dinsdag in week 6 door het jaar
In beide lezingen vandaag zien we een contrast tussen geloof en ongeloof, vertrouwen en kortzichtigheid. In Genesis treft God een wereld aan die zich volledig heeft afgekeerd van het goede, maar Noach blijft trouw en vindt genade in Gods ogen. In het evangelie worstelen de leerlingen met hun gebrek aan inzicht en vertrouwen, ondanks de wonderen die ze met eigen ogen hebben gezien. Beide verhalen tonen hoe God spreekt en handelt in een wereld vol chaos, en hoe Hij ons oproept tot geloof, gehoorzaamheid en een diepere blik op zijn plan. Mogen we, zoals Noach, luisteren naar Gods stem en, ondanks de stormen om ons heen, bouwen aan een plaats van hoop en geloof.
Uit het boek Genesis 6, 5-8 + 7, 1-5 + 10
We horen hoe God, diep bedroefd over de slechtheid van de mensen, besluit een allesverwoestende zondvloed te sturen, maar Noach en zijn gezin spaart vanwege zijn rechtschapenheid. Op Gods bevel bouwt Noach een ark en neemt hij dieren mee, waarna de regen veertig dagen en nachten onafgebroken neerstort op de aarde.
De Heer zag dat de mensen op aarde zeer slecht waren: alles wat ze uitdachten was steeds even slecht. Hij kreeg er spijt van dat Hij mensen had gemaakt; Hij was tot in het hart gegriefd. ‘Ik zal de mensen die Ik geschapen heb van de aarde wegvagen,’ zei Hij, ‘en met de mensen ook het vee, de kruipende dieren en de vogels, want Ik heb er spijt van dat Ik ze heb gemaakt.’ Alleen Noach was Hij goedgezind.
Toen zei de Heer tegen Noach: ‘Ga de ark in, samen met je hele gezin, want Ik heb gezien dat jij als enige van deze generatie rechtschapen bent. Van alle reine dieren moet je zeven mannetjes en hun wijfjes meenemen, van de onreine dieren moet je er twee meenemen, een mannetje en zijn wijfje, en van de vogels weer zeven mannetjes en wijfjes, zodat alle dieren zich kunnen voortplanten op de aarde. Want over zeven dagen zal Ik het veertig dagen en veertig nachten op de aarde laten regenen; dan zal Ik alles wat er bestaat van de aardbodem wegvagen, alles wat Ik heb gemaakt.’
Noach deed alles zoals de Heer het hem had opgedragen.
Toen de zeven dagen voorbij waren, kwam het water van de vloed over de aarde.
Tussenzang: Ps 29, 1-4 + 10
Refr.: De Heer zegent zijn volk met vrede.
Erken de Heer, o goden,
erken de Heer, zijn macht en majesteit,
erken de Heer, de majesteit van zijn naam,
buig u voor de Heer in zijn heilige glorie.
De stem van de Heer boven de wateren,
de God vol majesteit doet de donder rollen,
de Heer boven de wijde wateren.
De stem van de Heer vol kracht,
de stem van de Heer vol glorie.
De Heer heeft zijn troon boven de vloed,
ten troon zit de Heer als koning voor eeuwig.
Vers voor het evangelie (Kol 16a + 17c)
Alleluia.
Laat Christus’ woorden
in al hun rijkdom in u wonen,
en dank de Vader door Hem.
Alleluia.
Uit het evangelie volgens Marcus 8, 14-21
Jezus confronteert zijn leerlingen met hun gebrek aan vertrouwen en inzicht, wanneer zij zich zorgen maken over hun gebrek aan brood. Hij herinnert hen aan de wonderbare broodvermenigvuldigingen en roept hen op om verder te kijken dan het materiële, en werkelijk te begrijpen wat Hij hun wil leren.
De leerlingen hadden vergeten genoeg brood mee te nemen; ze hadden maar één brood bij zich in de boot. Hij waarschuwde hen: ‘Pas op, hoed je voor de zuurdesem van de farizeeën en voor de zuurdesem van Herodes.’ Ze hadden het er met elkaar over dat ze geen brood hadden.
