“Vreugde – als vrucht van de Geest – vermenigvuldigt zich door haar te delen met anderen”

Tijdens zijn Algemene Audiëntie op woensdag ging paus Franciscus gisteren verder met zijn catechese over de Heilige Geest, waar hij dit keer inging op de vruchten van de Geest, met bijzondere aandacht voor de vreugde. Hij sprak over de vreugde die voortkomt uit een leven geleid door de Heilige Geest, een vreugde die niet alleen ons hart vervult, maar ook gedeeld kan worden en zo anderen inspireert.

“Beste broeders en zusters, goedemorgen!

Na gesproken te hebben over de heiligmakende genade en de charisma’s van de het werk van de Heilige Geest, wil ik vandaag stilstaan bij een derde aspect, namelijk de ‘vruchten van de Geest’. Wat zijn de vruchten van de Geest? Paulus geeft hiervan een opsomming in zijn Brief aan de Galaten. Hij schrijft: “De vrucht van de Geest is liefde, vreugde, vrede, geduld, vriendelijkheid, goedheid, trouw, zachtmoedigheid en zelfbeheersing” (Gal 5, 22). Negen vruchten van de Geest.

Wat betekent dat eigenlijk, ‘vruchten van de Geest’? In tegenstelling tot de charisma’s, die de Geest geeft aan wie Hij wil en wanneer Hij wil, voor het welzijn van de Kerk, zijn de vruchten van de Geest – ik herhaal: liefde, vreugde, vrede, geduld, vriendelijkheid, goedheid, trouw, zachtmoedigheid, zelfbeheersing – het resultaat van een samenwerking tussen genade en de menselijke vrije wil. Deze vruchten weerspiegelen altijd de creativiteit van de mens, in wie ‘het geloof werkzaam is door de liefde‘ (Gal 5, 6), soms op een hele verrassende manier. Niet iedereen in de Kerk kan apostel, profeet of evangelist zijn, maar iedereen zonder uitzondering kan, en moet, liefdevol, geduldig, nederig en een vredestichter zijn.

Onder de vruchten van de Geest, zoals Paulus ze opsomt, wil ik er vandaag één benadrukken: de vreugde. Aan het begin van de apostolische exhortatie Evangelii Gaudium wordt dit treffend beschreven: ‘De vreugde van het Evangelie vervult het hart en het hele leven van hen die Jezus ontmoeten. Zij die zich door Hem laten redden, worden bevrijd van zonde, verdriet, innerlijke leegte en eenzaamheid. Met Jezus Christus wordt de vreugde altijd opnieuw geboren.’ Hoewel we soms verdrietige momenten ervaren, biedt Jezus steeds opnieuw de mogelijkheid tot innerlijke vrede en vreugde.

De vreugde, als vrucht van de Geest, heeft met elke andere menselijke vreugde gemeen dat het een gevoel van volheid en voldoening geeft, waardoor je wenst dat het eeuwig blijft duren. Maar we weten uit ervaring dat dit niet het geval is, want alles hier op aarde gaat snel voorbij. Denk eens mee: de jeugd – die gaat snel voorbij. Gezondheid, kracht, welzijn, vriendschappen, liefdes … Houden ze honderd jaar stand? Zeker niet langer dan dat. En zelfs als deze dingen niet snel voorbijgingen, zouden ze op den duur niet meer voldoende zijn, of zelfs vervelend worden. Zoals de heilige Augustinus tegen God zei: ‘U hebt ons gemaakt voor U, Heer, en ons hart is onrustig totdat het rust vindt in U‘. Er is die onrust in het hart, dat blijft verlangen naar een diepere schoonheid, een blijvende vrede, ware liefde en een vreugde die niet vervliegt.

De evangelische vreugde daarentegen, kan elke dag opnieuw geboren worden en aanstekelijk zijn. ‘Alleen door de ontmoeting – of hernieuwde ontmoeting – met Gods liefde, die zich omzet in een vreugdevolle verbondenheid, worden we bevrijd uit onze zelfgerichtheid en egocentrisme. […] Hier ligt de bron van evangelisatie. Want als iemand deze liefde heeft ervaren, die het leven zin geeft, hoe kan hij dan anders dan die met anderen delen?‘ (Evangelii Gaudium, nr. 8). Dit is het dubbele kenmerk van de vreugde als vrucht van de Geest: ze slijt niet met de tijd, maar vermenigvuldigt zich juist door haar te delen met anderen! Ware vreugde deel je, en is ‘besmettelijk’.

