7e paaszondag – B
Uit de Handelingen van de Apostelen 1, 15-17 + 20a + 20c-26
Na het wegvallen van Judas moet de groep van de apostelen worden aangevuld. De twaalf, als een verwijzing naar de twaalf stammen van Israël, drukken de universaliteit van het nieuwe godsvolk uit. Men kiest iemand die getuige was van het optreden en de verrijzenis van Jezus, want dat zijn de fundamenten van de Kerk en van het apostolaat.
In die dagen stond Petrus op te midden van de leerlingen – er was een groep van ongeveer honderdtwintig mensen bijeen – en zei: ‘Vrienden, het schriftwoord waarin de heilige Geest bij monde van David heeft gesproken over Judas, de gids van hen die Jezus gevangen hebben genomen, moest in vervulling gaan. Judas was een van ons en had deel aan onze dienende taak.
In het boek van de Psalmen staat namelijk geschreven: “Laat een ander zijn taak overnemen.” Daarom moet een van de mannen die steeds bij ons waren toen de Heer Jezus onder ons verkeerde, vanaf de doop door Johannes tot de dag waarop Hij in de hemel werd opgenomen, samen met ons getuigen van zijn opstanding.’
Ze stelden twee mannen voor: Josef Barsabbas, die de bijnaam Justus had, en Mattias. Daarna baden ze als volgt: ‘U, Heer, doorgrondt ieders hart. Wijs van deze beide mannen degene aan die U gekozen hebt om als apostel zijn dienende taak te verrichten en de plaats in te nemen van Judas, die naar de voor hem bestemde plaats is gegaan.’ Ze lieten hen loten en het lot viel op Mattias. Hij werd aan de elf apostelen toegevoegd.
Tussenzang: Uit ps 103
(tekst onder geluidsfragment)
Refr.: De Heer heeft zijn troon in de hemel gevestigd.
Verheerlijk, mijn ziel, de Heer,
zijn heilige Naam uit het diepst van uw wezen!
Verheerlijk, mijn ziel, de Heer,
vergeet zijn weldaden niet.
Zo wijd als de hemel de aarde omspant,
zo alomvattend is zijn erbarmen.
Zo ver als de afstand van oost en west,
zo verdrijft Hij van ons de zonde.
De Heer heeft zijn troon in de hemel gevestigd,
Hij voert heerschappij over heel het heelal.
Verheerlijk de Heer, als zijn hemelse boden,
machtige uitvoerders van zijn bevel.
Uit de eerste brief van Johannes 4, 11-16
God blijft in ons en wij in Hem door de liefde en door het geloof in zijn Zoon, wat een gave is van de Geest.
Geliefde broeders en zusters,
als God ons zo heeft liefgehad, moeten ook wij elkaar liefhebben.
Niemand heeft God ooit gezien. Maar als we elkaar liefhebben, blijft God in ons en is zijn liefde in ons tot volmaaktheid gekomen.
Dat wij in Hem blijven en Hij in ons, weten we doordat Hij ons heeft laten delen in zijn Geest.
En we hebben zelf gezien waarvan we nu getuigen: dat de Vader zijn Zoon gezonden heeft als redder van de wereld.
Als iemand belijdt dat Jezus de Zoon van God is, blijft God in hem en blijft hij in God.
Wij hebben Gods liefde, die in ons is, leren kennen en vertrouwen daarop.
God is liefde. Wie in de liefde blijft, blijft in God, en God blijft in hem.
Vers voor het evangelie (Joh 14, 18)
Alleluia.
Ik laat jullie niet als wezen achter,
zegt de Heer.
Ik kom bij jullie terug,
en jullie hart zal zich verblijden.
Alleluia.
Uit het evangelie volgens Johannes 17, 11b-19
Op het ogenblik dat Hij deze wereld gaat verlaten, vraagt Jezus dat de Vader zijn leerlingen trouw, eenheid en vreugde geeft. Zoals de Vader zijn Zoon heeft gezonden, zo zendt nu de Zoon de apostelen in de wereld. Zij zullen op hun beurt getuigen van het woord van de waarheid.