Toen Hij dit merkte, zei Hij: ‘Waarom praten jullie erover dat je geen brood hebt? Begrijpen jullie het dan nog niet, en ontbreekt het jullie aan inzicht? Zijn jullie dan zo hardleers? Jullie hebben ogen, maar zien niet? Jullie hebben oren, maar horen niet? Weten jullie dan niet meer hoeveel manden brood jullie hebben opgehaald toen Ik vijf broden brak voor vijfduizend mensen?’ ‘Twaalf,’ antwoordden ze. ‘En toen Ik zeven broden brak voor vierduizend mensen, hoeveel manden brood hebben jullie toen opgehaald?’ ‘Zeven,’ antwoordden ze. Toen zei Hij: ‘Begrijpen jullie het dan nog niet?’
Van Woord naar leven
GODS HARD, BEWOGEN DOOR DE WERELD
(Bij Gen 6, 5-8 + 7, 1-5 + 10)
De Heer zag dat de mensen op aarde zeer slecht waren, zo lezen we in de eerste lezing. Hun daden en gedachten waren doordrenkt van kwaad. Tot in het diepst van zijn hart was God gegriefd, zo staat er. Hij, die de mens met liefde en zorg had geschapen, zag hoe deze zich van Hem had afgekeerd. Zijn toorn werd zichtbaar in de zondvloed.
Ook Jezus toonde soms toorn. Denk aan het moment waarop Hij de handelaars uit de tempel verdreef. Zijn heilige woede was geen blinde razernij, maar een vurige oproep tot bekering, tot eerbied voor het huis van de Vader.
Gods toorn is nooit willekeurig, maar altijd doordrongen van gerechtigheid en liefde. Het is de pijn van een Vader die ziet hoe zijn kinderen verloren lopen.
Hoe zou God vandaag naar de wereld kijken? Zou Hij weer boos zijn?
Oorlogen en geweld verscheuren immers landen en gezinnen. Miljoenen lijden onder terreur en conflict. De schepping, bedoeld als een plaats van vrede, wordt getekend door bloedvergieten. Erg toch!
Egoïsme en onverschilligheid nemen toe. Veel mensen leven steeds meer voor zichzelf, terwijl kwetsbaren aan hun lot worden overgelaten. Liefde en barmhartigheid lijken vaak plaats te maken voor kille zelfzucht.
Uitbuiting en moderne slavernij bestaan nog steeds. Mensen worden misbruikt, gedwongen om onder onmenselijke omstandigheden te werken.
Milieuverwoesting tast Gods schepping aan. Bossen verdwijnen, oceanen stijgen, dieren sterven uit. De aarde, toevertrouwd aan de mens, wordt uitgebuit en verwaarloosd.
Oneerlijke verdeling van rijkdom maakt de kloof tussen arm en rijk ondragelijk. Terwijl sommigen in overvloed leven, lijden anderen honger en dorst. Godgeklaagd!
Leugens en manipulatie vervormen de waarheid. Fake news, verdraaide feiten en misleiding heersen in politiek, media en sociale netwerken. Waarheid wordt een schaars goed.
Onrechtvaardigheid in rechtssystemen zorgt ervoor dat machtigen beschermd worden, terwijl de zwakken nauwelijks gehoord worden.
Afname van morele waarden ondermijnt respect en solidariteit. Wat ooit als heilig werd beschouwd, wordt nu genegeerd of bespot. Genot en oppervlakkigheid vervangen diepere waarden.
Verharding van de samenleving leidt tot haat, polarisatie en verdeeldheid. In plaats van dialoog en begrip, kiest men vaak voor strijd en verwijdering.
Afkeer van God en geloof neemt toe. In vele delen van de wereld wordt God uit het leven gebannen waarmee ook de diepere zingeving verdwijnt.
Racisme blijft een wonde in de samenleving. Mensen worden beoordeeld op huidskleur of afkomst, in plaats van op hun hart en hun menszijn.
En zo kunnen we doorgaan.
Ja, misschien is God wel héél boos als Hij naar ‘beneden’ kijkt.
Maar – als dat een troost mag zijn – hoezeer de zeespiegel ook stijgt door de klimaatverandering, God heeft beloofd de aarde nooit meer op die manier te vernietigen. We zullen dat morgen horen.
Terug naar de lezing van vandaag.
Misschien moeten we ons spiegelen aan de figuur van Noach. Hij was rechtvaardig in een verdorven wereld. Hij wandelde met God, bleef trouw, en gehoorzaamde. Op Gods woord bouwde hij de ark. Hij luisterde naar Gods stem.
