zaterdag in week 4 door het jaar
De rijkdom van de liturgie is een onschatbaar geschenk. In de viering worden we opgenomen in een heilig moment waarin we samenkomen om te luisteren, te bidden en ons geloof te verdiepen. Maar de liturgie is meer dan een ritueel; ze raakt de kern van ons christelijk leven en vormt een brug tussen ons geloof en onze dagelijkse daden. De lezingen van vandaag wijzen ons op deze dynamiek. In de brief aan de Hebreeën worden we uitgenodigd om God niet alleen te loven met onze woorden, maar ook met daden van liefde en dienstbaarheid. Ware eredienst overstijgt de muren van de kerk en wordt zichtbaar in ons handelen. Het evangelie toont hoe Jezus zijn leerlingen meeneemt om te rusten, maar ook hoe Hij zich laat raken door de noden van de mensen. Zijn bewogenheid leidt tot actie: Hij onderricht en geeft zichzelf aan hen.
Moge de lezingen van vandaag ons aansporen om niet alleen toegewijde gelovigen in de kerk te zijn, maar ook getuigen van Gods liefde in het dagelijks leven.
Uit de brief aan de Hebreeën 13, 15-17 + 20-21
Vandaag lezen we voor het laatst uit de brief aan de Hebreeën, waarin we worden aangemoedigd om God niet alleen te eren met woorden tijdens de eredienst, maar ook met daden van liefde en zorg voor elkaar. In de eredienst wijden we ons toe aan de Heer, en uit die toewijding vloeit het offer van liefdadigheid voort.
Broeders en zusters,
laten we met Jezus’ tussenkomst voortdurend aan God een dankoffer brengen: het huldebetoon van lippen die zijn Naam belijden. En houd de liefdadigheid en de onderlinge solidariteit in ere, want dat zijn offers waarin God behagen schept.
Gehoorzaam uw leiders en schik u naar hen, want zij waken over uw leven en zullen daarvan ook rekenschap moeten afleggen. Zorg ervoor dat zij hun taak met vreugde kunnen vervullen, zodat ze geen reden tot klagen hebben: dat zou u zeker niet ten goede komen.
Moge de God van de vrede, die onze Heer Jezus, de machtige herder van de schapen, door het bloed van het eeuwig verbond uit het dodenrijk heeft weggeleid, u toerusten met al het goede, zodat u zijn wil kunt doen. Moge Hij in ons datgene tot stand brengen wat Hem welgevallig is, door Jezus Christus, aan wie de eer toekomt, tot in alle eeuwigheid.
Amen.
Tussenzang: Psalm 23, 1-6
Refr.: De Heer is mijn herder, het ontbreekt mij aan niets.
De Heer is mijn herder,
het ontbreekt mij aan niets.
Hij laat mij rusten in groene weiden
en voert mij naar vredig water,
Hij geeft mij nieuwe kracht
en leidt mij langs veilige paden
tot eer van zijn Naam.
Al gaat mijn weg
door een donker dal,
ik vrees geen gevaar,
want U bent bij mij,
uw stok en uw staf,
zij geven mij moed.
U nodigt mij aan tafel
voor het oog van de vijand,
U zalft mijn hoofd met olie,
mijn beker vloeit over.
Geluk en genade volgen mij
alle dagen van mijn leven,
ik verblijf in het huis van de Heer
tot in lengte van dagen.
Vers voor het evangelie (Joh 14, 23)
Alleluia.
Wanneer iemand Mij liefheeft,
zegt de Heer,
zal hij zich houden aan wat Ik zeg,
mijn Vader zal hem liefhebben
en mijn Vader en Ik zullen bij hem komen
en bij hem wonen.
Alleluia.
Uit het evangelie volgens Marcus 6, 30-34
Na een periode van prediking en het genezen van mensen keren de apostelen terug bij Jezus om verslag uit te brengen. Hij nodigt hen uit om zich wat terug te trekken en uit te rusten.
