zondag 27 door het jaar B
Uit het boek Genesis 2, 18-24
God zag dat het niet goed was dat de mens alleen was, en besloot een helper voor hem te maken die bij hem paste. Nadat alle dieren geen passende metgezel bleken, schiep Hij uit de rib van de man een vrouw, waarmee de mens zich één zou voelen.
De Heer God zei: ‘Het is niet goed dat de mens alleen is, Ik zal een helper voor hem maken die bij hem past.’
Toen vormde Hij uit aarde alle in het wild levende dieren en alle vogels, en Hij bracht die bij de mens om te zien welke namen de mens ze zou geven: zoals hij elk levend wezen zou noemen, zo zou het heten. De mens gaf namen aan al het vee, aan alle vogels en alle wilde dieren, maar hij vond geen helper die bij hem paste.
Toen liet de Heer God de mens in een diepe slaap vallen, en terwijl de mens sliep nam Hij een van zijn ribben weg, en Hij sloot het lichaam weer op die plaats. Uit de rib die Hij bij de mens had weggenomen, bouwde de Heer God een vrouw en Hij bracht haar bij de mens.
Toen riep de mens uit: ‘Dit is ze! Mijn eigen gebeente, mijn eigen vlees en bloed. Vrouw wordt zij genoemd, genomen uit een man.’
Daarom maakt een man zich los van zijn vader en moeder en hecht hij zich aan zijn vrouw, en zij zullen één lichaam zijn.
Tussenzang: Uit ps 128
(tekst onder geluidsfragment)
Refr.: U zegene de Heer zolang uw dagen duren.
Gelukkig die godvrezend zijt,
de weg des Heren gaat.
Ge zult de vrucht van eigen arbeid eten,
tevreden en voorspoedig zult ge zijn.
Uw vrouw daar binnen in uw huis
is als een rijkbeladen wijnstok.
En als olijftakken rond de stam,
zo staan uw kinderen rond uw tafel.
Ja, zo wordt elke mens gezegend
die eer geeft aan de Heer.
U zegene de Heer uit Sion;
moogt gij Jeruzalem welvarend zien
zolang uw dagen duren.
Moogt gij de kinderen van uw kinderen
nog aanschouwen. Vrede zijn Israël.
Uit de brief van Paulus aan de Hebreeën 2, 9-11
Jezus werd, na zijn lijden en dood, met eer en luister gekroond, zodat zijn offer door Gods genade iedereen ten goede kwam. Omdat Hij en zij die gered worden dezelfde oorsprong hebben, schaamt Hij zich er niet voor hen zijn broeders en zusters te noemen.
Broeders en zusters,
we zien dat Jezus, die voor korte tijd lager geplaatst was dan de engelen, vanwege zijn lijden en dood met eer en luister gekroond is. Door Gods genade kwam zijn dood iedereen ten goede. Want om vele kinderen in zijn luister te laten delen achtte God, voor wie en door wie alles bestaat, het passend de grondlegger van hun redding door het lijden naar de uiteindelijke volmaaktheid te voeren.
Hij die heiligt en zij die geheiligd worden hebben een en dezelfde oorsprong, en daarom schaamt Hij zich er niet voor hen zijn broeders en zusters te noemen
Vers voor het evangelie (Joh 15, 15b)
Alleluia.
Vrienden noem Ik jullie, zegt de Heer,
omdat Ik alles wat Ik van de Vader heb gehoord,
aan jullie bekendgemaakt heb.
Alleluia.
Uit het evangelie volgens Marcus 10, 2-16
In dit evangelie stellen farizeeën Jezus de vraag of een man zijn vrouw mag verstoten, waarmee ze Hem op de proef willen stellen. Jezus herinnert hen aan de scheppingsorde, dat man en vrouw één lichaam zijn en dat wat God heeft verbonden, niet gescheiden mag worden. Daarnaast roept Hij op om kinderen niet tegen te houden, omdat het koninkrijk van God toebehoort aan degenen die zoals kinderen zijn.
Er kwamen enkele farizeeën op Jezus af. Ze vroegen Hem of een man zijn vrouw mag verstoten. Zo wilden ze Hem op de proef stellen.
Hij vroeg hun: ‘Hoe luidt het voorschrift van Mozes?’
Ze zeiden: ‘Mozes heeft de man toegestaan een scheidingsbrief te schrijven en haar te verstoten.’
Jezus zei tegen hen: ‘Hij heeft u dat voorgeschreven omdat u halsstarrig bent. Maar al bij het begin van de schepping heeft God de mens mannelijk en vrouwelijk gemaakt; daarom zal een man zich losmaken van zijn vader en moeder en zich hechten aan zijn vrouw, en die twee zullen één lichaam zijn, ze zijn dus niet langer twee, maar één. Wat God heeft verbonden, mag een mens niet scheiden.’
