmhartigheid heeft alles te maken met de pijn in Gods hart om onze onvolkomenheid. God weet weg met ons kwaad. Hij kan het aan als we ‘neen’ zeggen. Daarom zeggen we het drie keer voor de communie: ‘Lam Gods dat wegdraagt de zonden van de wereld’. God is geen bulldozer. Hij komt als een kwetsbaar lam. Zo gaat God met ons om. Daar ligt de bron van ons leven. Zo is onze God. Amen.”
Inderdaad, zo is God, zo gaat Hij met ons om. Zijn we nog niet zo ver gevorderd als de grote mystici? Voor God geen probleem. In Christus klopt Hij aan en wacht tot we ons werpen in zijn barmhartigheid. Kom, laat ons de sprong wagen. Innerlijke vrede staat je te wachten.
kris
Reageren, je eigen woordje plaatsen, of uitwisselen over de overweging, kan via de blog Van Woord naar leven.
Laten wij bidden
Dank U, Vader, om uw barmhartigheid.
Wat zijt Gij groot! Geef ons de liefde, de nederigheid, ons in uw barmhartigheid te werpen, opdat wij door uw genade mogen groeien in ons leven ‘in de Heer’, in uw liefde. Kom heilige Geest.
In Christus’ naam. Amen.
De Bijbelteksten zijn ontleend aan de NBV21, © Nederlands-Vlaams Bijbelgenootschap.
De korte inleidingen op de lezingen zijn van de hand van Kris.
Bernardinus van Siena († 1444)
Bernardinus van Siena, ofm, Italiaanse volksprediker. Verbreidde de devotie tot de Heilige Naam van Jezus.
Bernardino degli Albizzeschi werd in 1380 geboren in het Toscaanse Massa Maritima als lid van een adellijke familie. Vrome tantes zetten zijn opvoeding voort, nadat hij op zijn zesde wees was geworden.
Op 17-jarige leeftijd studeerde Bernardinus aan de universiteit van Siena af in het burgerlijk en kerkelijk recht. In Siena was hij ook werkzaam in de verpleging van pestlijders. Daarbij raakte hij zelf besmet, maar overleefde de ziekte. In 1402 trad Bernardinus in bij de minderbroeders observanten, een beweging van mannelijke religieuzen die de Regel van Sint-Franciscus strikt wilden navolgen.
Bernardinus werd in 1404 priester gewijd. Hij reisde door heel Italië en trad overal op als volksprediker. In 1427 werd hij van ketterij beschuldigd. Paus Martinus V ontbood hem naar Rome, maar sprak hem vrij. Met zijn preken wist hij velen tot inkeer te brengen. Dat leverde hem uiteindelijk de titel ‘Apostel van Italië’ op.
Bernardinus stierf op 20 mei 1444 te L’Aquila, waar hij begraven werd in de kerk die later zijn naam zou dragen. Zijn medebroeder, vriend en oud-leerling Johannes van Capestrano bepleitte hartstochtelijk zijn canonisatie. Met succes, want paus Nicolaas V verklaarde hem al in 1450 heilig.
Voor de geschiedenis van de christelijke spiritualiteit is hij belangrijk wegens zijn verbreiding van de devotie tot de Heilige Naam van Jezus. Het monogram van deze devotie was IHS, de eerste drie Griekse hoofdletters van Jèsous, de vergriekste vorm van het Hebreeuwse woord Jesjoea, dat ‘JHWH redt’ betekent. IHS kan ook de afkorting zijn van de middeleeuwse schrijfwijze Jhesus of van Jesus Hominum Salvator (‘Jezus Redder van de mensen’).
Laten wij bidden
Dank U, Vader, om uw barmhartigheid.
Wat zijt Gij groot! Geef ons de liefde, de nederigheid, ons in uw barmhartigheid te werpen, opdat wij door uw genade mogen groeien in ons leven ‘in de Heer’, in uw liefde. Kom heilige Geest.
In Christus’ naam. Amen.