dinsdag in week 29 door het jaar
Uit de brief van Paulus aan de Romeinen 5, 12 + 15b + 17 – 19 + 20b – 21
De fout van Adam bestond erin Gods gaven te misbruiken. Door zijn onvoorwaardelijke gehoorzaamheid bracht Christus nieuwe mogelijkheden om naar het oorspronkelijke plan van God te leven. Zo maakte de gehoorzaamheid van één weer goed wat de ongehoorzaamheid van allen had verkorven.
Broeders en zusters,
Door één mens is de zonde in de wereld gekomen en door de zonde de dood, en zo is de dood voor ieder mens gekomen, want ieder mens heeft gezondigd. Door de overtreding van één mens moesten alle mensen sterven, maar de genade die God aan alle mensen schenkt door die ene mens, Jezus Christus, is veel overvloediger. Als de dood heeft geheerst door de overtreding van één mens, is het des te zekerder dat allen die de genade en de vrijspraak in zo’n overvloed hebben ontvangen, zullen heersen in het eeuwige leven, dankzij die ene mens, Jezus Christus.
Kortom, zoals de overtreding van één enkel mens ertoe heeft geleid dat allen werden veroordeeld, zo zal de rechtvaardigheid van één enkel mens ertoe leiden dat allen worden vrijgesproken en daardoor zullen leven. Zoals door de ongehoorzaamheid van één mens alle mensen zondaars werden, zo zullen door de gehoorzaamheid van één mens alle mensen rechtvaardigen worden. Waar de zonde toenam, werd ook de genade steeds overvloediger. Zoals de zonde heeft geheerst en tot de dood heeft geleid, zo moest door de vrijspraak de genade heersen en tot het eeuwige leven leiden, dankzij Jezus Christus, onze Heer.
Psalm 40, 7 + 8 + 9 + 10 + 17
Refr.: Ik kom, Heer, om uw wil te doen.
Offers en gaven verlangt U niet,
brand- en reinigingsoffers vraagt U niet.
Nee, U hebt mijn oren voor U geopend
en nu kan ik zeggen: ‘Hier ben ik,
over mij is in de boekrol geschreven.’
Uw wil te doen, mijn God, verlang ik,
diep in mij koester ik uw wet.
Wanneer het volk bijeen is,
spreek ik over uw rechtvaardigheid,
ik houd mijn lippen niet gesloten,
U weet het, Heer..
Wie bij U hun geluk zoeken
zullen lachen en vrolijk zijn,
wie van U hun redding verwachten
zullen steeds weer zeggen:
‘Groot is de Heer.’
Vers voor het evangelie (Ps 119, 34)
Alleluia.
Geef mij inzicht Heer, en ik zal uw wet volgen,
hem onderhouden met heel mijn hart.
Alleluia.
Uit het evangelie volgens Lucas 12, 35-38
Het Koninkrijk is reeds midden onder ons; anderzijds moet het nog komen. Dit vraagt een voordurende onthechting en waakzaamheid. Op elk ogenblik moeten we klaar staan om de Heer te ontvangen. Zo ook voor het leven na onze dood.
Jezus sprak:
‘Sta klaar, doe je gordel om en houd de lampen brandend, en wees als knechten die hun heer opwachten wanneer hij terugkeert van een bruiloft, zodat ze direct voor hem opendoen wanneer hij aanklopt. Gelukkig de knechten die de heer bij zijn komst wakend aantreft. Ik verzeker jullie: hij zal zijn gordel omdoen, hen voor de maaltijd nodigen en hen bedienen. Gelukkig degenen die hij zo aantreft, ook al komt hij midden in de nacht of kort voor het aanbreken van de dag.’
Van Woord naar leven
HIER BEN IK
(uit psalm 40)
Beste mensen, om de gekozen verzen van deze ze psalm in zijn context te begrijpen neem ik even ook het begin van de psalm mee:
Vol verlangen heb ik op de HEER gewacht en Hij boog zich naar me toe Hij heeft mijn roep om hulp gehoord.
Wat David, de schrijver van de psalm, meegemaakt heeft wordt niet direct duidelijk in deze psalmtekst. Waarschijnlijk is hij door een diep proces van nood gegaan waar hijzelf niet uitkwam. Hij had lang gewacht op bevrijding uit die vreselijke situatie. Ik vermoed dat hij langdurig en vurig om redding gebeden heeft, en toen gebeurde het.
Hij trok mij uit de kuil van het graf
uit de modder, uit het slijk,
Hij zette me neer op een rots,
een vaste grond voor mijn voeten.
