vrijdag in week 4 van de veertigdagentijd
Zowel het boek Wijsheid als het evangelie van vandaag confronteren ons vandaag met de spanning die getuigenis oproept. De rechtvaardige wordt niet alleen bewonderd, maar vaak ook bestreden, precies omdat zijn leven iets onthult wat anderen vaak liever verborgen houden. Ook Jezus ondervindt weerstand, juist wanneer Hij vrijuit spreekt over zijn zending en afkomst. Toch wijkt Hij niet: zijn leven, geworteld in de Vader, blijft getuigen van waarheid en hoop.
Uit het boek Wijsheid 2, 1a + 12-22
Het boek Wijsheid confronteert ons vandaag met onze roeping als gelovigen om, ondanks mogelijke tegenstand en onbegrip, als rechtvaardigen te getuigen van God en zijn weg.
Ten onrechte houden de goddelozen zichzelf het volgende voor:
‘Laten we voor de rechtvaardige een valstrik leggen, want hij is ons alleen maar tot last. Hij dwarsboomt ons in alles wat we doen, hij verwijt ons dat we de wet overtreden en houdt ons voor dat we verloochenen wat ons geleerd is. Hij beweert over kennis van God te beschikken en noemt zich kind van de Heer. Hij is een levende aanklacht tegen onze opvattingen geworden. Zijn verschijning alleen al is ons een doorn in het oog, omdat hij anders leeft dan anderen en zich afwijkend gedraagt. Wij zijn in zijn ogen minderwaardig en hij mijdt onze levenswijze alsof die onrein is. Hij geeft hoog op van de bestemming van de rechtvaardigen en beroemt zich erop dat God zijn vader is.
Laten we zien of hij gelijk heeft en afwachten wat er bij zijn dood gebeurt. Als de rechtvaardige echt een zoon van God is, zal die hem toch te hulp komen en hem uit de greep van zijn vijanden redden? Laten we hem aan geweld en marteling onderwerpen om te zien of hij echt zo zachtmoedig is, laten we zijn uithoudingsvermogen op de proef stellen. We zullen hem veroordelen tot een vernederende dood, want hij beweert toch dat hij gered zal worden?’
Aldus de gedachtegang van de goddelozen. Maar ze vergissen zich, verblind als ze zijn door hun slechtheid. Ze zijn niet bekend met Gods geheimen: ze verwachten niet dat vroomheid beloond wordt en geloven niet dat wie onberispelijk leeft, gelauwerd wordt.
Tussenzang: ps 34, 17-23
Refr.: Gebroken mensen is de Heer nabij.
Toornig ziet de Heer wie kwaad doen aan,
Hij wist hun namen op aarde uit.
De Heer hoort de kreten van de rechtvaardigen,
Hij bevrijdt hen uit de nood.
Gebroken mensen is de Heer nabij.
De Heer redt wie zwaar wordt getroffen.
Al blijft de rechtvaardige niets bespaard,
de Heer zal hem steeds weer bevrijden.
Hij waakt zelfs over zijn beenderen,
niet één ervan wordt verbrijzeld.
Een slecht mens komt om door eigen kwaad,
wie een rechtvaardige haat zal boeten.
De Heer redt het leven van zijn dienaren,
nooit zal boeten wie schuilt bij Hem.
Vers voor het evangelie (Joh 3, 16)
God had de wereld zo lief
dat Hij zijn enige Zoon heeft gegeven,
opdat iedereen die in Hem gelooft
niet verloren gaat,
maar eeuwig leven heeft.
Uit het evangelie volgens Johannes 7, 1-2 + 10 + 25-30
Ondanks dreiging en onbegrip, blijft Jezus vrijmoedig getuigen van zijn zending en zijn afkomst.
Jezus trok door Galilea; in Judea wilde Hij niet komen, omdat de Joden daar Hem wilden doden. Nu naderde het Joodse Loofhuttenfeest. Maar toen zijn broers naar het feest vertrokken waren, ging Hij zelf ook, niet openlijk, maar in het geheim.
Sommige Jeruzalemmers zeiden: ‘Is dat niet die man die ze willen doden? Moet je zien, Hij spreekt vrijuit en ze zeggen niets tegen Hem. Zouden onze leiders werkelijk tot de overtuiging zijn gekomen dat Hij de messias is? Van Hém weten we waar Hij vandaan komt, maar als de messias komt, zal niemand weten waar hij vandaan komt.’
Bij zijn onderricht in de tempel zei Jezus luid en duidelijk: ‘U kent Mij en u weet waar Ik vandaan kom. Maar Ik ben niet namens mezelf gekomen; Ik ben gezonden door iemand die betrouwbaar is, en Hem kent u niet. Ik ken Hem, omdat Ik bij Hem vandaan kom en Hij Mij heeft gezonden.’
