dinsdag in week 1 van de advent
Uit de profeet Jesaja 11, 1-10
Jesaja beschrijft de komst van een ideale leider uit de afstamming van Isaï, die vervuld is van de geest van de Heer en rechtvaardig en wijs zal regeren. Hij schildert een beeld van een toekomstige harmonieuze wereld, waarin vrede en gerechtigheid heersen, en de kennis van God de aarde zal vervullen.
Uit de stronk van Isaï schiet een telg op, een scheut van zijn wortels komt tot bloei. De geest van de Heer zal op hem rusten: een geest van wijsheid en inzicht, een geest van kracht en verstandig beleid, een geest van kennis en ontzag voor de Heer. Hij ademt ontzag voor de Heer; zijn oordeel stoelt niet op uiterlijke schijn, noch grondt hij zijn vonnis op geruchten. Over de zwakken velt hij een rechtvaardig oordeel, de armen in het land geeft hij een eerlijk vonnis. Hij tuchtigt de aarde met de gesel van zijn mond, met de adem van zijn lippen doodt hij de schuldigen. Hij draagt gerechtigheid als een gordel om zijn lendenen en trouw als een gordel om zijn heupen.
Dan zal een wolf zich neerleggen naast een lam, een panter vlijt zich bij een bokje neer; kalf en leeuw zullen samen weiden en een kleine jongen zal ze hoeden. Een koe en een berin grazen samen, hun jongen liggen bijeen; een leeuw eet stro, net als een rund. Bij het hol van een adder speelt een zuigeling, een kind graait met zijn hand naar het nest van een slang.
Niemand doet kwaad, niemand sticht onheil op heel mijn heilige berg. Want kennis van de Heer vervult de aarde, zoals het water de bodem van de zee bedekt.
Op die dag zal de telg van Isaï als een vaandel voor alle volken staan. Dan zullen de volken hem zoeken en zijn woonplaats zal schitterend zijn.
Tussenzang: Ps 72, 2 + 7-8 + 12-13 + 17
Refr.: Moge in zijn dagen de rechtvaardige bloeien
God, moge uw koning uw volk rechtvaardig besturen,
uw arme volk naar recht en wet.
Moge in zijn dagen de rechtvaardige bloeien,
de vrede wereldwijd zijn tot de maan niet meer bestaat.
Moge hij heersen van zee tot zee,
van de Grote Rivier tot aan de einden der aarde.
Hij zal bevrijden wie arm is en om hulp roept,
wie zwak is en geen helper heeft.
Hij ontfermt zich over weerlozen en armen,
wie arm is, redt hij het leven.
Zijn naam zal eeuwig bestaan,
zijn naam zal voortleven zolang de zon zal schijnen.
Dankzij hem zal men zich gezegend noemen,
en alle volken prijzen hem gelukkig.
Vers voor het evangelie (Ps 85, 8)
Alleluia.
Toon ons uw trouw, Heer,
en geef ons uw hulp.
Alleluia.
Uit het evangelie volgens Lucas 10, 21-24
In deze lezing wijst Jezus op Gods bijzondere keuze om zijn wijsheid te openbaren aan de eenvoudigen in plaats van aan de wijzen en verstandigen. Voor ons een oproep om met een open en nederig hart te leven, zodat ook wij ontvankelijk zijn of worden voor het diepe mysterie van Jezus’ komst hier op aarde.
Vervuld van de heilige Geest begon Jezus te juichen en zei: ‘Ik loof U, Vader, Heer van hemel en aarde, omdat U deze dingen voor wijzen en verstandigen hebt verborgen, maar ze aan eenvoudige mensen hebt onthuld. Ja, Vader, zo heeft het U behaagd. Alles is Mij toevertrouwd door mijn Vader, en niemand dan de Vader weet wie de Zoon is, en wie de Vader is weet alleen de Zoon en iedereen aan wie de Zoon het wil openbaren.’
Jezus richtte zich apart tot de leerlingen en zei tegen hen: ‘Gelukkig de ogen die zien wat jullie zien! Want Ik zeg jullie dat vele profeten en koningen hebben willen zien wat jullie zien, maar ze kregen het niet te zien, en hebben willen horen wat jullie horen, maar ze kregen het niet te horen.’
Van Woord naar leven
OVERGAVE IN EENVOUD
(Bij Lc 10, 21-24)
Als Jezus vandaag spreekt over eenvoudige mensen, doelt Hij niet op het wel of niet gestudeerd zijn, noch op het bezitten van bepaalde theologische inzichten. Jezus prijst degenen die ‘arm van geest’ zijn: mensen die zich, net als kinderen, in alle eenvoud toevertrouwen aan hun ouders.
