dinsdag in week 12 door het jaar
Uit het tweede boek Koningen 19, 9b-11 + 14-21 + 31-35a + 36
Het koninkrijk Israël had middelen ter beschikking zoals alle andere koninkrijken. Het had echter ook een ander middel: zijn geloof in de ene God, wiens ijverzuchtige liefde zijn getrouwen altijd spaarde.
In die dagen zond Sanherib van Assur opnieuw gezanten naar Hizkia, met de opdracht: ‘Zeg tegen koning Hizkia van Juda: “Laat u niet misleiden door de Heer, uw God, in wie u uw vertrouwen hebt gesteld omdat Hij u heeft toegezegd dat Jeruzalem niet in handen zal vallen van de koning van Assyrië. U hebt toch zelf gehoord hoe de koningen van Assyrië alle landen vernietigd hebben. Zou u dan gered worden?’
Toen Hizkia de brief had gelezen die de boden hem overhandigd hadden, ging hij naar de tempel van de Heer en legde de brief daar open voor Hem neer. En hij bad tot de Heer: ‘Heer, God van Israël, U die op de cherubs troont, U alleen bent God van alle koninkrijken op aarde, U hebt de hemel en de aarde gemaakt. Leen mij uw oor, Heer, en luister, open uw ogen en zie toe. Hoor met welke woorden Sanherib de levende God hoont. Het is waar, Heer, de koningen van Assyrië hebben andere volken en hun landen verwoest en hun goden aan het vuur prijsgegeven. Dat waren dan ook geen goden, het waren slechts maaksels van mensenhanden, beelden van hout en steen, die ze vernietigd hebben. Ik vraag U, Heer, onze God: red ons uit zijn handen, opdat alle koninkrijken op aarde zullen beseffen dat U, Heer, de enige God bent.’
Jesaja, de zoon van Amos, liet Hizkia weten: ‘Dit zegt de Heer, de God van Israël: Ik heb je gebed over koning Sanherib van Assyrië gehoord, en dit is wat Ik, de Heer, over hem zeg: Vrouwe Sion minacht je, ze lacht je uit, meewarig schudt Jeruzalem haar hoofd. Want wie het overleven en ontkomen, zullen zich vanuit Jeruzalem, vanaf de Sion verspreiden. De Heer van de hemelse machten zal dat in zijn vurige liefde tot stand brengen. Daarom – dit zegt de Heer over de koning van Assyrië: Hij zal deze stad niet te na komen. Hij zal er geen pijl op afschieten, geen schild tegen opheffen en geen bestormingsdam tegen opwerpen. Hij zal terugkeren over de weg waarlangs hij gekomen is en deze stad niet te na komen – spreekt de Heer. Omwille van mijzelf en omwille van mijn dienaar David zal Ik deze stad beschermen en haar bevrijden.’
Diezelfde nacht trok een engel van de Heer ten strijde en doodde in het kamp van de Assyriërs honderdvijfentachtigduizend man.
Koning Sanherib van Assyrië brak het beleg op en keerde voorgoed terug naar Nineve.
Tussenzang: Ps 48, 2-4 + 10-11
Refr.: In uw tempel, God, gedenken wij uw blijken van trouw.
Groot is de Heer,
Hem komt alle lof toe.
In de stad van onze God,
op zijn heilige berg.
Schone hoogte,
vreugde van heel de aarde,
Sionsberg, flank op het noorden,
zetel van de grote koning –
in haar vesting weet men:
God is onze burcht.
In uw tempel, God,
gedenken wij uw blijken van trouw.
Zoals uw Naam, o God,
zo reikt ook uw roem
tot aan de einden der aarde,
uw rechterhand is vol van gerechtigheid.
Vers voor het evangelie (Ps 130, 5)
Alleluia.
Ik zie uit naar de Heer,
mijn ziel ziet uit naar Hem
en verlangt naar zijn woord.
Alleluia.
Uit het evangelie volgens Matteüs 7, 6 +12-14
Na de bergrede geeft de evangelist Matteüs enkele korte christelijke leefregels. Wil je de weg van het leven inslaan, doe dan ook voor anderen, alles wat je wilt dat mensen voor u doen. Deze weg is smal zoals de weg van het kruis.