Kunnen wij vandaag ook een ark bouwen? Niet van hout, maar van gemeenschap. Kan de Kerk die ark zijn? Een plaats van veiligheid in een wereld vol stormen. Een plaats waar Gods liefde woont, waar mensen samen lof zingen en in geloof en barmhartigheid leven. Maar anders dan in Noachs tijd mag deze ark niet gesloten blijven. We mogen naar buiten treden, Gods liefde uitdragen, zijn licht laten schijnen in de duisternis.
Geliefde mensen, laten we niet bang zijn voor het kwaad in de wereld. Wij zijn immers – als het goed is – dragers van het Evangelie, van hoop en vrede. Laten we met fierheid en waardigheid die Blijde Boodschap uitdragen door daad en woord, in diep vertrouwen dat God ons draagt en leidt. Laten we dus leven als kinderen van het Licht.
De Heer is immers met ons, en met alle mensen van goede wil, alle dagen, tot aan de voleinding van de wereld.
Laten we bidden
Goede en rechtvaardige God,
uw liefde heeft ons geschapen, uw barmhartigheid draagt ons. Toch zien wij hoe het kwaad woekert, hoe onrecht en zelfzucht de wereld tekenen. Harten worden hard, waarheid wordt verdraaid, de zwakken worden vergeten. Heer, open onze ogen voor uw licht, maak ons tot werkers van gerechtigheid en dragers van hoop. Laat ons niet moedeloos worden, maar vervul ons met heilige ijver, opdat wij uw stem horen en uw weg bewandelen. Geef ons de moed om standvastig te blijven, zoals Noach, de wijsheid om uw wil te onderscheiden, en de kracht om een toevlucht te zijn voor hen die verloren dreigen te gaan. Mogen wij bouwen aan een gemeenschap geworteld in uw liefde, een plek waar geloof, barmhartigheid en vrede mogen wonen.
Blijf bij ons, Heer, leid ons door stormen en duisternis, en wees onze houvast, vandaag en alle dagen, tot wij U eens van aangezicht tot aangezicht mogen ontmoeten.
In uw naam. Amen.
Geliefde mensen, laten we de moed niet verliezen, maar als dragers van het Licht standvastig blijven in geloof, hoop en liefde, en zo Gods warmte en barmhartigheid uitstralen in deze wereld.
Een toegewijde dinsdag,
kris
Om mee op weg te gaan
De wereld kent veel duisternis, maar ieder van ons draagt een vonk van licht in zich. Waar kun jij, heel concreet, een straal van hoop brengen – door een gebaar van liefde, een woord van troost of een daad van gerechtigheid? Sta stil bij hoe jij een stukje van Gods licht kunt laten schijnen.
Blog ‘Van Woord naar leven’
Reageren of uitwisselen betreffende de lezingen of de overweging, kan via de blog ‘Van Woord naar leven’.
Om de kwaliteit van het gesprek te waarborgen worden de reacties geplaatst na moderatie.
De Bijbelteksten zijn ontleend aan de NBV21, © Nederlands-Vlaams Bijbelgenootschap.
De korte inleidingen op de lezingen zijn van de hand van Kris.
Bernadette Soubirous († 1879)
De heilige Bernadette Soubirous (1844-1879) was de zieneres van Lourdes. Naar eigen zeggen was de Heilige Maagd Maria in 1858 maar liefst achttien keer aan haar verschenen. In 1866 trad ze in bij de Zusters van Nevers. In 1933 werd zij heiligverklaard.
Jeugd
Bernadette Soubirous werd geboren op 7 januari 1844 in een huis bij een molen in Lourdes (Franse Pyreneeën). Haar ouders, François Soubirous en Louise Castérot, verdienden de kost als molenaars en zouden negen kinderen krijgen. Op 9 januari werd Bernadette gedoopt in de Sint-Pieterskerk. Na verloop van tijd bleek dat zij een slechte gezondheid had. Zo leed ze niet alleen aan astma maar ook aan aandoeningen van de maag en de milt.
Armoede
Wegens tegenslag moest het gezin in 1854 de molen verlaten. Een periode van armoede brak aan. Eind 1856 moest de 12 jaar oude Bernadette het huis verlaten om bij haar peettante als hulp in de huishouding en in dier herberg te gaan werken. Later keerde ze naar haar ouders terug. Vanwege de grote werkloosheid was het gezin-Soubirous gedwongen om zich in een krot te huisvesten. Daar deed de politie op 27 maart 1857 een inval, omdat vader François werd beschuldigd van het stelen van twee zakken meel.