Wanneer wij bidden, is het goed om dat te doen in deze geest van eenvoud en innerlijke armoede. Het betekent je blik richten op God, eenvoudig en zonder pretenties, in het besef dat je voor, of in, zijn Aanwezigheid staat. Het is jezelf overgeven aan Jezus in je hart, die samen met jou de Vader aanbidt. In het gebed kijken we in eenheid met Christus naar de Vader, zoals de Vader in Christus naar ons kijkt.
Het is belangrijk om onze gebedstijd niet te overladen met formulierengebeden en heilige teksten. De stilte is van onschatbare waarde. Gewoon ‘er zijn’, je laten beschijnen door God, de tijd en de stilte koesterend. Begrijp me niet verkeerd: er is niets mis met het breviergebed of andere gebeden die we lezen. Maar de stilte in onze gebedstijd mogen we niet verwaarlozen.
Deze stilte is geen garantie voor verheffende gevoelens of bijzondere ervaringen. Dat is zelfs niet van belang. In het gebed gaat het niet om wat wij voelen, maar om het besef dat God daar met al zijn liefde is. Voel je Hem? Goed. Voel je Hem niet? Ook goed. Denk aan een zwangere vrouw: soms voelt zij haar kind bewegen, en soms niet. Maar dat maakt het kind niet minder aanwezig in haar schoot. Zo is het ook met ons gebed. Het gaat er niet om of wij God voelen of niet; Hij is er. Hij woont in ons. En dat volstaat. Koester dat.
Laten we de woorden ‘Ik loof U, Vader, Heer van hemel en aarde, omdat U deze dingen voor wijzen en verstandigen hebt verborgen, maar ze aan eenvoudige mensen hebt onthuld’ vandaag meenemen in ons hart. Mogen ze ons gebedsleven inspireren om klein te worden, onze trots los te laten en ons in nederigheid en vreugde over te geven aan Gods aanwezigheid.
Laten we bidden
Heilige Geest,
beziel ons diepste zijn.
Moge ons leven een lofzang worden,
een stille vreugdevolle gave aan God.
In Christus, onze Broeder en Heer.
Amen.
Geliefde mensen, laat ons eenvoudig worden, vol blijde verwondering om Gods inwoning in Christus.
Een toegewijde dinsdag,
kris
Om mee op weg te gaan
Jezus roept ons op om nederig en eenvoudig te worden. Waar in ons leven zitten we nog op onze eigen troon? Wat verhindert ons om ons volledig aan Hem over te geven? Stel je voor hoe bevrijdend het kan zijn om al die lasten los te laten en je met een open hart toe te vertrouwen aan Hem.
Blog ‘Van Woord naar leven’
Reageren of uitwisselen betreffende de lezingen of de overweging, kan via de blog ‘Van Woord naar leven’.
Om de kwaliteit van het gesprek te waarborgen worden de reacties geplaatst na moderatie.
De Bijbelteksten zijn ontleend aan de NBV21, © Nederlands-Vlaams Bijbelgenootschap.
De korte inleidingen op de lezingen zijn van de hand van Kris.
Franciscus Xaverius († 1552)
Franciscus Xaverius (eigenlijk Francisco de Yasu y Javier) sj, Sancian, Zuid-Oost-Azië; missionaris
Vorming
Franciscus Xaverius werd op 7 april 1506 geboren op het landgoed Javier in Navarra, Baskenland, Noord-Spanje. Hij studeerde te Parijs met een glanzende carrière in het vooruitzicht. Maar een ontmoeting met zijn landgenoot Iñigo (Ignatius) van Loyola zou van beslissende betekenis worden voor zijn leven. Deze Ignatius probeerde Franciscus over te halen tot zijn ideaal om ‘de zielen te helpen’, mensen in hun geloof en gebed te begeleiden en gelukkig te maken door aandacht te besteden aan Gods werk in ieders persoon. Met grote moeite liet Franciscus zich hiervoor winnen. Tezamen met nog acht anderen legden Ignatius en hij in 1534 de geloften af dat ze hun verdere leven enkel en alleen in dienst van God zouden stellen. Dat gebeurde in het kapelletje van Montmartre, dat destijds even buiten Parijs lag.