In die dagen sloeg Jezus zijn ogen ten hemel en bad:
‘Heilige Vader, bewaar hen door uw Naam, de Naam die U ook aan Mij gegeven hebt, zodat zij één zijn zoals Wij één zijn. Zolang Ik bij hen was heb Ik hen door uw Naam, die U Mij gegeven hebt, bewaard en over hen gewaakt: geen van hen is verloren gegaan, behalve degene die al verloren was, omdat de Schrift in vervulling moest gaan. Nu kom Ik naar U toe, en Ik zeg dit terwijl Ik nog in de wereld ben, opdat zij vervuld worden van mijn vreugde.
Ik heb hun uw woord doorgegeven. De wereld haat hen, omdat ze niet bij de wereld horen, zoals ook Ik niet bij de wereld hoor. Ik vraag niet of U hen uit de wereld weg wilt nemen, maar of U hen wilt beschermen tegen hem die het kwaad zelf is. Ze horen niet bij de wereld, zoals Ik niet bij de wereld hoor.
Heilig hen dan door de waarheid. Uw woord is de waarheid. Ik zend hen naar de wereld, zoals U Mij naar de wereld hebt gezonden. Ik heb mij geheiligd omwille van hen, zo zullen ook zij door de waarheid geheiligd zijn.
Van Woord naar leven
VREUGDE ALS MISSIE
Bij onderstaande overweging liet ik me inspireren door een homilie die ik las bij Preken.be
In het afscheidsgebed van Jezus zoals we dat vandaag in het evangelie horen, stelt Jezus een serie vragen aan de Vader voor zijn leerlingen. Het valt op dat naast een bede om eenheid in geloof en liefde, ook een verzoek om vreugde centraal staat: ‘Opdat zij vervuld worden van mijn vreugde’. Hier spreekt Hij, ondanks het vooruitzicht van een gewelddadige dood, over ‘mijn vreugde’. Dit doet ons denken aan andere woorden van Jezus waarin Hij zegt: ‘Ik laat jullie vrede na; mijn vrede geef Ik jullie, zoals de wereld die niet geven kan’ (Joh 14, 27a).
In de kern was Jezus een vreugdevol en vredig mens. Hij deelde in het lijden van anderen, ervoer verdriet en angst, maar in zijn diepste wezen bleef onveranderd een diepe vreugde en vrede aanwezig.
Over welke vreugde gaat het hier bij Jezus? Het is een vreugde die voortkomt uit de eenheid van zijn hele wezen met zijn hemelse Vader. Jezus besefte dat de aarde gevuld is met lijden, maar geen enkele vorm van boosheid of pijn kon Hem scheiden van de vreugde van de liefdevolle eenheid met de Vader. Daarom bidt Hij ook voor ons: ‘opdat zij vervuld worden van mijn vreugde’, zodat wij kunnen putten uit die onuitputtelijke bron van liefde en eenheid met de Vader, die de drijvende kracht moet zijn achter onze opgang naar de Vader en naar onze medemensen.
Jezus zendt zijn leerlingen uit zodat zij in deze wereld van haat en verdeeldheid deze vreugde kunnen verspreiden.
Kunnen geloof, hoop, liefde en vreugde werkelijk gescheiden zijn? De heiligen, die de eenheid en de liefde met God in Jezus volledig hebben beleefd, hebben ook zijn vreugde ervaren en doorgegeven. Denk aan Sint-Franciscus van Assisi, die steeds vreugdevoller werd naarmate hij meer in de voetstappen van Jezus trad. Of aan de heilige Elisabeth van Thuringen, die haar kasteel verliet en zich inzette voor haar armste medemensen, met de intentie om deze vreugde te delen. Paus Johannes Paulus I, bekend als de lachende paus, zei: ‘Een glimlach op het gezicht van een priester is veel meer waard dan een lange preek’.
Ook mogen we de kleine vreugdes van alledag niet verwaarlozen: het gezang van een vogel, het glinsteren van zonlicht in een dauwdruppel, het lachen van een kind. Er zijn talloze dingen die ons vreugde kunnen schenken. Jezus veranderde zelfs water in wijn tijdens een bruiloft. Hij wil dat wij leven in overvloedige vreugde.