Dame in het wit gekleed
Op 11 februari 1858 liep Bernadette in gezelschap van een zus en een vriendin langs de Gave naar de Grot van Massabielle om er hout te sprokkelen. Terwijl ze haar kousen uittrok om de beek te doorwaden hoorde ze een windstoot. Daar zag ze in de richting van een grot een eigenaardig verschijnsel. “Ik zag een dame in het wit gekleed: zij droeg een wit kleed, een witte sluier, een blauwe gordel en een gele roos op elke voet”, zei ze later in een getuigenis. Bernadette maakte het kruisteken en bad de rozenkrans “met de Dame”, die na het gebed “ineens verdween”.
Rozenkrans
Bernadette keerde op zondag 14 februari 1858 terug naar Massabielle. Zij begon een tientje van de rozenkrans te bidden, waarop de Dame haar weer verscheen. Bernadette besprenkelde Haar met wijwater, bad met Haar tot Zij weer verdween. Vier dagen later ging Bernadette opnieuw naar de grot en weer verscheen de Dame. Dit keer sprak Ze: “Ik beloof je niet in deze wereld gelukkig te maken, maar in de andere. Wil je zo goed zijn om twee weken lang hierheen te komen?”. Bernadette beloofde dat en bleef de grot bezoeken. Op 19 februari stak ze bij de Dame een kaars op. Na de vijfde verschijning op 20 februari voelde Bernadette zich bedroefd.
Boete voor de zondaars
Bij de zesde verschijning op zondag 21 februari werd Bernadette vergezeld van een honderdtal mensen. Daarna werd zij door politiecommissaris Jacomet ondervraagd. Bernadette weigerde een gedetailleerd verslag uit te brengen en sprak slechts over “dat mens” (aquero in het plaatselijke Occitaanse dialect). Bij de zevende verschijning op 23 februari hadden zich ongeveer 150 mensen bij Bernadette gevoegd. De Dame onthulde haar een geheim dat alleen voor haar bestemd was. Bij de achtste verschijning op 24 februari riep de Dame op tot boete voor de zondaars. Bij de negende verschijning op 25 februari waren er zo’n 300 mensen aanwezig. Aan hen vertelde Bernadette: “Ze zei me dat ik aan de bron moest gaan drinken (…) Ik vond alleen maar een beetje modderig water. Bij de vierde poging kon ik er een beetje van drinken. Ze deed me ook van het kruid eten dat in de buurt van het water groeide. Toen verdween de verschijning en ik ben weggegaan.” Sommige omstanders meenden dat ze gek geworden was. Hun antwoordde ze: “Het is voor de zondaars.” Bij de tiende verschijning op 27 februari waren er 800 mensen bij de grot aanwezig. Zij vernamen later van Bernadette dat de Dame niet gesproken had. De zieneres dronk van het water van de bron en herhaalde de boetegebaren van de vorige dag.
Genezing
Op zondag 28 februari woonden er meer dan duizend mensen Bernadettes extase bij. Zij zagen haar de grond kussen en op de grond kruipen. Daarna moet ze voor een onderzoeksrechter verschijnen. Die dreigde haar met gevangenisstraf als ze zou doorgaan met het opruien van de mensen. Bernadette was niet onder de indruk van het dreigement want de volgende dag was ze weer present om voor de twaalfde keer de dame te ontmoeten. De menigte had zich uitgebreid tot meer dan 1.500 mensen. Voor het eerst was er ook een priester aanwezig. Ook werd er melding gemaakt van een genezing van een vrouw die haar ontwrichte arm in het water van de bron had gestoken.
‘Bouw een kapel’
Bij de dertiende verschijning op 2 maart kreeg Bernadette een nieuwe opdracht van de Dame: “Ga aan de priesters zeggen dat men in processie naar hier moet komen en dat men hier een kapel moet bouwen.” Bernadette sprak erover met pastoor Peyramale. Deze wilde maar één ding weten: de naam van de Dame. En verder eiste hij een bewijs: ‘vraag Haar de rozelaar bij de grot in volle winter te laten bloeien. Deze volgende dag trok Bernadette in alle vroegte met 3.000 mensen naar de grot, maar de Dame verscheen niet. Na school voelde Bernadette opnieuw die innerlijke uitnodiging van de Dame. Ze ging naar de grot, waar de dame voor de veertiende keer aan haar verscheen. Bernadette gaf Haar door wat de pastoor verlangde: haar naam en een bewijs. Daarop glimlachte de Dame, aldus Bernadette.