Toen wilden ze Hem grijpen, maar niemand deed Hem iets, omdat zijn tijd nog niet gekomen was.
Van Woord naar leven
WAAR LEVEN GETUIGT
(Bij Wijsh 2, 1a + 12-22)
Waar we het gisteren hadden over het belang van de voorbede, wil ik vandaag met jullie nadenken over het belang van het afleggen van getuigenis. Zowel de eerste lezing als het evangelie hebben het vandaag over getuigenis. Laten we dit thema belichten vanuit de eerste lezing van vandaag uit het boek Wijsheid.
Daarin lezen we hoe de rechtvaardige door zijn manier van leven een aanklacht wordt voor zijn omgeving. De goddelozen zeggen: “Hij is een levende aanklacht tegen onze opvattingen geworden; zijn verschijning alleen al is ons een doorn in het oog”. Getuigenis roept dus niet altijd bewondering op – het wekt ook weerstand. Toch is het precies dit getuigenis dat het evangelie geloofwaardig maakt.
Wie vandaag kiest om rechtvaardig te leven, ontkomt niet aan die spanningen. De wereld is vandaag de dag jammer genoeg gekenmerkt door oorlogen, geweld, verdeeldheid en uitbuiting. Er zijn miljardenbudgetten voor defensie, maar miljoenen mensen leven zonder brood of dak. In zo’n wereld is getuigenis afleggen geen vrijblijvende optie, maar een daad van hoop en trouw. De christen die weigert mee te draaien in systemen van onrecht, die zijn stem verheft voor de kleinen en die in zijn daden Gods barmhartigheid weerspiegelt, wordt vaak als lastig ervaren – net als de rechtvaardige in het boek Wijsheid in de lezing van vandaag. Maar precies dáár, in het vreedzaam confronterende leven, ligt de kracht van het getuigenis.
Christenen zijn geroepen tot een vredevol samenleven, over grenzen en verschillen heen. Wanneer wij weigeren mee te stappen in het geweld van polarisatie of haat, en in plaats daarvan kiezen voor ontmoeting, dialoog en verzoening, wordt ons leven een krachtig getuigenis.
Zulk getuigenis kan slechts vrucht dragen als het diep geworteld is in de levende aanwezigheid van Christus: in onszelf én als het levend hart van de Kerk, gevoed door gebed, het Woord en de eucharistie.
Het Jubeljaar 2025, uitgeroepen door paus Franciscus, draagt als thema: “Jezus Christus, onze hoop.” Die hoop is geen vrome wensdroom, maar een bron van engagement. Zij wortelt in de verrezen Heer, wiens overwinning op de dood het ultieme getuigenis is dat het kwaad niet het laatste woord heeft. Christelijke hoop leeft in mensen die liefhebben, vergeven, dienen en volhouden – vaak in stilte en eenvoud. Hun leven weerspiegelt Christus zelf. Wie zó leeft, straalt hoop uit. Niet omdat hij zich voorneemt te getuigen, maar omdat zijn leven zelf tot getuigenis wordt.
Van belang in het brengen van getuigenis is nederigheid. We getuigen niet om onszelf in het licht te stellen, maar om doorheen ons leven iets te laten oplichten van het leven dat God met ieder mens voorheeft. Getuigenis zonder nederigheid stoot af, maar waar het gedragen wordt door eenvoud en liefde, opent het harten.
Ook de Kerk is geroepen tot zulk nederig getuigen: door op de eerste plaats binnen haar eigen gemeenschap liefdevol en vreedzaam samenleven te bevorderen. Tegelijk is zij geroepen deze boodschap van vrede en barmhartigheid uit te dragen op alle plaatsen waar christenen wonen, werken en anderen ontmoeten. En eigenlijk gaat het nog een stap verder: de Kerk is ook geroepen om bewust naar de periferieën van onze samenleving te gaan – naar die plaatsen waar mensen vergeten, gewond of uitgesloten zijn. Paus Franciscus heeft herhaaldelijk opgeroepen om de periferieën niet te mijden, maar ze te verkiezen. Dáár, aan de randen van de samenleving wordt het Evangelie het duidelijkst zichtbaar als teken van hoop en als spoor van Gods trouw aan mensen die – op welke manier ook – door het leven zijn verwond.
Laten we bidden
Heer,
laat ons wonen in uw nabijheid,
zodat ons hart stil wordt en open.
Vorm ons tot mensen van vrede,
die luisteren, dragen en dienen.