In die dagen sprak Jezus tot zijn leerlingen:
‘Geef wat heilig is niet aan de honden en gooi je parels niet voor de zwijnen; die zouden ze met hun poten vertrappen, en zich dan omkeren en jullie verscheuren.
Behandel anderen steeds zoals je zou willen dat ze jullie behandelen. Dat is het hart van de Wet en de Profeten.
Ga door de nauwe poort naar binnen. Want de brede weg, die velen volgen, en de ruime poort, waar velen door naar binnen gaan, leiden naar de ondergang. Nauw is de poort naar het leven, en smal de weg ernaartoe, en slechts weinigen weten die te vinden.
Van Woord naar leven
EEN KRACHTIGE MAATSTAF
(Bij Mt 7, 6 + 12-14)
Beste mensen, we zijn in de liturgie al een poosje bezig met teksten uit de Bergrede. We luisteren naar wat Jezus ons te zeggen heeft. We ztten als het ware tussen zijn leerlingen. Om te horen of we zijn boodschap ook in onze tijd, niet alleen kunnen verstaan, maar vervolgens ook toepassen.
Soms hebben woorden uit de Bergrede een vertaalslag nodig, maar in feite is zijn boodschap voor alle tijden. Vandaag brengt Jezus een boodschap die in alle eeuwen dringend nodig is om toegepast te worden.
Behandel anderen dus steeds zoals je zou willen dat ze jullie behandelen. Dat is het hart van de Wet en de Profeten.
Of de gedachte van de eerste zin uit deze spreuk origineel door Jezus is uitgesproken is, is niet helemaal zeker. Men zegt wel eens dat Confucius, een Chinese filosoof, die een vijfhonderd jaar eerder leefde, de auteur is. Het zou ook de gouden regel van het confucianisme zijn. Dit alles is door leken die wij zijn, niet na te gaan. Blijkbaar komt de tekst met kleine variaties in meerdere religieuze stromingen voor. Maar ook als het een al langer bekende spreuk zou zijn, Jezus maakt er gebruik van omdat die woorden illustreren wat Hij met heel zijn hart kan bevestigen.
Ook in het Vlaams en het Nederlands kennen we het spreekwoord: ‘Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.’ Het is een variatie op hetzelfde thema.
Niet iedereen zal weten dat dit spreekwoord geïnspireerd is door hetgeen er in de Bijbel staat. In onze taal is het op rijm gezet, waarschijnlijk om het beter te kunnen onthouden. Nog minder mensen zullen weten dat volgens Jezus deze gedachte zelfs de kern van heel de Wet en de Profeten is.
Wat gezegd wordt is niet aan een bepaalde religie gebonden, maar aan het menszijn zelf. Hoe kunnen wij leven in vrede als we het respect voor elkaar verloren zijn? Onlangs werd ik getroffen door twee regels uit een gebed of een lied: “U hebt ons verschillend geschapen, maar allen met dezelfde waardigheid.”
Wij, mensen, zijn elkaars gelijken, hoe we ook zijn. Van welk ras we zijn, welke opvattingen we ook hebben. Of nu rijk of arm zijn, geleerd of onwetend, of welke andere tegenstellingen ook, niemand is de meerdere van de ander. We hebben dezelfde waardigheid. Het is onze oefening, om die ander juist daarin te eerbiedigen. Het is een basisregel van ons bestaan als mens. Een grondregel, een krachtige maatstaf om dagelijks in praktijk te brengen. In het grote verband en in ons kleine leefmilieu. Wat begint in het klein, kan heel groot worden. Het heeft bijvoorbeeld geen zin om resultaten te verwachten van de politiek als we niet in staat zijn in onze eigen kleine kring onze naaste als een vijand blijven zien.
In onze taal komen heel veel meer woorden, of gezegdes van Bijbelse oorsprong voor. Dat die samenhang niet meer door iedereen herkend wordt heeft uiteraard te maken met de belangstelling en de beleving van veel mensen die minder met Kerk en Bijbel zijn opgegroeid, of in de loop van de tijd dat verband verloren zijn.