Degene die deze vreugde met zich draagt, zal niets anders willen dan deze vreugde te verspreiden in de wereld. Het is inherent aan het DNA van een christen. Hij zal deze vreugde doorgeven door zijn naaste lief te hebben. En niets, absoluut niets – geen rampspoed, geen schuld, geen zonde, geen enkele vorm van lijden of dood – zal in staat zijn deze vreugde te ontnemen, omdat ze geworteld is in het Pasen van de Heer.
Laten we bidden
Goede God,
wij danken U voor de vreugde
die voortkomt uit de diepe eenheid
die Jezus met U had
en waarvan wij deelgenoot mogen zijn.
Mogen wij, naast het dragen van deze vreugde,
ook uitdragers zijn
door onze wijze van zijn en liefhebben.
Door Christus, onze Broeder en Heer.
Amen.
Geliefde mensen, moge de vreugde van de verrezen Heer ons leiden en onze kracht zijn.
Een mooie zondag!
kris
Vragen om mee op weg te gaan
Put ik innerlijke vreugde uit mijn verbondenheid met de Heer?
Hoe kan ik vreugde ervaren, en doorgeven, in het beminnen van mijn naaste?
Blog ‘Van Woord naar leven’
Reageren of uitwisselen betreffende de lezingen of de overweging, kan via de blog ‘Van Woord naar leven’.
De Bijbelteksten zijn ontleend aan de NBV21, © Nederlands-Vlaams Bijbelgenootschap.
De korte inleidingen op de lezingen zijn van de hand van Kris.
Pancratius van Rome († ca 303)
Pancratius (ook Pancras) van Rome, Italië; martelaar
Hij onderging de marteldood tijdens de vervolgingen onder keizer Diocletianus. Hij zou op dat moment pas veertien jaar geweest zijn. De plaats van zijn terechtstelling lag in het oude Rome aan de Via Aurelia.
Zijn ouders waren volgens zeggen welgestelde Romeinse burgers; ze woonden in de provincie Frygië, in Klein-Azië (het noorden van het huidige Turkije). Zij stierven, toen Pancratius nog maar een kind was. Zoals gebruikelijk was in dergelijke situaties nam nu een broer van zijn vader, Dionysius, de zorg voor de jongen op zich. Oom Dionysius reisde met Pancratius naar Rome om voor hem een goede baan in het leger te organiseren. Zijn familie stond immers bij de Romeinse autoriteiten in hoog aanzien.
Een eind verderop in de straat waar Pancratius onderdak had gevonden, woonde de bisschop van de christenen, paus Caius († 296; feest 22 april). Zo kwam hij in contact met de christenen. Vol afgrijzen zag hij hoe keizer Diocletianus (286-305) hen liet vervolgen, arresteren en op de meest gruwelijke wijzen om het leven brengen. Tegelijk bemerkte hij hoe deze gelovigen niet bitter werden of haatdragend. Integendeel, ze bleven bidden voor het welzijn van de keizer en van al degenen die hen vervolgden. Dat vond Pancratius zo fascinerend dat hij zich aanmeldde als geloofsleerling. Het was paus Caius zelf die hem onderricht gaf en uiteindelijk het doopsel toediende. Pancratius stelde heel zijn niet geringe vermogen ter beschikking van de gelovigen, die over het algemeen tot de armere klasse behoorden.
Nu liep Pancratius hetzelfde gevaar als alle christengelovigen in die dagen. Inderdaad werd hij verraden door iemand uit de straat en aangebracht bij de keizer. Deze probeerde hem tot andere gedachten te brengen door hem mooie beloften in het vooruitzicht te stellen: een glanzende carrière in het Romeinse Rijk en een vorstelijk salaris. Maar dat maakte niet zoveel indruk op iemand die net zijn hele kapitaal had weggegeven. Zo jong Pancratius ook was – volgens zeggen was hij pas veertien – hij bleef standvastig, ook toen men hem dreigde met de meest afschuwelijke folteringen. Uiteindelijk werd hij met een zwaardslag gedood.
Vanaf de vijfde eeuw is de heilige Pancratius reeds terug te vinden op de romeinse heiligenkalender. Op de plek van zijn terechtstelling, de Gianicolo in Rome, liet paus Symmachus († 514; feest 19 juli) later een kerk bouwen die aan hem was toegewijd: de San Pancrazio.