Zend ons, niet om te heersen,
maar om nabij te zijn
als een licht dat niet dwingt,
maar uitnodigt.
In uw naam.
Amen.
Geliefde mensen, mogen wij overal waar we komen en gaan, dragers en uitdragers zijn van Gods vrede.
Een gezegende vrijdag.
kris
Om mee op weg te gaan
Hoe leef ik mijn geloof in het dagelijks bestaan? Ben ik mij bewust van de stille kracht van mijn woorden, keuzes en daden? Op welke manier kan ik iets laten zien van de Liefde die mij draagt?
Blog ‘Van Woord naar leven’
Reageren of uitwisselen betreffende de lezingen of de overweging, kan via de blog ‘Van Woord naar leven’.
Om de kwaliteit van het gesprek te waarborgen worden de reacties geplaatst na moderatie.
De Bijbelteksten zijn ontleend aan de NBV21, © Nederlands-Vlaams Bijbelgenootschap.
De korte inleidingen op de lezingen zijn van de hand van Kris.
Isidorus van Sevilla († 636)
Sint-Isidorus (560-636) was bisschop van Sevilla. Hij was een van de grootste geleerden van zijn tijd. Zijn omvangrijk geschrift Etymologiae was in de middeleeuwen het meest gebruikte naslagwerk. Sinds 2000 geldt hij als de officieuze beschermheilige van het internet. Zijn feestdag is 4 april.
Jeugd
Isidorus werd omstreeks 560 in de zuid-Spaanse stad Cartagena geboren als lid van een voorname christelijke familie, die zich later vestigde in de Visigotische stad Sevilla. Twee broers van Isidorus werden bisschop en een zus trad in het klooster. Na de dood van zijn vader voedde Isidorus’ oudere broer Leander hem op.
Aartsbisschop
Omstreeks 600 volgde Isidorus zijn opvoeder op als metropoliet van Sevilla. Hij vervulde zijn ambt als een zeer plichtsgetrouwe bestuurder, die grote zorg had voor de verbreiding van het Evangelie maar ook voor de instandhouding van het klassieke erfgoed. De Franse historicus Charles de Montalembert (1810-1870) noemde Sint Isidorus: ‘le dernier savant du monde ancien‘ (“de laatste geleerde van de antieke wereld”).
Encyclopedie
Isidorus stichtte vele opleidingsinstituten voor geestelijken en bracht talloze belangrijke wetenschappelijke en literaire werken onder in bibliotheken. Hij is de schrijver van de omvangrijke Etymologiae, een van de eerste Europese encyclopedieën. Daarin had Isidorus zo ongeveer alle kennis van zijn tijd samengevat.
Internet
Omdat hij de eerste heilige was die een soort database creëerde, wordt Isidorus door veel katholieke internetgebruikers aangeroepen als patroon van het wereldwijde web.
Bestrijder van arianen
Isidorus verwierf ook faam als bestrijder van het arianisme. Deze dwaalleer die loochende dat de goddelijke natuur van de Zoon gelijk was aan die van de Vader, werd in Hispania onder zijn leiding nagenoeg geheel uitgeroeid.
Kerkleraar
Isidorus stierf op 4 april 636. Paus Clemens VIII verklaarde hem heilig in 1598. Paus Innocentius XIII verhief hem in 1722 tot kerkleraar. Zijn feestdag is 4 april.
Graf
De heilige werd begraven in Sevilla. In 712 werd de stad ingenomen door de Moren. Christenen bleven zijn graf echter bezoeken. In het midden van de elfde eeuw wist koning Ferdinand I († 1065) van Léon en Castilië te bewerkstelligen dat de relieken naar christelijk gebied zouden worden verplaatst. Daartoe sloot hij een akkoord met Abbad II al-Mu’tadid († 1069), de Arabische heerser van Sevilla. Ferdinand liet de relieken overbrengen naar de stad Léon (noordwest-Spanje). Tot op de dag van vandaag rustten zij in een graftombe in de basiliek San Isidoro in Léon.
Bron: KRO-NCRV
Isidorus van Sevilla
Van Woord naar leven
WAAR LEVEN GETUIGT
(Bij Wijsh 2, 1a + 12-22)
Waar we het gisteren hadden over het belang van de voorbede, wil ik vandaag met jullie nadenken over het belang van het afleggen van getuigenis. Zowel de eerste lezing als het evangelie hebben het vandaag over getuigenis. Laten we dit thema belichten vanuit de eerste lezing van vandaag uit het boek Wijsheid.
