dinsdag in week 3 door het jaar
Uit het tweede boek Samuël 6, 12b-15 + 17-19
De koning van Israël was niet alleen een politiek, maar ook een godsdienstig leider. Nadat David eerst zorgde voor een centrale residentie, zorgt hij nu ook dat de ark van het Verbond een centrale plaats krijgt in Jeruzalem.
In die dagen bracht David de ark van God uit het huis van Obed-Edom vol vreugde naar de Davidsburcht. Telkens als de dragers van de ark van de Heer zes passen gedaan hadden, offerde hij een stier en een vetgemest kalf. Vol overgave danste hij voor de Heer, slechts gekleed in een linnen priesterhemd. Onder gejuich en stoten op de ramshoorn brachten David en de Israëlieten de ark van de Heer de berg op.
De ark van de Heer werd neergezet in de tent die David ervoor had opgericht, en David bracht de Heer brandoffers en vredeoffers.
Na afloop daarvan zegende hij het volk in de naam van de Heer van de hemelse machten. Aan heel het volk, aan alle aanwezige Israëlieten, zowel de mannen als de vrouwen, liet hij brood, gedroogde dadels en rozijnen uitdelen. Daarna ging iedereen naar huis.
Tussenzang: Ps 24, 7-10
Refr.: De Heer is de koning vol majesteit.
Hef, o poorten, uw hoofden omhoog,
verhef u, aloude ingangen:
de koning vol majesteit wil binnengaan.
Wie is die koning vol majesteit?
De Heer, machtig en heldhaftig,
de Heer, heldhaftig in de strijd.
Hef, o poorten, uw hoofden omhoog,
verhef ze, aloude ingangen.
De koning vol majesteit wil binnengaan.
Wie is Hij, die koning vol majesteit?
De Heer van de hemelse machten,
Hij is de koning vol majesteit.
Vers voor het evangelie (Ps 119, 36a + 29b)
Alleluia.
Neig mijn hart naar uw richtlijnen
en leer mij genadig uw wet.
Alleluia.
Uit het evangelie volgens Marcus 3, 31-35
Jullie zijn mijn moeder en mijn broers. Want iedereen die de wil van God doet, die is mijn broer en mijn zus en mijn moeder.’
Jezus’ moeder en zijn broers waren aangekomen. Ze stuurden iemand naar binnen om Hem te halen. Zelf bleven ze buiten wachten. Er zat een groot aantal mensen om Hem heen.
Toen er tegen Hem gezegd werd: ‘Uw moeder en uw broers staan buiten en zoeken U,’ antwoordde Jezus: ‘Wie zijn mijn moeder en mijn broers?’
Hij keek de mensen aan die in een kring om Hem heen zaten en zei: ‘Jullie zijn mijn moeder en mijn broers. Want iedereen die de wil van God doet, die is mijn broer en mijn zus en mijn moeder.’
Van Woord naar leven
DANSEN VOOR DE HEER
(Bij 2 Sam 6, 12b-15.17-19)
Beste mensen, in de Bijbel lees je soms vreemde verhalen, onbegrijpelijk als het over strijd gaat, van het ene volk tegen het andere. God zou dan aan de ene kant staan, met het gevolg dat Hij dat beschermt en laat winnen, terwijl hele legers van het andere volk de dood vinden.
Ik heb dan moeite met het feit dat een ander leger dan het onderspit moet delven en massaal sterft.
Zo is het ook met de strijd rond de Ark van het Verbond, een heilige gouden kist waarin de twee stenen tafelen opgeborgen liggen die Mozes en zijn volk in de woestijn hebben ontvangen op de Sinaï. Die ark is het symbool van Gods aanwezigheid. Het is een kostbare kist, niet alleen omwille van het goud, maar de ark staat juist ook symbool voor Gods aanwezigheid. Meerdere keren is de ark door een ander volk veroverd, maar vaak gebeurden er dan vreselijke dingen met dat volk.
In het verhaal van vandaag uit de eerste lezing hoort David dat de familie van Obed-Edom zeer gezegend was omdat de ark zich daar bevond. Nu er zegen op rustte, ging David de ark weer terugbrengen naar waar hij thuishoorde, de Davidsburcht. Dat was een zeer feestelijk gebeuren waarbij David zo uitgelaten was dat hij, in niets anders dan zijn linnen priesterhemd dansend de stoet vergezelde. Vol overgave danste hij voor de Heer, slechts gekleed in een linnen priesterhemd. Onder gejuich en stoten op de ramshoorn brachten David en de Israëlieten de ark van de Heer de berg op.
