dinsdag in de 5e paasweek
Uit de Handelingen van de Apostelen 14, 19-28
We lezen over de eerste missiereis van Paulus en Barnabas. Beiden sporen de jonge christengemeenten aan in het geloof te volharden en ondanks vele kwellingen het Rijk Gods binnen te gaan. Verantwoordelijke leiders zullen onder hen de eenheid bevorderen. Bij hun thuiskomst melden de apostelen hoe God door hen de poort van het geloof geopend heeft voor de heidenen.
Na verloop van tijd kwamen er Joden uit Antiochië en Ikonium die de mensen ompraatten. Ze stenigden Paulus en sleepten hem vervolgens de stad uit, in de veronderstelling dat hij dood was. Maar toen de leerlingen om hem heen waren gaan staan, kwam hij overeind en ging de stad weer in. De volgende dag vertrok hij met Barnabas naar Derbe.
In Derbe verkondigden Paulus en Barnabas het evangelie en ze maakten er veel leerlingen. Daarna keerden ze terug naar Lystra en vervolgens naar Ikonium en Antiochië.
Ze bemoedigden de leerlingen en spoorden hen aan te volharden in het geloof, maar wezen hun erop ‘dat wij pas na veel beproevingen het koninkrijk van God binnen kunnen gaan’. In elke gemeente stelden ze oudsten aan, en na gevast en gebeden te hebben bevalen ze hen aan bij de Heer, in wie ze nu geloofden.
Na hun reis door Pisidië kwamen ze in Pamfylië, waar ze in Perge Gods boodschap verkondigden. Vervolgens reisden ze verder naar Attalia.
Van daar gingen ze per schip naar Antiochië, de stad waar ze aan Gods genade waren toevertrouwd toen hun de taak was opgelegd die ze nu hadden volbracht.
Daar aangekomen riepen ze de gemeente bijeen en brachten verslag uit van alles wat God door hen tot stand had gebracht. Ze vertelden hoe Hij voor alle volken de deur naar het geloof had geopend.
Ze bleven nog geruime tijd bij de leerlingen.
Tussenzang: Ps 145, 10-13 + 21
Refr.: Laten al uw schepselen spreken over uw machtige werken.
Laten al uw schepselen U loven, Heer,
en uw getrouwen U prijzen.
Laten zij getuigen
van de luister van uw koningschap,
spreken over uw machtige werken.
Laten zij aan de stervelingen
uw machtige daden verkondigen,
de glorie en de glans van uw koningschap:
‘Uw koningschap omspant de eeuwen,
uw heerschappij omvat alle geslachten.’
Laat zó mijn mond
de lof spreken van de Heer,
en alles wat leeft
zijn heilige Naam prijzen,
tot in eeuwigheid.
Vers voor het evangelie (Joh. 10, 14)
Alleluia.
Ik ben de goede herder,
zegt de Heer.
Ik ken mijn schapen
en mijn schapen kennen Mij.
Alleluia.
Uit het evangelie volgens Johannes 14, 27-31
De Heer geeft zijn vrede. Hoe ouder een mens wordt, des te meer hij inziet dat de ware vrede en rust van het hart wellicht pas na de dood voor ons zijn weggelegd. Toch geeft Jezus zijn vrede nu reeds. Wat er ook gebeurt in ons leven, die vrede, die rustige zekerheid, moet steeds de bovenhand hebben over onrust en twijfel.
Jezus sprak tot zijn leerlingen:
‘Ik laat jullie vrede na; mijn vrede geef Ik jullie, zoals de wereld die niet geven kan. Maak je niet ongerust en verlies de moed niet. Jullie hebben toch gehoord dat Ik zei dat Ik wegga en bij jullie terug zal komen? Als je Me liefhad zou je blij zijn dat Ik naar mijn Vader ga, want de Vader is meer dan Ik.
Ik vertel jullie dit nu, voordat het gebeurt, zodat jullie het geloven wanneer het zover is. Ik kan niet lang meer met jullie spreken, want de heerser van deze wereld is al onderweg. Hij heeft geen macht over Mij, maar zo zal de wereld weten dat Ik de Vader liefheb en doe wat de Vader Me heeft opgedragen.
Kom, laten we hier weggaan.’
Van Woord naar leven
WAT ONS TOT VREDE STREKT
(Bij Hand 14,-19-28 – Joh 14, 27-31a)
Beste mensen, wat raakt me vandaag in de tekst uit de Handelingen van de Apostelen? We hebben de voorgaande tekst nodig, (vanaf vers 8), om dit verhaal te kunnen plaatsen. Dat helpt om het verband te begrijpen.
