Woorden van dankbaarheid vanuit Medjugorje

Broeder Zvonimir Pavičić, ofm, sprak op 19 september tijdens de avondmis in Medjugorje zijn dankbaarheid uit voor het ‘Nihil Obstat’ dat eerder die dag door het Vaticaan werd gepubliceerd met betrekking tot Medjugorje. Hij benadrukte de belangrijke rol van gebed en de liefde voor Jezus in het leven van de pelgrims die deze plaats bezoeken.

Op 19 september werd door het Vaticaan het ‘Nihil Obstat’ uitgesproken met betrekking tot het bedevaartsoord Medjugorje in Bosnië-Herzegovina. Dit betekent groen licht voor het bedevaartsoord: ‘Er staat niets in de weg van de spiritualiteit die verbonden is met deze plaats’, zo luidt dat dan. Anders gezegd, het Dicasterium voor de Geloofsleer erkent de positieve vruchten van Medjugorje. En de verering van Maria, als ‘Koningin van de Vrede’ is hierbij officieel goedgekeurd.

Dit oordeel van Rome is vastgelegd in een document van 18 pagina’s, gepubliceerd in acht talen, en goedgekeurd door paus Franciscus. De tekst benadrukt de positieve aspecten van de ‘vreugdevolle, feestelijke’ spiritualiteit, die ‘niet op het individu is gericht’ en bedoeld is om ‘het verlangen naar het eeuwig leven nieuw leven in te blazen’. Daarnaast wordt opgemerkt dat ‘de boodschappen als geheel van grote betekenis zijn’.

Die avond, op 19 september, sprak broeder Zvonimir Pavičić, ofm (zie foto), huidig pastoor te Medjugorje, tijdens de avondmis de bewoners van de paorichie en de pelgrims toe.

Voor de viering van start ging zei hij dat sinds het begin van de verschijningen het volk van God in de parochiekerk samenkwam om de rozenkrans te bidden, de heilige Mis te vieren en Jezus in het heilig Sacrament te aanbidden. “De kerk werd te klein voor de oproep van Onze Lieve Vrouw, dus moesten we een buitenaltaar bouwen zodat we allemaal samen konden bidden. Doorheen de jaren klonken er zoveel gebeden, zoveel kreten tot God, zoveel levensverhalen. Maar God hoort altijd de kreten van zijn volk,” zei broeder Zvonimir Pavičić.

Terwijl hij de viering inleidde, gaf hij aan dat de kern van het woord eucharistie dankbaarheid is, dankbaarheid tot God. “Vandaag zijn we vooral dankbaar voor dit geweldige nieuws uit het Vaticaan. We zijn de paus dankbaar dat hij deze kleine plek van groot geloof in zijn hart heeft omarmd. We zijn God dankbaar omdat Hij ons keer op keer roept en ons voedt met zijn Woord en het Lichaam van Christus. We zijn de Moeder Gods dankbaar, de Koningin van de Vrede, die dit alles begon en het ook leidt. We zijn ook dankbaar voor degenen die ons voorgingen, die het gewicht en de genade van deze gebeurtenissen droegen, en nu samen met ons eucharistie vanuit de hemel vieren. Het is de eucharistie die ons verbindt. We danken voor elke pelgrim, voor elk getuigenis van geloof, hoop en liefde. Tenslotte zijn we dankbaar dat God ons altijd, ja altijd opnieuw, zijn barmhartigheid toont.”

In zijn homilie blikte Pavičić terug op het Evangelie van de dag (Lc 7, 36-50) en zei dat Jezus vergeving schenkt aan diegene die veel liefde toont. “We hoorden dat de vrouw uit het evangelie een gekende zondares was. Men kon haar verwijten, haar veroordelen, op haar spugen, haar verwerpen… Maar Jezus deed het niet. Jezus wijst niet en nooit af. Hij vergeeft. Hij roept op tot leven. Hij wil de dood van de zondaar niet, maar integendeel: dat hij zich bekeert en gered wordt. Tussen al die oordelende blikken voelde zij een hand die haar oprichtte, die haar hielp opstaan uit de modder van de zonde. Ze voelde een hart dat van haar houdt, haar zonden vergeeft en haar leven geeft. Op dat moment ziet ze de Bruidegom voor haar, degene van wie haar ziel houdt, omdat Hij haar van de dood heeft gered en haar betekenis en leven gaf. Op dat moment is er niemand anders meer. Ze ziet alleen Jezus, haar Redder, en ze wil elk moment en alles wat ze heeft gebruiken om haar dankbaarheid te uiten en Hem terug lief te hebben. Ze heeft niet veel, maar wat ze heeft, komt van Hem, namelijk liefde. Ze heeft tranen om zijn voeten te wassen, tranen die vloeiden uit de pijn van haar ziel. Ze gebruikt haar haren om zijn voeten af te drogen, dezelfde mooie haren die ze gebruikte om anderen aan te trekken. Maar nu ontdekt ze dat ware schoonheid ligt in het dienen van Jezus. Ze heeft een geurige zalf, die niet langer dient om zelf goed te ruiken, maar om degene te eren door wie iedereen tot leven komt. Ze geeft alles wat ze heeft aan Jezus, omdat ze beseft dat Hij haar alles heeft gegeven.” Broeder Zvonimir verwees hierbij ook naar degenen die hun zonden in Medjugorje achterlieten.