Meteen daarna ging Franciscus theologie studeren. De tien vrienden in de Heer hielden contact, ook al raakten ze verspreid over het toenmalige Europa. Ze ontmoetten elkaar in Venetië met de bedoeling samen naar het Heilige Land te gaan, om daar in de voetstappen van Jezus te treden. In die tijd ontving Franciscus de priesterwijding, 1537. Toen hun plannen werden gedwarsboomd door een oorlog tussen Turkije en Venetië, besloten ze naar hun diensten aan te bieden aan de paus in Rome. In 1540 kregen ze officieel toestemming van paus Paulus iii (+ 1549) om een religieuze orde op te richten: de Sociëteit van Jezus (‘jezuïeten’). Op aanvraag van de koning van Portugal werd Franciscus in 1541 naar de nieuwe missiegebieden van Achter-Azië gezonden.
Missionaris
Vanaf dat moment begon er een rusteloos leven van reizen en trekken. Het doet sterk denken aan Paulus, de grote apostel uit de eerste eeuw van het christendom (+ ca 67; feest 29 juni). Franciscus legde zelfs een beduidend langere afstand af dan de Apostel. Achtereenvolgens zou hij verkondigend en dopend door India trekken (1542-1544), de Molukken (1544-1547) en Japan (1548-1551).
Eerst zette hij vanuit Goa in India koers naar de oostkust dwars door het vasteland. In het voorbijgaan bezocht hij te Madras het graf van de apostel Thomas (+ 1e eeuw; feest 3 juli). Vandaar zette hij koers naar Malakka, deed de Molukken aan, Ambon waar al christenen woonden en Ternate, nog volledig onbekend met de christelijke godsdienst. Hij deed zelfs Molotai aan, een eiland dat bekend staat om zijn koppensnellers. Overal probeerde hij met behulp van tolken mensen tot het christelijk geloof te bewegen. Als hij ook maar enigszins meende dat zij het doopsel waardig waren, diende hij het toe. Hij werd daarbij tot heilige ijver gedreven door zijn overtuiging dat ongedoopten in het hiernamaals voorgoed verloren zouden gaan, een opvatting die toen heel gewoon was en algemeen verspreid.
Oproep aan de Europese jongeren
Franciscus was gegrepen door de persoon van Jezus en de liefde van zijn Vader. Met zijn vurig Baskisch temperament leefde hij voor het evangelie. Ruim een jaar na zijn aankomst in zijn missiegebied schreef hij in volkomen eenzaamheid vanuit een gehucht op 800 kilometer afstand van zijn standplaats Goa, India:
“Hele volksstammen komen hier niet in contact met Christus om de eenvoudige reden dat er niemand klaar staat voor de heilige taak om hen erover te vertellen. Vaak heb ik gepopeld van verlangen om de Europese universiteiten binnen te rennen, vooral de Sorbonne in Parijs, en daar als een uitzinnige te keer te gaan tegen degenen die meer geleerdheid bezitten dan de bereidwilligheid om er goed gebruik van te maken. Ik zou hun aan het verstand willen brengen hoeveel mensen van de hemel niet weten en ongelukkig blijven door hun nalatigheid.”
Franciscus gaat er zonder meer vanuit dat het Evangelie als enige de weg wijst naar het werkelijke geluk: de inwendige wetenschap door God zomaar bemind te zijn en van daaruit je leven te in te richten.
“Zij zouden niet alleen de wetenschappen moeten bestuderen, maar ook voor ogen moeten houden met welke bedoeling God hun deze talenten heeft geschonken. Dan zouden zij zich vast en zeker veel meer toeleggen op hun gebedsleven; zij zouden God van meer nabij leren kennen en een plaats geven in hun leven; zij zouden alle neigingen in hun leven afwegen en het goede weten te kiezen, en zij zouden roepen: ‘Heer, hier ben ik. Wat wilt u dat ik doe? Stuur mij maar overal naar toe waar u wilt, al was het naar Indië!’ Met hoeveel meer vreugde in hun hart zouden zij dan leven…”
Japan & China
Na de ontmoeting met een bekeerde Japanner ging hij naar Japan en probeerde door te dringen tot de keizer. Dat lukte pas na vele vergeefse pogingen en dan alleen nog maar nadat ze zich hadden uitgedost in de kleding van westerse hoogmogendheden, compleet met dure relatiegeschenken, zoals klokken, muziekdoosjes, spiegels, kristal, kostbare kleding en wijn. De keizer gaf toestemming om het christelijk geloof te verkondigen. Hij voegde eraan toe dat het ieder in zijn rijk vrij stond dat geloof inderdaad te kiezen, wanneer men van mening mocht zijn dat men er gelukkiger van werd.
De prediking en organisatie ter plaatse liet Franciscus vervolgens over aan mede-jezuïeten. Zelf verlangde hij ernaar het ‘magische’ China te bereiken, het toenmalige culturele centrum van heel Achter-Azië. Hij was ervan overtuigd dat alle omringende culturen mee zouden gaan, als China voor het christendom kon worden gewonnen. Op een onooglijk eilandje voor de Chinese kust, Sancian, werd hij ziek en stierf.