Toen ik nog op kostschool zat heel lang geleden heb ik ooit aan een priester gevraagd welk van de Bijbelboeken het gemakkelijkste was om mee te beginnen. De man raadde me, zonder aarzelen de Handelingen van de Apostelen aan. Ik begon er naarstig in te lezen. Nu, zo heel veel jaren later, boeit dit boek me nog steeds. Eigenlijk ben je nooit klaar met welk woord ook uit de Bijbel.
Enkele opmerkingen bij het kleine stukje van vandaag, een segment uit een groter verhaal. Paulus en Barnabas zijn onderweg. Ze hebben succes met hun prediking. Als er dan ook nog een verlamde man wordt genezen, raken de toehoorders overenthousiast en willen Paulus en Barnabas als goden gaan vereren en offers voor hen gaan brengen. In feite hebben ze niets van de boodschap begrepen. Niets van het verhaal over Jezus, de Zoon van de ene levende God.
Wat er gebeurde riep de ontzetting op van de twee verkondigers die hen tot de orde riepen: Wij zijn mensen net als u. Maar het volk is niet tot bedaren te brengen. Tot overmaat van ramp kwamen er ook nog Joden aan die de menigte sterk beïnvloedden, zodanig dat de woede losbrak en men stenen opraapte om Paulus te doden.
In een mum van tijd was de boodschap van vrede en verlossing omgeslagen naar strijd en moord. Ook degenen die aanvankelijk van harte naar Paulus en Barnabas geluisterd hadden waren omgedraaid als een blad aan een boom. In een mum van tijd werd de vredevolle en blijde boodschap van vrede en verlossing bedolven onder stenen die door de lucht vlogen. Wreed en onbeheerst. Weer een kei naar het hoofd van Paulus, en nog een, een derde een vierde enz. Dit totdat de woedende menigte Paulus meende overwonnen te hebben en gedood. Ze sleepten hem de stad uit, waarna ze vertrokken.
Een volgend tafereel: Maar toen de leerlingen om hem heen waren gaan staan …
Hier staan we stil bij de geschrokken apostelgroep en schuiven aan in de kring rond Paulus, rond Christus, rond alle gesneuvelden in welke strijd dan ook. Stil, verdrietig, vol liefde. Dit is een totaal andere wereld, de wereld waarover Paulus zojuist nog vurig gepredikt heeft, de wereld van het omzien naar elkaar, de wereld van liefde en vrede en verlossing van alle kwaad.
Paulus is niet dood, hij leeft vanuit de kracht van Hem die alles al doostaan heeft, van Hem die zijn leven voor allen gegeven heeft. Wonderlijk is het dat Paulus weer opstaat en meegaat, zoals ook de verlamde man door ontvangen kracht zijn weg mocht vervolgen. Het hele mysterie van dood en verrijzenis speelt zich hier af
De volgende dag gaan ze verder om te getuigen van wat ze geloven.
Ik wil dit verhaal besluiten met de eerste woorden uit het evangelie van deze dag: ‘Ik laat jullie vrede na; mijn vrede geef Ik jullie, zoals de wereld die niet geven kan. Maak je niet ongerust en verlies de moed niet.’
Laten we bidden
Goede Vader
het kwaad in onze wereld lijkt de sterkste te zijn.
Wij geloven echter dat U de bron van LEVEN bent.
Help ons om dit altijd, ondanks eigen zwakheid, te blijven geloven.
Dit vragen wij U, door Jezus uw Zoon.
Beste mensen, laat deze dag een dag van vreugde zijn, om alle momenten in ons leven waarin wij ons geruggesteund weten in de strijd die er ooit was, en is, tussen goed en kwaad.
Ricky Rieter
Suggesties die ons helpen om te kijken waar wij de strijd in ons eigen leven herkennen.
Durven we een blik terug te werpen op deze ene dag om te zien of er ook momenten waren waarin de keuze voor jou moeilijk was, en hoe je ermee om bent gegaan?
Kunnen we het oordeel over onszelf los te laten en toe te vertrouwen aan Hem die je tot Leven geroepen heeft?
Blog ‘Van Woord naar leven’
Reageren of uitwisselen betreffende de lezingen of de overweging, kan via de blog ‘Van Woord naar leven’.
De Bijbelteksten zijn ontleend aan de NBV21, © Nederlands-Vlaams Bijbelgenootschap.
De korte inleidingen op de lezingen zijn van de hand van Kris.
Madeleine de Saint-Joseph († 1637)
Madeleine de Saint-Joseph, carm., Parijs, Frankrijk; kloosterlinge
Madeleine werd op 17 mei 1578 in Huize de Mesmes aan de Rue Sainte-Avoye te Parijs geboren. Zij was het zesde kind van Antoine de Fontaines-Maran, diplomaat in dienst van de Franse koning, en Marie Prudhomme de Fontenay, volle nicht van Madame Acarie, de grondlegster van de Carmelkloosters in Frankrijk († 1618; feest 18 april). Kort na Madeleine’s geboorte verhuisde de familie naar het domein van de familie Fontaines-Maran op het Franse platteland. Daar werden nog eens vijf kinderen geboren.