“Hoeveel mensen hebben zich hier in Medjugorje gevoeld als deze vrouw! Hoeveel mensen zijn in al die jaren naar hier gekomen met het gewicht van hun zonden en hoe velen van hen zijn voor de Heer gevallen met hun tranen in het sacrament van de biecht, voor de Eucharistie, tijdens de aanbidding, bij het bidden van de rozenkrans, tijdens het vasten! Hoeveel hebben hier geleerd om lief te hebben; niet te vervloeken, niet te vernietigen, niet te haten, maar lief te hebben en te vergeven. Want wie veel liefheeft, vergeeft ook veel.”

“Zoveel mooie levensverhalen in deze kleine plaats, de plaats van Onze Lieve Vrouw. Het is Maria die ons door al deze jaren leert om lief te hebben en haar Zoon na te volgen, oproepend om de Blijde Boodschap in deze wereld te verspreiden. Zij, die niets te vergeven had omdat zij vol genade en liefde was, weet dat het leven alleen met God zinvol is. En daarom probeert zij ons allemaal dichter bij God te brengen. Ze roept ons op tot gebed, vasten, het lezen van de Schrift, het vieren van de Eucharistie, het ontvangen van het sacrament van de biecht. Dit alles brengt ons dichter bij Jezus en laat ons de zaligheid van zijn aanwezigheid ervaren, net zoals de vrouw uit het evangelie van vandaag. Hoewel iedereen om haar heen een negatieve houding tegenover haar had, vindt zij vrede; een vrede die ze vond in de Heer. Zo vindt iedereen die naar deze heilige plaats komt vrede, als zij de Heer in gebed en de sacramenten vinden. Maria leert ons dit.”

“En ze moedigt ons aan: ‘Bid, bid, bid…’ Vandaag, nu onze harten vooral blij zijn door het positieve nieuws uit het hart van de Kerk, willen we nog sterker antwoorden op de oproep van de Moeder Gods en blijven bidden. We doen dit in het besef dat in het gebed de wijsheid van het leven verborgen zit: de ontmoeting met Jezus. Van, Hem komt elke genade en al het goede dat we nodig hebben.”

“Daarom, broeders en zusters, laten we ja zeggen op de oproep van Onze Lieve Vrouw. Laten we onze harten vernieuwen. Laten we het gebed in onze gezinnen nieuw leven inblazen. Laten we samen de rozenkrans bidden en de genade van Gods nabijheid ontdekken. Laten we elkaar vergeven en de Heer om vergeving vragen. Op die manier blijven we altijd op het pad van de liefde, dat leidt naar degene die de Liefde zelf is, naar God.”

Broeder Zvonimir verwees hierbij naar Paulus’ woorden aan de Korintiërs waarin hij zegt: ‘Ik herinner u aan het evangelie dat ik verkondigd heb…’ “Paulus herhaalde in zijn brieven keer op keer. En zo luisteren wij hier al vele jaren naar de aansporingen van Onze Lieve Vrouw, die ons oproept om het evangelie – Christus zelf – in gedachten te brengen. Laten we degenen zijn die dit goede nieuws met open harten ontvangen en aanvaarden. Laten we onze levens met Christus opbouwen en zo vrede brengen in deze wereld die het zo hard nodig heeft.”
Broeder Zvonimir Pavičić verwees hierbij naar de slotwoorden van het evangelie van die dag: ‘De Heer heeft uw zonden vergeven, ga in vrede!’

Aan het einde van zijn homilie bad hij met de psalm eigen aan de lezingen van die dag, namelijk uit psalm 118: “Loof de Heer, want Hij is goed, eeuwig duurt zijn trouw. De rechterhand van de Heer richt op, de rechterhand van de Heer doet machtige daden. Ik zal niet sterven, maar leven en verhalen van de daden van de Heer. U bent mijn God, U zal ik loven, hoog zal ik U prijzen, mijn God.”

Bron: Officiële website Medjugorje

Avondmis te Medjugorje