In huis stelden de leerlingen Hem hier weer vragen over. Hij zei tegen hen: ‘Wie zijn vrouw verstoot en met een ander trouwt, pleegt overspel; en als zij haar man verstoot en met een ander trouwt, pleegt zij overspel.’
De mensen probeerden kinderen bij Hem te brengen om ze door Hem te laten aanraken, maar de leerlingen berispten hen. Toen Jezus dat zag, wond Hij zich erover op en zei tegen hen: ‘Laat de kinderen bij Me komen, houd ze niet tegen, want het koninkrijk van God behoort toe aan wie is zoals zij. Ik verzeker jullie: wie niet als een kind het koninkrijk van God ontvangt, zal er zeker niet binnengaan.’ Hij nam de kinderen in zijn armen en zegende hen door hun de handen op te leggen.
Van Woord naar leven
EEN CULTUUR VAN TEDERHEID
(Bij Mc 10, 2-16)
Onderstaande overweging is ontleend aan de cisterciënzers van de abdij Onze-Lieve-Vrouw van Koningshoeven in Berkel-Enschot, Nederland.
Het Woord van God, de lezingen van vandaag, maken het ons moeilijk of wellicht beter: ongemakkelijk. Want hoe klinkt dit woord van God in een samenleving waarin 1 op de 4 huwelijken strandt? Hoe klinkt dit woord in een kerk waarvan sommigen van haar celibataire dienaren er ook niet veel van terecht bakken? Moet je dit woord van God over de onverbreekbaarheid dan toch verkondigen? Is het niet wijs om hierover te zwijgen?
Maar het tweede gedeelte, waar het gaat over het kind, voelt net zo ongemakkelijk aan in een samenleving die niet schroomt om kinderen zonder pardon uit te wijzen en om helemaal maar te zwijgen over al die gruwelijke onthullingen van misbruik binnen de kerk. Wie we ook zijn, dit woord van God vervult ons allen met schaamte en pijn. Is het niet wijs om hierover maar te zwijgen? En toch klinkt dit Woord van God als een boodschap van hoop en bemoediging. Maar hoe?
Paus Franciscus noemt de kern van het evangelie, de blijde boodschap van Jezus, altijd een revolutie van tederheid. Het is ook vanuit dit perspectief dat we het evangelie van vandaag moeten lezen en overwegen. Te midden van een wereld, zowel maatschappelijk als godsdienstig, vertelt Jezus het verhaal van de tederheid, van de liefde die niemand uitsluit. Het is niet het evangelie van de hardheid maar van de liefdevolle tederheid. De farizeeën verkondigen steevast het evangelie van de hardheid: Het staat een mens niet toe! Er staat geschreven! Men verkondigt geen geloof maar een aantal geloofsregels. Hun woorden zijn radicaal, hard en kil. Jezus kiest voor een andere weg, die zacht en liefdevol is maar vaak nog radicaler.
Liefde verdrijft bij Jezus al het andere uit het middelpunt: liefde relativeert al het andere; liefde krijgt de prioriteit boven al het andere; boven alles. Liefde vormt niet alleen het hart van Jezus’ onderricht; liefde is ook de hartslag van zijn dagelijks leven. Waar een mensenmassa weigert de normale beleefdheid op te brengen voor een maatschappelijke paria met de naam Zacheus, ziet Jezus hem hoog in de boom zitten en behandelt hij hem met waardigheid en respect. Waar de leerlingen een hongerige menigte zien en die proberen weg te sturen, geeft Jezus hun te eten. Waar de leerlingen een vrouw zien met een andere cultuur en een andere religie, vragen ze Jezus om haar weg te sturen, maar Jezus biedt haar een luisterend oor en vervult haar behoefte. Waar de leerlingen een groepje luidruchtige kinderen zien, proberen zij die weg te sturen, maar verwelkomt Jezus hen met open armen. Verhaal na verhaal en zonder uitzondering zien we dat liefde de motiverende kracht is in het leven van Jezus.
Dat is de revolutie van de tederheid die haak staat op de hardheid van ons menselijk hart. Jezus kiest niet voor de weg van het wegsturen, of het nu om een vrouw gaat of om een kind. Hij kiest voor de weg van de liefde en dat is niet de weg van de minste weerstand maar een weg die vraagt om geduld, overgave, trouw, etc. Trouw blijven aan die tedere liefde is trouw blijven aan God die ons ook op die manier bemint.
