Elisabeth Anne Bayley-Seton († 1821)

Elisabeth Anne Bayley-Seton, Baltimore, Maryland, Amerika; stichteres

Zij werd in 1774 te New York geboren in het gezin van de episcopaalse arts Richard Bayley. Omdat moeder stierf bij de geboorte van het volgende kind, hertrouwde vader al het jaar daarop. Niet lang daarna vertrok hij naar Engeland om anatomie te gaan studeren. Hij wilde een zo goed mogelijk arts zijn. Hoewel hij gelovig niet bijzonder geïnteresseerd was, had hij veel hart voor zijn patiënten. Hij was bijvoorbeeld de eerste dokter die zijn patiënten in een eigen rijtuigje thuis ging opzoeken. Na twee jaar keerde hij terug. Met de opvoeding bemoeide hij zich weinig. Toch gaf hij zijn kinderen het beeld mee van een sociaal voelend man, met hart voor de armen en begiftigd met een flinke dosis heldhaftigheid. Trekken die we ook bij Elisabeth Anne zullen tegenkomen.

In tegenstelling tot haar vader was zij wel gelovig actief. Op haar zeventiende kwam zij in aanraking met de jonge zakenman William Magee Seton. Hij had al heel wat van de wereld gezien. Zo had hij een aantal jaren in de Italiaanse plaats Livorno doorgebracht en bij de rijke bankier Filicchis de fijne kneepjes van het vak geleerd. Hij was naar New York gekomen om er een nieuw bedrijf op te zetten. Bij de eerste ontmoeting viel William voor de schoonheid van Elisabeth, terwijl hij in Italië toch geleerd had in zaken nooit de voorzichtigheid uit het oog te verliezen… Zo trouwden de twee op 25 januari 1794 in de episcopaalse Holy Trinity Church te New York. Het werd een ‘High-Society’-huwelijk, en ook de eerste jaren van haar huwelijksleven worden gekenmerkt door bezoekjes over en weer, party’s, paardrijden, dansen en schouwburgbezoek. Elisabeth’s brieven uit die tijd sprankelen van enthousiasme en genieten. Intussen krijgen ze vijf kinderen: Anne Mary, William, Catherine, Richard en Rebecca.

Maar stilaan bekruipt haar het gevoel van ‘Is dit het nou? Moet ik niet meer met leven aanvangen dan gezelligheid nastreven en tijdverdrijf zoeken?’ Ze krijgt de kans de handen uit de mouwen te steken, als ze hoort dat honderden Ierse immigranten in quarantainebarakken verblijven onder de meest verwaarloosde omstandigheden. Vanuit haar kerk biedt ze hulp aan: voedsel, kleding, verzorging. Baby’s die hun moeder verloren hebben, geeft zij persoonlijk de borst. Hoewel haar vader onder de indruk is van haar heldhaftigheid, raadt hij haar dat ten strengste af, maar zij trekt zich daar niets van aan. Dan gaat het bedrijf van haar man failliet, en blijkt ook zijn gezondheid niet helemaal in orde. Haar leven verandert op slag: ze heeft veel zorgen aan haar hoofd, maar ze blijkt er uitstekend mee overweg te kunnen.

William wil terug naar Livorno, waar hij het vroeger zo goed heeft gehad; om advies in zaken, om beter te worden, om… nou ja, omdat hij denkt dat hij daar zal opknappen. Ze vertrekken per boot naar Italië. Vader is behoorlijk ziek en lijdt aan tuberculose, destijds vaak een dodelijke ziekte. Ze nemen alleen het oudste kind mee; de anderen blijven thuis. Bij aankomst in Italië mogen ze het land niet in, omdat men bang is voor besmettingsgevaar. De oude vrienden van William zijn er om ze welkom te heten; ook Elisabeths halfbroer staat op de kade. Hoe graag ze elkaar ook in de armen waren gevallen: het mocht niet. Ze moesten eerst een maand in quarantaine in het ‘pesthuis’. De omstandigheden waren armoedig en slecht. Hun vrienden sleepten van alles aan om hun het leven zo aangenaam mogelijk te maken. William lag al die tijd op een matras op de grond.

Na die maand betrokken ze een kamer in Pisa. Reeds acht dagen later stierf William. Elisabeth-Anne was op dat moment 29 jaar. In afwachting van de terugreis logeerde zij met haar 8-jarige dochter bij de schatrijke familie Filicchis. Hun huis telde wel honderd kamers. Dat alles vroeg om drommen personeel. Het waren overtuigde katholieken. Elke dag werd in de huiskapel de mis gelezen. In de stad bezocht Elisabeth-Anne de mooie kerken, die altijd open waren en waar je op elk moment van de dag even kon bidden. Het katholiek geloof was veel warmer en dichterbij dan haar eigen geloof waar ze zich met hart en ziel voor had ingezet.