Er kwam, na zo’n bevrijdende hulp, spontaan een lied in hem op om God te loven en te prijzen en publiekelijk te getuigen over hetgeen hij ondervonden had … David is vol van zijn ervaring, die hem hem een diep inzicht heeft gegeven hoe God kan werken als men zich in vol vertrouwen tot Hem wendt. Eigenlijk heeft hij er geen woorden voor. Als je uit een zeer bedreigende situatie gered wordt, weet je niet hoe je daarvoor bedanken kunt. De ervaring kan er te groot voor zijn. In David riep het een inzicht op dat het offeren van dieren – een praktijk die veelvuldig werd toegepast – niet op kon tegen de gave van zichzelf:
Offers en gaven verlangt U niet,
brand- en reinigingsoffers vraagt U niet.
Nee, U hebt mijn oren voor U geopend
en nu kan ik zeggen: Hier ben ik,
over mij is in de boekrol geschreven’’
Uw wil te doen, mijn God, verlang ik,
diep in mij koester ik uw wet.
Die woorden ‘Hier ben ik’ hebben me ooit zeer getroffen toen ik op pelgrimage in Italië was en nog even de kapel van de zusters bezocht waar ik overnacht had. Het was meditatietijd. Een bank voor me zat een zuster die zich omkeerde en mij een Bijbeltje aanreikte. Ik sloeg het op een willekeurige plaats open en kwam uit bij de passage waarin de kleine Samuel door God geroepen werd, en tot drie keer toe dacht dat Eli, de priester in die tempel, hem riep, maar dat bleek niet zo te zijn. De derde keer zei Eli tegen hem: ‘Het moet de Heer zijn die je roept. Als je die stem nog een keer hoort, zeg dan: Eccomi‘, Italiaans voor: Hier ben ik). En zo gebeurde het (1 Sam 3, 1-10). (In onze nieuwste vertaling staat: ‘Spreek Heer, uw dienaar luistert’. Dat klinkt wat plechtiger, maar betekent hetzelfde).
Soms overkomt het mij, en mogelijk ook jullie, dat je die herhaalde roepstem niet goed hoort. Het verhaal heeft diepe indruk op mij gemaakt, al kende ik het al veel langer. Eccomi is een trefwoord geworden in veel omstandigheden van mijn leven. Het is een ‘constante’ om mijn bereidheid uit te drukken de weg te gaan die voor me ligt, zelfs als ik de inhoud nog niet ken.
Zo is dit antwoord: ‘Hier ben Ik’ ook op Jezus toegepast. Jezus die volledig Ja heeft gezegd op de roep van zijn Vader. Wij hebben er de kracht en de genade voor nodig om dit van ganser harte te kunnen zeggen. Daar willen we graag om bidden.
Laten we bidden
Goede God en Vader,
we hebben in Jezus, uw Zoon
gezien dat Hij zich volledig gegeven heeft
in zijn Ja-Woord aan U.
Het heeft Hem zijn leven gekost,
Zijn leven dat hij weer volledig terugontving
toen Hij opstond uit de dood.
Leid ons, via Hem
naar een volledige overgave
in datgene wat bij ons leven hoort
en in feite onze roeping is.
Leer ons, door alles heen,
ja te zeggen op uw roepstem
door Jezus, uw Zoon en onze Broeder,
die van harte heeft gezegd:
Hier ben IK.
Amen
Beste mensen, laten we het leven als leerschool beleven om steeds dieper en intenser ons ‘ja-woord’ uit te kunnen spreken: Hier ben ik!
Ricky Rieter
Reageren of uitwisselen betreffende de overweging kan via de blog Van Woord naar leven.
De Bijbelteksten zijn ontleend aan de NBV21, © Nederlands-Vlaams Bijbelgenootschap.
De korte inleidingen op de lezingen zijn van de hand van Kris.
Claret, Antonius Maria († 1870)
Antonius Maria Claret (1807-1870) was een Catalaanse bisschop en stichter van een congregatie van missionarissen.
Priester
Antoni Maria Claret i Clarà werd op 23 december 1807 geboren in Sallent in de Spaanse provincie Barcelona als zoon van een wever. In Barcelona leerde hij het weefvak. Hij verliet de stad om gehoor te geven aan zijn priesterroeping. Hij ging naar het seminarie in de Catalaanse stad Vic en werd in 1835 tot priester gewijd. In zijn geboorteparochie was Antonius korte tijd kapelaan. In 1839 vertrok hij naar Rome omdat hij missionaris bij de jezuïeten wilde worden. Maar die wezen hem vanwege zijn zwakke gezondheid af. Terug in Spanje werkte hij in het parochiepastoraat en ondernam tal van missieactiviteiten in Catalonië.