Onbevlekte Ontvangenis
Bij de vijftiende verschijning op 4 maart – de menigte bestond uit ongeveer achtduizend mensen – gebeurde niet bijzonders. De Dame zweeg. Daarna voelde Bernadette de innerlijke uitnodiging om naar de grot te komen niet meer. Pas na twintig dagen keerde zij terug. Bij de zestiende verschijning op 25 maart openbaarde de Dame haar naam. Bernadette: “Zij hief de ogen ten hemel, vouwde haar handen, die eerst open waren en naar beneden gericht, samen en zei tot mij: ‘Que soy era immaculada councepciou’.” Bernadette vertrok naar de pastoor en herhaalde onderweg de woorden die zij niet begreep. Het antwoord bracht pastoor Peyramale van zijn stuk, omdat Bernadette onmogelijk gehoord kon hebben dat vier jaar eerder het dogma van de Onbevlekte Ontvangenis was afgekondigd.
Laatste verschijningen
Pas op 7 april keerde Bernadette terug naar de grot. Tijdens deze zeventiende verschijning hield zij een brandende kaars vast. Een arts stelde ter plekke vast dat de vlam die haar hand raakte, geen brandwonden achterliet. Op donderdag 16 juli voelde Bernadette zich weer innerlijk opgeroepen om naar Massabielle te gaan. Daar zag ze dat de toegang tot de grot met een houten hek was afgesloten. Daarop besloot ze naar de andere kant van de Gave te lopen. “Het scheen me toe dat ik bij de grot was, even dicht als de andere keren. Ik zag alleen maar de Maagd, ik had ze nooit eerder zo mooi gezien!” Dat was de laatste keer dat de Dame aan haar verschenen was.
Kloosterroeping
Na de verschijningen voelde Bernadette zich geroepen tot het religieuze leven. Ze had wel willen intreden bij de karmelietessen, maar de ascese die daar werd beoefend vormde wegens haar slechte gezondheid een beletsel. Bovendien was een bruidsschat een vereiste. Die kon haar vader onmogelijk opbrengen. Uiteindelijk viel haar keuze op de Soeurs de Charité et de l’Instruction Chrétienne (‘Zusters van Liefde en van de Christelijke Vorming’) oftewel de Zusters van Nevers. De bisschop van Lourdes gaat ermee akkoord en de moeder-overste van hun klooster in Lourdes heet haar van harte welkom. In november 1864 trad ze in als postulante. Het postulaat moest echter onderbroken worden omdat ze ziek was en bovendien leed zo onder de dood van Justin, een van haar broertjes.
Postulant
In februari 1865 was Bernadette er klaar voor om haar postulaat dan eindelijk te beginnen. In april 1866 deed zij haar aanvraag om het noviciaat aan te vangen in het moederhuis in Nevers. Voor haar vertrek was ze nog wel aanwezig bij de inwijding van de crypte van de te bouwen bedevaartkerk bovenop de grot. Zoals de Dame had gevraagd, gebeurde. Voor het eerst werd er een processie gehouden naar de locatie van de verschijningen. Daarbij was Bernadette het middelpunt van een grote menigte nieuwsgierigen. De bisschop nam haar daartegen in bescherming en liet haar snel weer vertrekken. Op 3 juli 1866 was het gezin-Soubirous bij elkaar om afscheid van Bernadette te nemen. De volgende dag vertrok ze naar Nevers, waar ze op 7 juli aankwam.
Zuster Marie-Bernarde
In Nevers had ze aanvankelijk veel last van heimwee. Op 29 juli 1866 ontving ze met 42 andere novicen het religieuze habijt. Bernadette nam bij deze plechtigheid de kloosternaam Marie-Bernarde aan. In september 1866 verslechterde haar gezondheidstoestand. De volgende maand werd ze opgegeven. Bernadette overleefde haar sterfbed echter. In december vernam ze dat haar moeder was overleden, amper 41 jaar oud. Bernadette hervatte op 2 februari 1867 haar noviciaat. Op 30 oktober 1867 deed ze haar religieuze geloften ten overstaan van de bisschop van Nevers. Zuster Marie-Bernarde werd vervolgens benoemd tot hulpverpleegster voor het hoofdklooster.