Van jongs af aan schijnt Madeleine aanleg gehad te hebben voor religieus leven; ze maakte als kind al diepzinnige opmerkingen en kon uren dromerig in een kerk of kapel doorbrengen. Tegelijk droeg ze zorg voor haar zieke moeder en voor haar kleinere broertjes en zusjes. Na een nieuwe verhuizing in 1600 stierf moeder. Omdat haar oudste zus intussen was ingetreden in een klooster te Longchamp bij Parijs, kreeg Madeleine de zorg voor het gehele huishouden op haar schouders.
Aangezien ze haar taak met verve vervulde, verschenen er telkens weer huwelijkskandidaten aan de poort. Zij wees ze stuk voor stuk af, omdat ze er almaar nog van droomde in een klooster te gaan; het was haar alleen nog niet duidelijk welke kloostergemeenschap het moest worden. Haar levenswijze thuis leek al bijzonder veel op het klooster: ze bad veel, las geestelijke boeken, trok zich vaak in haar eentje terug en zorgde voor arme mensen in haar naaste omgeving.
In 1603 werd bekend dat Abbé de Bérulle naar Tours zou komen om er tijdens de vastentijd, die aan het paasfeest voorafging, lijdensmeditaties te preken. Hoewel hij op dat moment pas 28 jaar was, gold Abbé de Bérulle toen reeds als een bekend man. Vader Fontaines besloot naar zijn villa in Tours te gaan om die meditaties in de kathedraal te kunnen beluisteren. Op aanraden van tante Marie Acarie werd er een ontmoeting gearrangeerd met de beroemde predikant. De abt vertelde dat de Carmelkloosters in Spanje een ingrijpende vernieuwing hadden doorgemaakt o.a. door toedoen van Theresia van Avila († 1582; feest 15 oktober). Hij koesterde het ideaal vestigingen te kunnen beginnen in Frankrijk. Op dat moment schoot het als een bliksemflits door de 25-jarige Madeleine heen, dat ze dit wilde: hier had ze op gewacht. Het grootste obstakel bleek vader te zijn, want hij wilde het gezelschap van zijn meest geliefde dochter niet kwijt. Tenslotte stemde hij toe, zodat zij op 11 november 1604 officieel de sluier ontving in de zojuist gestichte Carmel van Notre-Dame-des-Champs te Parijs.
Niet lang daarna volgde haar jongere zusje Catherine volgde haar voorbeeld. Een ander zusje, Louise, bleek niet geschikt. Voor haar richtte vader het huis te Parijs in als een soort op haar persoonlijk afgestemd kloostertje. Toen daarmee alle kinderen hun bestemming gevonden hadden, vroeg vader om de priesterwijding, welke hij korte tijd later inderdaad ontving.
De Parijse Carmel was gesticht vanuit Spanje. Met als gevolg dat Moeder Overste, de zalige Anna de Bartolomeo († 1626; feest 7 juni), en de eerste zusters alleen maar Spaans verstonden. Dat was voor de aanwezige françaises aanvankelijk moeilijk. Madeleine leerde Spaans en werd de verbindende persoon in de groep. Toen de eerste overste werd weggeroepen om elders in Frankrijk en België nog andere nieuwe vestigingen van de grond te krijgen, werd Madeleine in de Parijse Carmel aangewezen als haar opvolgster. Zo was zij overste van 1608 tot 1614.
Intussen bleef zij in nauw contact met Abbé de Bérulle. Van 1614 tot 1624 bekleedde zij allerlei andere functies in het klooster. Toen haar leidsman De Bérulle in 1629 werd overgeplaatst, was dat voor haar een zwaar verlies, vooral toen bleek dat zijn opvolger er heel andere ideeën op na hield.
Een bijzondere gebeurtenis was de doop van twee indianen-meisjes die vanuit de missie in Canada naar Frankrijk waren gestuurd voor een gedegen opleiding.
In 1635 legde Madeleine al haar functies neer. Hoewel zij nog niet zo vreselijk oud was, hadden de afgelopen jaren een zware tol geëist. Ze was moe. Twee jaar later, in 1637, stierf ze kort na Pasen, op donderdag 30 april. Op haar sterfbed sprak ze haar zusters voor een laatste keer toe: “Kijk vooral naar de Heilige Maagd aan de voet van het kruis. Wij hebben de eer tot haar dochters gerekend te worden. Laten we dan ook proberen steeds meer op haar te lijken door de wil van God te doen, en door ons niet op een dwaalspoor te laten brengen door zwakheden en gevoelens, die uiteindelijk recht tegen Gods wil ingaan. Wees niet bedroefd. Is het niet het beste te willen wat God wil? Vroeg of laat komen we immers allemaal bij Hem terecht!”