De uitvoering van deze grondregel is overigens niet simpel.
Misschien herkennen we bepaalde momenten in ons eigen leven waarin we in een conflict zijn geraakt met iemand uit onze omgeving of op het werk, of waar dan ook. We zouden dan eens naar deze elementaire regel kunnen kijken, er niet zozeer over redeneren, maar toelaten in onszelf hoe we een dergelijke gedachte kunnen gebruiken om verder te komen.
Laten we bidden
Goede Vader,
van Jezus hoorden we zojuist een wijze raad. Leven kan soms ingewikkelder lijken dan het is. Het gaat in onze levens vaak over het missen van flexibiliteit, en vooral van oprechte liefde, en de genade je te kunnen verplaatsen in de ander. Ook om de bereidheid je in te denken in hoe jezelf zou reageren als een ander je niet open zou benaderen. Ieder mens wil in harmonie leven, ook degene die tegenover ons staat. Kijk met je hart naar de ander, zoals je voelt dat de ander naar jou zou kunnen, of willen kijken. We merken vaak dat er in onszelf en ook in de ander stoorzenders tussen zitten, zakelijk of emotioneel, soms een stukje geschiedenis die niet zomaar uit te wissen is.
Wij vragen U, door Jezus, uw Zoon, om de genade met Uw ogen van liefde, naar de ander te kijken, in verbondenheid met Jezus, uw Zoon.
Amen
Beste mensen, kijk eens wat je met de tekst kunt. Je zou uit kunnen gaan van de Bijbeltekst, of van het spreekwoord, of ook van de twee regeltjes uit het gebed of het lied.
Succes, en vooral ‘genade’.
Ricky
Suggesties om er mee op weg te gaan in de loop van de dag
Mediteer eens met dit thema rond een concreet voorbeeld uit je leven, zoek een gemakkelijk voorbeeld.
En daarna rond een moeilijk voorbeeld. Merk je verschil? Ontdek je misschien je eigen hiaten? En schijnt er misschien nieuw licht op dit onderwerp?
Blog ‘Van Woord naar leven’
Reageren of uitwisselen betreffende de lezingen of de overweging, kan via de blog ‘Van Woord naar leven’.
Om de kwaliteit van het gesprek te waarborden worden de reacties geplaatst na moderatie.
De Bijbelteksten zijn ontleend aan de NBV21, © Nederlands-Vlaams Bijbelgenootschap.
De korte inleidingen op de lezingen zijn van de hand van Kris.
Dorothea van Monteau († 1394)
Dorothea van Montau, Marienwerder, Pruisen; weduwe, kluizenares & mystica
Dorothea werd geboren te Gross-Montau aan de Weichsel in West-Pruisen op 6 februari van het jaar 1347; zij is dus genoemd naar de patrones van haar geboortedag. Het schijnt dat zij één van negen kinderen was. Haar ouders waren welgestelde boeren. Op haar zestiende trad zij in het huwelijk met een zekere Adalbert en ging met hem wonen in de Oost-Pruisische stad Dantzig. Haar man was zwaardveger van beroep. Alszodanig was hij in dienst van de teutoonse ridders die de Pruisen onderworpen en gekerstend hadden. Ook zij kregen negen kinderen, van wie er tenslotte maar één in leven bleef, een meisje. Dat zou later intreden bij de benedictinessen; ze leefde nog toen haar moeder in 1404 tot de eer der altaar werd verheven en dus officieel als heilige werd erkend door de plaatselijke bisschop.
De bronnen zijn het niet helemaal eens over het echtelijke leven. Er zijn er die zeggen dat het echtpaar een voorbeeldig leven geleid heeft. Anderen zeggen dat het huwelijk juist stroef verliep. Haar man zou opvliegend en kortzichtig van aard geweest zijn. Zijn handen zaten nogal los. Desondanks – of misschien wel juist daardoor? – ondernamen zij samen meerdere pelgrimsreizen, o.a. naar Aken en Einsiedeln. Tot het moment dat haar man er te oud voor werd: ze scheelden twintig jaar. Zo kwam het dat Dorothea in het jaar 1389 zonder haar man als pelgrim naar Rome trok om aanwezig te kunnen zijn bij het jubeljaar in 1390. Onderweg bedelde deze vrouw van voorname komaf haar brood bij elkaar. Ze had nauwelijks oog voor de schoonheid van het landschap, omdat ze in God verzonken was. In Rome werd ze behoorlijk ziek en moest een aantal weken verpleegd worden in het gasthuis van Maria Auxiliatrix. Toen ze na lange tijd weer thuiskwam kreeg ze te horen dat haar echtgenoot al sinds enkele maanden was overleden.
