Pamfilus van Cesarea († 308)

Pamfilus van Cesarea, Palestina; priester & martelaar met Valens, diaken.

Hij werd rond 240 geboren in Berytus (= het huidige Beyrouth, Libanon). Aanvankelijk was hij staatsambtenaar. Hij bekeerde zich tot het christendom en ging naar Alexandrië, Egypte, om daar bij Sint Pierius († 310; feest 4 november) filosofie en theologie te studeren aan de theologische hogeschool die zo’n zeventig jaar eerder door Origenes († na 250) was opgezet. Na zijn priesterwijding kreeg hij op zijn beurt de zorg voor de hogeschool.

Na enige tijd verhuisde hij naar Caesarea in Palestina, en stichtte daar een soortgelijke hogeschool. Daar raakte hij bevriend met de bisschop-kerkhistoricus Eusebius († 337). Hij schreef een vijfdelige verdediging van de door hem diep bewonderde Origenes, die in sommige kringen van ketterijen werd beschuldigd. Eusebius voegde daar nog een zesde deel aan toe. Pamfilus staat te boek als een van de grootste bijbelkenners en wetenschappelijke onderzoekers van zijn tijd en wordt geroemd als beschermer van de wetenschappen.

Tijdens christenvervolgingen onder keizer Galerius (293-311) werd hij gearresteerd en langdurig gevangen gehouden. Uiteindelijk stierf hij op 16 februari van het jaar 309 de marteldood, tezamen met Valens, een diaken uit Jeruzalem en een niet nader genoemde Paulus.

Wij danken zijn verhaal aan zijn vriend Eusebius, die zich sinds Pamfilus’ dood uit vriendschap en respect voor zijn overleden vriend tooide met de naam ‘van Pamfilus’.

Bron: Heiligen.net

Vandaag lezen we, uit het boek Genesis, iets dat op ons op het eerst zicht merkwaardig kan overkomen: ‘De Heer voelde zich diep gekwetst’.

Ja, God voelde zich gekwetst wanneer Hij vaststelde hoe slecht de mens wel kon worden. Hij, die de mens uit liefde geschapen had, Hij die alles deelde met de mens, die de mens gemaakt had naar zijn beeld en gelijkenis, moest nu vaststellen dat de mens helemaal naast zijn roeping leefde. Van dat ‘beeld en gelijkenis’ schoot niet veel meer over. En dat kwetste Hem, zo staat er.

Kan men God dan kwetsen?
Ja, ik denk het wel. Hoewel het hier, naar mijn mening over een veel dieper kwetsen gaat dan wat wij mensen ons daar gewoonlijk bij voorstellen.
Bij ons gaat dat dikwijls over ons ego dat geraakt is. Men kwetst ons, tenminste zo voelen we dat aan, in ons ‘ikje’, we voelen ons tegen de schenen gestampt, we voelen ons uitgelachen, of niet serieus genomen. We voelen ons gebruikt, misbruikt, soms weggeworpen als vuil.
Het kan ook zijn dat men ons kwetst los van ons ego, maar gewoon omdat men ons als mens niet serieus neemt. Men kwetst ons dan in het diepst van ons zijn. En dat doet pijn, en heeft zo z’n gevolgen.
De meeste mensen evolueren vanuit kwetsuren hen aangedaan, dikwijls met een zekere misgroei tot gevolg. Psychologen, en allerhande therapeuten, hebben hun handen vol aan de vele vele mensen die gekwetst en gehavend door het leven gaan.
Wanneer God gekwetst wordt evolueert dat niet naar misgroei. Hij zal er niet minder God door zijn. Zijn liefde zal er ook niet door verminderen, integendeel.
Bij God gaat de kwetsuur ook veel dieper dan zijn eigen persoon. Bij God gaat het over het geheel, over de liefde; de liefde die Hij is en waarmee Hij alles geschapen heeft, ook de mens. Wie deze liefde schaadt, schaadt God, en kwetst dus Hem die liefde is. En door het feit dat Hij gekwetst wordt lijdt Hij ook in zekere zin.

Oh, ik zie de grote geesten onder ons als beginnen schuifelen op hun stoel. Beweert die Kris nu echt dat God kan lijden? Waar haalt hij het in zijn hoofd?
Over dat onderwerp zijn in het verleden al vele boeken geschreven. Grote theologen en filosofen hebben er zich doorheen de geschiedenis hun hoofd aan gebroken. Ik persoonlijk pleit ervoor om het eenvoudig te houden, zoals een kind het zou zien. Als een kind geen gehoor geeft aan wat papa of mama vraagt heeft papa of mama pijn. Wanneer de relatie ok is tussen het kind en z’n ouders voelt iedereen zicht goed.
Als volwassene in onze relatie tot God kun je dan zeggen: Wie ‘nee’ zegt op de liefde doet God pijn. Wie ‘ja’ zegt op de liefde doet God plezier.

Kom, laat ons, als volwassenen, maar in de geest van het kindschap, God plezieren door zijn liefde te bezingen in de eenvoud van het dagelijks leven; in diepe eenheid met Christus.

kris

Reageren, je eigen woordje plaatsen, of uitwisselen over de overweging, kan via de blog Van Woord naar leven.

Vader,
vergeef ons wanneer we U gekwetst hebben. We doen het waarschijnlijk zo dikwijls, en beseffen het amper. Moge de liefde, waarvan Gij de inhoudt zijt, de spirit zijn van ons bestaan.
Om deze genade bidden wij, in Christus, onze Broeder en Heer.
Amen.