Bron: Heiligen.net
Van Woord naar leven
WAT ONS TOT VREDE STREKT
(Bij Hand 14,-19-28 – Joh 14, 27-31a)
Beste mensen, wat raakt me vandaag in de tekst uit de Handelingen van de Apostelen? We hebben de voorgaande tekst nodig, (vanaf vers 8), om dit verhaal te kunnen plaatsen. Dat helpt om het verband te begrijpen.
Toen ik nog op kostschool zat heel lang geleden heb ik ooit aan een priester gevraagd welk van de Bijbelboeken het gemakkelijkste was om mee te beginnen. De man raadde me, zonder aarzelen de Handelingen van de Apostelen aan. Ik begon er naarstig in te lezen. Nu, zo heel veel jaren later, boeit dit boek me nog steeds. Eigenlijk ben je nooit klaar met welk woord ook uit de Bijbel.
Enkele opmerkingen bij het kleine stukje van vandaag, een segment uit een groter verhaal. Paulus en Barnabas zijn onderweg. Ze hebben succes met hun prediking. Als er dan ook nog een verlamde man wordt genezen, raken de toehoorders overenthousiast en willen Paulus en Barnabas als goden gaan vereren en offers voor hen gaan brengen. In feite hebben ze niets van de boodschap begrepen. Niets van het verhaal over Jezus, de Zoon van de ene levende God.
Wat er gebeurde riep de ontzetting op van de twee verkondigers die hen tot de orde riepen: Wij zijn mensen net als u. Maar het volk is niet tot bedaren te brengen. Tot overmaat van ramp kwamen er ook nog Joden aan die de menigte sterk beïnvloedden, zodanig dat de woede losbrak en men stenen opraapte om Paulus te doden.
In een mum van tijd was de boodschap van vrede en verlossing omgeslagen naar strijd en moord. Ook degenen die aanvankelijk van harte naar Paulus en Barnabas geluisterd hadden waren omgedraaid als een blad aan een boom. In een mum van tijd werd de vredevolle en blijde boodschap van vrede en verlossing bedolven onder stenen die door de lucht vlogen. Wreed en onbeheerst. Weer een kei naar het hoofd van Paulus, en nog een, een derde een vierde enz. Dit totdat de woedende menigte Paulus meende overwonnen te hebben en gedood. Ze sleepten hem de stad uit, waarna ze vertrokken.
Een volgend tafereel: Maar toen de leerlingen om hem heen waren gaan staan …
Hier staan we stil bij de geschrokken apostelgroep en schuiven aan in de kring rond Paulus, rond Christus, rond alle gesneuvelden in welke strijd dan ook. Stil, verdrietig, vol liefde. Dit is een totaal andere wereld, de wereld waarover Paulus zojuist nog vurig gepredikt heeft, de wereld van het omzien naar elkaar, de wereld van liefde en vrede en verlossing van alle kwaad.
Paulus is niet dood, hij leeft vanuit de kracht van Hem die alles al doostaan heeft, van Hem die zijn leven voor allen gegeven heeft. Wonderlijk is het dat Paulus weer opstaat en meegaat, zoals ook de verlamde man door ontvangen kracht zijn weg mocht vervolgen. Het hele mysterie van dood en verrijzenis speelt zich hier af
De volgende dag gaan ze verder om te getuigen van wat ze geloven.
Ik wil dit verhaal besluiten met de eerste woorden uit het evangelie van deze dag: ‘Ik laat jullie vrede na; mijn vrede geef Ik jullie, zoals de wereld die niet geven kan. Maak je niet ongerust en verlies de moed niet.’
Laten we bidden
Goede Vader
het kwaad in onze wereld lijkt de sterkste te zijn.
Wij geloven echter dat U de bron van LEVEN bent.
Help ons om dit altijd, ondanks eigen zwakheid, te blijven geloven.
Dit vragen wij U, door Jezus uw Zoon.
Beste mensen, laat deze dag een dag van vreugde zijn, om alle momenten in ons leven waarin wij ons geruggesteund weten in de strijd die er ooit was, en is, tussen goed en kwaad.
Ricky Rieter
Suggesties die ons helpen om te kijken waar wij de strijd in ons eigen leven herkennen.
Durven we een blik terug te werpen op deze ene dag om te zien of er ook momenten waren waarin de keuze voor jou moeilijk was, en hoe je ermee om bent gegaan?
Kunnen we het oordeel over onszelf los te laten en toe te vertrouwen aan Hem die je tot Leven geroepen heeft?
Blog ‘Van Woord naar leven’
Reageren of uitwisselen betreffende de lezingen of de overweging, kan via de blog ‘Van Woord naar leven’.