De apostelen kwamen weer terug bij Jezus en vertelden Hem over alles wat ze gedaan hadden en wat ze de mensen onderwezen hadden. Hij zei tegen hen: ‘Ga nu mee naar een eenzame plaats om alleen te zijn en een tijdje uit te rusten.’ Want het was een voortdurend komen en gaan van mensen, zodat ze zelfs niet de kans kregen om te eten.
Ze voeren met de boot naar een afgelegen plaats, om daar alleen te kunnen zijn. Maar hun vertrek werd opgemerkt, en velen herkenden hen; uit alle steden haastten de mensen zich over land naar die plaats en ze kwamen er nog eerder aan dan Jezus en de apostelen. Toen Hij uit de boot stapte, zag Hij een grote menigte en voelde medelijden met hen, want ze waren als schapen zonder herder, en Hij onderwees hen langdurig.
Van Woord naar leven
GEVIERD IN DE KERK, GELEEFD IN DE WERELD
(Bij Hebr 13, 15-16)
Wat een geschenk is het om als gemeenschap samen liturgie te vieren! Hier worden wij door de Heer zelf tot gemeenschap geroepen om samen te bidden en te zingen, om zijn Woord te beluisteren met haar verkondiging en om samen de Heer te ontvangen in de Communie. De liturgie heeft iets heiligs. Het is geen menselijke uitvinding, maar het werk van de Heilige Geest, die ons inspireert om samen God lof toe te zingen. In de Geest worden we opgenomen in het grote mysterie van Christus’ aanwezigheid onder ons. Zeer de moeite waard om eraan deel te nemen!
Het zou echter bijzonder spijtig en een grote vergissing zijn als dit ‘feest’ zou eindigen bij het verlaten van het kerkgebouw. De zegen aan het einde van de mis mag geen einde zijn van het feest, maar integendeel een opdracht. Op het einde van de viering worden we gezonden, opdat het vuur van de eucharistie verder mag branden in ons dagelijks leven. We zijn geroepen om eucharistische mensen te zijn: zoals Christus zich geeft in het Brood en de Wijn, zo worden wij geroepen om onszelf te geven aan elkaar en aan de wereld. Ons geloof mag geen verborgen vlam zijn, maar zou een licht moeten zijn dat warmte en hoop verspreidt, zowel in onze kleine omgeving als in de grote wereld om ons heen.
De eucharistie zou ons moeten aanzetten om ons te engageren in de liefde. Als het kan – in navolging van de Heer – met een grote liefde voor de armen. Johannes Chrysostomus, een kerkleraar uit de vierde eeuw, stelde ooit eens de scherpe vraag: “Wat heeft het voor zin om Christus te eren met gouden bekers, terwijl je Hem verwaarloost in de armen?” Hoe kunnen we de Heer in het Heilig Sacrament aanbidden, hoe kunnen we Hem ontvangen, zonder Hem te herkennen in hen die honger hebben, die lijden onder eenzaamheid of onrecht? De Kerk mag geen gemeenschap zijn die in stilte geniet van haar eigen schoonheid en ritueel. Ze is geroepen om een gemeenschap te zijn die – in Christus – met liefde en barmhartigheid het broze en gebrokene in de wereld omarmt.
De brief aan de Hebreeën spoort ons vandaag aan: “Laten we met Jezus’ tussenkomst voortdurend aan God een dankoffer brengen: het huldebetoon van lippen die zijn Naam belijden. En houd de liefdadigheid en de onderlinge solidariteit in ere, want dat zijn offers waarin God behagen schept.” Ware eredienst eindigt niet bij woorden en gebeden, maar wordt concreet in daden van liefde. God vindt vreugde in een hart dat zich laat raken door de noden van anderen, in handen die helpen en in een geest die leeft in oprechte solidariteit. In zijn brief aan de christenen van Rome beschrijft Paulus het in niet mis te verstane woorden: “Broeders en zusters, met een beroep op Gods barmhartigheid vraag ik u om uzelf als een levend, heilig en God welgevallig offer in zijn dienst te stellen. Dat is de ware eredienst die van u wordt gevraagd.” (Rom 12, 1)
Beste mensen, voor wie deze avond of morgen naar de eucharistieviering gaat, in de kerk of deze via de televisie volgt: ik wens je een genadevolle viering toe. Maar – en ik citeer hier Augustinus – “Word wat je ontvangt.” Met andere woorden: moge – vanuit de eredienst – Gods liefde handen en voeten krijgen in je leven. Een christen is immers een gezonden mens, geroepen om het licht van Christus te laten schijnen in de wereld.