Tijdens het trekken werden er ook telkens offers gebracht. Weggelaten in de tekstkeuze is het fragment waarbij zijn vrouw vanuit het raam minachtend naar haar dansende man kijkt in kleding die volgens haar niet paste. Hij als koning, alleen maar in zijn hemd. Waarschijnlijk schaamde ze zich. Ik vind het een humoristisch detail, omdat voor God het helemaal niets uitmaakt of je mooi en officieel gekleed bent als koning. David is zo blij en uitgelaten dat hij geen besef heeft van ‘hoe het hoort’, geen enkel protocol volgt hij, zo uitzinnig gelukkig is hij dat de ark, het symbool van Gods aanwezigheid, nu vlakbij is. Hij brengt brand- en vredeoffers voor de Heer en zegende zijn volk en daarna kreeg het hele volk brood, gedroogde dadels en rozijnen. Zelfs ook de vrouwen, wordt er apart bij vermeld. Misschien was dat in normale omstandigheden ook al niet het geval.
Het verhaal van dat linnen hemd heeft altijd indruk op me gemaakt. Hoe vaak komt het niet voor dat we iets niet durven doen omdat het ‘niet hoort’? Dit verhaal zegt: Leef, leef volgens je spontaniteit, stoor je niet aan beperkende regels als je superblij bent. Leef vanuit je hart. Laat je niet inperken in een ‘jasje’ wat je nu echt niet past.
Op een pelgrimage ontmoette ik een keer een Amerikaan die een eindje meeliep en die bij elk kruis of piepklein kapelletje op zijn knieën ging, diep boog en langdurig vroom ging bidden. Heel overdreven leek mij. Ik stond erbij en keek ernaar. Te vaak en te lang, te vroom en te zeer in het openbaar was mijn oordeel. Hij schaamde er zich niet voor. Een andere man had een heel grote rozenkrans in zijn hand, en liep biddend met de kralen die door zijn hand verder gleden, de hele pelgrimsweg. Het was een opzichtig grote rozenkrans.
Toch voelde ik dat het bij beide personen weleens heel oprecht kon zijn. Ik leerde mijn oordeel los te laten. Deze mannen zouden het weleens helemaal van binnenuit zo kunnen doen, minder ingehouden en als het ware getuigend.
Laten we bidden
Goede God en Vader,
van David mogen we leren
dat U zich niet stoort
aan oprechte spontaniteit.
U kijkt naar de bewegingen van ons hart.
Uiterlijke vormen moeten we soms naleven
maar het gaat altijd en allereerst
om ons innerlijk.
Dansen voor U,
zonder gala-kleding,
is zo gek nog niet.
Mogen wij, bij alles wat we doen,
met de bedoeling U te loven,
te prijzen, te danken
‘ongeremd’ voor U aanwezig zijn.
Door Jezus, onze Heer.
Amen.
Beste mensen, wie gaat er vandaag een dansje maken om de Ene te loven? Het kan zelfs in de huiskamer. Laat ik het maar meteen gaan doen …
Ricky
Reageren of uitwisselen betreffende de overweging kan via de blog Van Woord naar leven.
Na ‘goedkeuring’ (er bevinden zich wel eens kapers op de kust) worden de reacties geplaatst.
De Bijbelteksten zijn ontleend aan de NBV21, © Nederlands-Vlaams Bijbelgenootschap.
De korte inleidingen op de lezingen zijn van de hand van Kris.
Salamanis van de Eufraat († ca 400)
Salamanis van de Eufraat (ook de Zwijgzame), Mesopotamië
Zijn leven was één onafgebroken stilte om zo in contact met God te komen. Slechts één keer per jaar kwam hij zijn huisje uit om eten te kopen voor de rest van dat jaar. Ook toen de bisschop zich met geweld toegang verschafte tot zijn woning, met de bedoeling hem priester te wijden, bleef hij zwijgen; de bisschop ging onverrichter zake weer weg.
Tenslotte wordt verteld dat de bewoners van een naburig dorp hem in hun midden wilden hebben, als teken van Gods aanwezigheid. Toen hij ook daar niet op in ging, braken ze om hem heen zijn hele huis af, vervoerden hem naar hun dorp, en bouwden om hem heen weer een huisje op. Al die tijd bleef Salamanis in zijn stilte verzonken en zette zijn levenswijze onverminderd voort.
Bron: Heiligen.net
Van Woord naar leven
DANSEN VOOR DE HEER
(Bij 2 Sam 6, 12b-15.17-19)
Beste mensen, in de Bijbel lees je soms vreemde verhalen, onbegrijpelijk als het over strijd gaat, van het ene volk tegen het andere. God zou dan aan de ene kant staan, met het gevolg dat Hij dat beschermt en laat winnen, terwijl hele legers van het andere volk de dood vinden.