Nu kon ze alsnog toekomen aan haar diepste verlangen: zich terugtrekken in de eenzaamheid om zich helemaal aan een leven met God te wijden. Het was eigenlijk altijd al haar liefste wens geweest om in een klooster te treden. Ze was destijds dan ook alleen maar getrouwd om haar ouders niet teleur te stellen. Zou daar toch ook niet een oorzaak gelegen hebben van het soms zo moeizaam verlopen huwelijk, ook al zal zij loyaal geprobeerd hebben haar huwelijksbelofte trouw na te komen?
Nu trad ze toe tot de kloostergemeenschap van Marienwerder, waar zij sinds 1391 geestelijke leiding ontving van Johannes van Marienwerder. Na een zware proeftijd van twee jaar liet zij zich op 2 mei 1393 als kluizenares inmetselen in een cel die tegen de muur van de kerk was aangebouwd. Deze ruimte was twee meter in het vierkant en drie meter hoog; er zaten drie venstertjes in. Het eerste keek uit op de hemel, het tweede op het altaar in de kerk vanwaar zij de communie ontving en het derde op het kerkhof. Door dat laatste raam schoven gelovigen haar voedsel toe.
Daar kwamen ook vele mensen, van hoog tot laag, haar raad inwinnen. Het was ook in die besloten ruimte dat zij zich met hart en ziel toelegde op het enige waarvoor zij nog leefde: het gebed. Hartstochtelijk zocht zij niets anders dan de vereniging met God. Daarbij ontving ze bijzondere mystieke genaden. Het opvallendste was wel dat zij de stigmata droeg. Zozeer wist zij zich één met haar geliefde Heer. Omdat zulk een leven haar lichaam uitputte en haar krachten sloopte, stierf ze al ruim een jaar later: 25 juni 1394. Haar leidsman schreef later op wat zij hem had verteld over alles wat zij in haar gebed doormaakte.
Zij is patrones van Pruisen en van de Duitse Orde.
Bron: Heiligen.net
Van Woord naar leven
EEN KRACHTIGE MAATSTAF
(Bij Mt 7, 6 + 12-14)
Beste mensen, we zijn in de liturgie al een poosje bezig met teksten uit de Bergrede. We luisteren naar wat Jezus ons te zeggen heeft. We ztten als het ware tussen zijn leerlingen. Om te horen of we zijn boodschap ook in onze tijd, niet alleen kunnen verstaan, maar vervolgens ook toepassen.
Soms hebben woorden uit de Bergrede een vertaalslag nodig, maar in feite is zijn boodschap voor alle tijden. Vandaag brengt Jezus een boodschap die in alle eeuwen dringend nodig is om toegepast te worden.
Behandel anderen dus steeds zoals je zou willen dat ze jullie behandelen. Dat is het hart van de Wet en de Profeten.
Of de gedachte van de eerste zin uit deze spreuk origineel door Jezus is uitgesproken is, is niet helemaal zeker. Men zegt wel eens dat Confucius, een Chinese filosoof, die een vijfhonderd jaar eerder leefde, de auteur is. Het zou ook de gouden regel van het confucianisme zijn. Dit alles is door leken die wij zijn, niet na te gaan. Blijkbaar komt de tekst met kleine variaties in meerdere religieuze stromingen voor. Maar ook als het een al langer bekende spreuk zou zijn, Jezus maakt er gebruik van omdat die woorden illustreren wat Hij met heel zijn hart kan bevestigen.
Ook in het Vlaams en het Nederlands kennen we het spreekwoord: ‘Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.’ Het is een variatie op hetzelfde thema.
