dinsdag in week 17 door het jaar

Uit de profeet Jeremia 14, 17-22

De rampen die Jeremia als straf heeft aangekondigd, zijn voor hem te zwaar. In een ontroerend en diepmenselijk gebed richt hij zich tot God en vraagt Hem om zijn verbond niet te vergeten. Namens het volk erkent hij hun misdaden en zonden en blijft hij hopen op Gods genade.

Laten mijn ogen vloeien van tranen, nacht en dag. Ogen, kom niet tot rust, want mijn volk is deerlijk verwond, niet te helen is zijn letsel. Als ik naar de akkers ga, zie ik ze liggen, geveld door het zwaard. Als ik de stad in ga, zie ik ze liggen, uitgeteerd door de honger. Zelfs profeten, zelfs priesters komen terecht in een onbekend land.
Hebt U Juda verworpen, hebt U van de Sion een afkeer gekregen? Waarom hebt U ons zo hard geslagen
dat er geen genezing voor ons is? Wij hoopten op vrede, maar vrede bleef uit, wij verwachtten genezing, maar angst overviel ons.
Heer, wij bekennen onze schuld, en de schuld van onze voorouders: wij hebben tegen U gezondigd. Maar verstoot ons toch niet, doe het niet, omwille van uw Naam. Ontluister uw troon toch niet, denk aan uw verbond met ons, verbreek het niet.
Brengen die nietige goden van andere volken soms regen, of schenkt de hemel buien uit zichzelf? U, de Heer, onze God, doet dat toch? Wij vestigen onze hoop op U, want U hebt alles gemaakt.

Tussenzang: Ps 79, 8-9 + 11 + 13

Refr.: God van ons heil, om uw Naam, bevrijd ons.

Reken ons de zonden van vroeger niet aan,
toon erbarmen en haast U, want onze ellende is groot.
Help ons, God, bevrijd ons, tot eer van uw roemrijke Naam.

Red ons en bedek onze zonden, omwille van uw Naam.
Laat het zuchten van uw geknechte volk U bereiken.
Machtig is uw arm: houd in leven wie ten dode zijn gedoemd.

Wij zijn uw volk, de kudde die U hoedt,
wij zullen U prijzen tot in eeuwigheid,
van geslacht op geslacht verhalen van uw roem.

Vers voor het evangelie (Ps 119, 18)

Alleluia.
Neem de sluier van mijn ogen,
dan zal ik zien
hoe wonderlijk mooi uw wet is.
Alleluia.

Uit het evangelie volgens Matteüs 13, 36-43

De parabel van het onkruid tussen de tarwe wil een les in geduld zijn. Ze is bedoeld voor iedereen die zich verwondert over de traagheid waarmee God optreedt en over zijn geduld en gematigdheid tegenover de slechten. De parabel leert ons om anderen niet voorbarig te oordelen en spoort ons aan onze tijd te benutten voor onze eigen bekering.

Jezus stuurde de mensen weg en ging naar huis.
Zijn leerlingen kwamen bij Hem en vroegen: ‘Wilt U ons de gelijkenis van het onkruid op de akker uitleggen?’
Hij antwoordde hun: ‘Hij die het goede zaad zaait is de Mensenzoon, de akker is de wereld, het goede zaad dat zijn de kinderen van het koninkrijk; het onkruid dat zijn de kinderen van het kwaad, de vijand die het zaait is de duivel, de oogst staat voor de voltooiing van deze wereld en de maaiers zijn de engelen. Zoals het onkruid bijeengebracht wordt en in het vuur verbrand, zo zal het gaan bij de voltooiing van deze wereld: de Mensenzoon zal zijn engelen eropuit sturen, en ze zullen uit zijn koninkrijk al wat ten val brengt en al wie onrecht pleegt bijeenbrengen en in de vuuroven werpen; daar zullen ze jammeren en knarsetanden. Dan zullen de rechtvaardigen in het koninkrijk van hun Vader stralen als de zon. Laat wie oren heeft goed luisteren!’

Van Woord naar leven

WERK AAN DE WINKEL
(Bij Mat 13, 36-43)

Beste mensen, onkruid kan mooi zijn maar ook een inbreker in onze tuinen worden. Soms niet te beteugelen.