Vijf eeuwen geleden leefde hier in Rome een heilige, Filippus Neri genaamd, bekend als de heilige van de vreugde. Hij moedigde de arme en verlaten kinderen aan met de woorden: ‘Kinderen, wees blijmoedig; maak je geen zorgen over kleine fouten en wees niet somber. Het belangrijkste is dat jullie het goede nastreven en niet moedwillig kwaad doen.‘
Minder bekend is de bron van zijn vreugde. Filippus Neri hield zó veel van God, dat het soms leek alsof zijn hart zou barsten van geluk. Zijn vreugde was in de meest volledige zin een ‘vrucht van de Geest’. Hij nam deel aan het Jubeljaar van 1575, dat hij verrijkte met de praktijk van de Visitatio Septem Ecclesiarum – de zevenkerkenwandeling (zie helemaal onderaan) – een gebruik dat sindsdien in stand is gebleven. Hij verkondigde in zijn tijd het Evangelie met een aanstekelijke vreugde. En hij had een bijzonder kenmerk van Jezus: hij vergaf altijd en alles.

Misschien denkt iemand: ‘Maar ik heb dit of dat gedaan, dat kan niet vergeven worden …’ Luister goed: God vergeeft alles, God vergeeft altijd. Daarin ligt ware vreugde: vergeving ontvangen van God. Aan priesters en biechtvaders zeg ik altijd: vergeef alles, stel niet te veel vragen, maar vergeef alles, alles en altijd.

Het woord ‘Evangelie’ betekent blijde boodschap. Daarom kun je het niet verkondigen met een somber gezicht of een donkere blik. Verkondig met de vreugde van iemand die een verborgen schat of een kostbare parel heeft gevonden. Herinner je de aansporing die Paulus aan de gelovigen in Filippi gaf, en die hij ook tot ons richt: “Verheug u altijd in de Heer! Ik zeg het opnieuw: verheug u! Laat iedereen uw vriendelijkheid kennen” (Fil 4, 4-5).

Beste broeders en zusters, laat de vreugde van Jezus je hart vervullen.
Hartelijk dank!”

Bron: Vatican-news

Een ‘wist-je-datje’

(tekst: kris)

De Visitatio Septem Ecclesiarum, ofwel de zevenkerkenwandeling, is een traditie die in de 16e eeuw werd geïntroduceerd door de heilige Filippus Neri in Rome. Deze pelgrimstocht omvat het bezoeken van zeven belangrijke basilieken in de stad en werd in het bijzonder populair tijdens het Jubeljaar van 1575. Filippus Neri organiseerde de tocht als een manier om gelovigen te inspireren tot boetedoening, gebed en een dieper geloofsleven, maar ook om de gemeenschapszin onder de deelnemers te bevorderen.

De zeven kerken die tijdens de wandeling werden bezocht, zijn de Sint-Pietersbasiliek, de Basiliek van Sint-Paulus buiten de Muren, de Sint-Jan van Lateranen, de Santa Maria Maggiore, de San Lorenzo buiten de Muren, de Basiliek van Sint-Sebastiaan buiten de Muren en de Sancta Croce in Gerusalemme. Elke basiliek heeft een eigen spirituele en historische betekenis, van het graf van de apostel Petrus in de Sint-Pieter tot de relikwieën van het Heilig Kruis in de Sancta Croce. Door deze basilieken te bezoeken, konden pelgrims niet alleen hun geloof verdiepen, maar ook een gevoel van verbondenheid ervaren met de universele Kerk.

De tocht, die ongeveer 20 kilometer lang is, biedt een combinatie van fysieke inspanning en spirituele bezinning. Filippus Neri moedigde pelgrims aan om de wandeling niet alleen te zien als een lichamelijke uitdaging, maar vooral als een gelegenheid voor innerlijke reflectie, gebed en onderlinge ontmoeting. Momenten van stilte en gebed werden afgewisseld met gezamenlijke vieringen, gezangen en gesprekken. Het doel was niet alleen persoonlijke groei, maar ook het versterken van de gemeenschapszin en de vreugde van het geloof.

Hoewel de Visitatio Septem Ecclesiarum oorspronkelijk werd geïntroduceerd in het kader van het Jubeljaar van 1575, bleef de traditie voortleven en wordt ze tot op de dag van vandaag voortgezet. Veel gelovigen ondernemen deze tocht nog steeds als een manier om dichter bij God te komen, de historische basilieken van Rome te verkennen en de diepe spirituele betekenis van de pelgrimage te ervaren. De zevenkerkenwandeling is daarmee niet zomaar een tocht, maar een waardevolle spirituele reis die het hart, de ziel en de gemeenschap verrijkt.

Voel je uitgedaagd deze pelgrimage te plannen 😉

Bron: Wikipedia