Overlijden
In 1869 kreeg ze opnieuw problemen met haar gezondheid. In maart 1871 vernam ze het overlijden van haar vader. Van 1875 tot 1878 verslechtert haar gezondheid drastisch. Toch doet zij haar eeuwige kloostergeloften. Vanaf 11 december 1878 bleef ze definitief in bed. Daar stierf ze op 16 april 1879. Op 30 mei 1879 werd de kist met haar lichaam bijgezet in de grafkelder van de Sint-Jozefskapel, in de tuin van het hoofdklooster van de Zusters van Liefde van Nevers.
Heiligverklaring
Het onderzoek betreffende de zaligverklaring van Bernadette vereiste de opgraving van haar lichaam. Dat gebeurde drie keer: september 1909, april 1919 en april 1925. Tot grote verrassing van alle onderzoekers was het lichaam intact gebleven. Op zondag 14 juni 1925, hoogfeest van het Heilig Sacrament, werd Bernadette door paus Pius XI zaligverklaard. Daarbij werd de 16de april, haar sterfdag, aangewezen voor haar liturgische gedachtenis. Op 3 augustus 1925 wordt haar intact gebleven lichaam geplaatst in een glazen schrijn in het koor van de grote kapel van het Sint-Gildardklooster in Nevers. Op haar gezicht en handen werd een fijn masker van was aangebracht. Op 8 december 1933, hoogfeest van de Onbevlekte Ontvangenis, verklaarde paus Pius XI haar heilig.
Bron: nl.lourdes-france.org
Bernadette Soubirous
Van Woord naar leven
GODS HARD, BEWOGEN DOOR DE WERELD
(Bij Gen 6, 5-8 + 7, 1-5 + 10)
De Heer zag dat de mensen op aarde zeer slecht waren, zo lezen we in de eerste lezing. Hun daden en gedachten waren doordrenkt van kwaad. Tot in het diepst van zijn hart was God gegriefd, zo staat er. Hij, die de mens met liefde en zorg had geschapen, zag hoe deze zich van Hem had afgekeerd. Zijn toorn werd zichtbaar in de zondvloed.
Ook Jezus toonde soms toorn. Denk aan het moment waarop Hij de handelaars uit de tempel verdreef. Zijn heilige woede was geen blinde razernij, maar een vurige oproep tot bekering, tot eerbied voor het huis van de Vader.
Gods toorn is nooit willekeurig, maar altijd doordrongen van gerechtigheid en liefde. Het is de pijn van een Vader die ziet hoe zijn kinderen verloren lopen.
Hoe zou God vandaag naar de wereld kijken? Zou Hij weer boos zijn?
Oorlogen en geweld verscheuren immers landen en gezinnen. Miljoenen lijden onder terreur en conflict. De schepping, bedoeld als een plaats van vrede, wordt getekend door bloedvergieten. Erg toch!
Egoïsme en onverschilligheid nemen toe. Veel mensen leven steeds meer voor zichzelf, terwijl kwetsbaren aan hun lot worden overgelaten. Liefde en barmhartigheid lijken vaak plaats te maken voor kille zelfzucht.
Uitbuiting en moderne slavernij bestaan nog steeds. Mensen worden misbruikt, gedwongen om onder onmenselijke omstandigheden te werken.
Milieuverwoesting tast Gods schepping aan. Bossen verdwijnen, oceanen stijgen, dieren sterven uit. De aarde, toevertrouwd aan de mens, wordt uitgebuit en verwaarloosd.
Oneerlijke verdeling van rijkdom maakt de kloof tussen arm en rijk ondragelijk. Terwijl sommigen in overvloed leven, lijden anderen honger en dorst. Godgeklaagd!
Leugens en manipulatie vervormen de waarheid. Fake news, verdraaide feiten en misleiding heersen in politiek, media en sociale netwerken. Waarheid wordt een schaars goed.
Onrechtvaardigheid in rechtssystemen zorgt ervoor dat machtigen beschermd worden, terwijl de zwakken nauwelijks gehoord worden.