Verering & Cultuur
Zijn relieken rusten sinds 1554 in Goa (India). Een deel van zijn rechterarm die zoveel mensen gedoopt had, werd in 1615 overgebracht naar de Gesùkerk te Rome. Tezamen met Ignatius werd hij in 1622 heilig verklaard.
Hij wordt beschouwd als de grondlegger van de moderne missie en wordt dan ook vereerd als patroonheilige van de missies, met name van de buitenlandse katholieke missies (sinds 1927) en van de voortplanting van het geloof. Daarnaast is hij patroon van het Verre Oosten, en in het bijzonder van Goa, India (sinds 1748), Macau en Pakistan; ook van Portugal. Bovendien is hij beschermheilige van jezuïeten, van zeelieden in het Verre Oosten; zijn voorspraak wordt ingeroepen tegen de pest; tegen hagel en storm en voor een goede reis overzee.
Hij wordt afgebeeld in zwarte toog, witte halflange superplie met stola eroverheen; vaak een kruis in de hand voor zich uit (symbool van geloofsverkondiging aan niet-christenen).
Bron: Jezuieten.org
Van Woord naar leven
OVERGAVE IN EENVOUD
(Bij Lc 10, 21-24)
Als Jezus vandaag spreekt over eenvoudige mensen, doelt Hij niet op het wel of niet gestudeerd zijn, noch op het bezitten van bepaalde theologische inzichten. Jezus prijst degenen die ‘arm van geest’ zijn: mensen die zich, net als kinderen, in alle eenvoud toevertrouwen aan hun ouders.
Wanneer wij bidden, is het goed om dat te doen in deze geest van eenvoud en innerlijke armoede. Het betekent je blik richten op God, eenvoudig en zonder pretenties, in het besef dat je voor, of in, zijn Aanwezigheid staat. Het is jezelf overgeven aan Jezus in je hart, die samen met jou de Vader aanbidt. In het gebed kijken we in eenheid met Christus naar de Vader, zoals de Vader in Christus naar ons kijkt.
Het is belangrijk om onze gebedstijd niet te overladen met formulierengebeden en heilige teksten. De stilte is van onschatbare waarde. Gewoon ‘er zijn’, je laten beschijnen door God, de tijd en de stilte koesterend. Begrijp me niet verkeerd: er is niets mis met het breviergebed of andere gebeden die we lezen. Maar de stilte in onze gebedstijd mogen we niet verwaarlozen.
Deze stilte is geen garantie voor verheffende gevoelens of bijzondere ervaringen. Dat is zelfs niet van belang. In het gebed gaat het niet om wat wij voelen, maar om het besef dat God daar met al zijn liefde is. Voel je Hem? Goed. Voel je Hem niet? Ook goed. Denk aan een zwangere vrouw: soms voelt zij haar kind bewegen, en soms niet. Maar dat maakt het kind niet minder aanwezig in haar schoot. Zo is het ook met ons gebed. Het gaat er niet om of wij God voelen of niet; Hij is er. Hij woont in ons. En dat volstaat. Koester dat.
Laten we de woorden ‘Ik loof U, Vader, Heer van hemel en aarde, omdat U deze dingen voor wijzen en verstandigen hebt verborgen, maar ze aan eenvoudige mensen hebt onthuld’ vandaag meenemen in ons hart. Mogen ze ons gebedsleven inspireren om klein te worden, onze trots los te laten en ons in nederigheid en vreugde over te geven aan Gods aanwezigheid.
Laten we bidden
Heilige Geest,
beziel ons diepste zijn.
Moge ons leven een lofzang worden,
een stille vreugdevolle gave aan God.
In Christus, onze Broeder en Heer.
Amen.
Geliefde mensen, laat ons eenvoudig worden, vol blijde verwondering om Gods inwoning in Christus.
Een toegewijde dinsdag,
kris
Om mee op weg te gaan
Jezus roept ons op om nederig en eenvoudig te worden. Waar in ons leven zitten we nog op onze eigen troon? Wat verhindert ons om ons volledig aan Hem over te geven? Stel je voor hoe bevrijdend het kan zijn om al die lasten los te laten en je met een open hart toe te vertrouwen aan Hem.
Blog ‘Van Woord naar leven’
Reageren of uitwisselen betreffende de lezingen of de overweging, kan via de blog ‘Van Woord naar leven’.
Om de kwaliteit van het gesprek te waarborgen worden de reacties geplaatst na moderatie.