Sindsdien had in die kerk op de zondag na Pasen een aparte plechtigheid plaats. Met Pasen waren de nieuwe dopelingen gehuld in een wit gewaad. Dit droegen ze in de kerk de hele week na Pasen. Zondag na Pasen was de laatste keer dat die witte groep zo duidelijk vooraan in de kerk zat. Vandaar dat die zondag van oudsher ‘Beloken Pasen’ (= ‘blanke of witte Pasen’) wordt genoemd. De plechtigheid dat de pasgedoopten hun witte gewaden voor het laatst droegen en daarna aflegden, werd gehouden in de kerk van San Pancrazio. Waarschijnlijk was dat, omdat wit wordt beschouwd als de kleur van de onschuld, en Sint Pancratius met zijn veertien jaar als toonbeeld van moedige onschuld werd vereerd.
De schedel van Pancratius wordt als een kostbaar reliek bewaard in de St.-Jan van Lateranen.
In de zevende eeuw stuurde paus Vitalianus († 672; feest 27 januari) een gedeelte van Pancratius’ gebeente naar het Angels-Saksische vorstenhuis. Dat bracht in Engeland een grote devotie teweeg voor Pancratius. Mede daardoor werd Pancratius in de volgende achtste eeuw officieel door alle christenen over de wereld gevierd.
Hij is patroon van de eerste-communicanten en – in Frankrijk – van kinderen; van jonge aanplant en bloesem: pas geplante bloemen en planten; daarnaast wordt zijn voorspraak ingeroepen tegen valse getuigenissen en meineed, tegen hoofdpijn en kramp (vanwege de verbastering van zijn naam: Camprace).
Omdat hij wordt vereerd als patroon van de zuivere eed, zijn er ook daarover verhalen ontstaan. Gregorius van Tours († 594; feest 17 november) vertelt ons dan ook het volgende verhaal:
Eens ontstond er tussen twee inwoners van de stad Rome een heftige ruzie. Ze riepen de rechter erbij en voor hem was het al gauw duidelijk wie de ware schuldige was, maar hij kon het niet bewijzen. Daarom besloot hij het te laten aankomen op een zogeheten godsoordeel. God zelf zou door een bijzonder teken de schuldige aanwijzen. Die gang van zaken was in de vroege middeleeuwen niet ongebruikelijk. Hij nam daarom de beide kemphanen mee naar de Sint-Pieter, liet hen allebei hun hand op het altaar leggen en vroeg hen vervolgens te zweren dat ze onschuldig waren. Wie een valse eed zwoer pleegde op die manier tegelijk heiligschennis. Dat zou God of in ieder geval Sint Petrus nooit goed vinden en dat zou dan weer blijken door een bijzonder teken dat zou plaatsvinden. Beide mannen legden met een stalen gezicht hun eed af, en er gebeurde niets. Reeds meende de ware schuldige dat hij aan zijn gerechte straf zou ontkomen. Maar de rechter zei: “Er zijn twee mogelijkheden, waarom er niets gebeurt. Het kan zijn dat de oude Sint Petrus gewoon te vergevingsgezind is; maar het kan ook zijn dat hij nu de kans wil geven aan een jongere heilige om zijn wondermacht te tonen. Laten we daarom ook nog gaan naar de kerk van Sint Pancratius en daar de eed herhalen. Dat deden ze. Vooral de ware schuldige toonde zich overmoedig en stemde van harte in met dit plan. De rechter vroeg de beide mannen het ritueel van daarnet nog eens over te doen hier op het altaar van Pancratius: “Leg daarom uw handen op het altaar en zweer nogmaals dat u onschuldig bent.” Dat deden ze. Maar nu bleek dat een van de twee zijn hand niet meer los kon krijgen van het altaar. Wat men ook probeerde, de hand kwam niet vrij. In die situatie is de ongelukkige bedrieger aan zijn eind gekomen. Vandaar – aldus Gregorius van Tours – dat onder de mensen van tegenwoordig nog altijd de gewoonte bestaat een eed te zweren op het gebeente van Sint-Pancratius.
Hij behoort tot de zogeheten ijsheiligen; ook tot de veertien Noodhelpers.
Hij wordt afgebeeld als een jonge romein met zwaard, martelaarspalm en/of martelaarskroon.