Claretijnen
In 1848 stuurde zijn bisschop hem naar de Canarische Eilanden, waar hij vijftien maanden lang retraites gaf. Terug in Spanje stichtte hij op 16 juli 1849 de Broederschap van de Missionaire Zonen van het Onbevlekt Hart van Maria (Later: Congregatie van de Missionaire Zonen van het Onbevlekt Hart van Maria, afgekort: C.M.F.; Claretijnen)
Cuba
Paus Pius IX benoemde Antonius op speciaal verzoek van de Spaanse regentes, koningin Isabella II, tot aartsbisschop van Santiago de Cuba op het eiland Cuba, toen nog een kolonie van Spanje. In 6 oktober 1850 werd hij te Vic tot bisschop geconsacreerd. Op 28 december van dat jaar vertrok hij naar Cuba. Daar aangekomen ging hij meteen voortvarend te werk. Hij reorganiseerde het diocesane grootseminarie, verscherpte de clericale tucht, stichtte scholen en ziekenhuizen, zette landbouwprojecten op, stichtte banken voor microkrediet en visiteerde al zijn parochies.
Claretinessen
Op 25 augustus 1855 stichtte Antonius samen met Maria Antonia Paris i Riera de vrouwelijke tak van zijn missiecongregatie. Zo was er naast de naar hem vernoemde Claretijnen voortaan ook sprake van de Claretinessen. Zij waren het eerste instituut van vrouwelijke religieuzen op Cuba.
Vijanden
Niet iedereen op Cuba was blij met het apostolaat van Antonius. Door zijn pastorale bezoeken aan gevangenen, zijn weerstand tegen racisme en zijn verdediging van arme boeren maakte hij vijanden. Door vrijmetselaars die de onafhankelijkheid van Cuba wensten werd hij beschouwd als een zetbaas van Madrid. Zij zouden een aanslag op hem hebben beraamd. Op een dag werd hij in Holguín door een huurmoordenaar neergestoken. De aartsbisschop overleefde de aanslag, vergaf de dader en zorgde ervoor dat die snel weer vrijkwam.
Terug in Spanje
In 1857 beval koningin Isabella II hem naar Spanje terug te keren. Als haar biechtvader genoot hij groot aanzien aan het koninklijk hof in Madrid. Isabella benoemde hem tot president van het Koninklijk Klooster van de Escorial, waar hij een kerkelijke universiteit stichtte en een academie voor kunstenaars en journalisten. Aartsbisschop Claret vergezelde de koningin op haar vele reizen door het land.
Revolutie
Toen Isabella II in 1868 werd afgezet moest zij het land ontvluchten. De opstandelingen hadden het ook op Claret en zijn claretijnen gemunt. De eerste martelaren van zijn congregatie vielen tijdens die revolutie. Als koninklijk biechtvader vergezelde hij de onttroonde vorstin naar Frankrijk. Eind maart 1869 nam hij echter voorgoed afscheid van haar en begaf zich naar Rome.
Vaticanum I
Op 8 december 1869 was aartsbisschop Claret als concilievader aanwezig bij de opening van het Eerste Vaticaans Concilie. Op 31 maart 1870 sprak hij zijn collega-bisschoppen toe met de woorden: “Ik draag in mijn lichaam de merktekenen van het lijden van Christus [waarmee hij verwees naar de wonden van de mislukte aanslag in Holguín], maar ik wens dat ik voorgoed, de onfeilbaarheid van de paus belijdend, al mijn bloed zou kunnen vergieten.”
Dood
Op 23 juli 1870 was hij samen met de generaal-overste van de Claretijnen gearriveerd in Prades in de Franse Pyreneeën. Claret was toen al ernstig ziek. Spaanse antiroyalisten die lucht hadden gekregen van de plaats waar hij zich ophield, probeerden hem daar gevangen te nemen. Antonius en zijn medebroeders wisten te ontkomen en vonden hun toevlucht in het cisterciënzerklooster van Fontfroid. Op 4 oktober kreeg hij daar een hersenbloeding. Op 24 oktober stierf hij te midden van zijn medebroeders. Hij werd begraven op het kloosterkerkhof.
Canonisatie
In 1897 werd het stoffelijk overschot van aartsbisschop Antonius Maria Claret overgebracht naar het moederhuis van de Claretijnen in Vic. Daar, in de crypte van de kerk van de Casa de Espiritualidad Claret, rusten zijn relieken tot op de dag van vandaag. Op 25 mei 1934 werd hij door paus Pius XI zaligverklaard en door paus Pius XII op 7 mei 1950 heiligverklaard. Zij liturgische gedachtenis is op 24 oktober.