Afname van morele waarden ondermijnt respect en solidariteit. Wat ooit als heilig werd beschouwd, wordt nu genegeerd of bespot. Genot en oppervlakkigheid vervangen diepere waarden.
Verharding van de samenleving leidt tot haat, polarisatie en verdeeldheid. In plaats van dialoog en begrip, kiest men vaak voor strijd en verwijdering.
Afkeer van God en geloof neemt toe. In vele delen van de wereld wordt God uit het leven gebannen waarmee ook de diepere zingeving verdwijnt.
Racisme blijft een wonde in de samenleving. Mensen worden beoordeeld op huidskleur of afkomst, in plaats van op hun hart en hun menszijn.
En zo kunnen we doorgaan.
Ja, misschien is God wel héél boos als Hij naar ‘beneden’ kijkt.
Maar – als dat een troost mag zijn – hoezeer de zeespiegel ook stijgt door de klimaatverandering, God heeft beloofd de aarde nooit meer op die manier te vernietigen. We zullen dat morgen horen.
Terug naar de lezing van vandaag.
Misschien moeten we ons spiegelen aan de figuur van Noach. Hij was rechtvaardig in een verdorven wereld. Hij wandelde met God, bleef trouw, en gehoorzaamde. Op Gods woord bouwde hij de ark. Hij luisterde naar Gods stem.
Kunnen wij vandaag ook een ark bouwen? Niet van hout, maar van gemeenschap. Kan de Kerk die ark zijn? Een plaats van veiligheid in een wereld vol stormen. Een plaats waar Gods liefde woont, waar mensen samen lof zingen en in geloof en barmhartigheid leven. Maar anders dan in Noachs tijd mag deze ark niet gesloten blijven. We mogen naar buiten treden, Gods liefde uitdragen, zijn licht laten schijnen in de duisternis.
Geliefde mensen, laten we niet bang zijn voor het kwaad in de wereld. Wij zijn immers – als het goed is – dragers van het Evangelie, van hoop en vrede. Laten we met fierheid en waardigheid die Blijde Boodschap uitdragen door daad en woord, in diep vertrouwen dat God ons draagt en leidt. Laten we dus leven als kinderen van het Licht.
De Heer is immers met ons, en met alle mensen van goede wil, alle dagen, tot aan de voleinding van de wereld.
Laten we bidden
Goede en rechtvaardige God,
uw liefde heeft ons geschapen, uw barmhartigheid draagt ons. Toch zien wij hoe het kwaad woekert, hoe onrecht en zelfzucht de wereld tekenen. Harten worden hard, waarheid wordt verdraaid, de zwakken worden vergeten. Heer, open onze ogen voor uw licht, maak ons tot werkers van gerechtigheid en dragers van hoop. Laat ons niet moedeloos worden, maar vervul ons met heilige ijver, opdat wij uw stem horen en uw weg bewandelen. Geef ons de moed om standvastig te blijven, zoals Noach, de wijsheid om uw wil te onderscheiden, en de kracht om een toevlucht te zijn voor hen die verloren dreigen te gaan. Mogen wij bouwen aan een gemeenschap geworteld in uw liefde, een plek waar geloof, barmhartigheid en vrede mogen wonen.
Blijf bij ons, Heer, leid ons door stormen en duisternis, en wees onze houvast, vandaag en alle dagen, tot wij U eens van aangezicht tot aangezicht mogen ontmoeten.
In uw naam. Amen.
Geliefde mensen, laten we de moed niet verliezen, maar als dragers van het Licht standvastig blijven in geloof, hoop en liefde, en zo Gods warmte en barmhartigheid uitstralen in deze wereld.
Een toegewijde dinsdag,
kris
Om mee op weg te gaan
De wereld kent veel duisternis, maar ieder van ons draagt een vonk van licht in zich. Waar kun jij, heel concreet, een straal van hoop brengen – door een gebaar van liefde, een woord van troost of een daad van gerechtigheid? Sta stil bij hoe jij een stukje van Gods licht kunt laten schijnen.
Blog ‘Van Woord naar leven’
Reageren of uitwisselen betreffende de lezingen of de overweging, kan via de blog ‘Van Woord naar leven’.
Om de kwaliteit van het gesprek te waarborgen worden de reacties geplaatst na moderatie.