Bron: Heiligen.net
Van Woord naar leven
VREUGDE ALS MISSIE
Bij onderstaande overweging liet ik me inspireren door een homilie die ik las bij Preken.be
In het afscheidsgebed van Jezus zoals we dat vandaag in het evangelie horen, stelt Jezus een serie vragen aan de Vader voor zijn leerlingen. Het valt op dat naast een bede om eenheid in geloof en liefde, ook een verzoek om vreugde centraal staat: ‘Opdat zij vervuld worden van mijn vreugde’. Hier spreekt Hij, ondanks het vooruitzicht van een gewelddadige dood, over ‘mijn vreugde’. Dit doet ons denken aan andere woorden van Jezus waarin Hij zegt: ‘Ik laat jullie vrede na; mijn vrede geef Ik jullie, zoals de wereld die niet geven kan’ (Joh 14, 27a).
In de kern was Jezus een vreugdevol en vredig mens. Hij deelde in het lijden van anderen, ervoer verdriet en angst, maar in zijn diepste wezen bleef onveranderd een diepe vreugde en vrede aanwezig.
Over welke vreugde gaat het hier bij Jezus? Het is een vreugde die voortkomt uit de eenheid van zijn hele wezen met zijn hemelse Vader. Jezus besefte dat de aarde gevuld is met lijden, maar geen enkele vorm van boosheid of pijn kon Hem scheiden van de vreugde van de liefdevolle eenheid met de Vader. Daarom bidt Hij ook voor ons: ‘opdat zij vervuld worden van mijn vreugde’, zodat wij kunnen putten uit die onuitputtelijke bron van liefde en eenheid met de Vader, die de drijvende kracht moet zijn achter onze opgang naar de Vader en naar onze medemensen.
Jezus zendt zijn leerlingen uit zodat zij in deze wereld van haat en verdeeldheid deze vreugde kunnen verspreiden.
Kunnen geloof, hoop, liefde en vreugde werkelijk gescheiden zijn? De heiligen, die de eenheid en de liefde met God in Jezus volledig hebben beleefd, hebben ook zijn vreugde ervaren en doorgegeven. Denk aan Sint-Franciscus van Assisi, die steeds vreugdevoller werd naarmate hij meer in de voetstappen van Jezus trad. Of aan de heilige Elisabeth van Thuringen, die haar kasteel verliet en zich inzette voor haar armste medemensen, met de intentie om deze vreugde te delen. Paus Johannes Paulus I, bekend als de lachende paus, zei: ‘Een glimlach op het gezicht van een priester is veel meer waard dan een lange preek’.
Ook mogen we de kleine vreugdes van alledag niet verwaarlozen: het gezang van een vogel, het glinsteren van zonlicht in een dauwdruppel, het lachen van een kind. Er zijn talloze dingen die ons vreugde kunnen schenken. Jezus veranderde zelfs water in wijn tijdens een bruiloft. Hij wil dat wij leven in overvloedige vreugde.
Degene die deze vreugde met zich draagt, zal niets anders willen dan deze vreugde te verspreiden in de wereld. Het is inherent aan het DNA van een christen. Hij zal deze vreugde doorgeven door zijn naaste lief te hebben. En niets, absoluut niets – geen rampspoed, geen schuld, geen zonde, geen enkele vorm van lijden of dood – zal in staat zijn deze vreugde te ontnemen, omdat ze geworteld is in het Pasen van de Heer.
Laten we bidden
Goede God,
wij danken U voor de vreugde
die voortkomt uit de diepe eenheid
die Jezus met U had
en waarvan wij deelgenoot mogen zijn.
Mogen wij, naast het dragen van deze vreugde,
ook uitdragers zijn
door onze wijze van zijn en liefhebben.
Door Christus, onze Broeder en Heer.
Amen.
Geliefde mensen, moge de vreugde van de verrezen Heer ons leiden en onze kracht zijn.
Een mooie zondag!
kris
Vragen om mee op weg te gaan
Put ik innerlijke vreugde uit mijn verbondenheid met de Heer?
Hoe kan ik vreugde ervaren, en doorgeven, in het beminnen van mijn naaste?
Blog ‘Van Woord naar leven’
Reageren of uitwisselen betreffende de lezingen of de overweging, kan via de blog ‘Van Woord naar leven’.