Zaterdag jongstleden lazen we de gelijkenis van Jezus over het onkruid tussen de tarwe. De leerlingen vragen vandaag, – pas nadat alle mensen vertrokken waren -,  om uitleg over die parabel. Als ik de uitleg lees noemt Jezus de zaaier, (zichzelf?), de Mensenzoon. Als het ware degene die uiteindelijk het oordeel bij de voltooiing van de wereld zal vellen.

De gedachte aan een eindoordeel zou schrik kunnen aanjagen, en is ook vaak daarvoor gebruikt, maar je mag het veel milder lezen. In het deel dat zaterdag is gelezen beschreef Kris al hoezeer de barmhartigheid van God mensen de tijd geeft om hun levens bij te stellen. Het is namelijk wel zo dat er, niet alleen het goede zaad in ons tot ontwikkeling is gekomen, maar dat de ‘vijand’ stiekem ook giftig zaad gedropt heeft. Niemand kan eraan ontkomen. Vroeger niet en ook nu zijn er legio mogelijkheden voor de vijand om zoiets gemeens te doen. Altijd ‘in de nacht’.

Merken wij dat, dan kunnen we wel meteen de schoffel gaan pakken, maar dat bleek niet verstandig hoorden we de vorige week. De werklui kregen de opdracht om even geduld te hebben.

Hoe weet een mens nu welk zaad door de Mensenzoon gezaaid is en te maken heeft met het koninkrijk van God, en welk het giftige zaad is waar we niets mee te maken willen hebben? Aanvankelijk zien we het verschil niet, maar uiteindelijk wel, want sommige zaden laten zien dat ze worden waartoe ze zijn uitgezaaid, en andere zaden brengen ‘bocht’ voort. Een maatstaf kan zijn: Waar worden we blij van? Eigenlijk is dat vrij eenvoudig, door te voelen bij jezelf misschien? Of  door zelfonderzoek aan het einde van de dag?

Het constateren is wel simpel! Maar nu aan de slag. Ben je erg secuur? Wil je in één dag klaar zijn met je tuin, vergeet het dan maar, en besteed je tijd aan iets anders. Maar mogelijk, kijkend naar je leven, krijg je toch een stukje onrust over je omdat je wel het een en ander hebt opgemerkt, en dat eigenlijk ook aan had willen pakken. Je veroordeelt dan je eigen gedrag. Ik wil niemand scrupules aanpraten. Gewoon alleen luisteren, niet uit angst, maar naar je behoeften en je goede gevoel.

Weet je, in de middeleeuwen gebruikte men als beeld van je eigen leven een ‘hof’, een tuin. Er zijn zelfs liedjes over. Ik herinner me vaag Heer Jezus heeft een hofke, waar schoon bloemen staan.
In het lied staat, dat Hijzelf de mooiste bloem is. Eigenlijk zou ik zeggen: Hij is ook de hoofdtuinman, bij wie je te rade kunt gaan als je werkelijk niet meer weet hoe je het aan moet pakken en waar je moet beginnen, en of het wel loont omdat het onkruid telkens terugkomt.

Uit zijn zaad zal het koninkrijk van God opbloeien. Dat is een mooie zin om te onthouden, of  tijdens het tuinieren te overwegen.

Laten we bidden

Goede Vader,
U die ons zo prachtig geschapen hebt,
wees aanwezig in de tuin van ons hart.
Onze poort staat altijd open voor U.
En moge uw Zoon ons helpen bij alle werk,
en ook mede beletten dat we verkeerd bezig zijn.
Amen

Beste mensen, dit was even een spelletje met letters, maar misschien kan het een spel worden met ‘schoffel en hark’?
Ricky

Suggesties

Kijk even na of je tuingereedschap nog op orde is, en aan de slag. Niet te snel, maar heel aandachtig.

En neem achteraf de rust om te genieten van de schoonheid van je binnentuin.

Blog ‘Van Woord naar leven’

Reageren of uitwisselen betreffende de lezingen of de overweging, kan via de blog ‘Van Woord naar leven’.

Klik hier voor de blog.

Om de kwaliteit van het gesprek te waarborgen worden de reacties geplaatst na moderatie.

 

De Bijbelteksten zijn ontleend aan de NBV21, © Nederlands-Vlaams Bijbelgenootschap.
De korte inleidingen op de lezingen zijn van de hand van Kris.