Willen wij als samenleving en als kerk de crisis in onze onderlinge relaties overwinnen – in het groot en in het klein – dan zullen we de kant moeten kiezen van de revolutie van de tederheid. Geen gemakkelijke keus, maar wel één die ervoor zorgt dat er eenheid en vrede ontstaat. Het klinkt als een dwaasheid, maar wellicht is het toch een grote wijsheid!
Laten we bidden
Goede God,
geef ons de kracht om liefde en zorg
te tonen aan elkaar.
Help ons om open te staan voor ieder mens,
zodat we een wereld kunnen creëren
van begrip en verbinding.
Leid ons in het kiezen
voor de tederheid die ons samenbrengt.
In uw naam.
Amen.
Geliefde mensen, laten we samen een cultuur van liefde creëren.
Een mooie zondag,
kris
Om mee op weg te gaan
Ben ik bereid om huwelijken waarin het moeilijk gaat op te zoeken en hen door middel van vriendschap en goede gesprekken te ondersteunen, als een uitdrukking van mijn geloof in de kracht van de liefde die God ons heeft gegeven?
Hoe kan ik meer tederheid uitstralen in mijn relaties met mijn partner, kinderen, medezusters en -broeders, buren, familie, collega’s en anderen in mijn leven?
Blog ‘Van Woord naar leven’
Reageren of uitwisselen betreffende de lezingen of de overweging, kan via de blog ‘Van Woord naar leven’.
Om de kwaliteit van het gesprek te waarborgen worden de reacties geplaatst na moderatie.
De Bijbelteksten zijn ontleend aan de NBV21, © Nederlands-Vlaams Bijbelgenootschap.
De korte inleidingen op de lezingen zijn van de hand van Kris.
Bruno van Keulen († 1101)
Bruno van Keulen (ca. 1035-1101) was priester, theoloog, monnik en pauselijk raadgever. Hij is de stichter van de kartuizers, de strengste orde van de Katholieke Kerk.
Van Keulen naar Reims
Bruno werd omstreeks 1035 in Keulen geboren als telg van de prominente familie Hartenfaust. Na zijn studie in Reims werd hij priester gewijd. Bruno doceerde van 1057 tot 1075 theologie en werd in 1074 kanselier van het aartsbisdom Reims. Hij leverde felle kritiek op de geestelijkheid, die hij te werelds vond.
Kluizenaar
Bruno vluchtte naar Keulen na een conflict met de corrupte aartsbisschop Manasses de Gornai. Hij keerde naar Reims terug nadat Manasses in 1080 door het volk verdreven was. Bruno verliet de stad opnieuw toen hij ontdekte dat de kanunniken van de kathedraal hem tot aartsbisschop wilde kiezen. Hij besloot kluizenaar te worden onder Sint Robertus de Molesmes, de latere stichter van de Orde der Cisterciënzers.
Grande Chartreuse
Toen Bruno ontdekte dat het leven als cisterciënzer zijn roeping niet was, trok hij zich in 1084 met zes gezellen terug in het Chartreuse-gebergte, in de omgeving van Grenoble. Daar legde hij de grondslag van de latere monnikenorde der Kartuizers.
Pauselijk raadgever in Rome
De heiligheid van Bruno en zijn medebroeders raakte vermaard in heel Europa. Paus Urbanus II, een oud-student van Bruno in Reims, haalde hem in 1090 naar Rome. Bruno, die liever in zijn kluis gebleven was, werd aangesteld als pauselijk raadgever. Urbanus bood hem de aartsbisschoppelijke zetel van Reggio di Calabria aan, maar Bruno weigerde die. Na een aantal jaren wist hij de paus te overtuigen hem zijn kluizenaarsbestaan te laten hervatten. Hij trok zich terug in de woestenij bij La Torre in Calabrië, waar hij op 6 oktober 1101 stierf.
Nooit officieel heilig verklaard
Formeel werd Bruno nooit heiligverklaard, vanwege de afkeer van de kartuizers voor openbare huldeblijken. In 1514 verleende paus Leo X de kartuizers toestemming om Bruno’s gedachtenis te vieren. Bruno werd in 1623 als heilige op de Romeinse kalender geplaatst. Zijn gedachtenis wordt gehouden op 6 oktober.
Bron: KRO
Bruno van Keulen
Van Woord naar leven
EEN CULTUUR VAN TEDERHEID
(Bij Mc 10, 2-16)
Onderstaande overweging is ontleend aan de cisterciënzers van de abdij Onze-Lieve-Vrouw van Koningshoeven in Berkel-Enschot, Nederland.