Laten we bidden
Heer,
U die ons samenbrengt rond uw tafel,
U die ons voedt met uw Woord en uw Lichaam,
laat ons niet stilvallen bij wat wij ontvangen,
maar maak ons bewust van onze zending.
Zend ons uit met vurige harten,
opdat wij uw liefde tastbaar maken in deze wereld.
Open onze ogen voor wie honger heeft,
voor wie eenzaam is, voor wie lijdt onder onrecht.
Mogen wij uw licht laten stralen
in vele daden van goedheid.
Heilige Geest,
leid ons van binnenuit,
zodat wij in ons dagelijks leven
een levend offer van liefde mogen zijn,
een lofzang op God die nooit ophoudt,
een teken van hoop in een vaak gebroken wereld.
In Christus, onze Heer.
Amen.
Geliefde mensen, laten wij vanuit ons gebedsleven en de eredienst die we bijwonen, gegeven mensen zijn – uit liefde voor God en ieder mensenkind.
Een toegewijd weekend,
kris
Om mee op weg te gaan
Hoe sterk beseffen we na een viering dat we gezonden zijn? Blijft de ervaring van Gods aanwezigheid enkel binnen de muren van de kerk, of dragen we die mee in ons dagelijks leven? Voelen we – vanuit de eucharistie – ons geroepen om licht en hoop te brengen in de wereld? Laat ons eerlijk bij onszelf nagaan in hoeverre wij werkelijk leven vanuit de zending die ons is toevertrouwd.
Blog ‘Van Woord naar leven’
Reageren of uitwisselen betreffende de lezingen of de overweging, kan via de blog ‘Van Woord naar leven’.
Om de kwaliteit van het gesprek te waarborgen worden de reacties geplaatst na moderatie.
De Bijbelteksten zijn ontleend aan de NBV21, © Nederlands-Vlaams Bijbelgenootschap.
De korte inleidingen op de lezingen zijn van de hand van Kris.
Josephina Bakhita († 1947)
Josephina Bakhita, Schio bij Vicenza, Italië; kloosterlinge
Zij werd rond 1870 geboren in de Oost-Afrikaanse staat Soedan. Haar ouders moeten vooraanstaande mensen geweest zijn. Als kind was zij er getuige van hoe haar oudste zus werd gekidnapt door Europese slavenhandelaars. Twee jaar later – ze was toen ongeveer negen – overkwam haar hetzelfde lot: slavenhandelaars maakten haar buit. Met een grote groep andere gevangenen heeft ze dagenlang door het oerwoud gelopen. Toch wist ze samen met een vriendinnetje op een goed moment te ontsnappen. Maar vervolgens viel ze weer in handen van andere slavenhandelaars. Zij waren het die haar de naam ‘Bakhita’ gaven, wat cynisch genoeg ‘geluksvogeltje’ betekent! Ze werd verkocht aan een Turkse officier. Die gaf het meisje als cadeautje aan zijn vrouw. De behandeling die Bakhita van haar kreeg, tart alle beschrijving. Ze had meer weg van een roofdier, dan van een mens. Zo liet ze het kind brandmerken en tatoeëren; daarbij liep het kind rauwe open wonden op, die haar meesteres met zout behandelde.