Daarin lezen we hoe de rechtvaardige door zijn manier van leven een aanklacht wordt voor zijn omgeving. De goddelozen zeggen: “Hij is een levende aanklacht tegen onze opvattingen geworden; zijn verschijning alleen al is ons een doorn in het oog”. Getuigenis roept dus niet altijd bewondering op – het wekt ook weerstand. Toch is het precies dit getuigenis dat het evangelie geloofwaardig maakt.
Wie vandaag kiest om rechtvaardig te leven, ontkomt niet aan die spanningen. De wereld is vandaag de dag jammer genoeg gekenmerkt door oorlogen, geweld, verdeeldheid en uitbuiting. Er zijn miljardenbudgetten voor defensie, maar miljoenen mensen leven zonder brood of dak. In zo’n wereld is getuigenis afleggen geen vrijblijvende optie, maar een daad van hoop en trouw. De christen die weigert mee te draaien in systemen van onrecht, die zijn stem verheft voor de kleinen en die in zijn daden Gods barmhartigheid weerspiegelt, wordt vaak als lastig ervaren – net als de rechtvaardige in het boek Wijsheid in de lezing van vandaag. Maar precies dáár, in het vreedzaam confronterende leven, ligt de kracht van het getuigenis.
Christenen zijn geroepen tot een vredevol samenleven, over grenzen en verschillen heen. Wanneer wij weigeren mee te stappen in het geweld van polarisatie of haat, en in plaats daarvan kiezen voor ontmoeting, dialoog en verzoening, wordt ons leven een krachtig getuigenis.
Zulk getuigenis kan slechts vrucht dragen als het diep geworteld is in de levende aanwezigheid van Christus: in onszelf én als het levend hart van de Kerk, gevoed door gebed, het Woord en de eucharistie.
Het Jubeljaar 2025, uitgeroepen door paus Franciscus, draagt als thema: “Jezus Christus, onze hoop.” Die hoop is geen vrome wensdroom, maar een bron van engagement. Zij wortelt in de verrezen Heer, wiens overwinning op de dood het ultieme getuigenis is dat het kwaad niet het laatste woord heeft. Christelijke hoop leeft in mensen die liefhebben, vergeven, dienen en volhouden – vaak in stilte en eenvoud. Hun leven weerspiegelt Christus zelf. Wie zó leeft, straalt hoop uit. Niet omdat hij zich voorneemt te getuigen, maar omdat zijn leven zelf tot getuigenis wordt.
Van belang in het brengen van getuigenis is nederigheid. We getuigen niet om onszelf in het licht te stellen, maar om doorheen ons leven iets te laten oplichten van het leven dat God met ieder mens voorheeft. Getuigenis zonder nederigheid stoot af, maar waar het gedragen wordt door eenvoud en liefde, opent het harten.
Ook de Kerk is geroepen tot zulk nederig getuigen: door op de eerste plaats binnen haar eigen gemeenschap liefdevol en vreedzaam samenleven te bevorderen. Tegelijk is zij geroepen deze boodschap van vrede en barmhartigheid uit te dragen op alle plaatsen waar christenen wonen, werken en anderen ontmoeten. En eigenlijk gaat het nog een stap verder: de Kerk is ook geroepen om bewust naar de periferieën van onze samenleving te gaan – naar die plaatsen waar mensen vergeten, gewond of uitgesloten zijn. Paus Franciscus heeft herhaaldelijk opgeroepen om de periferieën niet te mijden, maar ze te verkiezen. Dáár, aan de randen van de samenleving wordt het Evangelie het duidelijkst zichtbaar als teken van hoop en als spoor van Gods trouw aan mensen die – op welke manier ook – door het leven zijn verwond.
Laten we bidden
Heer,
laat ons wonen in uw nabijheid,
zodat ons hart stil wordt en open.
Vorm ons tot mensen van vrede,
die luisteren, dragen en dienen.
Zend ons, niet om te heersen,
maar om nabij te zijn
als een licht dat niet dwingt,
maar uitnodigt.
In uw naam.
Amen.
Geliefde mensen, mogen wij overal waar we komen en gaan, dragers en uitdragers zijn van Gods vrede.
Een gezegende vrijdag.
kris
Om mee op weg te gaan
Hoe leef ik mijn geloof in het dagelijks bestaan? Ben ik mij bewust van de stille kracht van mijn woorden, keuzes en daden? Op welke manier kan ik iets laten zien van de Liefde die mij draagt?
Blog ‘Van Woord naar leven’
Reageren of uitwisselen betreffende de lezingen of de overweging, kan via de blog ‘Van Woord naar leven’.
Om de kwaliteit van het gesprek te waarborgen worden de reacties geplaatst na moderatie.