dinsdag in week 12 door het jaar
Uit het boek Genesis 13, 2 + 5-18
Ingaan op Gods uitnodiging sluit in dat wij voortdurend een keuze maken en ons eigen voordeel laten varen zoals Abram. Wie de gemakkelijkste oplossing zoekt, vernauwt zijn horizon en sluit zich op in zichzelf. Onthechting baant de weg voor de Belofte.
Abram was bijzonder rijk: hij had veel vee, zilver en goud. Abram en Lot bezaten zo veel vee dat er te weinig land was om bij elkaar te blijven wonen. Hierdoor ontstond er ruzie tussen de herders van Abrams vee en de herders van Lots vee, en ook woonden in die tijd de Kanaänieten en de Perizzieten nog in het land.
Daarom zei Abram tegen Lot: ‘Waarom zouden we ruziemaken, jij en ik, of jouw herders en de mijne? We zijn toch familie? Het is maar beter dat we uiteengaan. Het hele land ligt voor je open. Als jij naar links gaat, ga ik naar rechts; als jij naar rechts gaat, ga ik naar links.’
Lot liet zijn blik rondgaan en zag hoe rijk aan water de hele Jordaanvallei was; voordat Sodom en Gomorra door de Heer werden verwoest, was de vallei tot aan Soar toe even waterrijk als de tuin van de Heer en als Egypte. Daarom koos Lot voor zichzelf de Jordaanvallei en trok in oostelijke richting. Zo gingen ze uiteen.
Abram bleef in Kanaän wonen, maar Lot sloeg zijn tenten op bij de steden in de vallei. Zijn woongebied strekte zich uit tot aan Sodom; de mensen daar waren slecht, ze zondigden zwaar tegen de Heer.
Nadat Lot was weggegaan, zei de Heer tegen Abram: ‘Kijk eens goed om je heen, kijk vanaf de plaats waar je nu staat naar het noorden, het zuiden, het oosten en het westen. Al het land dat je ziet geef Ik aan jou en je nakomelingen, voor altijd. En Ik zal je zoveel nakomelingen geven als er stof op de aarde is: ze zullen even ontelbaar zijn als alle stofdeeltjes op de aarde. Kom, doorkruis het land in zijn volle lengte en breedte, want aan jou zal Ik het geven.’
Toen brak Abram op en ging wonen bij de eiken van Mamre, bij Hebron. Daar bouwde hij een altaar voor de Heer.
Psalm 15, 1 + 2a + 3ab + 5ab
Refr.: Heer, U bent goed en genadig.
Heer, wie mag gast zijn in uw tent,
wie mag wonen op uw heilige berg?
Hij is gast die de volmaakte weg gaat
en doet wat goed is,
wie oprecht de waarheid spreekt.
Hij doet aan lasterpraat niet mee,
hij benadeelt een ander niet.
Voor een lening vraagt hij geen rente,
hij verraadt geen onschuldigen voor geld.
Uit het evangelie volgens Matteüs 7, 6 +12-14
Na de bergrede geeft de evangelist Matteüs enkele korte christelijke leefregels. Wil je de weg van het leven inslaan, doe dan ook voor anderen, alles wat je wilt dat mensen voor u doen. Deze weg is smal zoals de weg van het kruis.
Jezus zei tot zijn leerlingen:
‘Geef wat heilig is niet aan de honden en gooi je parels niet voor de zwijnen; die zouden ze maar met hun poten vertrappen, zich omkeren en jullie verscheuren.
Behandel anderen dus steeds zoals je zou willen dat ze jullie behandelen. Dat is het hart van de Wet en de Profeten.
Ga door de nauwe poort naar binnen. Want de brede weg, die velen volgen, en de ruime poort, waar velen door naar binnen gaan, leiden naar de ondergang. Nauw is de poort naar het leven, en smal de weg ernaartoe, en slechts weinigen weten die te vinden.’
Van Woord naar leven
Vandaag horen we in de tussenzang, uit psalm 15:
Heer, wie mag gast zijn in uw tent,
wie mag wonen op uw heilige berg?
Hij is gast die de volmaakte weg gaat en doet wat goed is,
wie oprecht de waarheid spreekt.
De volmaakte weg… Dat klinkt zo ver weg van ons leven, want – zo zou je kunnen zeggen: wie is er volmaakt? Maar ‘volmaakt’ mogen we niet enkel verstaan als een synoniem voor ‘heilig’. Hoewel heiligen volmaakt zijn. In het woord ‘volmaakt’ zitten de woorden ‘vol’ en ‘maken’. En daarin mogen we een uitnodiging zien van God aan ons adres: Hij wilt ons leven ‘vol maken’, ‘vol’ van Hem, ‘vol’ van zijn Zoon, ‘vol’ van waarheid, ‘vol’ van leven. Wie het klaarspeelt te leven vanuit die volheid, ons door God geschonken, leeft volmaakt, vol-gemaakt door God. Misschien ben je nog niet ‘heilig’, hang je nog teveel vast aan dingen die je wegtrekken van God, en toch leef je al – zij het deels en nog niet af – in God.
God vraagt van ons dat onze levensweg recht is. Maar het is een feit dat voor de meeste deze weg serieus krom is.
Beroepshalve praat ik zowat heel de dag met mensen; bewoners uit het woonzorgcentrum waar ik werk, collega’s en vrijwilligers, via e-mail met mensen die ingetekend hebben voor het Bijbelcitaat en iets kwijt willen. En als ik de voorbije jaren iets geleerd heb van al die mensen, van al die verhalen, ook uit mijn eigen levensverhaal, is dat heel wat mensen een zeer complex leven hebben gekend, en nog kennen. Men leeft op kronkelwegen, verre van ‘recht’.