Ik heb dan moeite met het feit dat een ander leger dan het onderspit moet delven en massaal sterft.
Zo is het ook met de strijd rond de Ark van het Verbond, een heilige gouden kist waarin de twee stenen tafelen opgeborgen liggen die Mozes en zijn volk in de woestijn hebben ontvangen op de Sinaï. Die ark is het symbool van Gods aanwezigheid. Het is een kostbare kist, niet alleen omwille van het goud, maar de ark staat juist ook symbool voor Gods aanwezigheid. Meerdere keren is de ark door een ander volk veroverd, maar vaak gebeurden er dan vreselijke dingen met dat volk.
In het verhaal van vandaag uit de eerste lezing hoort David dat de familie van Obed-Edom zeer gezegend was omdat de ark zich daar bevond. Nu er zegen op rustte, ging David de ark weer terugbrengen naar waar hij thuishoorde, de Davidsburcht. Dat was een zeer feestelijk gebeuren waarbij David zo uitgelaten was dat hij, in niets anders dan zijn linnen priesterhemd dansend de stoet vergezelde. Vol overgave danste hij voor de Heer, slechts gekleed in een linnen priesterhemd. Onder gejuich en stoten op de ramshoorn brachten David en de Israëlieten de ark van de Heer de berg op.
Tijdens het trekken werden er ook telkens offers gebracht. Weggelaten in de tekstkeuze is het fragment waarbij zijn vrouw vanuit het raam minachtend naar haar dansende man kijkt in kleding die volgens haar niet paste. Hij als koning, alleen maar in zijn hemd. Waarschijnlijk schaamde ze zich. Ik vind het een humoristisch detail, omdat voor God het helemaal niets uitmaakt of je mooi en officieel gekleed bent als koning. David is zo blij en uitgelaten dat hij geen besef heeft van ‘hoe het hoort’, geen enkel protocol volgt hij, zo uitzinnig gelukkig is hij dat de ark, het symbool van Gods aanwezigheid, nu vlakbij is. Hij brengt brand- en vredeoffers voor de Heer en zegende zijn volk en daarna kreeg het hele volk brood, gedroogde dadels en rozijnen. Zelfs ook de vrouwen, wordt er apart bij vermeld. Misschien was dat in normale omstandigheden ook al niet het geval.
Het verhaal van dat linnen hemd heeft altijd indruk op me gemaakt. Hoe vaak komt het niet voor dat we iets niet durven doen omdat het ‘niet hoort’? Dit verhaal zegt: Leef, leef volgens je spontaniteit, stoor je niet aan beperkende regels als je superblij bent. Leef vanuit je hart. Laat je niet inperken in een ‘jasje’ wat je nu echt niet past.
Op een pelgrimage ontmoette ik een keer een Amerikaan die een eindje meeliep en die bij elk kruis of piepklein kapelletje op zijn knieën ging, diep boog en langdurig vroom ging bidden. Heel overdreven leek mij. Ik stond erbij en keek ernaar. Te vaak en te lang, te vroom en te zeer in het openbaar was mijn oordeel. Hij schaamde er zich niet voor. Een andere man had een heel grote rozenkrans in zijn hand, en liep biddend met de kralen die door zijn hand verder gleden, de hele pelgrimsweg. Het was een opzichtig grote rozenkrans.
Toch voelde ik dat het bij beide personen weleens heel oprecht kon zijn. Ik leerde mijn oordeel los te laten. Deze mannen zouden het weleens helemaal van binnenuit zo kunnen doen, minder ingehouden en als het ware getuigend.
Laten we bidden
Goede God en Vader,
van David mogen we leren
dat U zich niet stoort
aan oprechte spontaniteit.
U kijkt naar de bewegingen van ons hart.
Uiterlijke vormen moeten we soms naleven
maar het gaat altijd en allereerst
om ons innerlijk.
Dansen voor U,
zonder gala-kleding,
is zo gek nog niet.
Mogen wij, bij alles wat we doen,
met de bedoeling U te loven,
te prijzen, te danken
‘ongeremd’ voor U aanwezig zijn.
Door Jezus, onze Heer.
Amen.
Beste mensen, wie gaat er vandaag een dansje maken om de Ene te loven? Het kan zelfs in de huiskamer. Laat ik het maar meteen gaan doen …
Ricky
Reageren of uitwisselen betreffende de overweging kan via de blog Van Woord naar leven.
Na ‘goedkeuring’ (er bevinden zich wel eens kapers op de kust) worden de reacties geplaatst.