Het was de Italiaanse consul in Khartoem, die haar in 1884 wist los te krijgen en haar meenam naar Venetië. Daar gaf hij haar cadeau aan een goede vriend. Deze man had een boekhouder, die diep gelovig was en zijn katholiek geloof niet alleen in woorden maar ook in daden naleefde. Toen hij bemerkte, dat het meisje een zuiver karakter had, begon hij haar de beginselen van het katholiek geloof bij te brengen. Bij de Zusters van Liefde van Canossa werd zij als geloofsleerling verder ingewijd in de katholieke leer. Maar er dreigde gevaar. De familie die haar cadeau had gekregen, eiste haar op: zij wilden dat het meisje meeging op een reis naar Afrika. Doodsbang vroeg zij de zusters of zij bij hen mocht blijven. Dezen voerden zelfs actie tot bij de aartsbisschop van Venetië. Die wist bij de Italiaanse regering gedaan te krijgen, dat Bakhita vrij werd verklaard; de slavernij was immers al enige tijd geleden officieel afgeschaft!
Op 9 januari 1890 werd zij door diezelfde patriarch gedoopt. Ze ontving de namen Josephina Margarita Fortunata (= Bakhita). De naam, die ze destijds als kind van haar Afrikaans ouders had ontvangen, was zij door alle traumatische ervaringen van de afgelopen jaren vergeten!
Enige tijd later trad zij in bij de Zusters van Liefde van Canossa. Op 8 december 1896 legde zij haar geloften af. In haar kloosterleven kreeg zij achtereenvolgens de taken te vervullen van kokkin, portierster, schoonmaakster en ziekenzuster. Vanwege haar zwarte huidskleur werd juist zij vaak uitgekozen om in de verschillende kloosters en instituten te komen spreken over Afrika met de bedoeling zo de missie te bevorderen. Dat waren voor haar de zwaarste opdrachten.
Hoewel zij ook binnen de kloostergemeenschap herhaaldelijk vernedering en discriminatie had te verduren, was zij een toonbeeld van toewijding, bescheidenheid en geduld. Naarmate zij ouder werd kwamen ook de gevolgen van haar traumatische jeugd meer en meer aan het licht; zij leed aan adervernauwing en had ademhalingsmoeilijkheden. Vooral het lopen kostte haar tenslotte enorm veel moeite. In januari 1947 kwam daar een dubbele bronchitis overheen. Op dat moment vroeg zij zelf om de Laatste Sacramenten. Zij stierf te Schio in het bisdom Vicenza op 8 februari 1947. Op 17 mei 1992 werd zij zalig verklaard en heilig in 2000.
Zij is beschermheilige van Soedan.
Bron: Heiligen.net
Josephina Bakhita
Van Woord naar leven
GEVIERD IN DE KERK, GELEEFD IN DE WERELD
(Bij Hebr 13, 15-16)
Wat een geschenk is het om als gemeenschap samen liturgie te vieren! Hier worden wij door de Heer zelf tot gemeenschap geroepen om samen te bidden en te zingen, om zijn Woord te beluisteren met haar verkondiging en om samen de Heer te ontvangen in de Communie. De liturgie heeft iets heiligs. Het is geen menselijke uitvinding, maar het werk van de Heilige Geest, die ons inspireert om samen God lof toe te zingen. In de Geest worden we opgenomen in het grote mysterie van Christus’ aanwezigheid onder ons. Zeer de moeite waard om eraan deel te nemen!
Het zou echter bijzonder spijtig en een grote vergissing zijn als dit ‘feest’ zou eindigen bij het verlaten van het kerkgebouw. De zegen aan het einde van de mis mag geen einde zijn van het feest, maar integendeel een opdracht. Op het einde van de viering worden we gezonden, opdat het vuur van de eucharistie verder mag branden in ons dagelijks leven. We zijn geroepen om eucharistische mensen te zijn: zoals Christus zich geeft in het Brood en de Wijn, zo worden wij geroepen om onszelf te geven aan elkaar en aan de wereld. Ons geloof mag geen verborgen vlam zijn, maar zou een licht moeten zijn dat warmte en hoop verspreidt, zowel in onze kleine omgeving als in de grote wereld om ons heen.