Bij aankomst thuis in New York stond haar een zware taak te wachten: de opvoeding van haar vijf kinderen zonder man. Bijna onmiddellijk zocht zij contact met de plaatselijke katholieke gemeenschap. Zij trok zich niets aan van het commentaar uit haar omgeving. Het paste niet bij haar familie, bij haar maatschappelijk aanzien, katholieken waren vooral arme gevluchte Ieren, wat had ze daar te zoeken…? Op 14 maart, Aswoensdag 1805, ging zij over naar de katholieke kerk.

Haar werd gevraagd of zij in Baltimore, Maryland, een schooltje wilde openen en vooral aandacht wilde schenken aan het geloofsonderricht van de kinderen. Ze stemde toe en haar onderneming verliep voorspoedig. Ze kreeg de hulp van andere vrouwen en meisjes. Op aanraden van de plaatselijke bisschop maakte zij van het onderwijzeressenteam een zustercongregatie. Ze zouden leven volgens de kloosterregel van Vincentius a Paolo en noemden zich ‘The Sisters of Charity of St Joseph’ (= De Zusters van Barmhartigheid van Sint Jozef). Zo ontstond de eerste zustercongregatie in Amerika zelf. De eerste tien jaar deed Elisabth-Anne dienst als algemeen overste. Daarnaast vergat ze haar taak van moeder niet. Intussen had ze twee van haar dochters en twee van haar schoonzoons aan de tuberculose verloren. Zelf stierf ze op 4 januari 1821, zesenveertig jaar oud.
In 1963 werd ze door Paus Johannes XXIII († 1963; sterfdag 3 juni) zalig verklaard en heilig in 1975 door paus Paulus VI († 1978). Daarmee was zij de eerste heilige van Amerikaanse bodem.
Op dit moment zijn de Zusters van Barmhartigheid in de Verenigde Staten de grootste zustercongregatie.

Bron: Heiligen.net

‘Ieder die liefheeft is uit God geboren en kent God’, zo lezen we vandaag uit de eerste brief van Johannes.

Ik zou met u vandaag willen nadenken over dat ‘kennen’ van God.

Bij het woord ‘kennen’ denken wij al snel aan iets dat zich louter in ons hoofd afspeelt, een activiteit van het verstand zeg maar. Het gaat dan over opgedane kennis van iets of iemand, op de hoogte zijn, een soort waarnemend weten.

Het ‘kennen van God’, waarover Johannes het hier heeft gaat echter over iets veel diepers. Hier gaat het over relatie; omgaan met God, verkering, Gods-ontmoeting. Het gaat hier over het leven van Jezus dat Hij in Gods genade meedeelt in onze ziel, opdat wij in Hem zouden treden zodat Hij in ons, door ons en met ons kan leven.

Het ‘kennen van God’ gaat hier over het doorgronden van Gods liefde, het voortdurend peilen naar het steeds diepere van die liefde, een soort heilig weten dat Gods liefde het hoogste Goed is, en dit als beleving van binnenuit. Het gaat over een steeds dieper afdalen in Christus, om van Hem te ontvangen, om omgevormd te worden in en door Hem.

Het is je toevertrouwen aan de innerlijke stuwing van de Geest, je steeds meer en dieper laten present stellen in Gods presentie, en wel door die heilige Gloed toe te laten.

Het is afsterven aan dat donkere en leugenachtige ‘ik’ dat altijd maar met zichzelf bezig is.

Het is afdalen in je meest waarachtige ‘ik’; het ‘ik’ dat God geschapen heeft en roept.

Het is je geven aan Gods verterend Vuur; zijn Geest die je hele zijn beschikbaar zal maken voor het leven van Christus in je.

Het ‘kennen van God’ heeft in wezen met belichaming te maken; met beeld en gelijkenis worden van God. Uiteraard geen uiterlijke beeld, maar een innerlijke gelijkenis, vanuit ontmoeting. En als deze innerlijke beleving uiterlijke vormen krijgt, zullen het altijd vormen van liefde zijn, heel concreet. En daar gaat het om.

Lieve mensen, laten we God trachten te kennen met ons hele zijn; met ons verstand, ons hart en onze ziel. Moge God zelf de oorsprong zijn van ons ‘kennen van Hem’.

Moge dat ‘kennen’ ons maken tot mensen die het meest edele verstaan en beleven dat een mens zich kan indenken: leven in Gods minne; voor allen.

kris

Reageren of uitwisselen betreffende de overweging kan via de blog Van Woord naar leven.

Heilige Geest,
kom diep in ons. Verlicht ons verstand, blaas in ons hart, plaats ons in de presentie van God. Geef ons dat diepe verlangen Hem te kennen, Hem te ontmoeten, vanuit Hem te leven. Kom heilige Geest, maak ons arm en vrij, beschikbaar en bereid, stuw ons in het heilige ‘ja’ van Christus, voor allen ons gegeven.
Alle dagen van ons leven.
Door Christus, onze Broeder en Heer.
Amen.