Het Woord van God, de lezingen van vandaag, maken het ons moeilijk of wellicht beter: ongemakkelijk. Want hoe klinkt dit woord van God in een samenleving waarin 1 op de 4 huwelijken strandt? Hoe klinkt dit woord in een kerk waarvan sommigen van haar celibataire dienaren er ook niet veel van terecht bakken? Moet je dit woord van God over de onverbreekbaarheid dan toch verkondigen? Is het niet wijs om hierover te zwijgen?
Maar het tweede gedeelte, waar het gaat over het kind, voelt net zo ongemakkelijk aan in een samenleving die niet schroomt om kinderen zonder pardon uit te wijzen en om helemaal maar te zwijgen over al die gruwelijke onthullingen van misbruik binnen de kerk. Wie we ook zijn, dit woord van God vervult ons allen met schaamte en pijn. Is het niet wijs om hierover maar te zwijgen? En toch klinkt dit Woord van God als een boodschap van hoop en bemoediging. Maar hoe?
Paus Franciscus noemt de kern van het evangelie, de blijde boodschap van Jezus, altijd een revolutie van tederheid. Het is ook vanuit dit perspectief dat we het evangelie van vandaag moeten lezen en overwegen. Te midden van een wereld, zowel maatschappelijk als godsdienstig, vertelt Jezus het verhaal van de tederheid, van de liefde die niemand uitsluit. Het is niet het evangelie van de hardheid maar van de liefdevolle tederheid. De farizeeën verkondigen steevast het evangelie van de hardheid: Het staat een mens niet toe! Er staat geschreven! Men verkondigt geen geloof maar een aantal geloofsregels. Hun woorden zijn radicaal, hard en kil. Jezus kiest voor een andere weg, die zacht en liefdevol is maar vaak nog radicaler.
Liefde verdrijft bij Jezus al het andere uit het middelpunt: liefde relativeert al het andere; liefde krijgt de prioriteit boven al het andere; boven alles. Liefde vormt niet alleen het hart van Jezus’ onderricht; liefde is ook de hartslag van zijn dagelijks leven. Waar een mensenmassa weigert de normale beleefdheid op te brengen voor een maatschappelijke paria met de naam Zacheus, ziet Jezus hem hoog in de boom zitten en behandelt hij hem met waardigheid en respect. Waar de leerlingen een hongerige menigte zien en die proberen weg te sturen, geeft Jezus hun te eten. Waar de leerlingen een vrouw zien met een andere cultuur en een andere religie, vragen ze Jezus om haar weg te sturen, maar Jezus biedt haar een luisterend oor en vervult haar behoefte. Waar de leerlingen een groepje luidruchtige kinderen zien, proberen zij die weg te sturen, maar verwelkomt Jezus hen met open armen. Verhaal na verhaal en zonder uitzondering zien we dat liefde de motiverende kracht is in het leven van Jezus.
Dat is de revolutie van de tederheid die haak staat op de hardheid van ons menselijk hart. Jezus kiest niet voor de weg van het wegsturen, of het nu om een vrouw gaat of om een kind. Hij kiest voor de weg van de liefde en dat is niet de weg van de minste weerstand maar een weg die vraagt om geduld, overgave, trouw, etc. Trouw blijven aan die tedere liefde is trouw blijven aan God die ons ook op die manier bemint.
Willen wij als samenleving en als kerk de crisis in onze onderlinge relaties overwinnen – in het groot en in het klein – dan zullen we de kant moeten kiezen van de revolutie van de tederheid. Geen gemakkelijke keus, maar wel één die ervoor zorgt dat er eenheid en vrede ontstaat. Het klinkt als een dwaasheid, maar wellicht is het toch een grote wijsheid!
Laten we bidden
Goede God,
geef ons de kracht om liefde en zorg
te tonen aan elkaar.
Help ons om open te staan voor ieder mens,
zodat we een wereld kunnen creëren
van begrip en verbinding.
Leid ons in het kiezen
voor de tederheid die ons samenbrengt.
In uw naam.
Amen.
Geliefde mensen, laten we samen een cultuur van liefde creëren.
Een mooie zondag,
kris
Om mee op weg te gaan
Ben ik bereid om huwelijken waarin het moeilijk gaat op te zoeken en hen door middel van vriendschap en goede gesprekken te ondersteunen, als een uitdrukking van mijn geloof in de kracht van de liefde die God ons heeft gegeven?
Hoe kan ik meer tederheid uitstralen in mijn relaties met mijn partner, kinderen, medezusters en -broeders, buren, familie, collega’s en anderen in mijn leven?
Blog ‘Van Woord naar leven’
Reageren of uitwisselen betreffende de lezingen of de overweging, kan via de blog ‘Van Woord naar leven’.
Om de kwaliteit van het gesprek te waarborgen worden de reacties geplaatst na moderatie.