De eucharistie zou ons moeten aanzetten om ons te engageren in de liefde. Als het kan – in navolging van de Heer – met een grote liefde voor de armen. Johannes Chrysostomus, een kerkleraar uit de vierde eeuw, stelde ooit eens de scherpe vraag: “Wat heeft het voor zin om Christus te eren met gouden bekers, terwijl je Hem verwaarloost in de armen?” Hoe kunnen we de Heer in het Heilig Sacrament aanbidden, hoe kunnen we Hem ontvangen, zonder Hem te herkennen in hen die honger hebben, die lijden onder eenzaamheid of onrecht? De Kerk mag geen gemeenschap zijn die in stilte geniet van haar eigen schoonheid en ritueel. Ze is geroepen om een gemeenschap te zijn die – in Christus – met liefde en barmhartigheid het broze en gebrokene in de wereld omarmt.
De brief aan de Hebreeën spoort ons vandaag aan: “Laten we met Jezus’ tussenkomst voortdurend aan God een dankoffer brengen: het huldebetoon van lippen die zijn Naam belijden. En houd de liefdadigheid en de onderlinge solidariteit in ere, want dat zijn offers waarin God behagen schept.” Ware eredienst eindigt niet bij woorden en gebeden, maar wordt concreet in daden van liefde. God vindt vreugde in een hart dat zich laat raken door de noden van anderen, in handen die helpen en in een geest die leeft in oprechte solidariteit. In zijn brief aan de christenen van Rome beschrijft Paulus het in niet mis te verstane woorden: “Broeders en zusters, met een beroep op Gods barmhartigheid vraag ik u om uzelf als een levend, heilig en God welgevallig offer in zijn dienst te stellen. Dat is de ware eredienst die van u wordt gevraagd.” (Rom 12, 1)
Beste mensen, voor wie deze avond of morgen naar de eucharistieviering gaat, in de kerk of deze via de televisie volgt: ik wens je een genadevolle viering toe. Maar – en ik citeer hier Augustinus – “Word wat je ontvangt.” Met andere woorden: moge – vanuit de eredienst – Gods liefde handen en voeten krijgen in je leven. Een christen is immers een gezonden mens, geroepen om het licht van Christus te laten schijnen in de wereld.
Laten we bidden
Heer,
U die ons samenbrengt rond uw tafel,
U die ons voedt met uw Woord en uw Lichaam,
laat ons niet stilvallen bij wat wij ontvangen,
maar maak ons bewust van onze zending.
Zend ons uit met vurige harten,
opdat wij uw liefde tastbaar maken in deze wereld.
Open onze ogen voor wie honger heeft,
voor wie eenzaam is, voor wie lijdt onder onrecht.
Mogen wij uw licht laten stralen
in vele daden van goedheid.
Heilige Geest,
leid ons van binnenuit,
zodat wij in ons dagelijks leven
een levend offer van liefde mogen zijn,
een lofzang op God die nooit ophoudt,
een teken van hoop in een vaak gebroken wereld.
In Christus, onze Heer.
Amen.
Geliefde mensen, laten wij vanuit ons gebedsleven en de eredienst die we bijwonen, gegeven mensen zijn – uit liefde voor God en ieder mensenkind.
Een toegewijd weekend,
kris
Om mee op weg te gaan
Hoe sterk beseffen we na een viering dat we gezonden zijn? Blijft de ervaring van Gods aanwezigheid enkel binnen de muren van de kerk, of dragen we die mee in ons dagelijks leven? Voelen we – vanuit de eucharistie – ons geroepen om licht en hoop te brengen in de wereld? Laat ons eerlijk bij onszelf nagaan in hoeverre wij werkelijk leven vanuit de zending die ons is toevertrouwd.
Blog ‘Van Woord naar leven’
Reageren of uitwisselen betreffende de lezingen of de overweging, kan via de blog ‘Van Woord naar leven’.
Om de kwaliteit van het gesprek te waarborgen worden de reacties geplaatst na moderatie.