Niet iedereen zal weten dat dit spreekwoord geïnspireerd is door hetgeen er in de Bijbel staat. In onze taal is het op rijm gezet, waarschijnlijk om het beter te kunnen onthouden. Nog minder mensen zullen weten dat volgens Jezus deze gedachte zelfs de kern van heel de Wet en de Profeten is.
Wat gezegd wordt is niet aan een bepaalde religie gebonden, maar aan het menszijn zelf. Hoe kunnen wij leven in vrede als we het respect voor elkaar verloren zijn? Onlangs werd ik getroffen door twee regels uit een gebed of een lied: “U hebt ons verschillend geschapen, maar allen met dezelfde waardigheid.”
Wij, mensen, zijn elkaars gelijken, hoe we ook zijn. Van welk ras we zijn, welke opvattingen we ook hebben. Of nu rijk of arm zijn, geleerd of onwetend, of welke andere tegenstellingen ook, niemand is de meerdere van de ander. We hebben dezelfde waardigheid. Het is onze oefening, om die ander juist daarin te eerbiedigen. Het is een basisregel van ons bestaan als mens. Een grondregel, een krachtige maatstaf om dagelijks in praktijk te brengen. In het grote verband en in ons kleine leefmilieu. Wat begint in het klein, kan heel groot worden. Het heeft bijvoorbeeld geen zin om resultaten te verwachten van de politiek als we niet in staat zijn in onze eigen kleine kring onze naaste als een vijand blijven zien.
In onze taal komen heel veel meer woorden, of gezegdes van Bijbelse oorsprong voor. Dat die samenhang niet meer door iedereen herkend wordt heeft uiteraard te maken met de belangstelling en de beleving van veel mensen die minder met Kerk en Bijbel zijn opgegroeid, of in de loop van de tijd dat verband verloren zijn.
De uitvoering van deze grondregel is overigens niet simpel.
Misschien herkennen we bepaalde momenten in ons eigen leven waarin we in een conflict zijn geraakt met iemand uit onze omgeving of op het werk, of waar dan ook. We zouden dan eens naar deze elementaire regel kunnen kijken, er niet zozeer over redeneren, maar toelaten in onszelf hoe we een dergelijke gedachte kunnen gebruiken om verder te komen.
Laten we bidden
Goede Vader,
van Jezus hoorden we zojuist een wijze raad. Leven kan soms ingewikkelder lijken dan het is. Het gaat in onze levens vaak over het missen van flexibiliteit, en vooral van oprechte liefde, en de genade je te kunnen verplaatsen in de ander. Ook om de bereidheid je in te denken in hoe jezelf zou reageren als een ander je niet open zou benaderen. Ieder mens wil in harmonie leven, ook degene die tegenover ons staat. Kijk met je hart naar de ander, zoals je voelt dat de ander naar jou zou kunnen, of willen kijken. We merken vaak dat er in onszelf en ook in de ander stoorzenders tussen zitten, zakelijk of emotioneel, soms een stukje geschiedenis die niet zomaar uit te wissen is.
Wij vragen U, door Jezus, uw Zoon, om de genade met Uw ogen van liefde, naar de ander te kijken, in verbondenheid met Jezus, uw Zoon.
Amen
Beste mensen, kijk eens wat je met de tekst kunt. Je zou uit kunnen gaan van de Bijbeltekst, of van het spreekwoord, of ook van de twee regeltjes uit het gebed of het lied.
Succes, en vooral ‘genade’.
Ricky
Suggesties om er mee op weg te gaan in de loop van de dag
Mediteer eens met dit thema rond een concreet voorbeeld uit je leven, zoek een gemakkelijk voorbeeld.
En daarna rond een moeilijk voorbeeld. Merk je verschil? Ontdek je misschien je eigen hiaten? En schijnt er misschien nieuw licht op dit onderwerp?
Blog ‘Van Woord naar leven’
Reageren of uitwisselen betreffende de lezingen of de overweging, kan via de blog ‘Van Woord naar leven’.
Om de kwaliteit van het gesprek te waarborden worden de reacties geplaatst na moderatie.