Bron: KRO
Antonius Maria Claret
Van Woord naar leven
HIER BEN IK
(uit psalm 40)
Beste mensen, om de gekozen verzen van deze ze psalm in zijn context te begrijpen neem ik even ook het begin van de psalm mee:
Vol verlangen heb ik op de HEER gewacht en Hij boog zich naar me toe Hij heeft mijn roep om hulp gehoord.
Wat David, de schrijver van de psalm, meegemaakt heeft wordt niet direct duidelijk in deze psalmtekst. Waarschijnlijk is hij door een diep proces van nood gegaan waar hijzelf niet uitkwam. Hij had lang gewacht op bevrijding uit die vreselijke situatie. Ik vermoed dat hij langdurig en vurig om redding gebeden heeft, en toen gebeurde het.
Hij trok mij uit de kuil van het graf
uit de modder, uit het slijk,
Hij zette me neer op een rots,
een vaste grond voor mijn voeten.
Er kwam, na zo’n bevrijdende hulp, spontaan een lied in hem op om God te loven en te prijzen en publiekelijk te getuigen over hetgeen hij ondervonden had … David is vol van zijn ervaring, die hem hem een diep inzicht heeft gegeven hoe God kan werken als men zich in vol vertrouwen tot Hem wendt. Eigenlijk heeft hij er geen woorden voor. Als je uit een zeer bedreigende situatie gered wordt, weet je niet hoe je daarvoor bedanken kunt. De ervaring kan er te groot voor zijn. In David riep het een inzicht op dat het offeren van dieren – een praktijk die veelvuldig werd toegepast – niet op kon tegen de gave van zichzelf:
Offers en gaven verlangt U niet,
brand- en reinigingsoffers vraagt U niet.
Nee, U hebt mijn oren voor U geopend
en nu kan ik zeggen: Hier ben ik,
over mij is in de boekrol geschreven’’
Uw wil te doen, mijn God, verlang ik,
diep in mij koester ik uw wet.
Die woorden ‘Hier ben ik’ hebben me ooit zeer getroffen toen ik op pelgrimage in Italië was en nog even de kapel van de zusters bezocht waar ik overnacht had. Het was meditatietijd. Een bank voor me zat een zuster die zich omkeerde en mij een Bijbeltje aanreikte. Ik sloeg het op een willekeurige plaats open en kwam uit bij de passage waarin de kleine Samuel door God geroepen werd, en tot drie keer toe dacht dat Eli, de priester in die tempel, hem riep, maar dat bleek niet zo te zijn. De derde keer zei Eli tegen hem: ‘Het moet de Heer zijn die je roept. Als je die stem nog een keer hoort, zeg dan: Eccomi‘, Italiaans voor: Hier ben ik). En zo gebeurde het (1 Sam 3, 1-10). (In onze nieuwste vertaling staat: ‘Spreek Heer, uw dienaar luistert’. Dat klinkt wat plechtiger, maar betekent hetzelfde).
Soms overkomt het mij, en mogelijk ook jullie, dat je die herhaalde roepstem niet goed hoort. Het verhaal heeft diepe indruk op mij gemaakt, al kende ik het al veel langer. Eccomi is een trefwoord geworden in veel omstandigheden van mijn leven. Het is een ‘constante’ om mijn bereidheid uit te drukken de weg te gaan die voor me ligt, zelfs als ik de inhoud nog niet ken.
Zo is dit antwoord: ‘Hier ben Ik’ ook op Jezus toegepast. Jezus die volledig Ja heeft gezegd op de roep van zijn Vader. Wij hebben er de kracht en de genade voor nodig om dit van ganser harte te kunnen zeggen. Daar willen we graag om bidden.
Laten we bidden
Goede God en Vader,
we hebben in Jezus, uw Zoon
gezien dat Hij zich volledig gegeven heeft
in zijn Ja-Woord aan U.
Het heeft Hem zijn leven gekost,
Zijn leven dat hij weer volledig terugontving
toen Hij opstond uit de dood.
Leid ons, via Hem
naar een volledige overgave
in datgene wat bij ons leven hoort
en in feite onze roeping is.
Leer ons, door alles heen,
ja te zeggen op uw roepstem
door Jezus, uw Zoon en onze Broeder,
die van harte heeft gezegd:
Hier ben IK.
Amen
Beste mensen, laten we het leven als leerschool beleven om steeds dieper en intenser ons ‘ja-woord’ uit te kunnen spreken: Hier ben ik!
Ricky Rieter
Reageren of uitwisselen betreffende de overweging kan via de blog Van Woord naar leven.