Maar het mooie van God is dat Hij zijn verhaal ook kan schrijven op kromme lijnen. Niemand schuift Hij aan de kant. Altijd opnieuw vindt Hij de mens, ieder van ons, de moeite waard om met hem op weg te gaan.
Deze houding heeft een naam: barmhartigheid. En zo is God, zoals we weten.
Ieder van ons persoonlijk wilt Hij gebruiken om zijn liefde te openbaren, om zijn vrede uit te dragen. Hoe krom onze levenslijn doorheen de jaren ook geworden is… Hij blijft voor de mens kiezen, voor ieder mens, ook voor u. Hij wacht niet tot we ‘heilig’ zijn. Hij roept nu reeds. Hij wilt vandaag met ons op weg gaan, wetend dat ingaan op zijn uitnodiging de heiligheid bevordert.
Wie dit gebeuren toelaat, die is, zoals de psalmist het vandaag uitdrukt, te gast in Gods tent. Dat wilt zeggen dat we nu reeds mogen tafelen aan het feestmaal van de Drie-ene God: Gods liefde ontvangend om deze ten volle te delen met allen die Hij op ons levenspad brengt.
Laat je omhelzen door God, in Christus. Op je kronkelweg ben je immers door Hem diep gezegend.
En leef. Ga in zijn liefde.
kris
Reageren, je eigen woordje plaatsen, of uitwisselen over de overweging, kan via de blog Van Woord naar leven.
Laten wij bidden
Goede God,
wij danken U voor uw liefde voor ieder mens, voor uw inwoning in ons. Geef dat wij U mogen beminnen zoals Gij ons bemint, opdat wij vanuit deze ontmoeting met U ieder mogen liefhebben die Gij op ons levenspad brengt.
Kom heilige Geest, wek in ons het geloof dat ons doet ‘ja’ zeggen op Gods roep in Hem te leven, te bidden, te zingen, lief te hebben.
In Christus, amen.
De Bijbelteksten zijn ontleend aan de NBV21, © Nederlands-Vlaams Bijbelgenootschap.
De korte inleidingen op de lezingen zijn van de hand van Kris.
Paulinus van Nola († 431)
Paulinus van Nola (ook de Barmhartige of de Genaderijke), Italië; schrijver & bisschop
Pontius Meropius Anicius Paulinus werd rond 353 in de Zuid-Franse stad Bordeaux geboren. Hij was een oom van Sint Melania de Jongere († 439; feest 31 december), huwde met een Spaanse vrouw, Theresia, erfde een vermogen aan grootgrondbezit en werd tot Romeins consul benoemd. Het was bisschop Delphinus van Bordeaux († 404; feest 24 december), die hem tot het christendom bracht. In diezelfde tijd stierf hun enig kind, een zoon: 390. Het echtpaar trok zich terug aan de Spaanse kant van de Pyreneeën. In 391 liet Paulinus zich dopen. Drie jaar later was hij al zo populair dat de bevolking van Barcelona hem dwong zich priester te laten wijden. Nu trok hij zich met zijn vrouw terug in het plaatsje Nola in de buurt van de Italiaanse stad Napels.
Vanaf dat moment leidde hij in de eenzaamheid een leven als kluizenaar. Intussen was hij met zijn vrouw Theresia overeengekomen, dat zij in onthouding zouden leven. Rond de gedachteniskapel van Sint Felix van Nola († ca 260; feest 14 januari) stichtte hij een kloostergemeenschapje. In 409 of 410 werd hij tot plaatselijke bisschop gekozen. Hij had veel zorg voor armen en hulpbehoevenden; ieder die een beroep op hem deed vond een open deur en open hart. Hierdoor verwierf hij de bijnaam ‘de Barmhartige’ of ‘de Genaderijke’. Intussen leidde zijn vrouw een soort retraitehuis, een tehuis voor mensen die zich voor kortere of langere tijd wilden terugtrekken om in het gebed God te zoeken.
Hij liet een kathedraal bouwen ter nagedachtenis aan zijn heilige voorganger Felix van Nola. Ook de vijfendertig ‘Carmina’ (Gedichten) die hij naliet, zijn voor een deel aan Felix gewijd.
Paulinus stond in contact met een aantal grote bisschoppen van zijn tijd, zoals Ambrosius van Milaan († 397; feest 4 april), Martinus van Tours († 397; feest 11 november) en Augustinus van Hippo († 430; feest 28 augustus).
Toen de Goten op hun veroveringstochten ook Nola onder de voet liepen, namen ze Paulinus gevangen. Hij was zelfs bereid zichzelf uit te leveren om zo de gevangen genomen zoon van een arme weduwe vrij te kopen. Twintig jaar later stierf hij, diep betreurd door zijn gelovigen.
Zijn relieken kwamen via overbrengingen naar Benevento en Rome in 1908 weer terug in Nola.
Hij is patroon van de Italiaanse stad Nola en de Duitse stad Regensburg; daarnaast van de molenaars.
Hij wordt afgebeeld als bisschop (mijter, staf, tabberd), terwijl hij aalmoezen uitdeelt; met een gebroken keten (gaf zichzelf als losprijs voor de zoon van een arme weduwe); met een spade vanwege zijn bouwactiviteiten.
Bron: Heiligen.net
Laten wij bidden
Goede God,
wij danken U voor uw liefde voor ieder mens, voor uw inwoning in ons. Geef dat wij U mogen beminnen zoals Gij ons bemint, opdat wij vanuit deze ontmoeting met U ieder mogen liefhebben die Gij op ons levenspad brengt.
Kom heilige Geest, wek in ons het geloof dat ons doet ‘ja’ zeggen op Gods roep in Hem te leven, te bidden, te zingen, lief te hebben.
In Christus, amen.